Ο Απόστολος Ιτσκούδης έχει μεγάλη κινητικότητα με έξι ατομικές και συμμετοχές σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στην Ιταλία – προχωράει αθόρυβα και σταδιακά χτίζει το εικαστικό του σύμπαν.
Νίκος Βατόπουλος
16.12.2022 • 23:36
Σαν εικονίσματα ενός χρόνου ρευστού, τα πορτρέτα που παραθέτει ο ζωγράφος Απόστολος Ιτσκούδης αφηγούνται βουβές ιστορίες. Είναι ένας εικαστικός βωμός, σαν μια εγκατάσταση οργανωμένη πάνω στο βίωμα του ξεριζωμού και της μετεγκατάστασης, από κοινότητες αρχέγονες στο τόξο της προς δυσμάς μετακίνησης στην αρχαία γη της Θράκης.
«Η ιδέα γεννήθηκε μέσα από μια κουβέντα με ένα φίλο όσον αφορά την αγάπη μου και τη σπουδή πάνω στο πορτρέτο», λέει ο Απόστολος Ιτσκούδης. «Με αφορμή λοιπόν τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή και προερχόμενος ο ίδιος από οικογένεια προσφύγων (Αδριανούπολη – Καραγάτς) ήθελα να κάνω μια δουλειά ως φόρο τιμής, σαν ένα μνημείο γι’ αυτούς τους ανθρώπους».
Η εικαστική διαδρομή του Απόστολου Ιτσκούδη, άλλωστε, ακολουθεί μεθοδικά αυτή τη γραμμή του ίχνους. Δουλεύει και ξαναδουλεύει πάνω στα εξαϋλωμένα αποτυπώματα, στα σβησμένα πορτρέτα, στις υπαρξιακές αλληγορίες και στα σπαράγματα των περιγραμμάτων. Η ενότητα που παρουσιάζει τώρα πηγάζει από αυτήν την κοινή δεξαμενή, μια κολυμβήθρα αναβλύζοντος ύδατος μνήμης.
«Ξεκίνησα μια έρευνα στο Διαδίκτυο για αναζήτηση φωτογραφιών αγνώστων προσώπων αλλά επέλεξα αυτά που ένιωθα οικεία ως προς εμένα», διηγείται ο ίδιος. «Δεν είχα φωτογραφίες από συγγενείς αλλά και κάποιους που σκέφτηκα να κάνω, όπως τους παππούδες μου ας πούμε, δεν το έκανα για να μην έχω τόσο άμεση συναισθηματική σχέση. Ηθελα να εκφράσω το βίωμα, το γενικό συναίσθημα. Να δραματοποιήσω τη μετάβαση αυτών των ανθρώπων. Το πέρασμα. Πώς αυτό το αισθανόμαστε/βλέπουμε σήμερα και πώς το κουβαλάμε μέσα μας σαν γενιά, ιδιαίτερα όσοι προερχόμαστε από μια οικογένεια προσφύγων».
Ο Απόστολος Ιτσκούδης, γεννημένος το 1985 στην Αλεξανδρούπολη, ανήκει στην ενδιαφέρουσα εικαστική σκηνή της Θράκης. Ο ίδιος έχει μεγάλη κινητικότητα με έξι ατομικές και συμμετοχές σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στην Ιταλία. Προχωράει αθόρυβα και σταδιακά χτίζει το εικαστικό του σύμπαν. Στη νέα έκθεση στην Αλεξανδρούπολη, παρουσιάζει αυτήν την εγκατάσταση των 22 μονοχρωματικών πορτρέτων, ορίζοντας μια ερμηνεία για τον άγνωστο μέτοικο, μια δικαίωση για το ξεριζωμένο βίωμα. Αυτή η οργάνωση της μνήμης με μια τέτοια απτικότητα γεννά αισθήματα μιας οικουμενικής συνθήκης.
Οπως επισημαίνει ο ίδιος, μιλώντας για την εμπειρία της προσφυγιάς στη Θράκη, «θέλοντας και μη αυτό έχει “γράψει” μέσα μας είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα. Γι’ αυτό και έφυγα εντελώς από τη “ρεαλιστική” απεικόνιση και τον χαρακτήρα αυτών των ανθρώπων. Δούλεψα πιο ελεύθερα ώστε να μπω ακόμα πιο βαθιά μέσα μου. Το μόνο αναγνωρίσιμο έργο για μένα είναι μια αυτοπροσωπογραφία μου γιατί είμαι κι εγώ μέρος των ανθρώπων εκείνης της εποχής αλλά και της σημερινής. Ταυτόχρονα μπορεί να είναι και οποιοσδήποτε πρόσφυγας του σήμερα. Γιατί η προσφυγιά δεν έχει τέλος…».
H έκθεση με τίτλο «Μνημείο Ανθρώπων» παρουσιάζεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο , σε επιμέλεια Ιριδος Κρητικού, όπου και θα παραμείνει έως τις 9 Ιανουαρίου.
Πηγή:https://www.kathimerini.gr/culture/562188172/ta-portreta-tis-prosfygikis-mnimis/?fbclid=IwAR0nNN_Bhxkiup5aPjJBloAgEaeSP8Weu7yNNOqHCVHeLGzJHO3QGntjyv8
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.