Ευρώπη και Ελληνισμός, Γ’ Μέρος (ΕΝΩΣΙΣ Οκτωβρίου)

Είναι ήττα του Ελληνισμού που οι μεγάλες πόλεις απέκτησαν ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ, είναι μεγάλη ήττα του Ελληνισμού που τα αγγλικά έχουν σταδιακώς κατακλύσει όλες τις πτυχές της ζωής μας, είναι ήττα του Ελληνισμού που οι Έλληνες γνωρίζουν όλα τα παγκόσμια κινήματα και ιδεολογικά ρεύματα του κόσμου, είναι ήττα του Ελληνισμού που η ευρωπαϊκή φασίζουσα Χρυσή Αυγή και η οικουμενική, πάλι ευρωπαϊκή, ΑΝΑΡΧΙΑ είναι τα μόνα πολιτικά ρεύματα που γοητεύουν τη νεολαία μας. Είναι μεγάλη ήττα του Ελληνισμού που η ελληνική σημαία χλευάζεται και περιφρονείται σαν κάτι το ασήμαντο ή ακόμη και εχθρικό από μεγάλα στρώματα του πληθυσμού. Είναι μεγάλη ήττα του Ελληνισμού που κανείς στο κέντρο της Αθήνας δεν τολμά να αναρτήσει την ελληνική σημαία. Είναι μεγάλη ήττα του Ελληνισμού που ο πόλεμος κατά της Εκκλησίας και της Ορθοδοξίας είναι καθημερινό φαινόμενο, όχι μόνο από την αριστερά, αλλά και από την ίδια την πατριδοκάπηλη δεξιά. Είναι ήττα του Ελληνισμού που μιλάμε για μεσογειακή διατροφή και όχι για ελληνική διατροφή, είναι ήττα του Ελληνισμού που όλοι οι Έλληνες παθαίνουν αμόκ με τη γιουροβίζιον και άλλους τέτοιους διαγωνισμούς. Είναι μεγάλη ήττα του Ελληνισμού που οι πόλεις μας σκέφτονται να κάνουν GAY PARADE. Είναι ήττα του Ελληνισμού τεραστίων διαστάσεων που οι νέοι μας δεν θέλουν να υπηρετήσουν στον στρατό. Είναι μεγάλη ήττα του Ελληνισμού που αναπτύσσει καλές σχέσεις με την Τουρκία. Είναι μεγάλη ήττα του Ελληνισμού που η χώρα έχει μετατραπεί σε πολυπολιτισμική πολιτεία. Είναι μεγάλη ήττα που η χώρα γέμισε μετανάστες, νόμιμους και παράνομους. Μπορώ να γράφω ώρες για τις ήττες του Ελληνισμού, όμως σταματώ μέχρι εδώ.

Ο Ελληνισμός έχει αποκτήσει μια «καλαμαρίστικη» ελίτ στην Ελλάδα, πολιτική, πνευματική, οικονομική και κοινωνική –και εδώ, με το «καλαμαρίστικη», χρησιμοποιώ τη λέξη με τη μικρασιατική και αργότερα την κυπριακή της σημασία–, όπου αυτή η ελίτ, κάτι ανάμεσα σε ευρωπαϊκή και ψωροκωσταινέικη, διαμορφώνει τις νέες συνειδήσεις των νεοελλήνων, οι οποίοι άνετα πια θα μπορούσαν να ονομαστούν και Χέλλινς ή ακόμη και Γκρικς. Στην Κύπρο, η αγγλοθρεμμένη ελίτ έχει απεμπολήσει την ελληνική της ταυτότητα εδώ και πολύ καιρό. Έτσι εξασθενημένοι που είμαστε, λαός και Κολωνάκι, είναι προφανές πως άλλη μια μεγάλη τραγωδία μας αναμένει.

Νέοι και Χρυσή Αυγή, αναρχικοί και εγγλεζοππουστούθκια, απολιτίκ και αδιάφοροι, μαζί με τα κομματικά υποτακτικά, καθορίζουν το νέο πρόσωπο του Ελληνισμού, ενός Ελληνισμού που δεν κατέχει καμμία ελληνική παιδεία, κανέναν ελληνικό ΤΡΟΠΟ ΒΙΟΥ. Ζούμε σαν κακέκτυπα Ευρωπαίων με ρίζες ανατολίτικες, που δεν αφήνουν κανέναν Έλληνα να βγει στην επιφάνεια. Ακόμη και αν κατά λάθος μας βγει κατιτίς το ελληνικό, μας πιάνει ΝΤΡΟΠΗ, μας πιάνουν ενοχές πως δεν έχουμε εξευρωπαϊστεί αρκετά και σωστά. Κάτω από το νέο μας πετσί, υπάρχει ο Έλληνας και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά όλες οι άπονες εξουσίες. Τον πιθηκίζοντα ευρωπαϊσμό μας δεν μπορούν να τον φέρουν σε αντιδιαστολή με τον ανατολίτικο εαυτό μας, διότι απλούστατα ο ανατολιτισμός δεν έχει γίνει ακόμη της μόδας, οπότε για να μπορέσουν οι εξουσίες να μας βρουν μια ταυτότητα, να νιώθουμε κι εμείς πως ανήκουμε κάπου, προωθούν τώρα το νέο φρούτο του ιδανικού ευρωπαίου πολυπολιτισμικού πολίτη. Ενός πολίτη που δεν έχει πατρίδα, έχει όμως κράτος· που δεν έχει εκκλησία, έχει όμως νόμους και αρχές· που δεν έχει δικό του πολιτισμό και γλώσσα, αλλά ένα παγκοσμιοποιημένο πακέτο δυτικοευρωπαϊκού πολιτισμού και κουλτούρας, όπου το κυρίαρχο στοιχείο είναι η ψυχαγωγία και η μαζική, διεφθαρμένη, καταναλωτική αξία του εγωισμού και του ατομικισμού.

Στους κωλοέλληνες, ένα από τα πολλά αριστουργήματα του Διονύση Σαββόπουλου, τον ακούμε να λέει πως ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΣ, ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΖΕΙΣ. Όμως, ο παμπόνηρος Σαββόπουλος καταλαβαίνει το ατόπημά του και στις ζωντανές συναυλίες του θέτει άλλην εκδοχή: ΝΑΙ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΣ, ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΖΕΙΣ. Δηλαδή, παρ’ όλα τα χάλια μας, το θαύμα μπορεί ακόμη να λειτουργήσει σ’ αυτόν τον δύσμοιρο τόπο, υπάρχει και ελπίδα και προοπτική, φτάνει να πιστέψουμε στον πραγματικό εαυτό μας και όχι στον μεταλλαγμένο των τελευταίων 40 ετών. Ναι, ο Ελληνισμός μπορεί να ελπίζει, φτάνει να πει όχι στην ανατολή, όχι στη δύση, όχι στην αποεθνοποίηση των Ελλήνων και την αποελληνοποίηση της κοινωνίας μας. Ως Έλληνες, υπάρχει η ελπίς ότι μπορούμε να σωθούμε. Ως Γκρικς ή Χέλλινς, κρατιστές και εξευρωπαϊσμένοι, θα χαθούμε. Μπορεί η ανθρωπότητα να θυμάται τη Μαρία Κάλλας, τον Πουλαντζά και τον Αξελό και τον Ξενάκη και τον Μητρόπουλο και όλους τους μεγάλους διανοητές και καλλιτέχνες που έβγαλε αυτός ο τόπος, για αιώνες μετά όμως αυτό δεν θα είναι τίποτα μπροστά στη δύναμη ενός Τσιτσάνη και ας μην τον ξέρει κανένας Ευρωπαίος. Με τον Τσιτσάνη, μπορούμε όλοι οι Έλληνες να τραγουδήσουμε μαζί ΣΥΝΝΕΦΙΑΣΜΕΝΗ ΚΥΡΙΑΚΗ και να νιώσουμε την ΑΝΑΣΤΑΣΗ και μαζί να προχωρήσουμε: Χριστός Ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος. Άρα, ανάμεσα στα δύο –δεν μπαίνει φυσικά τέτοιο δίλλημα, αλλά εάν έμπαινε– εμείς προφανώς θέλουμε την ΑΝΑΣΤΑΣΗ μας.

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΕΡΟΣ