Εθνική ανεξαρτησία και απαλλαγή από τα μνημόνια

Του Αποστόλη Αποστολόπουλου

Ο πολυτάραχος πολιτικός βίος της χώρας μας γνώρισε μόνο δύο Επαναστάσεις με ευρεία λαϊκή συμμετοχή, το 1821 και το 1940. Η Εθνική Ανεξαρτησίαήταν και στις δυο η κινητήρια δύναμη. Ο εσωτερικός, με ταξικά στοιχεία, Αγώνας, υποκινούμενος έξωθεν, ήταν και τις δυο φορές καταστροφή.

Μετά τη Γαλλική αστική Επανάσταση το 1789 και επί ένα αιώνα η εργατική τάξη έδωσε σκληρές, ταξικές, διαδοχικές μάχες, 1830-48-71, αλλά ηττήθηκε. Απροσδόκητα, όμως, στη Ρωσία, χάρη στην πολιτική ιδιοφυία του Λένιν, η μάχη δόθηκε εν ονόματι της εργατικής τάξης (οι εργάτες ήταν μόλις το 5% του πληθυσμού) και επικράτησε. Η Επανάσταση ήταν κατά κάποιο τρόπο «μικτή», είχε, δηλαδή, διακηρυκτικά, σαφή ταξική διάσταση αλλά πήρε μαζικό χαρακτήρα, με συμμετοχή λαού και στρατού, στο πλαίσιο του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, ως επίλογος. Στον 20^ο αιώνα η Εθνική Ανεξαρτησία πήρε τα ηνία από την «αμιγώς» ταξική σύγκρουση και με σημαία τον εθνικοαπελευθερωτικό, διαταξικό, αγώνα νίκησαν λαϊκές δυνάμεις πχ στην Κίνα, στο Βιετνάμ ή στη Γιουγκοσλαβία και ανατράπηκε η αποικιοκρατία. Η «αλλαγή παραδείγματος» οφείλεται, μεταξύ άλλων, σε τρεις παράγοντες: Α) Οι Πόλεμοι (Α΄ και Β΄) ανέδειξαν ταΈθνη σε ρόλο πρωταγωνιστή και όχι τις Τάξεις, μαζικοποιώντας τους αγώνες. Β) Ο ιμπεριαλισμός  αντιπαράθεσε τις ισχυρές χώρες στις αδύναμες. Γ) Και τέλος η εργατική τάξη, ηττημένη, περιορίστηκε στους συνδικαλιστικούς αγώνες, όπως διαπίστωσε ο Λένιν. Και οι τρεις παράγοντες ισχύουν απολύτως έως σήμερα.

Έκτοτε το αίτημα της Εθνικής Ανεξαρτησίας παραμένει σταθερά το κλειδί και ο πρωταγωνιστής σε κάθε αγώνα των αδύναμων και καταπιεσμένων. Ο καπιταλισμός είναι πλέον το μοναδικό, παγκόσμιο, σύστημα αλλά αυτό διόλου δεν αναιρεί το γεγονός ότι υπάρχουν ισχυροί και ανίσχυροι, Έθνη που κυριαρχούν και Έθνη που υποκύπτουν στην ισχύ των άλλων. Ιμπεριαλιστικά είναι ορισμένα καπιταλιστικά κράτη αλλά πχ ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ δεν συγκρίνεται με τον ιμπεριαλισμό της Τουρκίας και τα νέο-οθωμανικά της όνειρα. Άλλα Έθνη είναι αμυνόμενα και άλλα επιτιθέμενα. Την εποχή του Λένιν είχαν νόημα τα περίενδο-ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων επειδή οι εν λόγω Δυνάμεις ήταν περίπου ισοδύναμες, κάτι που σήμερα δεν ισχύει. Μόνο τυφλωμένοι από κάποιον μοχθηρό Θεό ή από κάποιον διαστρεβλωμένο Μαρξ δεν το βλέπουν.

Μένοντας στο πεδίο της πραγματικότητας, και όχι των επιθυμιών, όλα τα προηγούμενα καταλήγουν ότι για διαφορετικούς λόγους (που δεν είναι του παρόντος) στις Δυτικές ευρωπαϊκές κοινωνίες οι εσωτερικές, ταξικές αντιθέσεις πιέζουν αλλά δεν απειλούν το καθεστώς, στο παρόν και στο ορατό μέλλον. Η ελληνική κοινωνία δεν είναι εξαίρεση του κανόνα, παρά τις όποιες ιδιαιτερότητές της που την καθιστούν ρευστή, με μεγαλύτερη κινητικότητα από τις ακόμα παγιωμένες ευρωπαϊκές κοινωνίες. Πέρα από την αναμφίβολα ορατή ικανότητα του Τσίπρα να αξιοποιεί τη συγκυρία και να συσπειρώνει οπαδούς (έστω βαρύθυμους), η ελληνική κοινωνία, απολύτως ικανή για εξάρσεις τύπου δημοψήφισμα και εξίσου έτοιμη γιαμεταστροφές αλά Τσίπρας, κινείται χρονίως σε χαμηλούς τόνους, με «στιγμιαία» ξεσπάσματα. Χαρακτηριστικά, το περιβόητο «εργατικό κίνημα» είναι ανίκανο να ανατρέψει ή έστω να αμφισβητήσει την, κατά την Αριστερά, «ξεπουλημένη» ηγεσία της ΓΣΕΕ. Στα ίδια χνάρια η Ισπανική κοινωνία επιμένει στον Ραχόι και στους Ciudadados ενώ οι Γάλλοι σοσιαλιστές αποδέχονται ακόμα το επιχείρημα της υπεράσπισης της «Ρεπουμπλίκ» για να μην έρθει η Λεπέν, ψηφίζοντας (τον όχι ακραία δεξιό;)Σαρκοζί. Ούτε (εξαρχής) ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε το Ποδέμος, ούτε οι «πέντε αστέρες» του Γκρίλο ούτε καν τοΕθνικό Μέτωπο της Λεπέν είναι κόμματα που σκοπεύουν, ευθέως ή εμμέσως, στην ανατροπή του καθεστώτος. Είναι άλλης τάξεως ζήτημα η ανατροπή της σημερινής πολιτικής των κυρίαρχων ελίτ, ειδικότερα της γερμανικής, και άλλο η ανατροπή των ίδιων των ελίτ, δηλαδή η καθεστωτική αλλαγή. Ούτε υπάρχει κάποιος μοιραίος και αναπόφευκτος αυτοματισμός που οδηγεί από την αλλαγή πολιτικής στην ανατροπή των ελίτ, σε καθεστωτική ανατροπή. Γνωρίζουμε ότι ο ίδιος Φαραώ διοικούσε και στην εποχή των παχιών και στην εποχή των ισχνών αγελάδων. Η Εθνική Ανεξαρτησία δεν συνδέεται με συγκεκριμένο κοινωνικό καθεστώς δεδομένου ότι, όπως επίσης γνωρίζουμε, τη ζητούσαν πχ οι δεξιότατοι Πολωνοί επί υπαρκτού και αυτήν υπερασπίζονταν ο Κάστρο και τόσοι άλλοι.

Η Αριστερά εκτός ΣΥΡΙΖΑ δεν θέτει ως κεντρικό ζήτημα την Εθνική Ανεξαρτησία και συνεπώς δεν αρθρώνει όλα τα άλλα γύρω από αυτό το αίτημα. Παρά το ότι είναι προφανές ότι τα Μνημόνια πλήττουν ευθέως την εθνική κυριαρχία με άμεσες και ορατές συνέπειες και στην Οικονομία πχ την πώληση των περιφερειακών αεροδρομίων έναντι πινακίου φακής. Η εκτός ΣΥΡΙΖΑ Αριστερά δεν αντιλαμβάνεται ότι η Παγκοσμιοποίηση είναι ο Διεθνισμός του καπιταλισμού (όπως το προβλέπει ο Μαρξ στο Μανιφέστο) όπου ο πιο ισχυρός ιμπεριαλισμός, των ΗΠΑ σήμερα, πνίγει όλους τους άλλους, ιμπεριαλιστές ή όχι, τουςισοπεδώνει, τους μετατρέπει σε άμορφο χυλό. Η έννοια της Υπερδύναμης, του μονοπολικού Κόσμου, είναι ότι ο Κρόνος τρώει ανενόχλητος τα παιδιά του, τους όμοιους και τους ανόμοιους. Ο πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας Φρανσουά Φιγιόν εξομολογήθηκε πρόσφατα στον πρώην υπουργό Φιλίπ ντε Βιλλιέ ότι στόχος της Παγκοσμιοποιημένης ελίτ είναι να πλήξει την εθνική ομοιογένεια των Εθνών-Κρατών (βλ agoravox.tv), οπότε το προσφυγικό κύμα που πλημμυρίζει την Ευρώπη ήρθε ως «μάννα εξ ουρανού». Το ότι πέφτει επί της κεφαλής μας όχι ως σωτηρία αλλά ως απειλή επιβεβαιώνει το γνωστό «ουαί τοις ηττημένοις».

Ανάρτηση από: http://blogvirona.blogspot.gr/

ΠΗΓΗ:http://iskra.gr