…το δικαίωμα στη πλήρη «απελευθέρωση» του ατόμου, από κάθε εξαναγκασμό και προσδιορισμό!

«Ο παιδόφιλος Ευρωδυτικοανατολίτης, ένας διαδεδομένος τύπος ανθρώπου που κέρδισε περήφανα την ταυτότητά του μέσα από το κίνημα του «επαναστατικού αυτοπροσδιορισμού», απολάμβανε τη βόλτα του στο φημισμένο πάρκο των πάσης φύσεως ηδονοβλεψιών.  Τέτοια πάρκα ήταν διάσπαρτα παντού στον απροσδιόριστο και ακαθόριστο γεωγραφικό χώρο, μια και οι χώρες είχαν καταργηθεί στο όνομα ενός άκρατου υπερ-μεταμοντέρνου «προοδευτισμού». Έτσι, που όλοι και όλα να «κυκλοφορούν» ανεμπόδιστα και η ακατανίκητη ιδέα της εξέλιξης και προόδου να επιβάλλεται και αυτή «ελεύθερα» ως απόλυτη νομοτέλεια της ανθρώπινης φύσης και της …αγοράς. Δεν θυμόταν πότε κατακτήθηκαν τα δικαιώματα αυτά, εφόσον η νέα επαναστατική αριστερή και δεξιά κοινωνική θεωρία  αδιαφορούσε για τη μνήμη.  Λάτρευε το «εδώ και τώρα», ενώ εξυμνούσε το Μηδέν ως συνεχές σημείο εκκίνησης και προορισμό του ατόμου, αλάργα από κάθε εξουσιαστική … πρόσθεση ή αφαίρεση που άλλοτε ξεκινούσε από τη πολυσύνθετη φύση του ανθρώπου.

Ύστερα από λίγο, θα πέρναγε από το Νηπιοτροφολαγνείο, που υπήρχε στη γειτονιά των πολυεθνικών εταιρειών παροχής υπηρεσιών από «εργάτες και εργάτριες του σεξ». Οι συγκεκριμένοι/ες επαγγελματίες, απολάμβαναν πλήρη ατομικά και εργασιακά δικαιώματα, πολυτελή διαμερίσματα σε άριστες συνθήκες εργασίας, ελεύθερη διακίνηση ανά τον υπερπολιτισμένο κόσμο-χωρίς δέσμευση και όρια-, σεμινάρια εξειδίκευσης και διάδοσης των ιδιαίτερων προϊόντων που πλάσαρε το σώμα τους, που είχε αποκτήσει την ιερότητα ενός άγιου τόπου του «ριζοσπαστικού» φετιχισμού.

Επιπλέον, είχαν την πρόσβαση σε καλλωπιστικά βιοτεχνολογικά εργαστήρια αυτόματης αλλαγής χαρακτηριστικών,  υπογράφοντας ένα απλό ιδιωτικό συμφωνητικό στο πλαίσιο του αναφαίρετου νομικού πολιτισμού των ελεύθερων ιδιωτικών συμβάσεων.

Η εξέλιξη αυτή ήταν η  χαρακτηριστική αποθέωση του πνεύματος του χειραφετητικού διαφωτισμού της αγοράς, της τεχνολογίας και του ατόμου. Άλλωστε το «πνεύμα» αυτό, κατακτήθηκε με πολύ κόπο και χρήμα από «ανθρωπιστικούς» σπόνσορες στις ατελείωτες  «parades», που πρόβαλε για χρόνια το πολυεθνικό ιδιωτικό «εξεγερσιακό» και «αντιεξουσιαστικό» κανάλι «Νo name, no past, no future – Live now without limits». Ο σάρκινος εαυτός, μαζί με άλλα καπιταλιστικά εμπορεύματα, αποτελούσε την υλική πεμπτουσία της συνεχούς βιολογικής αλλαγής και η διαφήμισή του ως ένας…βιότοπος επαναστατικής κραιπάλης, ήταν το υπέρτατο αναφαίρετο δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού αλλά και ναρκισσιστική ανταγωνιστικότητας που προάγει το εμπόριο και τις συναλλαγές.

Ένα εμπόρευμα, το οποίο έριχναν στην αγορά με τους καλύτερους δυνατούς ανταλλακτικούς όρους και σύμφωνα με την αξία και τα …πτυχία τους από τη γνωστή και πολυδιάστατη αλυσίδα Πανεπιστημίων Ντε Σάντ. Τα πανεπιστήμια αυτά, βρίσκονταν σε αμέτρητα μητροπολιτικά πολυπολιτισμικά Cities και αποτελούσαν…Safe Spaces εναλλακτικής κουλτούρας και μηδενισμού οποιασδήποτε συνθήκης που θύμιζε τον πρότερο εαυτό και την ψυχή του ανθρώπου. Εξειδικεύονταν στην απεριόριστη εκπαίδευση και έρευνα πάνω στον παν-ηδονισμό «της στιγμής», ως συμπεριφορά πλήρους αυτοπραγμάτωσης και χειραφέτησης, από το παρελθόν αλλά και τον μέλλον και ενάντια στις σχέσεις που είχαν συνέχεια, ιστορία και μελλοντικούς κληρονόμους, εφόσον η κληρονομιά είναι βάρος, τόσο πατριαρχικό, όσο και μιας μητριαρχίας που εντέλει ήταν η μάσκα μιας αρρενωπότητας του θηλυκού φύλου!. Παράλληλα, επένδυαν στην παραγωγή μιας μεγάλης γκάμας καταναλωτικών αγαθών… βιοαπελευθέρωσης, ξεκινώντας από μικρά τεχνολογικά γκάτζετς, ψυχοτρόπες ουσίες και εναλλακτικά ναρκωτικά μέχρι μεγάλα και βαριά εμπορεύματα. Και όλα αυτά μαζί και αγκαζέ με την «θεολογικά» κυρίαρχη τεχνολογία των εξανθρωπισμένων ρομπότ και των μηχανοποιημένων ανθρώπων με ανταλλακτικά, στα οποία ώθησε η απελευθερωτική χρήση της τεχνολογίας για την εξαφάνιση της πείνας, της μνήμης και της … συνείδησης. 

Στο Νηπιοτροφολαγνείο, λοιπόν, θα είχε την ελευθερία επιλογής για «τη/το» αγοράκι ή «το/τη» κοριτσάκι της προτίμησής του, μεγαλωμένο/η μάλιστα στις καλύτερες «ελευθεριακές» συνθήκες κλινικής αποδέσμευσης από κάθε καταπιεστικό δεσμό, όπως η οικογένεια, η εκπαίδευση, η γειτονιά, το φύλο, κ.α. Η μόνη οικογένεια που επιτρεπόταν ήταν η αιμομικτική οικογένεια, καθώς αποφυλάκιζε τα, φυλακισμένα από αιώνες, ιδεώδη του πλήρους… αποπροσανατολισμού, αυτοκαθορισμού και της φυσικής έλξης που είναι πέρα από βιολογικούς δεσμούς-δεσμά και σχέσεων δουλικής στοργής και ενστίκτου.

Εκτός αυτού, η αιμομικτική οικογένεια, εκπαίδευε άψογους και ανταγωνιστικούς φιλελεύθερους επαγγελματίες, χωρίς ταμπού, για τη βιομηχανία της πανσεξουαλικής  ελευθεριότητας. Γεγονός που προώθησε το κίνημα και το αταξικό κοινωνικό Κόμμα των δικαιωμάτων : «Επιθυμία χωρίς όρια- ένα νέο ανθρωπιστικό πρόταγμα χειραφέτησης», το οποίο τα προηγούμενα χρόνια έδωσε μάχες για τις νέες μορφές της απελευθερωτικής «οικογένειας», χωρίς αναχρονιστικούς οικογενειακούς δεσμούς. Μεγάλες μάχες στο δρόμο, στα ευρωπαϊκά επιδοτούμενα προγράμματα και το …χρηματιστήριο των Μεγαπόλεων.        

Στα Νηπιοτροφολαγνεία, τα παιδιά ήταν σκληρά εργαζόμενα άτομα (αλλά μέσα σε άριστες συνθήκες διαβίωσης και πλήρη ατομικά δικαιώματα, νομική στήριξη, κ.α, χάρη στις ευγενικές χορηγίες των τραπεζικών ιδρυμάτων της παγκόσμιας ανθρωπιάς). Επιπλέον διέθεταν τη σεξουαλική ετοιμότητα για οτιδήποτε, εφόσον είχαν το προνόμιο της ανυπαρξίας συναισθηματικού δεσμού, συνείδησης  ή ακόμα και ενοχών, καθότι παιδιά του σωλήνα, είτε παιδιά παρένθετων μητέρων τα οποία στη συνέχεια μεγάλωναν σε συνθήκες συναισθηματικού θερμοκηπίου, υποστηριζόμενα από ειδικευμένους επαγγελματίες-ακτιβιστές ψυχικής υγείας. Μάλιστα και οι παρένθετες μητέρες, ήταν περιζήτητες και καλά αμειβόμενες επαγγελματίες, εκκολαπτόμενες στην προνομιούχα υγειονομική ζώνη της συναισθηματικής ουδετερότητας!

Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε ότι τη χρηματοδότηση των Κολεγίων για την παρένθετη εγκυμοσύνη,  είχαν η  IBM και η Apple, οι οποίες για αιώνες αξιοποιούσαν τη συνεχή εξέλιξη του ατόμου, του εγκεφάλου και των εμπορευμάτων. Παράλληλα, η επανάσταση που κερδήθηκε πάνω στην διεκδίκηση του φύλου αλλά και της κατάργησης της έμφυλης βίας κατά των γυναικών τα προηγούμενα χρόνια, οδήγησε ως λύση στην … κατάργηση του φύλου, αφού τόσο η δεξιά ατομοκεντρική διεκδίκηση, όσο και η ακροαριστερή και «αντιεξουσιαστική» οπτική της «κοινωνικής κατασκευής» των πάντων, θεωρούσαν αναχρονισμό οποιαδήποτε έννοια καταπιεστικής ταυτότητας και ετερότητας. Έτσι τα αναφαίρετα δικαιώματα του παιδόφιλου, συναντούσαν τον πλήρη αδέσμευτο αναπροσδιορισμό του φύλου ή του άφυλου μηδενικού ιδεώδους, μέσα από μια πλήρη και καθολική απελευθέρωση από κάθε εξωτερικό προκαθορισμό. 

Παρέα λοιπόν, όλοι, θα επισκέπτονταν το πολυθεματικό-διαθεματικό «Δικαιωματικό Πάρκο» προς τιμήν των αγώνων των κτηνοβατών για πλήρη δικαιώματα. Η αποθέωση του δικαιωματικού ιδεώδους και του σεβασμού στην ιδιαιτερότητα και την ατομικότητα, έφτανε τη ζωοφιλία στην αποθέωσή της, εφόσον την μετέβαλε σε … σχέση, η οποία εμπεριέχει την ερωτική έλξη και ηδονή ως απόλυτη επιθυμία και …αγάπη. Σύσσωμη η εκσυγχρονιστική κοινότητα των νεκρόφιλων είχε συμπαρασταθεί στον αγώνα των κτηνοβατών, βαθιά καταπιεσμένοι οι ίδιοι για αιώνες, αλλά με τη δικαιωματική λάμψη στα μάτια. Είχαν δώσει και τη ψυχή τους για την ερωτική συνεύρεση με τα άψυχα ή τα ετοιμοθάνατα σώματα, κάνοντας πράξη τις καλύτερες και ακραίες εκδοχές του σαδισμού και της απαλλαγής από τα δεσμά των ταμπού των παραδοσιακών χρόνων.

Η απόλυτη ένωση στο όνομα ενός καθολικού, ολιστικού Όλου, όπου όλα μα όλα τα έμβια όντα απέκτησαν δικαιώματα να έχουν τα ίδια δικαιώματα, είχε τελεσφορήσει. Η γέννηση, η σεξουαλική πράξη και ο θάνατος, είχαν γίνει ένα.  Έτσι κι αλλιώς η απόλυτη δικαιωματική απελευθέρωση του ατόμου από κάθε τοπικό, κοινωνικό, βιολογικό, πολιτισμικό, ταξικό  ή ότι άλλο ταμπού, όριζε την ουδέτερη εργαλειακή φύση του ανθρώπινου σώματος, ως πλήρη εμπειρία απόλαυσης και μακρυά από ηθικιστικούς περιορισμούς και άλλες αφετηρίες που το υποδούλωναν.

Η τεράστια αύξηση της παγκόσμιας αγοράς εμπορευμάτων για «κατανάλωση» και η θεαματική λαγνεία της εικόνας που διογκωνόταν παράλληλα, δεν είχε επισύρει καμιά ανησυχία εφόσον η άκρατη οικονομική ανάπτυξη ή οι ουδέτερες παραγωγικές σχέσεις, θα έδιναν λύση στις όποιες διαφορές είχε γεννήσει ο προηγούμενος «υπανάπτυκτος» άνθρωπος.

Φήμες ότι ο Νάρκισσος, οι Λωτοφάγοι, ο Σάντ, και ο …Πόλ Πότ, είχαν αναγορευτεί σε αρχετυπικές φιγούρες των αδιάκοπα παροντικών ατόμων της αριστεροδέξιας φιλελεύθερης ιδεολογίας της απόλυτης απελευθέρωσης από κάθε εξαναγκασμό, κρίνονται μάλλον ανυπόστατες. Άλλωστε, η νέα απελευθερωτική ιδεολογία αντιδρούσε στα αρχέτυπα γενικώς, έστω κι αν εμπνεόταν από αυτά. Σίγουρα όμως ευσταθούσε η θρυλούμενη καταστροφή των έργων του Παζολίνι, της Χάνα Άρεντ, του Αλμπέρ Καμύ, του Ζάκ Ελλύλ, των Φιλοσόφων της Σχολής της Φραγκφούρτης, του Καστοριάδη, του Σαρλ Φουριέ, του Εντγκάρ Μορέν, του Ιβάν Ίλιτς, του Κρίστοφερ Λας και πολλών άλλων αιρετικών…»  

Δημήτρης. Ναπ.Γ

ΠΗΓΗ:https://tokoinonikoodofragma.wordpress.com/
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com