του Ανδρέα Αργυρόπουλου
Πρέπει να κλείνουν σαράντα χρόνια από τότε που πρωτοπήγα στην Αμοργό. Δέθηκα μαζί της ,όσο με κανένα τόπο. Στο διάστημα αυτό γνώρισα και εκτίμησα αρκετούς από τους ντόπιους. Ο Γιάννης ο Πράσινος, είναι ένας από αυτούς. Χαίρομαι πολύ κάθε φορά που τον συναντάω.Είναι Αμοργιανός Αμοργιανός, original δηλαδή. Πριν λίγο καιρό διάβασα στην τοπική εφημερίδα μια ιστορία για τον πατέρα του, Γιώργο Πράσινο, που συνέβη τα χρόνια της χούντας. Τη δημοσιεύω χωρίς σχολιασμό. Είναι από αυτές τις ιστορίες που δεν τον έχουν ανάγκη.
Η παράταξη του Χριστού
"Δεν θυμάμαι πριν από πόσα χρόνια με πλησίασε ένα γεροντάκι, το οποίο δεν είναι πια στη ζωή, για να μου φανερώσει ένα περιστατικό, που δεν ήξερα.
Ήταν την εποχή της δικτατορίας κι ο πατέρας υπηρετούσε ως τεχνικός υπάλληλος στον ΟΤΕ της Αμοργού. Μ΄ ένα κόκκινο μουλάρι, φορτωμένο με τα εργαλεία του από τα ξημερώματα γύριζε το νησί απ΄ άκρη σ΄ άκρη όλο τον χρόνο με κρύα, βροχές, θύελλες και ζέστες. Δεν υπήρχαν τότε δρόμοι, ούτε αυτοκίνητα σε όλα τα χωριά και έπρεπε να επισκευάζει τις βλάβες στα τηλεφωνικά δίκτυα και στα τηλέφωνα. Δεν ήθελε κανείς να στερείται αυτό το αγαθό εξαιτίας του. Επέβλεπε τα διάφορα συνεργεία, που έρχονταν για επέκταση των δικτύων, και τακτικά ναύλωνε καΐκια, για να εξυπηρετεί και τα γύρω νησάκια, το Κουφονήσι, τη Σχοινούσα, την Ηρακλειά και τη Δονούσα.
Ο διοικητής της χωροφυλακής του νησιού τού ζήτησε να βρεθούν σε ένα απόμερο σημείο, έξω από τη Χώρα της Αμοργού, για να του κάνει μια σημαντική πρόταση. Συναντήθηκαν λοιπόν ένα απόγευμα και του πρότεινε, μιας και γνώριζε πολύ καλά σχεδόν όλους τους Αμοργιανούς, να του δίνει πληροφορίες για τον καθένα, που θα του ζητούσε, και ως αντάλλαγμα θα του έκανε όποιες διευκολύνσεις ήθελε.
Χωρίς καθόλου να σκεφτεί, του απάντησε ξερά: «Έχετε μάθει, από τότε που ήλθατε στο νησί, ότι είμαι και ψάλτης στην εκκλησία. Πώς είναι δυνατόν να μου ζητάτε τέτοιο πράγμα, αφού ξέρετε ότι ανήκω στην παράταξη του Χριστού;» Ο άλλος τα έχασε και δεν ήξερε τι να του απαντήσει κι έτσι άδοξα έληξε η συνάντηση.
Το γεροντάκι βρισκόνταν εκείνη την ώρα σ΄ ένα διπλανό χωράφι, για να ταΐσει και αρμέξει τις κατσίκες του, και, όπως ήταν κατηφορικός ο τόπος, χωρίς να τον πάρουν είδηση, κρύφτηκε πίσω από ένα τοίχο και άκουσε όλη τη συζήτηση! Πολιτικά ανήκε στην αριστερά.
Αυτά μου είπε και συμπλήρωσε πόσο πολύ τον εκτίμησε από τότε, παρόλο που δεν ανήκαν στην ίδια παράταξη, και δεν ήθελε να τα “πάρει μαζί του”. Χάρηκα πολύ με αυτά που άκουσα, όμως, επειδή τον γνώριζα καλά, έτσι υπολόγιζα πως θα συμπεριφερόταν. Στον πατέρα άρεσε η αλήθεια και ήταν τόσο ευθύς και δίκαιος, που, όταν έβλεπε πως παραβιάζονταν οι αρχές του, γινόταν έξαλλος σε τέτοιο σημείο ώστε να τον θεωρεί κανείς άξεστο.
Δεν του είπα τίποτα για το περιστατικό εκείνο, ούτε εκείνος μου ανέφερε κάτι σχετικό. Όμως, επειδή συνήθως τίποτα δεν μένει κρυφό, για κάποιο λόγο φανερώθηκε σε μένα και εγώ πάλι το κατέγραψα στη μνήμη του.
Μακάρι ο Χριστός να παραβλέψει όποια λάθη έκανε στη ζωή του και να τον κατατάξει με τους δίκαιους, αφού ανήκε συνειδητά στην παράταξή Του!"
Για το Γιώργο Ν. Πράσινο: ο γιος του Γιάννης
Σεπτέμβριος του 2019
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.