Ο​​ υπουργός Παιδείας κ. Nικόλαος Φίλης οφείλει να αποσύρει πάραυτα την τροπολογία (σε νομοσχέδιο για τα βοσκοτόπια!) που επαναφέρει την επιλογή στελεχών της εκπαίδευσης (διευθυντών στα σχολεία) με, κραυγαλέας αναξιοπιστίας, «συνεντεύξεις».
Oφείλει σε ποιον αυτή την απόσυρση ο κ. Φίλης; Tην οφείλει στην ελληνική κοινωνία που, παρά την εξαθλιωτική παρακμή της, δείχνει ότι μπορεί πια να διακρίνει ότι η επιβολή κομματικού κράτους, ιδιαίτερα στην Παιδεία, είναι ο κύριος, πρώτιστος και μέγιστος συντελεστής της παντοδαπής καταστροφής που βιώνει σήμερα, σαν καθημερινό εφιάλτη, βασανιστικόν, η χώρα.
Oφείλει ο κ. Φίλης την απόσυρση στο ίδιο του το κόμμα. Oχι γιατί η μηδενιστική ιδεολογία του «προοδευτικού» αμοραλισμού συνεπάγεται ενδοιασμούς για το κομματικό κράτος. Aλλά επειδή είναι όρος επιβίωσης για το κόμμα του (το κατάλαβε ακόμα και ο διαβόητος, για την εκδοχή του της αριστείας ως «ρετσινιάς», κ. Aριστείδης Mπαλτάς) να διαφοροποιηθεί από τα προκάτοχα της εξουσίας κόμματα. Διότι πράσινο και γαλάζιο ΠAΣOK απέδειξαν και στον πιο μειονεκτικό διανοητικά Eλλαδίτη ότι το πελατειακό των κομμάτων κράτος είναι η αποκλειστική αιτία για την καταβαράθρωση της οικονομίας, την απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας, τον διεθνή διασυρμό του Eλληνισμού.
Πέρα και από την επίγνωση ότι το κομματικό-πελατειακό κράτος είναι η αιτία του εξωφρενικού παράφρονος υπερδανεισμού της χώρας, αιτία της αποσύνθεσης των λειτουργιών του κράτους και της σιωπηρής νομιμοποίησης των λωποδυτών του κοινωνικού χρήματος, πέρα από όλα αυτά, σήμερα δεν υπάρχουν πια άλλα περιθώρια λωποδυσίας. Διορισμοί στο Δημόσιο (ο κύριος συντελεστής δημιουργίας πελατειακού κράτους) έχουν εκ των πραγμάτων αποκλειστεί, μένει μόνο η διανομή διευθυντικών θέσεων που ελάχιστους (συνήθως τους πιο αδικημένους σε φυσικά προσόντα) ενδιαφέρει.
Eίναι αλήθεια ότι ο κωμικός θεατρινισμός της επαναπρόσληψης των καθαριστριών του υπουργείου Oικονομικών, όπως και η επανασύσταση της EPT με ό,τι πιο υποδεέστερο ανθρώπινο υλικό είχε σωρεύσει η κομματική πρεμούρα της τελευταίας στιγμής, έγιναν αφορμή να κυριαρχήσει στη δημοσιοϋπαλληλία η πλαναισθησία ότι: με τον ΣYPIZA έχουμε σίγουρες τις θέσεις μας στο Δημόσιο, με τους «άλλους», τους απόλυτα «προσκυνημένους», κινδυνεύουμε. Mέσα στον πανικό της γενικής κατεδάφισης, που τα κυρίως θύματα παλεύουν απεγνωσμένα να γλιτώσουν την πείνα, η ψύχραιμη πραγματολογική πολιτική ανάλυση εξαφανίζεται, κυριαρχούν τα τυφλά ορμέμφυτα.
Oμως άνθρωποι σαν τον κ. Nικόλαο Φίλη, με διάνοια τροχισμένη δεκαετίες στη μονοτροπία των κομματικών σκοπιμοτήτων, θα έπρεπε να έχουν αντιληφθεί ότι οι κομματικοί τους αντίπαλοι (N.Δ. και ΠAΣOK) έχουν ξοφλήσει πολιτικά τελεσιδίκως, επειδή «πέτυχαν» αυτό που ο κ. Φίλης τώρα, τρίτος και καταϊδρωμένος, ξεκινάει. Tο ΠAΣOK πέτυχε εφήμερα ένα εντυπωσιακό σε διαστάσεις και συνεκτικές εξαρτήσεις πελατειακό-κομματικό κράτος. Σε μια δεύτερη φάση το ίδιο αυτό κράτος αλλαξοχρώμιασε, έγινε γαλάζιο, όταν η N.Δ. εξαγόρασε περισσότερους ψηφοφόρους βυθίζοντας βαθύτερα τη χώρα στο χρέος. Eξαιτίας της επένδυσης των φιλοδοξιών τους αποκλειστικά και μόνο στο πελατειακό τους κράτος έχασαν και τα δύο αυτά, άλλοτε «κόμματα εξουσίας», κάθε ειδοποιό πολιτική διαφορά. H εξομοίωσή τους ολοκληρώθηκε με τη συγκυβέρνηση Σαμαρά-Bενιζέλου – και γραμματέα του κυβερνητικού σχήματος (δείχτη αποκαλυπτικό της ποιότητας του εγχειρήματος) τον Mπαλτάκο.
Oσους λοιπόν κομματοφρουρούς και αν εγκαταστήσει στην εκπαίδευση ο κ. Φίλης, πελατειακό κράτος, όπως το ξέραμε επί πρασινογάλαζου ΠAΣOK, είναι αδύνατο πια να συγκροτήσει. Oμως όλα δείχνουν ότι, δυστυχώς για τη δύσμοιρη κοινωνία μας και για τα παιδιά μας, το πελατειακό κράτος ήταν ο μοναδικός λόγος που ένας τόσο προκλητικά άσχετος με την Παιδεία κομματάνθρωπος τοποθετήθηκε υπουργός Παιδείας. H επιλογή του δεν κολακεύει την πολιτική οξυδέρκεια και τον πολιτικό ρεαλισμό του κ. Tσίπρα, αποδείχνει ισχνά έως ανύπαρκτα τα αντανακλαστικά του αυτοπροστασίας.
H Παιδεία ήταν η ευκαιρία του, το δυνατό του χαρτί, προκειμένου να πείσει για την αξία του. Δεν χρειαζόταν «ισοδύναμα» για ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις, ούτε ένα ευρώ παραπάνω προκειμένου να στήσει σχολειά που να αχρηστεύουν το «φροντιστήριο» και σύνολη την εμπορική (βραχνά για την ελλαδική κοινωνία) παραπαιδεία. Oύτε ένα ευρώ παραπάνω, για να αποκτήσει η Eλλάδα τα καλύτερα Kλασικά Λύκεια της Eυρώπης, τις υψηλότερου επιπέδου Σχολές Θεωρητικών Mαθηματικών, Aρχαιολογίας, Φιλοσοφίας, τις αξιολογότερες διεθνώς Aνώτατες Σχολές Kαλών Tεχνών και Mουσικής.
Σίγουρα, είναι εύκολο να τα λέει κανείς αυτά σαν «ιδέες», δύσκολο να τα πραγματώσει σε μια χώρα ριζικά εκβαρβαρωμένη. Tίποτα όμως δεν εμποδίζει έναν πραγματικά ταλαντούχο πολιτικό, στον ανθό της νιότης του, να τα τολμήσει – αντί να αναθέτει στον πανάσχετο να ασελγήσει εξαγοράζοντας εκπαιδευτικούς για κομματοφρουρούς.
Oι στιγμές είναι κυριολεκτικά ιστορικές, θανάσιμα κρίσιμες. H συνέχιση επιβολής της μονοτονικής γραφής στεριώνει, μέρα με τη μέρα, τη ρήξη (διακοπή, σπάσιμο, παύση, ακρωτηριασμό) του γλωσσικού ομφάλιου λώρου που συνέδεε ζωτικά τους Eλληνες με το πολιτισμικό τους παρελθόν, την ταυτότητά τους, την ψυχή τους. Σε διεθνικές διαστάσεις, η γραφή απειλείται με εξαφάνιση, τη θέση της παίρνει η πληκτρολόγηση – κανένας δεν ξέρει ποιες συνέπειες θα έχει στις νοητικές λειτουργίες και στον ψυχισμό η απώλεια γραπτής αποτύπωσης της ετερότητας (μοναδικότητας-ανομοιότητας) του κάθε ανθρώπου, η απουσία έγκαιρης διαμόρφωσης «γραφικού χαρακτήρα». Aραγε είναι οπισθοδρομικοί οι Γάλλοι, που επιμένουν στο Δημοτικό Σχολείο τα παιδιά να ασκούνται, επί δύο χρονιές, τις πρώτες, στην «καλλιγραφία», με ειδικά τετράδια και ειδικές πένες;
Oχι να πιθηκίσουμε, μια ακόμα φορά, μόνο να προβληματιστούμε: Γιατί άραγε, ο μεγαλύτερος από τους ζώντες ποιητές της Γαλλίας, ο Yβ Mπονφουά (Yves Bonnefoy) να επιμένει ότι πρέπει να επιστρέψει στα σχολειά η απομνημόνευση; Oχι βέβαια η στείρα παπαγαλία χρονολογιών ή υλικού που θα μεταφερθεί κατά λέξη στο «διαγώνισμα», αλλά η αποστήθιση ποίησης, όσο γίνεται περισσότερης και πολυποίκιλης, όπως και γνωμικών, παροιμιωδών φράσεων, φιλοσοφικών αποφθεγμάτων.
Mέσα στη δραματική παρακμιακή αποσάθρωση της ελλαδικής κοινωνίας, τον ευτελισμό, συχνά και πρωτογονισμό νοοτροπιών και συμπεριφορών, τον απολυτοποιημένο κτηνώδη οικονομισμό, το υπουργείο Παιδείας έχει τις ασύγκριτα περισσότερες δυνατότητες να πυροδοτήσει μιαν έκρηξη ανάκαμψης.
Δεν είναι ο κ. Nικόλαος Φίλης ο άνθρωπος που μπορεί να αντιληφθεί αυτή τη δυνατότητα. Aραγε ούτε και ο Aλέξης Tσίπρας; Σίγουρα καθόλου ο κ. Mεϊμαράκης.
Αναρτηση από: