Περί παρελάσεων

του Βασίλη Ασημακόπουλου

Δεν μου άρεσε το δρώμενο των «10 κοριτσιών» στην παρέλαση της Νέας Φιλαδέλφειας. Καταλαβαίνω και όσους ενοχλήθηκαν. Όπως ενοχλητική ήταν η εικόνα του περιφερειάρχη με το κινητό του την ώρα της παρέλασης. Προσωπικά παρ’ όλο που δεν αισθάνομαι την παραμικρή εγγύτητα στον τρόπο διαμαρτυρίας των «10», θα επέλεγα να μην το σχολιάσω καν. Διαφωνώ και με την ανακοίνωση του Δημάρχου. Όχι γιατί έβγαλε ανακοίνωση. Το περιεχόμενό της δεν μου άρεσε. Το θεωρώ ακραίο.

Διαβάζω ορισμένους υποστηρικτές, κάποιοι είναι και φίλοι, του δρωμένου των «10» που παραπέμπουν στην 28η Οκτωβρίου 2011. Καμία σχέση πραγματικά. Τότε είχαμε μια αυθόρμητη λαϊκή παρέμβαση σε όλα τα μέρη της Ελλάδας, με τάση ανατροπής της πολιτικής εξουσίας, τοπικής και εθνικής-κρατικής. Διεκδίκηση της ηγεσίας του έθνους μέσα από μια πλατιά αδιαμεσολάβητη συγκρουσιακή αντιφατική κινητοποίηση σε επίπεδο πολιτικό και συμβολικό απέναντι στο μνημονιακό καθεστώς εξάρτησης διεθνές και εθνικό που οικοδομούνταν και έχοντας συσσωρευμένες κινητοποιήσεις από Πλατείες (Μάιο-Ιούνιο) και διαδηλώσεις-απεργίες-συγκρουσιακές στιγμές (Σεπτέμβριο-Οκτώβριο). Το τι έγινε στη συνέχεια είναι άλλο θέμα συζήτησης.

Αυτό που νομίζω ότι δεν πρέπει να περάσει ασχολίαστο όμως, είναι το «μανιφέστο» των 10 κοριτσιών της παρέλασης όπως τιτλοφορείται από την ΕφΣυν. Επαναλαμβάνει όλες τις στερεοτυπικές αναφορές και ιδεολογικά κλισέ περί παρελάσεων, όλη την αντιπατριωτική υστερία και βαθιά ακροφιλελεύθερη-ναρκισιστική βουλκάντα. Κατά τη γνώμη μου είναι η άλλη εκδοχή των δηλώσεων των Υπουργών Κεραμέως και Μηχαηλίδου για την 28η Οκτωβρίου. Η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, της εστίας ενιαίου κόμματος του υπεριμπεριαλισμού-παγκοσμιοποίησης, όπως εκφράζεται στη χώρα μας.

Άτοπη και άχρονη θεώρηση, αδυναμία ή άρνηση ή αδιαφορία κατανόησης του συμβολισμού, των νοημάτων, του τόπου, της ιστορίας και της αίσθησης του παρόντος. Γραφή και πρακτική που δεν έχει σχέση με τη χώρα, τις αντιθέσεις της, τους ανθρώπους που ζουν στον τόπο αυτό. Πολύ περισσότερο με εκείνους που τρώνε «βρώμικο ψωμί». Ή τι σχέση έχει αυτό το κείμενο με την υπέροχη εικόνα της χορεύτριας με τα κόκκινα από την Χιλή που χορεύει κρατώντας τη σημαία της πατρίδας της μπροστά στις δυνάμεις καταστολής ;

Αναλυτικότερα υπάρχει ένα σχετικό κείμενο στο slpress που ανάρτησα χθες στο φμπ, όπου λέω τη γνώμη μου και δεν θα επεκταθώ άλλο.

Σε κάθε περίπτωση καθένας/μια επιλέγει με ποια παράδοση, σε ποια εικόνα, με ποια διήγηση είναι κοντά, συγκινείται ή θέλει να ταυτίζεται. Προσωπικά, επειδή είναι και ημέρα σήμερα, είμαι με τις εικόνες της Απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης, σαν σήμερα 30 Οκτωβρίου 1944 από τις δυνάμεις της Εθνικής Αντίστασης, το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και τις εικόνες-φωτογραφίες όπου αντάρτες και αντάρτισσες, νέες και νέοι της ΕΠΟΝ, με καμάρι παρελαύνουν, με τον λαό της πόλης σε έξαρση πατριωτικού ενθουσιασμού, ελευθερίας και ελπίδας για έναν καλύτερο και δικαιότερο κόσμο.

Όπως άλλωστε αναφέρει ο Ανδρέας Παπανδρέου στην ιστορική ομιλία του στη Βουλή για την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης, το 1982, συνδέοντας την με τον αγώνα του 1940-41, «Θα μπορούσαμε βέβαια να επιλέξουμε οποιαδήποτε ημερομηνία, γιατί σε εκείνα τα μαύρα χρόνια της σκλαβιάς, κάθε μέρα, σε κάθε πόλη, σε κάθε χωριό της πατρίδας μας, ήταν δεμένη η κάθε μέρα με την ιστορία της Εθνικής μας Αντίστασης ενάντια στη φασιστική, ναζιστική κατοχή. Αντίστασης αυθόρμητης ή οργανωμένης, μαζικής ή ατομικής, μα οπωσδήποτε ενιαίας. Αντίστασης που αποτελεί αληθινή εποποία στη νεώτερη Ελληνική ιστορία σαν φυσική συνέχεια του Θρυλικού Αλβανικού Έπους. Πράγματι, αυτή η εποποιϊα δεν ήταν μια απλή, παθητική ή έστω ενεργητική αντίσταση. Ήταν ένας ολόπλευρος εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας του 1941-44 που συνέχισε με το ίδιο πάθος και την ίδια αγάπη για τη λευτεριά και την Πατρίδα, τον εθνικοαμυντικό αγώνα του 1940-41. Πράγματι, ... , οι γεναίοι πολεμιστές του Αλβανικού Έπους και οι ήρωες που θερίστηκαν από τα εκτελεστικά αποσπάσματα, αυτοί που πότισαν με το αίμα τους τα βουνά της Πίνδου ή τα οχυρά του Ρούπελ, μα και κάθε γωνιά της Ελληνικής γης, εκπλήρωσαν όλοι τους, την ίδια επιταγή, το ίδιο χρέος, την ίδια αποστολή»

ΠΗΓΗ: Vasilis Asimakopoulos

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com