Παπαδιαμαντικά Χριστούγεννα

"Πότε τη γουτού, γουπατού, μαμ γιατί...''  μ΄ άλλα λόγια  ''Πότε να ΄ρθη του Χριστού, τ΄ Αιβασιλειού, να φάμε...'' μ΄ άλλα λόγια τέλος ''...και τρανή έσται γλώσσα μογγιλάλων...'' ! 

                                                

~~~~~~~~~

                                            

   ''Την εσπέραν της παραμονής των Χριστουγέννων τους έτους... η δεκαοκταέτις κόρη, το Ουρανιώ το Διόμικο, μελαγχροινή νοστιμούλα, εκλείσθη εις την οικίαν της ενωρίς, διότι ήτο μόνη.    

             

     Ο πατήρ της, ο ατυχής μπαρμπα-Διόμας, αρχαίος εμποροπλοίαρχος πτωχεύσας, όστις κατήντησε να γείνη πορθμεύς  είς το γήρας του... Υπεσχέθη ότι θα επανήρχετο προς εσπέραν αλλ΄ ενύκτωσε και ακόμα δεν εφάνη...           

                                 

     Ο μπαρμπα-Διόμας, ελθών μετ΄ ολίγον και ο ίδιος ενηγκαλίσθη την κόρην του. Ω, πενιχρά αλλ΄υπερτάτη ευτυχία του πτωχού !            

       

     Το Ουρανιώ έχυνεν ακόμα δάκρυα, αλλά δάκρυα χαράς. Ο πατήρ δεν της είχε φέρει ούτε αυγά ούτε μυζήθραις ούτε όρνιθες, αλλά της έφερε το σκληραγωγημένον και θαλασσόδαρτον άτομόν του και τας δυο στιβαράς χελωνοδέρμους χείρας του, δι  ών ηδύνατο ακόμη επί τινα έτη να εργάζηται δι΄ εαυτόν και δι΄ αυτήν.''                                                                                                     

~~~~~~~~~~~~

    

    ''Έκπληξιν μεγάλην εξέφρασεν η γειτόνισσα, το Ζερμπινιώ, ιδούσα τη ημέρα των Χριστουγέννων του 187... την θειά-Αχτίτσα φορούσαν καινουργή μανδήλαν, και τον Γέρο και την Πατρώνα με καθαρά υποκαμισάκια και με νέα πέδιλα...                                            

     Κραταιός και βαρύπνοος βορράς, ''χιονιστής'', εφύσα κατά τας παραμονάς της αγίας ημέρας. Αι στέγαι των οικιών ήσαν κατάφορτοι εκ σκληρυνθείσης χιόνος. Τα συνήθη παίγνια των οδών και τα χιονοβολήματα έπαυσαν. Ο χειμών εκείνος δεν ήτο φιλοπαίγμων...''                                                                             

     ~~~~~~~~~~~~~

                                                                                                             

     ''Έλαμψε δε τότε ο ναός όλος, και ήστραψεν επάνω εις τον θόλον ο Παντοκράτωρ με την μεγάλην κ΄ επιβλητικήν μορφήν, και ηκτινοβόλησε το επίχρυσον και λεπτουργημένον με μύριας γλυφάς τέμπλον, με τας περικαλλείς της αρίστης βυζαντινής τέχνης εικόνας του, με την μεγάλην εικόνα της Γεννήσεως, όπου ''Παρθένος καθέζεται τα Χερουβείμ μιμουμένη'', όπου θεσπεσίως μαρμαίρουσιν αι μορφαί του θείου Βρέφους και της αμώμου Λεχούς, όπου ζωνταναί παρίστανται οι όψεις των αγγέλων, των μάγων και των ποιμένων, όπου νομίζει τις, ότι στίλβει ο χρυσός, ευωδιάζει ο λίβανος και βαλσαμώνει η σμύρνα, και όπου, ως εάν η γραφική ελάλει, φαντάζεταί τις επί μίαν στιγμήν ότι ακούει το,  ''Δ ό ξ α   ε ν   υ ψ ί-    σ τ ο ι ς   Θ ε ώ !''

ΠΗΓΗ:

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com