Ταξικό πόλεμο είδε στην Αγγλία η Ντόιτσε Μπανκ!

Τα πράγματα ποτέ δεν ήταν απλά. Το ελληνικό Όχι της 5ης Ιουλίου 2015 περιελάμβανε στο εσωτερικό του τις πιο διαφορετικές πολιτικές απόψεις και στρατεύσεις: Όσους συμφωνούσαν κι όσους διαφωνούσαν με την παραμονή στο ευρώ και την ΕΕ, ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ και της καταρρέουσας σοσιαλδημοκρατίας, αριστερούς και δεξιούς! Το Όχι στο δημοψήφισμα για το Σχέδιο Ανάν στην Κύπρο στις 24 Απριλίου 2014 περιελάμβανε επίσης τις πιο διαφορετικές τοποθετήσεις για την προοπτική του Κυπριακού: όσους ζητούσαν λύση στη βάση της ομοσπονδίας κι ευρύτερα των αποφάσεων του ΟΗΕ κι όσους επέλεγαν την άτυπη παράταση της σημερινής κατάστασης. Για κανένα άλλο θέμα δεν υπάρχει μεγαλύτερο εύρος απόψεων στη Μεγαλόνησο… Κι ακόμη, μεταξύ πολλών άλλων, το «Όχι» των Γάλλων στο δημοψήφισμα για το Ευρωσύνταγμα στις 29 Μαΐου 2005 αποτέλεσε την επιλογή όσων απορρίπτουν συνολικά την ΕΕ κι όσων εξανέστησαν μόνο με το νεοφιλελεύθερο περιεχόμενο του Ευρωσυντάγματος, καλύπτοντας κι οι δύο αυτές κατηγορίες ψηφοφόρων όλο το φάσμα του πολιτικού συστήματος.

ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ

Γιατί στην Αγγλία έπρεπε να συμβεί κάτι διαφορετικό; Γιατί δηλαδή η απόρριψη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την οποία επέλεξαν οι βρετανοί ψηφοφόροι στο ιστορικής σημασίας δημοψήφισμα της 23ης Ιουνίου, πρέπει να συνοδεύεται από πιστοποιητικά ιδεολογικής καθαρότητας;

Οι πολιτικές επιθέσεις που δέχθηκε το Brexit δεν ήταν κι η μοναδική αρνητική έκπληξη που συνόδευσε την ανακοίνωση του αποτελέσματος. Η πιο αλγεινή εντύπωση προκλήθηκε από τις αλλεπάλληλες αποκαλύψεις του αβυσσαλέου δημοκρατικού κενού, εντός κι εκτός Μεγάλης Βρετανίας. Έγινε ορατό πρώτη φορά στο εσωτερικό της χώρας όταν η επιλογή σχεδόν σύσσωμου του κομματικού συστήματος, όπως εκπροσωπείται κοινοβουλευτικά, απορρίφθηκε από τους ψηφοφόρους για να πιστοποιηθεί η μετατροπή της δημοκρατίας και της αντιπροσωπευτικότητας σε πουκάμισο αδειανό. Κι από ποιους ψηφοφόρους μάλιστα απορρίφθηκε… Ξεχωριστή σημασία έχει το ταξικό πρόσημο της ψήφου της 23ης Ιουνίου.

Η κοινωνική διαίρεση της ψήφου των Βρετανών για την παραμονή ή έξοδο από την ΕΕ ήταν τόσο βαθιά και καθαρή ώστε ανάλυση της γερμανικής τράπεζας Ντόιτσε Μπανκ κατέληξε στο ακόλουθο ασυνήθιστο συμπέρασμα: «δεν υπάρχει αμφιβολία πως πρόκειται για ταξικό πόλεμο»! Κατέληγε στο συμπέρασμα με βάση τα εξής: «Με όρους κοινωνικο-οικονομικών ομάδων, το 57% όσων ανήκουν στην ανώτερη και μεσαία τάξη και των επαγγελματιών και μάνατζερ ψήφισαν παραμονή και το 49% της χαμηλότερης μεσαίας τάξης και του εποπτικού υπαλληλικού ή κατώτερου διοικητικού προσωπικού, το 36% της εξειδικευμένης εργατικής τάξης, των ημι-ειδικευμένων και ανειδίκευτων χειρωνακτών εργατών, των εποχικών και χαμηλο-αμειβόμενων εργατών και συνταξιούχων. Επομένως, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία για το γεγονός ότι αυτό είναι ένας ταξικός πόλεμος. Ανεξαρτήτως αν είναι η παγκοσμιοποίηση, η μετανάστευση, η ανισότητα, οι κακές οικονομικές επιδόσεις ή ένας συνδυασμός όλων αυτών γίνεται εντελώς καθαρό απ’ αυτό και άλλα κινήματα ενάντια στο κατεστημένο ότι αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να διαρκέσει σε μια δημοκρατία. Στο τέλος θα έχεις μια αντίδραση. Αυτή ήταν μια τέτοια μείζονα αντίδραση και δεδομένου ότι τα ποσοστά μεγέθυνσης του Ηνωμένου Βασιλείου ήταν εντάξει έστω και καθυστερημένα θα είναι περίεργο αν η πίεση δε συνεχίσει να αυξάνεται σε άλλα μέρη όπου η μεγέθυνση ήταν μικρότερη για περισσότερο καιρό»!

Λαϊκή υπο-εκπροσώπηση

Η ανωτερότητα της Ντόιτσε Μπανκ βρίσκεται στη δυνατότητα της να διαγνώσκει την ταξική σύγκρουση που αποτυπώθηκε στο βρετανικό δημοψήφισμα κι η οποία μεγεθύνθηκε στη συνέχεια κατά την ερμηνεία του αποτελέσματος. Σε όλες τις χώρες της ΕΕ, χωρίς να εξαιρείται η Ελλάδα, πολιτικοί και αναλυτές αντί να αναθεωρήσουν την αφ’ υψηλού στάση τους, διαπιστώνοντας την απόσταση που τους χωρίζει από τη λαϊκή βούληση, άρχισαν να την πετροβολούν. Να τη χαρακτηρίζουν φύσει ανίκανη να διαχειριστεί τις μεγάλες υποθέσεις κάθε κράτους, αρκετή μόνο για τα του οίκου της, δηλαδή να μεριμνεί για το φαγητό και το ποτό… Τι άλλο έκρυβε η ρήση της Ντόρας Μπακογιάννη «τα δημοψηφίσματα διχάζουν τους λαούς, γι αυτό δεν πιστεύω στα δημοψηφίσματα» πέρα από τη αμφισβήτηση ακόμη κι αυτού του θεμελιώδους αστικού δικαιώματος στην ψήφο; Μετά την αμφισβήτηση του δικαιώματος στην εργασία, στην ίση αμοιβή και τη δημόσια παιδεία οι νεοφιλελεύθεροι τερματίζουν την άποψή τους για τα δικαιώματα αμφισβητώντας το δικαίωμα των φτωχών να ψηφίζουν! Ιδανικά γι’ αυτούς το δικαίωμα στην ψήφο θα έπρεπε να εκχωρείται με βάση την ιδιοκτησία… Ομολογούμε πως τέτοιο μπλαζέ ύφος είχαμε να δούμε από τις περιγραφές της γαλλικής αριστοκρατίας στα μυθιστορήματα του Μπαλζάκ…

Έτσι, αν κάτι έφερε στην επιφάνεια το βρετανικό δημοψήφισμα είναι την υπο-εκπροσώπηση των πιο φτωχών και λαϊκών στρωμάτων στη δημόσια σφαίρα: από την πολιτική μέχρι τον Τύπο. Γνήσιο δημιούργημα του διασυρμού των λαϊκών συμφερόντων ως υπαίτιων για όλα τα σύγχρονα δεινά, με κορυφή του παγόβουνου τη δημοσιονομική κρίση, και με τη ρετσινιά του λαϊκισμού ως ιδεολογικός μανδύας της συντηρητικής στροφής να απειλεί με ενοχοποίηση, χωρίς καν το δικαίωμα της απολογίας, κάθε αναφορά στο λαϊκό (συμφέρον, αίτημα, δικαίωμα), το πυρ ομαδόν κατά του λαϊκού, ταξικού Brexit είναι σύμβολο μιας εποχής στην οποία ανυπόληπτοι οίκοι αξιολόγησης (που στέρησαν από την Αγγλία τα 3Α τα οποία μοιραζόταν με την Γερμανία, την Ολλανδία, τον Καναδά και την Αυστραλία και την έριξαν χαμηλότερα από το Βέλγιο), χρεοκοπημένες τράπεζες και ασήμαντοι τρέιντερς βαμβακιού και σιτηρών δικαιούνται να εκφέρουν άποψη για τη θέση της Βρετανίας στην ΕΕ. Τους δίνεται μάλιστα ο χώρος ακόμη και να επηρεάζουν με τις αποφάσεις τους την τύχη της χώρας. Αυτό όμως το δικαίωμα το στερούνται οι ψηφοφόροι ως ανώριμοι και συνεπώς επικίνδυνοι για την πολιτική ομαλότητα, που γίνονται στόχος επιθέσεων με το νου κυρίως στα μελλούμενα. Τον κίνδυνο δηλαδή να ακολουθήσουν κι άλλες χώρες το παράδειγμα των Βρετανών. Πρώτες στη σειρά, όπως έγραψε η εφημερίδα Washington Post και φαίνεται στη φωτογραφία που αναδημοσιεύουμε, είναι η Σουηδία, η Δανία, η Ολλανδία, η Γαλλία, η Ουγγαρία και η Ελλάδα. Γι’ αυτό και η Μέρκελ βιάζεται να κλείσει το κεφάλαιο της βρετανικής εξόδου άρον – άρον για να αποτρέψει τη μετάδοση του ιού…

Σουλτς: Εμείς αποφασίζουμε!

Δεν είναι καθόλου τυχαίο που το μίσος κατά του εχθρού λαού εκφράστηκε με τον πιο ωμό τρόπο από τον γερμανό Μάρτιν Σουλτς, πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου, το οποίο υποτίθεται αποτελεί την όαση δημοκρατίας στο άνυδρο ευρωπαϊκό οικοδόμημα και τη φωνή των ευρωπαϊκών λαών… Λέγοντας ότι «οι Βρετανοί έχουν παραβιάσει τους κανόνες. Δεν είναι στη φιλοσοφία της ΕΕ να αποφασίζει το πλήθος για τη μοίρα του», ο αργυρώνητος και αργόσχολος μανδαρίνος, που πριν απ’ όλα μεριμνεί για την προώθηση των συμφερόντων του Τέταρτου Ράιχ, αποκάλυψε τον αντιδημοκρατικό χαρακτήρα της ΕΕ. Το γεγονός ότι η ίδια η φιλοσοφία της ΕΕ, δηλαδή το σκεπτικό ίδρυσης και η αρχιτεκτονική της δεν επιτρέπουν να αποφασίζουν οι άμεσα ενδιαφερόμενοι για την τύχη τους.

Υπό το φως αυτής της ομολογίας η εμμονή της ευρωπαϊκής Αριστεράς, μέσω του κόμματος της GUE/NGL, να υποδεικνύει την ανάγκη δημοκρατικής μεταρρύθμισης της ΕΕ, όταν οι καθ’ ύλην αρμόδιοι, δηλαδή αρχιτέκτονες και ιδιοκτήτες, δηλώνουν μετ’ επιτάσεως ότι δεν επιδέχεται βελτιώσεων δημιουργεί θλίψη και απογοήτευση. Πρόκειται για μια ιδεολογική πλάνη, που όχι μόνο απορρίφθηκε από τους Βρετανούς ψηφοφόρους («παραμένουμε για να μεταρρυθμίσουμε» προπαγάνδιζε ο ηγέτης των Εργατικών Κόρμπιν που μετατράπηκε σε δεκανίκι του Κάμερον), αλλά χαρίζει το πεδίο της κριτικής στην ΕΕ στην άκρα Δεξιά, επισημοποιώντας το διαζύγιο της Αριστεράς με τα λαϊκά στρώματα.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Επίκαιρα  την 1η Ιουλίου 2016

πηγη:https://leonidasvatikiotis.wordpress.com

Ανάρτηση από: geromorias.blogspot.com