Πώς προέκυψε η μαρξιστική εμνηνεία του «νέου ελληνισμού»;

Ο οικονομολόγος και ιστορικός Απόστολος Διαμαντής μιλά στο Αντίφωνο

Στην συνέντευξη του 2013 κυριαρχεί το θέμα της δημιουργίας του ελληνικού κράτους. Πώς η ομάδα υπό τον Κ. Θ. Δημαρά και η μαρξιστική ιδεολογία επέβαλε την επικρατούσα -σήμερα- αντίληψη στο ελληνικό πανεπιστήμιο περί του νέου ελληνισμού; Πρόκειται για ένα κατασκεύασμα; Και αν ναι, πώς κατάφερε να επικρατήσει η εντύπωση ότι το 1821 δημιουργείται ένα κράτος που στη συνέχεια κατασκευάζει το «νέο» ελληνικό έθνος;

Εξίσου σημαντικό είναι και το συνακόλουθο ερώτημα που δεν τίθεται στον Α. Διαμαντή: μια κατάργηση της μαρξιστικής κατασκευής μας επαναφέρει στο σχήμα της εθνικής ορθοδοξίας. Προσφέρει ο Κ. Παπαρρηγόπουλος και οι συνεχιστές αυτού (π.χ. Απ. Βακαλόπουλος) μια ικανοποιητική ερμηνεία για το ποιες δυνάμεις και για ποιο λόγο οργάνωσαν και πυροδότησαν την Ελληνική Επανάσταση; Ή μήπως και αυτοί έχουν δημιουργήσει -εκ του επαναστατικού αποτελέσματος- το δικό τους σχήμα, εντάσσοντας στη συνέχεια τα γεγονότα μέσα σ’ αυτό;

Το ποια σχολή έχει τα λιγότερα (ή τα μικρότερα) λάθη, έχει κάποια σημασία. Όμως οι δυο ιστορικές σχολές ανάγονται στις δυνάμεις που συγκρούστηκαν μεταξύ τους στην διάρκεια 1823-1833 και η προκατειλημμένη εξέταση της ιστορίας μάλλον βασίζεται σε μια εκ των υστέρων απλούστευση, που αποτρέπει τους ερευνητές να δουν το 21 σ’ ένα πλαίσιο διαφορετικό από την εθνική συνέχεια και την εθνική ασυνέχεια, στενού τύπου και στις δυο περιπτώσεις. Ένα νέο πλαίσιο, πιο κοντά στα ίδια τα ιστορικά γεγονότα, που απαλλάσσει τον (προϋπάρχοντα) ευρύ ελληνικό εθνισμό από τα όρια του (μεταγενέστερου) στενού εθνικού κράτους και τον αντιπαραβάλλει με τις διεθνείς δυνάμεις που δημιουργούν την Αμερικανική και την Γαλλική Επανάσταση.

Στο πρώτο μέρος της συνέντευξης εκτίθεται το πρόβλημα της μεθόδου με έμφαση στη συνάρθρωση μορφών συνείδησης με τις απτές, διαστατές, ιστορικές πρακτικές. Κατόπιν γίνεται λόγος για το κυρίαρχο ιστορικό σχήμα της διασύνδεσης ανάμεσα σε αστική τάξη, νεοελληνικό Διαφωτισμό και Επανάσταση του 1821, με την τελευταία να γίνεται αντιληπτή ως αποτέλεσμα των δύο πρώτων. Με αφορμή την τελευταία προβληματική θα γίνει το πέρασμα στην ελληνική ιστοριογραφική παράδοση που εκκινεί από τον Παπαρρηγόπουλο.

Στο δεύτερο μέρος γίνεται λόγος για την κρίση σε σχέση με φαινόμενα της ελληνικής μακράς διάρκειας, όπως η μικρή ιδιοκτησία, ο χαρακτήρας και η λειτουργία των ελλαδικών ελίτ. Καταληκτικά αναφέρονται δύο θέματα που προσιδιάζουν την έννοια της συνέχειας, η οποία, τρόπον τινά, διατρέχει τη συνέντευξη: το μάθημα των θρησκευτικών και η ιστορική ορθογραφία.

ΠΗΓΗ: https://karavaki.wordpress.com/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com