Δέσποινα Κουτσούμπα: Σε κάθε περίπτωση, όσοι δεν σέβονται το πένθος του γονιού δεν διαφέρουν σε τίποτα από τα τρολ του Μητσοτάκη.

Δέσποινα Κουτσούμπα

Και κάπου εδώ δράττομαι της ευκαιρίας να πω κάτι που μου τριβελίζει το μυαλό όλες αυτές τις μέρες. 

Θυμάστε ότι έγραψα εξαρχής είμαι και με την Καρυστιανού και με τον Πλακιά. Και κάποιοι διαφωνήσατε. Θα σας πω κάτι ακόμη χειρότερο: είμαι με όλους μα όλους τους συγγενείς, και ιδίως γονείς, που έχασαν τα παιδιά τους στα Τέμπη. Ακόμη και με αυτούς που δεν μιλάνε, και με αυτούς που κάθονταν στα θεωρεία της Βουλής καλεσμένοι του Μητσοτάκη. Και δεν κρίνω τους ανθρώπους αυτούς όπως θα κρίνω έναν πολιτικό, έναν συνδικαλιστή, έναν άνθρωπο που έχει επιλέξει να έχει ένα βήμα στη δημόσια σφαίρα.

Οι άνθρωποι αυτοί έχουν βιώσει τον υπέρτατο πόνο. Το να χάνεις το παιδί σου είναι ο υπέρτατος πόνος. Το να το χάνεις γνωρίζοντας ότι θα μπορούσε να ζει, το κάνει ακόμη χειρότερο. Ο καθένας αντιμέτωπος με αυτόν τον πόνο μπορεί να επιλέξει να σιωπήσει και είναι σεβαστό. Μπορεί να επιλέξει να εκδικηθεί ή να φτάσει μέχρι τα διαγαλαξιακά δικαστήρια στη μνήμη του παιδιού του. Μπορεί να αντιδράσει με ένα σωρό λάθος τρόπους. Και είναι όλα σεβαστά. Όχι μόνο λόγω του ανείπωτου πόνου, αλλά γιατί η αλήθεια είναι ότι όσα κι αν κάνει ο γονιός, στο τέλος του δρόμου το παιδί δεν θα γυρίσει πίσω. Αυτό μην το ξεχνάτε ποτέ.

ΟΙ άνθρωποι αυτοί βρέθηκαν να έχουν θέση στη δημόσια σφαίρα χωρίς να το έχουν επιλέξει. Δεν έχουν στρατιά συμβούλων (όπως οι πολιτικοί), δεν άνηκαν σε συλλογικότητες, δεν είχαν εμπειρία από το τι είναι το πολιτικό σύστημα, δεν σπούδασαν ούτε νομική, ούτε επικοινωνία, ούτε χημικούς μηχανικούς ούτε μηχανολογία και τώρα έχουν μπλέξει με κατεύθυνση, ροπή, σύγκρουση, ξυλόλια, βενζόλια, δικαστήρια, πραγματογνώμονες, δικηγόρους, πολιτικούς, συμβουλάτορες, άλλοτε σοβαρούς, άλλοτε ακατάλληλους, άλλοτε κάποιους που τους έχουν "φυτέψει" άλλοι (τα κάνει αυτά η μαφία, όπως ξέρετε). Κυρίως, όμως, έχουν πέσει πάνω σε ένα ισχυρό σύστημα με πλοκάμια παντού, που τους κλείνει όλες τις πόρτες για την δικαίωση των παιδιών τους, την ίδια ώρα που είτε τους βγάζει τρελούς, είτε τους κολακεύει, είτε τους κάνει δολοφονία χαρακτήρα (ανάλογα την περίπτωση, σε κάποιους και τα τρία μαζί). Σε τέτοιες καταστάσεις δεν είναι απλώς λογικό, είναι απολύτως αναμενόμενο να κάνεις λάθος, να αντιδράσεις υπερβολικά, να φτάσεις να μην εμπιστεύεσαι ούτε τον διπλανό σου.

Ποιο είναι το βασικό στο τέλος της μέρας; Ότι γονείς που έχουν χάσει τα παιδιά τους, τους σεβόμαστε και όταν διαφωνούμε  με αυτό που κάνουν -κυρίως όταν διαφωνούμε. Κι έχουμε στο νου μας ότι, επειδή οι γονείς αυτοί δεν έχουν υστεροβουλία, βρέθηκαν να κάνουν αυτό που κάνουν γιατί θέλουν δικαίωση για το παιδί τους, και μόνο για αυτό, κάποια στιγμή, άλλοτε αργά κι άλλοτε γρήγορα θα καταλάβουν τι οδηγεί σε αυτή την δικαίωση και τι όχι. (Που ανάθεμα κι αν το ξέρουμε και όλοι εμείς να τους το πούμε!)

Η υπομονή (καρτερία για την ακρίβεια) και η διάκριση είναι δύο σημαντικές αρετές.

Οπότε ναι, προφανώς θαυμάζω και στηρίζω τη Μάγδα Φύσσα, τον Γιάννη Μάγγο, τη Μαρία Καρυστιανού για όσα κάνουν -και τους οφείλουμε πολλά ευχαριστώ. Σέβομαι απεριόριστα τον Νίκο Πλακιά, το πένθος του και την αγανάκτησή του απέναντι στον κόσμο που ο ίδιος στήριζε και τώρα ανακαλύπτει -με τον χειρότερο τρόπο- ότι είναι σάπιος. Κι ας κάνει λάθος καμιά φορά στο ποιοι είναι οι σύμμαχοί του και ποιοι οι εχθροί του.

(Σε κάθε περίπτωση, όσοι δεν σέβονται το πένθος του γονιού δεν διαφέρουν σε τίποτα από τα τρολ του Μητσοτάκη. Και σίγουρα δεν προσφέρουν κάτι στην υπόθεση των Τεμπών)

ΥΓ. Παρεμπιπτόντως να πω ότι σε μια κανονική κοινωνία, οι γονείς θα πενθούσαν όντως μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, γιατί την έρευνα, τις πραγματογνωμοσύνες και το να οδηγηθούν οι υπεύθυνοι στο εδώλιο θα τις είχαν αναλάβει οι δικαστές, το πολιτικό σύστημα και η κοινωνία. Αυτό νόμιζαν στην αρχή και αυτοί οι γονείς...

ΠΗΓΗ: 

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com