Μεταμοντέρνος πόλεμος – μέρος Α: Ένας πρώτος ορισμός του μεταμοντέρνου πολέμου

του Παναγιώτη Ήφαιστου

Ορίζουμε ως μεταμοντέρνο πόλεμο την επιβολή αθέσπιστης ισχύος διανεμητικών προεκτάσεων επί των πολιτών ενός κράτους ή περισσοτέρων κρατών από πρωταγωνιστές της διεθνικής ιδιωτείας και από τις ηγεμονικές δυνάμεις οι οποίες αενάως παντοιοτρόπως επιδιώκουν έλεγχο των λιγότερο ισχυρών κρατών (οι δύο συνεργάζονται και συναλλάσσονται αλλά όχι πάντα). Κύριο χαρακτηριστικό του σύγχρονου μεταμοντέρνου πολέμου είναι ότι:

1. Δεν πλήττει μαζικά με πολεμικά οπλικά συστήματα αλλά διαμέσου επικοινωνιακών μεθόδων που εκμεταλλεύονται τα άλματα της τεχνολογίας.
2. Κύριος σκοπός όπως εξάλλου διακηρύσσεται στις δηλώσεις ή αποκαλύψεις ως προς το τι συνίσταται η στρατηγική του «soft power» είναι η εξοικονόμηση πόρων με το να ελεγχθεί ένα κράτος με τρόπο περίπου ισοδύναμο με το αποτέλεσμα ενός πολέμου συμβατικού χαρακτήρα. Δηλαδή επίτευξη του ίδιου σκοπού εισβολής στα πλαίσια ενός πολέμου με χρήση όμως απείρως λιγότερου (οικονομικού) κόστους.
3. Πλήττει μεν πολλούς και ίσως περισσότερους από ότι ένας συμβατικός πόλεμος αλλά εκμεταλλευόμενη την σύγχρονη τεχνοδομή έχει το πλεονέκτημα με τρόπο αθέατο, άπιαστο και αόρατο να πλήττει τον κάθε ένα ξεχωριστά μέσα στον προσωπικό του πυρήνα.
4. Κύρια μέσα της διεθνικής ιδιωτείας, πλέον, είναι οι χρηματοοικονομικοί οργανισμοί ή ανάμεικτα συστήματα διεθνικών χρηματοοικονομικών δρώντων και διεθνικών επιχειρήσεων, τα οποία (συστήματα), κατέχουν ιδιώτες που δεν υπόκεινται σε κοινωνικοπολιτικούς ελέγχους ή τους υπόκεινται ελλειμματικά.
5. ΟΙ ΔΙΕΘΝΙΚΟΙ ΙΔΙΩΤΕΣ (το αντίστοιχο του βάρβαρου ή του ανθρωποειδούς θηρίου στην προ-πολιτική εποχή) ενίοτε όχι μόνο συναλλάσσονται με τις «υπηρεσίες» κάποιων κρατών και ιδιαίτερα των ηγεμονικών, αλλά επιπλέον διόλου σπάνια παρατηρείται να ελέγχουν αυτές τις υπηρεσίες ή και ηγέτες αυτών των κρατών (οι αποκαλύψεις κατά την διάρκεια των Αμερικανικών προεδρικών εκλογών που τόσο ενόχλησαν είναι ενδεικτικές ενός πολύ μαζικότερου φαινομένου)

Το τελευταίο αποτελεί παρακμή του ούτως ή άλλως προβληματικού διακρατικού συστήματος αλλά και πλήγμα για τον αναγκαίο και μη εξαιρετέο πολιτικοοικονομικό και στρατηγικό ορθολογισμό που απαιτείται να επιδεικνύει ένα κράτος.

Υπογραμμίζεται ότι κύρια αποστολή του κράτους από καταβολής πολιτικού πολιτισμού ήταν και συνεχίζει να είναι η επίτευξη πολιτικοοικονομικού ορθολογισμού [Κάτι ανέφικτο σε πλανητικό επίπεδο καθότι απουσιάζει μια παγκόσμια κοινωνία και ένα παγκόσμιο κοινωνικοπολιτικό σύστημα για να καλλιεργήσει παγκόσμια κριτήρια πολιτικής ηθικής, παγκόσμια διανεμητική δικαιοσύνη και παγκόσμιο πολιτικοοικονομικό ορθολογισμό.]

Υπό αυτό ακριβώς το πρίσμα οι διεθνικοί δρώντες οι οποίοι δεν είναι κοινωνικοπολιτικά ενταγμένοι αποτελούν εν δυνάμει επιστροφή στην προ-πολιτική εποχή και ενίοτε την ακραία βαρβαρική. Διόλου τυχαία ενίοτε μεταμφιέζονται με αγαθοεργούς σκοπούς και φιλανθρωπικές πράξεις.

Σημασία έχει ότι στο μεγάλο αλισβερίσι συμφερόντων στα συμπλεκόμενα επίπεδα των διεθνικών ιδιωτών, των κρατών και του πολίτη, ο τελευταίος πλήττεται ανελέητα με το να γίνεται αντικείμενο άσκησης αθέσπιστης ισχύος τις διανεμητικές προεκτάσεις της οποίας κανείς δεν ελέγχει ή ελέγχει ελλειμματικά, δηλαδή αποτελεί φαινόμενο ξεκάθαρα ενταγμένο στην προ-πολιτική / βαρβαρική εποχή.

Μιλάμε λοιπόν για ένα πόλεμο ιδιόμορφο, τον μεταμοντέρνο, παντελώς ή ελλειμματικά αθέσπιστο και προ-πολιτικό. Αποτελεί πολιτικοοικονομική διαστροφή, πολιτική ανωμαλία και ένα γιγαντιαίο άλμα αντιστροφής πέντε χιλιάδων χρόνων πολιτικού πολιτισμού.

Τι ένα όμως πόλεμος, γενικότερα ως ιστορικό φαινόμενο, εγγενές μάλιστα με την ύπαρξη κυρίαρχων κρατών. Καθότι εάν κατανοούμε τι είναι πόλεμος στις διαχρονικές διακρατικές σχέσεις κατανοούμε πόσο μεγάλη ανωμαλία είναι ο μεταμοντέρνος πόλεμος.

Πόλεμος είναι η επιβολή της βούλησης ενός δρώντα επί ενός άλλου με τρόπο που συμμορφώνει την συμπεριφορά του τελευταίου στα συμφέροντα του πρώτου.

Ο πόλεμος για να θυμηθούμε τον Κλάουζεβιτζ, μετριάστηκε ως ασθένεια του διακρατικού συστήματος, επειδή α. Είναι πολιτικά ενταγμένος σε κρατικούς σκοπούς, β. Μετριάζεται με το να περιορίζεται αυστηρά στην εκπλήρωση αυτών των σκοπών (εξ ου και οι συμβάσεις για τα εγκλήματα πολέμου).

Ο πόλεμος είναι μια αλυσίδα με πολλούς κρίκους, εκ των οποίων η άσκηση φυσικής βίας δεν είναι παρά μόνο ένας κρίκος.

Επειδή ακριβώς ως πολιτικά ενταγμένος «ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα» και γι’ αυτό ελεγμένος και μετριασμένος (σχετικές πρόνοιες και του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ για την διεθνή ειρήνη και ασφάλεια) ο μεταμοντέρνος πόλεμος ως μη πολιτικά ενταγμένος (στον βαθμό που εμπλέκονται διεθνικοί δρώντες εν μέρει ή συνολικά) είναι φαινόμενο προπολιτικό / βαρβαρικό.

Συμβολίζει την βαρβαρότητα σε ένα κόσμο πολιτισμένο και γι’ αυτό όπου και όποτε έχουμε μεταμοντέρνο πόλεμο σημαίνει επιστροφή στην προ-πολιτική εποχή.

Σίγουρα εάν σκοπός όλων των κρατών είναι 

1. ο πολιτικός πολιτισμός, ο πολιτικοοικονομικός ορθολογισμός, 

2. ο στρατηγικός ορθολογισμός και 

3. η ορθολογιστική και μετριαστική αντιμετώπιση των εγγενών αιτιών πολέμου, ο μεταμοντέρνος πόλεμος στο τέλος βλάπτει όλους. 

Προσφέρει κέρδη, βεβαίως, στους ανάλγητους πρωταγωνιστές της διεθνικής ιδιωτείας ή στα ηγεμονικά κράτη εάν χρησιμοποιούν τους τελευταίους εργαλειακά.

.Πηγή: Παναγιώτης Ήφαιστος

Eικόνα: «Κοιλάδα της Αόστης: χιονοθύελλα, χιονοστιβάδα και καταιγίδα», έργο του Joseph Mallord William Turner από τη Wiki

ΠΗΓΗ:https://averoph.wordpress.com/2020/07/27/%ce%bc%ce%b5%cf%84%ce%b1%ce%bc%ce%bf%ce%bd%cf%84%ce%ad%cf%81%ce%bd%ce%bf%cf%82-%cf%80%cf%8c%ce%bb%ce%b5%ce%bc%ce%bf%cf%82-%ce%bc%ce%ad%cf%81%ce%bf%cf%82-%ce%b1-%ce%ad%ce%bd%ce%b1%cf%82-%cf%80%cf%81/

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com