Το περιστατικό της απόπειρας δολοφονίας εναντίον του πρώην πρωθυπουργού Παπαδήμου, διορισμένου κατά τη ζοφερή περίοδο 2011-2012 ώστε να «προσαρμοστεί» η χώρα μας ευκολότερα στις βίαιες μνημονιακές επιταγές, έγινε αφορμή να διατυπωθούν διάφορες «ατυχείς» απόψεις, εκατέρωθεν.
Ο κ. Παπαδήμος ειδικά ήταν ένα από τα πρόσωπα που ενσάρκωσαν όλη την τρομακτική «τεχνοκρατική» διαστρέβλωση της «μαζικής δημοκρατίας» στην γερμανοκρατούμενη Ευρωζώνη των ημερών μας. Η μεν πολιτική περιορίστηκε στη βραχυπρόθεσμη και τιμωρητική περιστολή των δημοσιονομικών ελλειμμάτων χωρίς την παραμικρή αναδιανομή του εισοδήματος, ενώ η δημοκρατία έμοιασε με κενό γράμμα, εφόσον η εξουσία ασκούνταν, είτε έμμεσα είτε άμεσα, από τεχνοκράτες.
Ο ομότιμος καθηγητής της Θεολογικής Μ. Φαράντος έχει γράψει:
«Οι Χριστιανοί “λέγουσι και ου ποιούσι”, γι’ αυτό και κανείς δεν τους υπολογίζει και τους παίζουν όλοι κλωτσοσκούφι. Οι διεφθαρμένοι Ηγέτες μόνο τους Αναρχικούς και τους Τρομοκράτες φοβούνται. Διότι αυτοί “ποιούσι και ου λέγουσι”».
Σε παρόμοιο πνεύμα, ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος τόνιζε ότι ο φόβος μιας επανάστασης τιθασσεύει τους φορείς της πολιτικής εξουσίας, ώστε να προσεγγίζουν το λόγο της ύπαρξής τους, που είναι να γίνονται «διάκονοι του Θεού εις το αγαθόν», «σύμμαχοι στους αδικημένους» , «πύργοι που προστατεύουν τους αδικημένους από τους κοινωνικά δυνατούς» (Ι. Χρυσόστομος). Είναι έτσι σαφές ότι εάν, ορισμένα πολιτικά πρόσωπα που καταστρατηγούν αυτές τις αρχές καθίστανται στόχοι τρομοκρατικών επιθέσεων αυτού του είδους, μια από τις κύριες αιτίες είναι η ίδια η πολιτεία τους. Παρόμοιες δημόσιες παρατηρήσεις έκανε ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, κατά την εποχή που ξέσπασε η ιδιαίτερα βίαιη «επανάσταση των Ζηλωτών» στην Θεσσαλονίκη (1342-1349).
Παράλληλα, είναι βέβαιο ότι και οι σημερινοί επίδοξοι «συνετιστές» της πολιτικής εξουσίας, διακρίνονται από πνεύμα που απαξιώνει την ανθρώπινη ζωή, εφόσον ανήκει στους κοινωνικοπολιτικούς αντιπάλους. Πολύ μακριά από το να δρουν με βάση την αρχή της ελάχιστης βίας, αντιθέτως επιδιώκουν τη φυσική εξολόθρευση των αντιπάλων. Οι άγνωστοι «επαναστάτες» έχουν αυτοχρισθεί «υπερασπιστές» του λαού και της κοινωνικής δικαιοσύνης και με τις ενέργειές τους υποθάλπουν ακόμη περισσότερο την κρατική βία, την καταστολή και τον περιορισμό των ελευθεριών του λαού. Συνεπώς αποβαίνουν μέρος του συστήματος της ανωμαλίας στο πολιτικό σύστημα για να εξυπηρετούνται τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης, διαιωνίζοντας τον «φαύλο κύκλο της βίας».
Όμως η σωστή κοινωνική δράση πρέπει να εδράζεται στην επιδίωξη της άρσης του αδίκου, στη συμβολή στην «εξολόθρευση» των άδικων θεσμών, νόμων, πρακτικών, του ανόμου συστήματος και όχι των ίδιων των ανθρώπων, με ένα λόγο στην «επανάσταση της αγάπης». Σε αυτό το πνεύμα, η επανάσταση των Σαντινίστας στην Νικαράγουα, μετά την επικράτησή της, είχε κηρύξει την «εκδίκηση της συγχώρησης» και με αυτόν τον τρόπο οι δυνάμεις που επιθυμούν τον κοινωνικό μετασχηματισμό πρέπει να δρουν ώστε αυτός να είναι αυθεντικός.
ΠΗΓΗ:https://www.facebook.com/Κίνημα-Χριστιανικής-Δημοκρατίας
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.