Γερομοριάς: ΠΡΟΣΩΠΟ ή ΠΡΟΣΩΠΕΊΟ;

Τρίτη 4 Αυγούστου 2020

ΠΡΟΣΩΠΟ ή ΠΡΟΣΩΠΕΊΟ;

(Στην εποχή της μάσκας)

Μάνος Σ. Στεφανίδης

Εσύ ο διπλοπρόσωπος με το πρόσωπο στραμμένο προς εμάς. Νίκος Φωκάς

Κοιτάζομαι στον καθρέφτη ξαφνιασμένος. Ποιός είναι αυτός που με κοιτάζει; Είμαι εγώ ασφαλώς αλλά και δεν είμαι. Φορές νομίζω πως με ατενίζει χλευαστικά ένας ξένος. Είναι αυτό το πρόσωπο μου; Έχω ένα μόνο πρόσωπο και αν ναι, ποιό είναι;

- Ποιό είναι, μ' άλλα λόγια, το αληθινό μας πρόσωπο; Αυτό το πρόσκαιρο που φοράμε σήμερα, αυτή την στιγμή, δηλαδή τώρα, κάπως απρόσεκτα ή ενοχικά και που είναι σχεδόν όμοιο με αυτό που φορούσαμε χτες και προχτές; Ή, μήπως πρόσωπο μας είναι το πρόσωπο της πρώτης μας νεότητας, εκείνο το νεανικό και ανεπίληπτο, αρυτίδωτο μέσα κι έξω, που μάς κοιτάει τώρα πια σαν ξένο, με απορία από το βάθος ξεθωριασμένων φωτογραφιών ;

Εκτός κι αν είναι το τελικό εκείνο πρόσωπο, το πρόσωπο που διαμορφώνει το ντομίνιο των γερατιών, με τις ρυτίδες και το θαμπό βλέμμα και που προετοιμάζεται αργά και αναπότρεπτα για να γίνει η μάσκα του θανάτου. Ποιό είναι λοιπόν το φαγιούμ δικαιούμαστε;

Ή, μήπως δεν διαθέτουμε - δεν αξίζουμε καλύτερα - κανένα πρόσωπο, απλώς φοράμε βασανιστικά μάσκες σαν τους κακοποιούς ή τους θεατρίνους για τις ανάγκες του βαρετού ρόλου, του άχαρου επαγγέλματος που είναι ο βίος μας; Κι όταν αυτός τελειώσει, ανακουφισμένοι πετάμε τη μάσκα μακριά, αυτό το προσωπείο - μηχανή των ψεύτικων καγχασμών και των υποκριτικών δακρύων. Και αυτό λέγεται απλά θάνατος.

Και τότε, μόνο τότε βλέπουμε με τα μάτια κλειστά να υποφωτίζεται η μελιχρή σκιά του αληθινού μας προσώπου...Μια εικόνα ούτε αληθινή ούτε ψεύτικη αφού κάθε στιγμή έχει την δική της αλήθεια και είναι ανόητο να ψάχνουμε το όποιο ψεύδος εκ των υστέρων.

Το ότι φέρουμε κατ' ανάγκη ή κατά συνθήκη ένα πρόσωπο - προσωπείο σαν νομικό έγγραφο ταυτότητας, δεν σημαίνει κιόλας ότι διαθέτουμε πρόσωπο.

Το όποιο μας πρόσωπο δεν το φτιάχνουμε ούτε εμείς κι οι φιλοδοξίες μας ούτε καν ο χρόνος, ο λεγόμενος και πανδαμάτωρ ή μέγας Γλύπτης των μορφών. Το πρόσωπο μας το φτιάχνει το βλέμμα του άλλου. Αποκλειστικά. Όχι των άλλων αλλά του ενός και μοναδικού. Κι όταν εκλείπει αυτό το βλέμμα τότε και το πρόσωπο μας καθίσταται απλώς το δέρας της απωλείας.

ΠΗΓΗ: Μάνος Σ. Στεφανίδης