Η λύση για την επόμενη ημέρα - Βασίλης Βιλιάρδος

Πρέπει να μείνουμε άπραγοι, περιμένοντας τη χρεοκοπία, τη δραχμή και την απόλυτη καταστροφή; Πόσο μάλλον όταν ενδιάμεσα θα υφαρπαχθεί η δημόσια και η ιδιωτική μας περιουσία, θα χαθεί ένα μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας όπως στη Μακεδονία, στην Ήπειρο, στη Θράκη ή όπου αλλού, ενώ θα μετατραπούμε σε εξαθλιωμένους σκλάβους χρέους, με έναν αλλοιωμένο από την παράνομη μετανάστευση πληθυσμό;

.

Ανάλυση

Ο συνολικός δανεισμός της Ελλάδας από τον EFSF (δεύτερη δανειακή σύμβαση) είναι 130,9 δις €, με το τοκογλυφικό επιτόκιο του 3% (η Ισπανία πληρώνει 1,4% στις αγορές) – ενώ η αποπληρωμή του ξεκινούσε το 2023 και τελείωνε το 2056. Με την παράταση τώρα, τα 96 δις € θα αρχίσουν να πληρώνονται από το 2033 και θα εξοφληθούν το 2066 – όπου όμως θα επιβαρύνονται συνεχώς με 3% επιτόκιο που προφανώς θα αυξήσει το χρέος, παρά την επιμήκυνση. Με βάση τώρα τα πρόσφατα στοιχεία του ΟΔΔΗΧ, το ελληνικό χρέος διαμορφώνεται ως εξής:

Εν προκειμένω τόσο τα repos, όσο και τα έντοκα γραμμάτια των τραπεζών, συνολικά δηλαδή τα 36,8 δις €, ανανεώνονται συνεχώς – γεγονός που σημαίνει ότι, το εξυπηρετούμενο χρέος είναι 306,52 δις €. Με τα 15 δις € τώρα που θα εκταμιευθούν από την τρίτη δανειακή σύμβαση των 86 δις €, το δημόσιο χρέος θα φτάσει στα 358,32 δις € ή στο 201,6% του ΑΕΠ του 2017 (177,7 δις €). Oι πληρωμές δε της Ελλάδας έως το τέλος του 2022, χωρίς τα έντοκα γραμμάτια και τα repos, είναι οι εξής:

Επομένως, με το «μαξιλάρι» των 24,5 δις € που ισχυρίζεται πως διαθέτει η κυβέρνηση, απομένουν μόλις 3,7 δις € για την εξόφληση τους, τα οποία θα χρειαστούν το 2022 – ενώ θα μπορούσαν να προέλθουν είτε από την προσφυγή στις αγορές, η οποία έτσι ή αλλιώς θα επιδιωχθεί επειδή δεν πρέπει να αγγίζεται το «μαξιλάρι», όπως η κάθε ρεζέρβα, είτε από δημοσιονομικά πλεονάσματα. Ως εκ τούτου το δημόσιο χρέος είναι βιώσιμο έως το 2022 – όπου ενδεχομένως θα μεσολαβήσουν πολιτικές αναταραχές, αφού παραμένει ανοιχτό το θέμα της Μακεδονίας, θα έχουμε τις τριπλές εκλογές το 2019 εάν όχι μία πρόωρη, την εκλογή προέδρου το 2020, καθώς επίσης ενδεχομένως καινούργιες εκλογές με απλή αναλογική.

Περαιτέρω, η Ελλάδα έχει δανεισθεί μετά το 2010 το ποσόν των 275 δις € από την Τρόικα, διέγραψε περί τα 100 δις € το 2012 με το PSI και παρ’ όλα αυτά το χρέος της από 299 δις € το 2009 ή στο 125,9% του ΑΕΠ της (237,53 δις €), έχει εκτοξευθεί σήμερα στα 358,32 δις € ή στο 201,6% του ΑΕΠ της (αν αναπτυχθεί το 2018 με 2%, τότε το ΑΕΠ θα φτάσει στα 181,3 δις € και το χρέος στο 197,6% του).

Την ίδια χρονική περίοδο το κόκκινο ιδιωτικό χρέος της από ελάχιστο έχει υπερβεί τα 230 δις € ή το 130% του ΑΕΠ της – ενώ η οικονομία της έχει καταρρεύσει κατά -37% (27% ύφεση συν 10% η μέση άνοδος των εταίρων της). Το 2015 τώρα το χρέος της είχε διαμορφωθεί όπως στο γράφημα – ενώ οι επενδύσεις παγίων συνεχίζουν ακόμη την πτωτική τους πορεία.

Σαν να μην έφτανε δε όλη αυτή η καταστροφή, η οποία ήταν το αποτέλεσμα του εκ προμελέτης εγκλήματος των μνημονίων (ανάλυση), παρέμεινε ως έχει η υποχρέωση για πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ έως το 2022 – για την επίτευξη των οποίων έχουν επιβληθεί υπερβολικοί φόροι, μειώσεις εισοδημάτων (συντάξεις κλπ.), καθώς επίσης περιορισμός των δημοσίων δαπανών. Μέτρα δηλαδή που στραγγαλίζουν μία ήδη νεκρή οικονομία, αποτρέπουν τις επενδύσεις, εγχώριες και ξένες, ενώ δεν επιλύουν κανένα από τα πραγματικά προβλήματα της Ελλάδας – όπως το πελατειακό κομματικό κράτος, η γραφειοκρατία, η πολιτική διαφθορά, ο αναποτελεσματικός δημόσιος τομέας, οι ελλειμματικοί θεσμοί κοκ.

Η μείωση τώρα της κατανάλωσης (-25%) και των επενδύσεων, σε συνδυασμό με τα θηριώδη μέτρα λιτότητας, καθιστά αδύνατη την άνοδο του ρυθμού ανάπτυξης σε επίπεδα, με τα οποία θα μπορούσε να εξυπηρετηθεί το χρέος – άνω του 5% ετήσια τα επόμενα χρόνια, με το επιτόκιο των δεκαετών ομολόγων στο 3,92% σήμερα (πηγή). Εύλογα δε το ΔΝΤ είχε προτείνει, εκτός από την ονομαστική διαγραφή ενός μέρους του χρέους, τον περιορισμό των πρωτογενών πλεονασμάτων κάτω του 2%, καθώς επίσης τη μείωση των φόρων – ενώ η Γαλλία τη σύνδεση της αποπληρωμής του χρέους με το ρυθμό ανάπτυξης, για να μην διαλυθεί εντελώς η Ελλάδα.

Συμπερασματικά λοιπόν η Ελλάδα, με κριτήριο τη συμφωνία που υπεγράφη, δεν θα είναι σε θέση κάποια στιγμή μετά το 2022 να εξυπηρετεί τα χρέη της – οπότε είτε θα χρεοκοπήσει εντός ή εκτός του ευρώ, είτε θα ζητήσει μία τέταρτη δανειακή σύμβαση. Εκτός αυτού δεν έχει ληφθεί καθόλου υπ’ όψιν τυχόν ξέσπασμα του επομένου παγκοσμίου κραχ, το οποίο είναι ουσιαστικά νομοτελειακό – ενώ ενδεχομένως έχει ήδη ξεκινήσει από τις αναπτυσσόμενες οικονομίες, όπως η Αργεντινή, η Βραζιλία και η Τουρκία.

Η επόμενη ημέρα

Συνεχίζοντας, εύλογα θα αναρωτιόταν κανείς εάν μία επόμενη ελληνική κυβέρνηση θα ήταν σε θέση να πείσει την Ευρώπη, την καγκελάριο δηλαδή, να προβεί σε παραχωρήσεις – όσον αφορά το χρέος και τα πρωτογενή πλεονάσματα. Εν προκειμένω, η μοναδική δυνατότητα θα ήταν το τέλος της γερμανικής κυριαρχίας στην Ευρωζώνη, στην οποία η Γερμανία είναι το πρόβλημα και όχι το νόμισμα – κάτι που όμως δεν μπορεί να πετύχει η Ελλάδα, αλλά μόνο η Ιταλία σε συνεργασία με τη Γαλλία.

Εν τούτοις, με δεδομένη την επικίνδυνη οικονομική κατάσταση των γαλλικών τραπεζών (σύμφωνα με τον επικεφαλής της ΕΚΤ το πραγματικό πρόβλημα για την Τραπεζική Ένωση είναι οι σκελετοί στις ντουλάπες των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών), καθώς επίσης τις ενδεχόμενες ανάλογες απαιτήσεις εκ μέρους της Ιταλίας, φαίνεται αδύνατον να συμβεί κάτι τέτοιο – ενώ η Ελλάδα είναι τόσο πολύ «δεμένη χειροπόδαρα» με όλα όσα έχουν υπογράψει οι κυβερνήσεις της που έχουν υποθηκεύσει τα πάντα, ώστε δεν είναι σε θέση να απαιτήσει απολύτως τίποτα, ούτε καν να προβεί σε στάση πληρωμών.

Ακόμη όμως και να μπορούσε η χώρα μας να κηρύξει πτώχευση βγαίνοντας από το ευρώ, καθώς επίσης να ήταν πρόθυμοι οι Έλληνες να υποστούν τις συνέπειες των πρώτων ετών (απώλεια μεγάλου μέρους των τραπεζικών καταθέσεων, μείωση της αγοραστικής αξίας των μισθών, συντάξεων κλπ. κατά τουλάχιστον 40%, τραπεζικές χρεοκοπίες, ελλείψεις σε εισαγόμενα είδη, πιθανές γεωπολιτικές περιπέτειες με την Τουρκία κοκ.), δεν υπάρχει καμία κυβέρνηση, κανένα κόμμα και κανένας μηχανισμός που θα είχε τις ικανότητες και τις γνώσεις για να τα καταφέρει – οπότε το αδιέξοδο της Ελλάδας είναι δεδομένο.

Σημαίνει όμως αλήθεια κάτι τέτοιο πως θα έπρεπε να μείνουμε άπραγοι, περιμένοντας τη χρεοκοπία, τη δραχμή και την απόλυτη καταστροφή; Πόσο μάλλον όταν ενδιάμεσα θα έχει υφαρπαχθεί η δημόσια και η ιδιωτική μας περιουσία, θα έχει χαθεί ένα μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας όπως στη Μακεδονία, στην Ήπειρο, στη Θράκη ή όπου αλλού, ενώ θα έχουμε μετατραπεί σε εξαθλιωμένους σκλάβους χρέους της χώρας της Merkel, με έναν αλλοιωμένο από την παράνομη μετανάστευση πληθυσμό;

Ασφαλώς όχι, αφού θα επρόκειτο για την απόλυτη ανοησία ενός λαού που έχει μεν σοβαρές ευθύνες για την εποχή πριν το 2009, αλλά όχι για τη μνημειώδη καταστροφή που ακολούθησε – ως αποτέλεσμα των μνημονίων της Τρόικα που του επιβλήθηκαν άδικα και της κακής, εάν όχι ενδοτικής διαχείρισης της κρίσης από τις κυβερνήσεις του.

Η λύση εν προκειμένω δεν είναι άλλη από τη μη τήρηση της υποχρέωσης για πρωτογενή πλεονάσματα, άρα η μείωση της φορολογίας κοκ., αφού ούτε η καγκελάριος τήρησε το λόγο της για διαγραφή χρέους από το 2012 – επίσης, το σταμάτημα του ξεπουλήματος των δημοσίων επιχειρήσεων στις εξευτελιστικές τιμές που έχουν προκληθεί σκόπιμα από τη βαθιά ύφεση, στην οποία καταδικάσθηκε η Ελλάδα. Με απλά λόγια να δώσουμε τέλος στα μνημόνια, πραγματικό τέλος, εκπονώντας επιτέλους ένα δικό μας σχέδιο εξόδου από την κρίση – με όλα τα ρίσκα που κάτι τέτοιο συνεπάγεται, αφού όλα τα υπόλοιπα είναι συνώνυμα με τη συλλογική μας αυτοκτονία.

Έτσι η χώρα μας θα μπορούσε να αναπτυχθεί με υψηλούς ρυθμούς, ειδικά εάν καταπολεμούσε παράλληλα τα ελαττώματα της οικονομίας της, οπότε θα αποκτούσε σύντομα τη δυνατότητα της εξυπηρέτησης των χρεών της – με τη βοήθεια των βασικών πυλώνων της οικονομίας της, όπως ο πρωτογενής τομέας, ο τουρισμός και η ναυτιλία. Ταυτόχρονα θα ανακτούσε τις σωστές τιμές των περιουσιακών της στοιχείων, δημοσίων και ιδιωτικών – οπότε θα γινόταν βιώσιμες οι τράπεζες, θα αυξανόταν οι επενδύσεις και το ΑΕΠ, τα έσοδα του δημοσίου κοκ.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, έχουμε την άποψη πως οφείλει η όποια κυβέρνηση να αναλάβει το ρίσκο της «τιμωρίας» της χώρας εκ μέρους των δανειστών της λόγω της μη τήρησης των μνημονίων, αφού διαφορετικά η Ελλάδα θα οδηγηθεί στο χάος και θα χαθεί ως Έθνος – ένας απόλυτα υπαρκτός κίνδυνος που είναι μεγαλύτερος και οδυνηρότερος από οποιονδήποτε άλλο.

Μπορεί φυσικά να κάνουμε λάθος, αλλά θεωρούμε πως είναι πια η μοναδική δυνατότητα μας και η λύση για την επόμενη ημέρα – ενώ έχουμε πλέον το ηθικό έρεισμα, αφού η κυβέρνηση εφάρμοσε βασιλικότερα του βασιλέως όσα της ζητήθηκαν, χωρίς η Γερμανία να κάνει το ίδιο και χωρίς να σεβαστεί απολύτως τίποτα.

ΠΗΓΗ: https://analyst.gr/2018/07/02/i-lisi-gia-tin-epomeni-imera/
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com