Η συνάδελφος Δήμητρα Ανδρίκου, εκπαιδευτικός Πληροφορικής, «έφυγε» από κοντά μας σήμερα, Τρίτη 23 Μαΐου.
Απίστευτο!!!
Έφυγε η Δήμητρα...Αδύνατον....
Θρήνος!!!
Είναι στιγμές που ο χρόνος σε ακινητοποιεί! Η σκέψη μένει ασάλευτη. Το μυαλό δε λειτουργεί. Αδυνατεί να απαντήσει στο ερώτημα που τέθηκε εκείνο το φρικτό πρωινό της Παρασκευής που μας γέμισε πόνο και οδύνη.
Γιατί; Γιατί να είσαι εσύ Δήμητρα, τόσο νέα… που θα μας κάνεις να συνειδητοποιήσουμε, να νιώσουμε τόσο αδύναμοι… τόσο λίγοι…
Οι αποχαιρετισμοί είναι πάντα δύσκολοι. Όμως εκείνοι που είναι ξαφνικοί και αναπάντεχοι αδυνατούν να γίνουν κατανοητοί. Πώς μπορούμε να δεχτούμε και να πιστέψουμε όλοι αυτοί που γνωρίσαμε τον Δήμητρα ότι η αίθουσα της δεν θα φωτίζεται από το χαμόγελο και τη ζεστασιά της, την αγάπη της για τους μαθητές της, το πάθος της για μια κοινωνία δίκαιη, έναν κόσμο διαφορετικό, γεμάτο ομορφιά και δικαιοσύνη.
Στο πέρασμά σου από το σχολείο μας, άφησε το χνάρι σου έντονο. Εντάχθηκες, ψυχή τε και σώματι στη ζωή του σχολείου μας. Μοιραστήκαμε μαζί σου χαρές και λύπες.
Θα θέλαμε να σου πούμε πολλά Δήμητρα τούτη την ώρα. Όμως, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ποτέ δεν ήσουν θιασώτης των πολλών λέξεων, αλλά εραστής των σημαντικών πράξεων.
Η παρουσία σου χαμηλόφωνη, ολιγόλογη, αλλά ταυτόχρονα δυνατή. Δινόσουν σε ό,τι έκανες με όλη σου την ψυχή, δε δικαιολογούσες το λάθος, ό,τι αναλάμβανες είχαμε τη σιγουριά για το αποτέλεσμα.
Η ύπαρξή σου κοσμούσε το σχολείο μας και έδινε αληθινό νόημα στη λέξη ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ !
Με αυταπάρνηση και δόσιμο για όλα τα παιδιά, αλλά κυρίως για αυτά που ένιωθες ότι ήθελαν μια περισσότερη προσοχή, ότι είχαν πιο πολύ την ανάγκη μας.
Νιώθουμε περήφανοι που σε γνωρίσαμε, που ζήσαμε μαζί σου, για αυτά που μας έμαθες.
Η διαδρομή σου στη ζωή μπορεί να ήταν σύντομη, όμως η περπατησιά σου μας άφησε σημάδια ανεξίτηλα κυρίως στη καρδιά και την ψυχή μας.
Η ψυχή μας σπαράσσεται, αγαπημένη φίλη, συνάδελφε, συνειδητοποιώντας ότι θα στερηθούμε τη φυσική παρουσία σου.
Σ’ αγαπούμε τόσο πολύ και γι’ αυτό ο πόνος μας είναι μεγάλος και διαρκής… Πενθούμε!
Ευχόμαστε ο Θεός να δίνει δύναμη και παρηγοριά στο σύζυγό σου Νίκο, στη κόρη σου Μελιτίνη, στους γονείς και τις αδελφές σου.
Δέξου το τελευταίο αντίο αγαπημένη φίλη, συνάδελφε…
Καλό σου ταξίδι, Δήμητρα.
Απίστευτο!!!
Έφυγε η Δήμητρα...Αδύνατον....
Θρήνος!!!
Είναι στιγμές που ο χρόνος σε ακινητοποιεί! Η σκέψη μένει ασάλευτη. Το μυαλό δε λειτουργεί. Αδυνατεί να απαντήσει στο ερώτημα που τέθηκε εκείνο το φρικτό πρωινό της Παρασκευής που μας γέμισε πόνο και οδύνη.
Γιατί; Γιατί να είσαι εσύ Δήμητρα, τόσο νέα… που θα μας κάνεις να συνειδητοποιήσουμε, να νιώσουμε τόσο αδύναμοι… τόσο λίγοι…
Αυτός ο πόνος ... που την ψυχή χτυπά....
Νάταν να μην υπήρχε... κάθε πού χαράζει...
κι η θύμησή σου πατρίδα ... μακρυνή μου,
κι η μορφή σου μάνα να με κοιτά..
κι η εικόνα σου αγαπημένε που μου λείπει.....
Νάταν να μην υπήρχε... κάθε πού χαράζει...
κι η θύμησή σου πατρίδα ... μακρυνή μου,
κι η μορφή σου μάνα να με κοιτά..
κι η εικόνα σου αγαπημένε που μου λείπει.....
Λέει το μοιρολόι της πατρίδας σου. Το ηπειρώτικο μοιρολόι
Οι αποχαιρετισμοί είναι πάντα δύσκολοι. Όμως εκείνοι που είναι ξαφνικοί και αναπάντεχοι αδυνατούν να γίνουν κατανοητοί. Πώς μπορούμε να δεχτούμε και να πιστέψουμε όλοι αυτοί που γνωρίσαμε τον Δήμητρα ότι η αίθουσα της δεν θα φωτίζεται από το χαμόγελο και τη ζεστασιά της, την αγάπη της για τους μαθητές της, το πάθος της για μια κοινωνία δίκαιη, έναν κόσμο διαφορετικό, γεμάτο ομορφιά και δικαιοσύνη.
Στο πέρασμά σου από το σχολείο μας, άφησε το χνάρι σου έντονο. Εντάχθηκες, ψυχή τε και σώματι στη ζωή του σχολείου μας. Μοιραστήκαμε μαζί σου χαρές και λύπες.
Θα θέλαμε να σου πούμε πολλά Δήμητρα τούτη την ώρα. Όμως, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ποτέ δεν ήσουν θιασώτης των πολλών λέξεων, αλλά εραστής των σημαντικών πράξεων.
Η παρουσία σου χαμηλόφωνη, ολιγόλογη, αλλά ταυτόχρονα δυνατή. Δινόσουν σε ό,τι έκανες με όλη σου την ψυχή, δε δικαιολογούσες το λάθος, ό,τι αναλάμβανες είχαμε τη σιγουριά για το αποτέλεσμα.
Η ύπαρξή σου κοσμούσε το σχολείο μας και έδινε αληθινό νόημα στη λέξη ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ !
Με αυταπάρνηση και δόσιμο για όλα τα παιδιά, αλλά κυρίως για αυτά που ένιωθες ότι ήθελαν μια περισσότερη προσοχή, ότι είχαν πιο πολύ την ανάγκη μας.
Νιώθουμε περήφανοι που σε γνωρίσαμε, που ζήσαμε μαζί σου, για αυτά που μας έμαθες.
Η διαδρομή σου στη ζωή μπορεί να ήταν σύντομη, όμως η περπατησιά σου μας άφησε σημάδια ανεξίτηλα κυρίως στη καρδιά και την ψυχή μας.
Η ψυχή μας σπαράσσεται, αγαπημένη φίλη, συνάδελφε, συνειδητοποιώντας ότι θα στερηθούμε τη φυσική παρουσία σου.
Σ’ αγαπούμε τόσο πολύ και γι’ αυτό ο πόνος μας είναι μεγάλος και διαρκής… Πενθούμε!
Ευχόμαστε ο Θεός να δίνει δύναμη και παρηγοριά στο σύζυγό σου Νίκο, στη κόρη σου Μελιτίνη, στους γονείς και τις αδελφές σου.
Δέξου το τελευταίο αντίο αγαπημένη φίλη, συνάδελφε…
Καλό σου ταξίδι, Δήμητρα.
Θα σε κρατάμε ζωντανή στη καρδιά μας, στη σκέψη μας …
ΠΗΓΗ: http://1dimotikoanoliosion.blogspot.gr/2017/05/blog-post_49.html
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.