Ἡ «κλιματικὴ κρίση» (μέχρι προσφάτως «κλιματικὴ ἀλλαγὴ») ὄχι μόνο εὐθυνόταν γιὰ τὸν μεγάλο καύσωνα ποὺ ἐνέσκηψε στὴν Ἀθήνα, στὰ τέλη Ἰουλίου τοῦ 1987 (ὑψηλότερη θερμοκρασία 44 βαθμοὶ), μὲ συνέπεια τοὐλάχιστον 1.300 θανάτους, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸν μεγάλο καύσωνα ποὺ ἔπληξε τὴν Θεσσαλία, τὸν Αὔγουστο τοῦ 1958 (ὑψηλότερη θερμοκρασία 47 βαθμοὶ στὰ Τρίκαλα), μὲ 600 νεκρούς.
Ἡ «κλιματικὴ κρίση» ἔφταιγε, ἀλλὰ δὲν μᾶς τὸ λέγανε τότε. Γιατί μωρέ, γιατί; Ὅμως, τὰ μεγάλα μυστικὰ κάποια στιγμὴ βγαίνουν στὸ φῶς τὸ ἀληθινό. Κι ἀναρωτιόμουνα κι ἐγὼ ἀπὸ τότε. Γιατὶ ἔχει καύσωνες Ἰούλιο μῆνα; Γίνονται αὐτὰ τὰ πράγματα; «Φταίει τὸ ζαβὸ τὸ ριζικό μας; Φταίει ὁ Θεός, ποὺ μᾶς μισεῖ;». Εὐτυχῶς, ἡ Ἐπιστήμη (καὶ πιὸ συγκεκριμένα ὅσοι ἐπιστήμονες παραδέχονται τὴν ὑπόθεση τῆς «κλιματικῆς κρίσης») μᾶς ἀποκάλυψε -γιὰ μία ἀκόμη φορὰ- τὴν ἀλήθεια.
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.