ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ, Β’ ΜΕΡΟΣ (ΕΝΩΣΙΣ Σεπτεμβρίου)

Για να μην έχουμε παρεξηγήσεις, δεν θέλω να πω πως είμαστε ανώτεροι των Άγγλων και των υπόλοιπων Ευρωπαίων. Ούτε πιστεύω πως η δική μας γαϊδουροσύνη είναι λιγότερο απεχθής σ’ αυτούς. Λέω μόνο ότι ο δικός μας πολιτισμός, ναι, είναι ανώτερος και, ναι, αντιπαλεύει τον ευρωπαϊκό. Δηλαδή δεν μπορείς να είσαι Έλληνας Ορθόδοξος και να είσαι ταυτοχρόνως και Ευρωπαίος. Ο καθένας από μας ας διαλέξει τι θέλει να είναι.

Η Ευρώπη δεν είναι ένα μονολιθικό πράγμα. Δεν είναι μόνο οι Εγγλέζοι και οι Γερμανοί που κατακλύζουν την Αγία Νάπα και τα ελληνικά νησιά. Είναι και οι πλατείες τους οι πεντακάθαρες, με τα πεζοδρόμιά τους και τα σπουδαία κτήρια, είναι οι ιστορικές τους πόλεις αλησμόνητης ομορφιάς, είναι και οι νόμοι τους και ο σεβασμός τους προς την ιστορία τους και τους θεσμούς τους, είναι και τα ρολόγια τους που δουλεύουν όλα ρολόι, είναι και τα μνημεία τους και η περιβόητη ευγενική τους αστική τάξη με τις παραδόσεις της και τον δικό της κόσμο που τόσο γοητεύει εμάς τους άξεστους, λαϊκούς αστούς. Η άλλη Ευρώπη είναι το αποτέλεσμα της συσσώρευσης του πλούτου που κέρδισαν οι χώρες αυτές από τις αποικίες και από το εμπόριο των μαύρων δούλων της Αφρικής. Ας μην ξεχνάμε ότι το εμπόριο των μαύρων δεν το έκανε κανένας ελληνικός πολιτισμός, παρά οι Εγγλέζοι, οι Ολλανδοί και άλλοι της Δύσης και οι Άραβες της Ανατολής. Εμείς, ως καθυστερημένοι, παλεύαμε για κάποια ιδανικά ελευθερίας κτλ. κτλ. Αυτή η συσσώρευση κεφαλαίων και αγαθών και τέχνης άλλων λαών δεν αρχίζει από τον καιρό του δουλεμπορίου, αλλά από την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Ευρωπαίους και στα χρόνια που ακολούθησαν όλης της Ανατολικής Μεσογείου, με πρόσχημα την απελευθέρωση της Ιερουσαλήμ. Εμάς έσφαξαν πρώτα οι Ευρωπαίοι κι εμάς υποδούλωσαν. Η αποικιοκρατία στον ελληνικό χώρο αρχίζει με την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης το 1204. Όσοι θαυμάζουν τις ευρωπαϊκές πόλεις, ας μην ξεχνούν ότι είναι χτισμένες με τα λάφυρα πολλών σφαγών. Όσοι θαυμάζουν όλα τα επιτεύγματα των ευρωπαίων αστών, που είναι όντως πολλά και πολλές φορές εντυπωσιακά, ας ρίξουν και μια ματιά στους λαούς της Ευρώπης. Ας ρίξουν μια ματιά στους αριθμούς, για να δουν πως οι μισοί Ευρωπαίοι είναι χωσμένοι στα ναρκωτικά και στα χάπια, πως η νεολαία αρχίζει τις καταχρήσεις από την ηλικία των δέκα, πως εκατομμύρια νέοι μπαίνουν στην παρανομία, σε κλοπές, σε κατοχή όπλων, σε διαρρήξεις, σε απάτες από πολύ νεαρή ηλικία. Ας ρίξουν μια ματιά στις διαλυμένες οικογένειες και τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις των νέων, ας δουν τις εκατοντάδες χιλιάδες των αλκοολικών και των κακοποιημένων γυναικών, ας δουν μια τυπική μέρα της μεγάλης μερίδας του πληθυσμού. Θα πουν αμέσως προς Θεού, μια χαρά είμαστε εμείς. Φυσικά, κάποιοι θα πουν πως το κράτος προστατεύει με ισχυρούς νόμους και με βοήθεια όλες τις ταλαιπωρημένες ομάδες και όντως αυτό κάνει, αλλά ας μην ξεχνάμε πάλι πως αυτό είναι το χάπι, ώστε οι λαοί να μην εναντιώνονται στις ηγεσίες τους όταν π.χ. κάνουν πολέμους στην Αργεντινή για να υπερασπιστούν «κυριαρχικά δικαιώματα» ή κάνουν επεμβάσεις στην Αφρική για να βοηθήσουν τους καημένους τους μαύρους! Ας ρίξουν και μια ματιά στις λαϊκές αγορές τους, για να δουν πόσες κοπέλες σπρώχνουν ένα καροτσάκι μ’ ένα παιδί που δεν γνωρίζει ποιος είναι ο πατέρας του διότι η δεκαεξάχρονη μάνα του δεν γνωρίζει η ίδια με ποιον το έκανε. Αν αυτά δεν σας φτάνουν, ρωτήστε κάποιον Ευρωπαίο να σας πει γιατί τρέχει ολοταχώς μετά από δέκα ώρες δουλειά στις παμπ ή στα μπαράκια για να τα πιει και μετά να πάει σπίτι. Ρωτήστε τους κιόλας γιατί τρέχουν έτσι κι αλλιώς σαν τους πελλούς και γιατί, σώνει και καλά, όταν θα επιστρέψουν σπίτι πρέπει να σπάσουν τη γυναίκα τους στο ξύλο ή να μην τη βρουν καν στο σπίτι, επειδή κάπου αλλού πίνει κι αυτή για να παν κάτω τα δικά της φαρμάκια. Ρωτήστε τους και γιατί επαναλαμβάνουν αυτήν τη συνήθεια κάθε μέρα. Γιατί δεν πάνε κάτω τα φαρμάκια τους και γιατί δεν υπάρχει έστω και μερική ανακούφιση του πόνου τους. Μα ο πόνος δεν υπάρχει. Πίνουν για να γίνουν στρακότο, όχι για να κοινωνήσουν με τους φίλους και συγγενείς τους, πίνουν όχι για να μετριαστεί ο πόνος με τους πολλούς, αλλά για να μπορέσει το άτομο να χαθεί για λίγο και να δείξει την άλλη του πλευρά, τη βίαιη, την εξτρεμιστική…

Δεν θα μιλήσω για τους homeless ούτε για τους junkies ούτε για τους άνεργους ούτε για τα εκατομμύρια που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Θα μιλήσω, όμως, για την τάση μας να τους μοιάσουμε. Ήδη οι αλλαγές φαίνονται, όλο και πιο ευρωπαϊκά συμπεριφερόμαστε, ήδη υιοθετούμε τις λέξεις τους και ταυτοχρόνως τις συνήθειές τους, ήδη πιθηκίζουμε και από τα κάτω και από τα πάνω. Ο Ελληνισμός υποχωρεί και τη θέση του παίρνει προς το παρόν ένα ερμαφρόδιτο ευρωπαΐζον πράγμα που δεν ξέρουμε πού θα καταλήξει. Ξέρουμε μόνο πως η ευρωπαϊκή μας αλλοτρίωση είναι πια γεγονός. Ο Ελληνισμός ηττάται καθημερινώς. Ο Ελληνισμός δεν έχει πια αντιστάσεις. Οι Έλληνες γίνονται όλο και πιο Ευρωπαίοι και αυτό θεωρείται από πολλούς ως μεγάλο επίτευγμα. Κούνια που μας κούναγε. Είναι τραγικό για τον Ελληνισμό που σιγά σιγά όλοι οι Έλληνες έμαθαν αγγλικά, έστω και αν εκφράζονται προς το παρόν με τα γκρίκλις. Είναι μια μεγάλη ήττα για τον Ελληνισμό που σήμερα η νεολαία μας και οι μεγάλοι ακούν ξένη μουσική ή μουσική ξένη με ελληνικούς στίχους. Είναι μεγάλη η ήττα του Ελληνισμού που η ΕΡΤ διαθέτει τρία σύνολα κλασικής μουσικής και ούτε ένα παραδοσιακής μουσικής. Είναι μεγάλη ήττα που ξεφυτρώνουν μέγαρα μουσικής τη στιγμή που χάνονται οι παραδοσιακοί χώροι των συναυλιών ελληνικής μουσικής. Είναι μεγάλη ήττα που οι Έλληνες γνωρίζουν πια όλες τις μουσικές του κόσμου, αλλά δεν ξέρουν τον Ξαρχάκο. Είναι μεγάλη ήττα που όλοι οι Έλληνες πια νιώθουν πιο άνετα όταν χορεύουν σέικ («Το έσπασες το χέρι σου, για να χορεύουν σέικ τα κωλόπαιδα, Μακρυγιάννη») παρά όταν χορεύουν καλαματιανό. Είναι τραγικό για τον Ελληνισμό που σήμερα κάποιοι Ευρωπαίοι γνωρίζουν τη μουσική μας από την Παπαρίζου και τον Ρουβά, παρά από τον Τσιτσάνη και τον Μάρκο. Είναι τραγικό που πια τα μόνα τραγούδια που γράφονται είναι ευρωπαϊκές μπαλάντες του κώλου ή σκυλάδικα του κώλου ή ραπ και χιπ χοπ του κώλου. Είναι τραγικό για τον Ελληνισμό που οι Έλληνες κουνιούνται στη σκηνή μιμούμενοι τους μαύρους του Χάρλεμ. Είναι ήττα του Ελληνισμού που φοράμε κοστούμια και γραβάτες, είναι ήττα του Ελληνισμού που οι γυναίκες μας ξυρίζουν το πράμα τους και οι άντρες μας κάνουν αποτρίχωση. Είναι ήττα του Ελληνισμού που η τηλεόρασή μας μοιάζει σαν πάρτυ μικροπουτανίτσων και αδελφάτων…

Β.Φ.