1948. Διάσπαση και δημιουργία αριστερών ποδοσφαιρικών σωματείων

ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΑ-ΑΚΕΛ & ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ

του Σάββα Παύλου

Νοεμβρίου 7, 2013

Εν πρώτοις υποκλίνομαι στα μέλη της κυπριακής αριστεράς, τα οποία δεν υπέγραψαν την ανακοίνωση των ποδοσφαιρικών σωματείων της Κύπρου, που έπαιρνε θέση στον εμφύλιο της Ελλάδας, καταδικάζοντας την ελλαδική κομμουνιστική παράταξη. Τα προεδρεία των σωματείων είχαν δικαίωμα να εκδώσουν τις ανακοινώσεις αυτές, και τα υπόλοιπα μέλη να συμφωνήσουν ή να διαφωνήσουν με την ενέργεια αυτή. Η επιμονή να συνυπογράψουν τη δήλωση όλοι, αποτελεί αυταρχισμό, εξαναγκασμό, καταπίεση, ίνα μη τι χειρω είπω. Δεν υπάρχει πιο αισχρό πράγμα από τις δηλώσεις που σε αναγκάζουν να υπογράψεις και δηλωσίας δεν πρέπει να γίνεις ποτέ.

Από κει και πέρα η αφήγηση ότι η ενέργεια αυτή επέφερε και τη διάσπαση με τη δημιουργία των αριστερών ποδοσφαιρικών σωματείων και τη δημιουργία μιας ξεχωριστής ομοσπονδίας, αποτελεί αφελή εξιστόρηση, η οποία συνεχίζει τον κλαυσιαίδοιο τρόπο της Ακελικής ιστορικής αφήγησης [=τι να κάνουμε οι καημένοι, αναγκαστήκαμε να προχωρήσουμε στη διάσπαση, οι άλλοι έφταιγαν]. Για να αποφύγουμε την άγονη γεγονοτολογία, που τυφλώνει την ιστορική κατανόηση με τον βομβαρδισμό δευτερεύουσας σημασίας γεγονότων και μαρτυριών, πρέπει να πλησιάσουμε το θέμα κατανοώντας τις γενικότερες τάσεις της κυπριακής αριστεράς, τη βασικότερη πολιτική της η οποία συνίσταται σε ένα βασικό πρόταγμα: τη δημιουργία ακελικής κοινωνίας μέσα στην ευρύτερη κυπριακή κοινωνία. 

Μιας κομματικής κοινωνίας, περιχαρακωμένης και ξεχωριστής, οριοθετημένη από το κομματικό πλαίσιο.

Το ΑΚΕΛ μαζικοποιείται τάχιστα. Πολλά πράγματα μαζί ευνοούν την μαζικοποίησή του. α) Πρώτα από όλα το ίδιο το κόμμα έχει απεκδυθεί την παλαιά κομουνιστική εμφάνισή του και την περιθωριοποίηση που αυτή προκαλούσε. Το Κ.Κ.Κ. αυτοδιαλύεται και το ΑΚΕΛ είναι πια ένα λαϊκομετωπικό κόμμα, νόμιμο και με ανοικτές της πόρτες του και χωρίς μυστικούς και παράνομους μηχανισμούς ή όσοι μηχανισμοί υπάρχουν ακόμη αποκρύβονται και είναι γνωστοί μόνο σε ένα στενό κύκλο μυημένων.

Β) Η αντίπαλη παράταξη δεν είχε οργανωμένη κομματική έκφραση, περιστρεφόταν γύρω από την Εθναρχία. Η Εκκλησία της Κύπρου είχε όμως υποστεί καίρια κτυπήματα από την αποικιοκρατία, με την εξορία των μελών της και την εν γένει αποδυνάμωσή της λόγω της εθνικής της δράσης στην εξέγερση των Οκτωβριανών.

Γ) Το ΑΚΕΛ ιδρύθηκε και έδρασε μέσα στα κολοσσιαία συναισθήματα που δημιουργούσε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Ταυτίζεται με τη Σοβιετική Ένωση, που αυτή την περίοδο της άνδρωσης του κόμματος είναι σύμμαχος με την Αγγλία και την Αμερική στον αγώνα εναντίον της χιτλερικής επιθετικότητας. Η άνοδος του ΑΚΕΛ επιτυγχάνεται ομαλά όχι γιατί χτυπιέται με την αποικιοκρατία αλλά γιατί ταυτίζεται με μία σύμμαχο της Αγγλίας στον κρίσιμο αγώνα εναντίον του χιτλερικού ηγεμονισμού και του γερμανικού επεκτατισμού. Ακόμη, πρέπει να συνυπολογίσουμε την αίγλη του Κόκκινου Στρατού αυτή την περίοδο του πολέμου και αμέσως μετά τη λήξη του, καθώς και την επίδρασή του στους Κύπριους του Κυπριακού Συντάγματος και την κατήχηση που γινόταν στους στρατιώτες του υπέρ του Στάλιν, του Κόκκινου Στρατού και της Ρωσίας, από κομματικούς καθοδηγητές οι οποίοι έδρασαν με θαυμαστό τρόπο.

Δ.) Το κυριότερο ήταν η ενίσχυση της αγγλικής αποικιοκρατίας προς το ΑΚΕΛ. Οι ευφυείς Άγγλοι ήξεραν ότι δεν μπορούσαν να εφάρμοζαν με επιτυχία την παλιά μέθοδο της ενίσχυσης της τουρκοκυπριακής μειονότητας του 18% για να αντιμετωπίσουν το 82% της ελληνικής πλειονότητας, η οποία περιστρεφόταν γύρω από την Εκκλησία και την Εθναρχία. Ήρθαν νέοι καιροί, τα κολοσσιαία συναισθήματα που προκάλεσε ο πόλεμος και τα ιδανικά που οι ίδιοι οι εμπόλεμοι διακήρυσσαν ότι θα εφάρμοζαν με το τέλος του πολέμου και την ήττα του χιτλερισμού [ελευθερία, δημοκρατία, ευημερία, αυτοδιάθεση των λαών] ήθελαν νέα τακτική. Και αυτή ήταν η ενίσχυση ενός κόμματος λαϊκοδημοκρατικού που θα μείωνε την εμβέλεια της Εθναρχίας. Οι Άγγλοι έχοντας το 18% της τουρκοκυπριακής μειονότητας, ένα 30% του κόμματος της αριστεράς και το υπόλοιπο της κουτσουρεμένης Εθναρχίας, θα έπαιζαν με μεγαλύτερη επιτυχία το πολιτικό τους παιγνίδι.

ΕΝΘΕΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ: Τρώω όλο το φαί μου, ακολουθώ τις συμβουλές του γιατρού μου, ασκούμαι. Στόχος μου είναι να ζήσω έως το 2080 για να δω τον φάκελο για το ΑΚΕΛ και τη στάση και τις σχέσεις του με τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα και την αγγλική αποικιοκρατία, ένα φάκελο που ενώ περιμέναμε όλοι ότι θα δινόταν στους μελετητές ξαφνικά χαρακτηρίστηκε ως σημαντικός και θα μείνει κλειστός άλλα 70 χρόνια, έως το 2080. Πρώτη φορά συμβαίνει τέτοιο πράγμα, τόση αργοπορία για το άνοιγμα ενός φακέλου. Είμαι πεισματάρης όμως, τότε, το 2080, θα είμαι 129 ετών και θα τα καταφέρω να τον δω και να τον μελετήσω και, πιστεύω, ότι πολλά τεκμήρια του φακέλου θα επιβεβαιώσουν τις απόψεις μου.

Η βασικότερη, λοιπόν, τακτική του ΑΚΕΛ ήταν η δημιουργία κοινωνίας μέσα στην κοινωνία. Οι ΑΚΕΛικοί ηγέτες είπαμε δεν ήσαν αρειμάνιοι και μπαρουτοκαπνισμένοι καπετάνιοι, που θα όδευαν για επανάσταση. Ήθελαν να δημιουργήσουν έναν μεγάλο κομματικό ποσοστό, να το περιχαρακώσουν και να το χρησιμοποιούν. Έτσι δεν περιορίζονται στην πολιτική δράση, θέλουν τη δημιουργία της ΑΚΕΛικής εκκλησίας, εν είδει θρησκευτικής αναπλήρωσης. Αυτή η ΑΚΕΛική εκκλησία, η περιχαρακωμένη, έπρεπε να έχει τα αριστερά κρασιά, τους αριστερούς καφέδες, τις αριστερές λεμονάδες, τα αριστερά καφενεία, τα αριστερά μπακάλικα και συνεργατικά. Μια κοινωνία μέσα στην κοινωνία.

Αυτή η λογική της περιχαράκωσης δεν μπορούσε να άφηνε έξω τον χώρο ενός μαζικού αθλήματος όπως το ποδόσφαιρο. Ήθελε, λοιπόν, και τα αριστερά ποδοσφαιρικά σωματεία. Το προγραμμάτιζαν για καιρό. Η υπόθεση με την ανακοίνωση των ποδοσφαιρικών σωματείων και την απαίτηση για συνυπογραφή εκ μέρους των ποδοσφαιριστών ήταν η ευκαιρία. Δεν είναι τυχαίο ότι μέσα σε δέκα μέρες δημιούργησαν νέο σωματείο (νέο αθλητικό σωματείο ακομμάτιστο και προσηλωμένο στην ιδέα του γνήσιου αθλητισμού, έγραψαν ανερυθριάστως και παραπλανητικά).

Όταν επιτυγχάνουν τον στόχο της δημιουργίας ποδοσφαιρικών σωματείων με τη σφραγίδα του ΑΚΕΛ προσπαθούν να επιστρέψουν στην ΚΟΠ. Γιατί αφενός ζητούν τη δημιουργία κομματικής κοινωνίας μέσα στην ευρύτερη κυπριακή κοινωνία αλλά ταυτόχρονα δεν θέλουν με κανένα τρόπο την απομόνωση. Έτσι επιστρέφουν στην ΚΟΠ αφού κατάφεραν όλους τους στόχους τους.

Αναδημοσίευση από: http://savvaspavlou.wordpress.com