Πάει καιρός από τότε που δημοσίευσα για τελευταία φορά στο facebook. Ίσως να φταίνε οι συγκυρίες. Εδώ και καιρό έχει ξεσπάσει ένας επικοινωνιακός πόλεμος των μέσων.
Κι αν τα μέσα φαίνονται ειρηνικά παρατεταγμένα είναι γιατί κανείς δεν θέλησε να παρατηρήσει την αλήθεια πέρα από τις καλοστημένες "αυθόρμητες" φωτογραφίες, τα απλά και δελεαστικά μηνύματα ή τα ασυναγώνιστα γραφικά τους.
Όχι, δεν βομβαρδίζουν με πληροφορίες και διαφημίσεις. Αυτό θα ήταν έγκλημα. Αντίθετα, χρησιμοποιούν την γλώσσα με τον τρόπο που κανείς ρητόρευε στις αρχαίες αγορές στην πιο εξελιγμένη του μορφή, βέβαια, εμφυτεύοντας μας όλα εκείνα που αγνοούμε και εν τέλει δεν θα έπρεπε να μας ενδιαφέρουν. Αυτό είναι ανήθικό. Ποιος όμως υπολογίζει τι είναι ηθικό και τι όχι μέσα στο ασφυκτικό κλίμα που μαίνεται;
Όσα τελικά αγνοούμε μας οδηγούν στην παρακμή, στον άκρατο εκφυλισμό και την ήττα. Γινόμαστε ό,τι φοβόμαστε.
Αρκεί να δια-συνδεθούμε για να έχουμε έτοιμη την τροφή στο πιάτο. Και δεν χρειάζεται να ανησυχούμε γιατί ξέρουμε πως όταν πεινάσουμε θα μας χορτάσουν με εγωισμό, όταν διψάσουμε θα μας ποτίσουν με την προσοχή που τόσο πολύ αποζητάμε.
Η σχέση ανθρώπου και μέσου χαρακτηρίζεται από εκτεταμένη τοξικότητα και αυτό γιατί οι κανόνες που θέσπισε η κοινωνία γύρω από την ηλεκτρονική επικοινωνία δεν στοχεύουν στην ποιοτική ανάδραση των συν-διαλεγόμενων αλλά στην άνευ όρων ανεξέλεγκτη αυτοπροβολή και συναισθηματική ποδηγέτηση των εμπλεκόμενων. Αυτός/η που ακολουθεί τα μαζικά πρότυπα εύκολα χάνεται στο μονοπάτι της πληροφοριακής συμφόρησης επιμηκύνοντας το διπολικό χάσμα ανάμεσα στον εαυτό του και τους διαδικτυακούς όρους που θέτει η κοινωνία.
Έτσι, κάπου στην πορεία διαπιστώνω πως στη μάχη αυτή δεν είναι το μέσο αλλά ο ίδιος ο άνθρωπος που υποδουλώνει και υποδουλώνεται στον εφάμιλλο αγώνα που στήνει. Και είναι τόσο παράδοξο. Απ' όλα όσα μπορούσε να χτίσει με τα δυο του χέρια, αυτός προτίμησε μια φυλακή για να γηροκομήσει τον ηθικό του ξεπεσμό, προδομένος από τις προσωπικές του φιλοδοξίες για αναγνώριση και υστεροφημία.
Πορεύεται με τις συμβατικές αρχές της ταύτισης- μίμησης σε ένα φαύλο κύκλο αμετροεπών ναρκισσιστικών προτύπων και μιας ουτοπικής θεώρησης που υποδύεται ατάλαντα την πραγματικότητα. Την έσχατη στιγμή, όταν τα μέσα σημάνουν εκεχειρία και ο πόλεμος, πια, κοπάσει τότε ο άνθρωπος θα πεθάνει βλέποντας την εκμαυλισμένη του ψυχή να ανταλλάσσεται για μερικά likes και σχόλια. Αυτή τη φορά ,όμως, δεν πρόκειται για εικονικό θάνατο αλλά για μία ρεαλιστική πτώση από το φαινομενικά σταθερό βασίλειο της εξασφαλισμένης ασφάλειας των μέσων στο αβέβαιο και ίσως το μεγαλύτερο μυστήριο της ζωής.
***
Αντώνης Κίτσιος
ΠΗΓΗ: https://www.o-klooun.com/koinonia/koinonia-i-anagki-gia-ypodoylosi
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.