Τώρα που όπως φαίνεται οι Ευρωπαίοι βάζουν στην άκρη την Κρητική φαμίλια της πολιτικής, η κατάσταση μου θυμίζει κάπως το 2013.

Του Γιάννη Μαριδάκη 

Τώρα που όπως φαίνεται οι Ευρωπαίοι βάζουν στην άκρη την Κρητική φαμίλια της πολιτικής, η κατάσταση μου θυμίζει κάπως το 2013.

Τότε, ένα πρόσωπο που ήταν στον ΣΥΡΙΖΑ και τώρα είναι αρχηγός κόμματος στη Βουλή, είχε έρθει για "λογοτεχνικές διακοπές" στη Βολισσό αλλά μες στις συζητήσεις περί των βιβλίων λέγαμε και για πολιτική. Του είχα πει τότε ότι οι άνθρωποι των κινημάτων που αγωνίζονται να κρατήσουν ζωντανό τον πραγματικό πλούτο της χώρας, τα βουνά, τους κάμπους, τα νερά, τον άνεμο, τις θάλασσες, τους φυσικούς πόρους γενικότερα, που απειλούνται με εκποίηση και καταστροφή από την λεγόμενη ανάπτυξη, αυτοί οι άνθρωποι είναι η αλλαγή που θέλουμε στην ελληνική κοινωνία και αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να εκφραστούν και να στηριχτούν πολιτικά. Βέβαια ο Τσίπρας τους είχε ήδη πουλήσει τότε. Τον είχα ακούσει στην ομιλία του, ως αρχηγού αξιωματικής αντιπολίτευσης στο ελληνοαμερικανικό επιμελητήριο να μιλάει για ανάπτυξη και ήμουν βέβαιος για όσα θα έπραττε αν ερχόταν στην κυβέρνηση. Κάτι που δεν άργησε να συμβεί. 

Αυτά πάνω κάτω συμβαίνουν και σήμερα. Από το 2015 μέχρι το 2020 τα κινήματα σίγησαν διότι τα τσαλαπάτησε ηθικά και ψυχικά η πολιτική της "πρώτης φοράς αριστερά". 

Από το 2020 μέχρι σήμερα, τα κινήματα συσπειρώθηκαν και γιγαντώθηκαν ξανά λόγω της επιθετικής νεοφιλελεύθερης πολιτικής του Μητσοτάκη, που εκποιεί και καταστρέφει τη χώρα στο όνομα της λεγόμενης πράσινης μετάβασης και ανάπτυξης. 

Το χρέος της αριστεράς και σήμερα, όπως και τότε είναι να εκφράσει και να στηρίξει αδιαπραγμάτευτα και ανυποχώρητα τους χιλιάδες ανθρώπους των εκατοντάδων κινημάτων, που υπερασπίζονται τους τόπους τους από την επέλαση της ερπύστριας, των βιομηχανιών ενέργειας, του υπερτουρισμού, των εξορύξεων σε γη και θάλασσα. 

Η λεγόμενη "πρώτη φορά αριστερά" τότε, όχι μόνο δεν μπόρεσε να εκφράσει και να στηρίξει αυτά τα κινήματα και την πολιτική διάσωσης και προστασίας του εθνικού πλούτου, που είναι το φυσικό και πολιτισμικό κεφάλαιο της Ελλάδας αλλά τα πρόδωσε κιόλας, επιταχύνοντας την "ανάπτυξη". Χαρακτηριστικό παράδειγμα η περίπτωση των Σκουριών Χαλκιδικής.

Σήμερα το πολιτικό σκηνικό πάει και πάλι να διαμορφωθεί υπό τους ίδιους όρους με τότε. 

Προσωπικά νομίζω ότι μόνο το ΚΚΕ μπορεί να εκφράσει αδιαπραγμάτευτα και ανυποχώρητα αυτή την πολιτική και αυτά τα κινήματα. Δεν ξέρω αν θέλει όμως.

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/p/16SoKu6s1N/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com