Του Δημήτρη Τσίρκα - 06.01.2025
Από χθες, που ανακοινώθηκε ο θάνατος του Σημίτη, έχω διαβάσει κάμποσες τοποθετήσεις αριστερών, για τη διαδρομή και το πρόσωπό του.
Είτε διανοούμενων, είτε πολιτικών της αριστεράς – αυτοί, ούτως ή άλλως, είναι που κατά κόρον δημοσιολογούν. Οι περισσότερες ήταν θετικές, ακόμα και αν συνοδευόταν από κριτική στα πολιτικά πεπραγμένα του. Ορισμένες ντροπαλές, άλλες ιδιαιτέρως γενναιόδωρες.
Η αρχική διαδρομή του Σημίτη, άλλωστε, έχει πολλές ομοιότητες με τη δική τους:
από ευκατάστατη οικογένεια, συμφοιτητής ή συνοδοιπόρος πολλών μεγάλων διανοούμενων της εγχώριας αριστεράς (Πουλαντζάς, Τσουκάλας, Μουζέλης κ.α.) και με σημαντική αντιδικτατορική δράση, ύστερα καθηγητής, αρκετά ριζοσπάστης στα νιάτα του και την πρώτη περίοδο της Μεταπολίτευσης.
Διάβασα, επίσης και άκουσα πολλές τοποθετήσεις λαϊκών ανθρώπων για τον εκλιπόντα. Η συντριπτική τους πλειονότητα ήταν αρνητική έως ανοικτά εχθρική, είτε προέρχονταν από αριστερούς, δεξιούς, ή κεντρώους.
Αυτή η διαφορά αποκαλύπτει πολλά όσον αφορά την ταξική θέση της αριστεράς ή έστω της δημοσιολογούσας αριστεράς και πώς αυτή υπερκαθορίζει την πολιτική της τοποθέτηση στη συγκυρία.
Η ταξική θέση αυτής της αριστεράς είναι πολύ πιο κοντά στην ταξική θέση του Σημίτη παρά σε εκείνη των λαϊκών ανθρώπων που διεκδικεί, υποτίθεται, να εκφράσει.
Αυτή, επομένως, είναι ο Μεγάλος Άλλος που τους εγκαλεί και που συνειδητά ή ασυνείδητα προσπαθούν να αποσπάσουν την έγκριση και την αποδοχή του.
Για αυτό μιλούν τόσο θετικά για εκείνον και σοκάρονται από την έλλειψη σεβασμού και την «καφρίλα» που οι λαϊκοί άνθρωποι επιδεικνύουν απέναντί του.
Με τον ίδιο τρόπο που σοκάροταν το πολιτικό κατεστημένο της Βρετανίας κάθε φορά που οι φίλαθλοι τραγουδούσαν στα γήπεδα το “When Maggie Thacher dies, we‘re gonna have a party!” (Όταν η Μάγκυ Θάτσερ πεθάνει θα κάνουμε γιορτή).
Και όταν, πράγματι, οι λαϊκοί άνθρωποι ξέσπασαν σε αυθόρμητους πανηγυρισμούς στο άκουσμά του θανάτου της – quelle decadence…
Ο Σημίτης, βέβαια, δεν άνηκε στην πολιτική οικογένεια της Θάτσερ, ήταν σοσιαλφιλελεύθερος, όπως ο Τόνυ Μπλέρ, και όχι ορίτζιναλ νεοφιλελεύθερος, όπως εκείνη.
Οι ομοιότητές τους, ωστόσο, ήταν περισσότερες από τις διαφορές. Οι πολιτικές που εφάρμοσαν ενημερώνονταν από την ίδια στρατηγική – την αλλαγή του ταξικού συσχετισμού προς όφελος του κεφαλαίου και σε βάρος της εργασίας.
Ο Σημίτης ήταν πρωταθλητής στις ιδιωτικοποιήσεις, στην απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και στη μετατροπή των εργαζομένων σε επισφαλείς απασχολήσιμους.
Για αυτό άλλωστε η ίδια η Θάτσερ ομολογούσε πως η μεγαλύτερη επιτυχία της ήταν ο… Τόνυ Μπλερ – η προσχώρηση, δηλαδή, των πολιτικών αντιπάλων της στο δικό της νεοφιλελεύθερο δόγμα, της ΤΙΝΑ.
Τίποτα από όλα αυτά δεν λέει κάτι για τον Σημίτη, ο οποίος πέθανε πλήρης ημερών, στα 88 του χρόνια, έχοντας ζήσει μια εξαιρετικά «πλούσια», από κάθε άποψη, ζωή, όπως και η Θάτσερ.
Και εκείνη, μάλιστα, στα 88 της πέθανε – οποία σύμπτωσις – ανεπηρέαστοι και οι δύο από την κακεντρέχεια και την «εχθροπάθεια» των πολιτικών τους αντιπάλων.
Λένε όμως πολλά για την υπό συζήτηση αριστερά και τους λόγους για τους οποίους βρίσκεται στο πολιτικό περιθώριο - και εκεί θα παραμείνει.
Με υψηλό τον πολιτικό πολιτισμό, αλλά στα τάρταρα το λαϊκό αισθητήριο.
Είναι ταξικό το ζήτημα, όπως έλεγαν παλιά, πριν δηλαδή το ταξικό κριτήριο αντικατασταθεί από την μικροαστική ηθικολογία.
Ζωή σε σας, κατά τα άλλα.
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.