Βαδίζοντας προς το χάος

του Άρη Οικονόμου.

Το αναπόφευκτο μελλοντικό κραχ δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί από τις υπερχρεωμένες κεντρικές τράπεζες, αλλά μόνο από το ΔΝΤ, αφού προηγουμένως κλειδώσει το σύστημα – ενώ οι προβλεπόμενες κοινωνικές εξεγέρσεις προϊδεάζουν για την επάνοδο των φασιστικών καθεστώτων.

.

Άποψη

Ότι πρόκειται να συμβεί στο μέλλον είναι ενσωματωμένο στα σημερινά δεδομένα, αρκεί κανείς να τα ερευνήσει προσεκτικά – γεγονός που σημαίνει ότι, δεν μπορεί να θεωρηθεί «μάντης» αυτός που προβλέπει τι θα ακολουθήσει, αφού ουσιαστικά είναι περισσότερο πληροφορημένος, αξιολογώντας σωστά αυτά που ήδη υπάρχουν με τη μελλοντική τους προοπτική.

Για παράδειγμα, εάν σε μία σειρά από ντόμινο διαπιστώνει κανείς πως ανατρέπεται το πρώτο, ακολουθεί το δεύτερο αμέσως μετά και στη συνέχεια το τρίτο, ενώ οι ανατροπές αυτές έχουν φτάσει ήδη στη μέση, δεν χρειάζεται καμία κρυστάλλινη σφαίρα για να οδηγηθεί στο συμπέρασμα πως αργά ή γρήγορα θα πέσει και το τελευταίο ντόμινο.

Στα πλαίσια αυτά, εάν διαβάσει κανείς τα έγγραφα που δημοσιεύονται από το ΔΝΤ και από την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών στην Ελβετία (BIS), καθώς επίσης τις αποφάσεις που λαμβάνονται από τις χώρες των G20, θα διαπιστώσει πως η τελική κατάρρευση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος είναι σχεδόν νομοτελειακή – αφού προγραμματίζεται και θεσμοθετείται ήδη η αντιμετώπιση της.

Ειδικότερα, κατά την παγκόσμια κρίση του 1998, αφού η Ρωσία αθέτησε τις πληρωμές της και χρεοκόπησε, ακολούθησε μία μεγάλη κρίση ρευστότητας – όπου το μεγαλύτερο κερδοσκοπικό κεφάλαιο, το Long Term Capital Management, το οποίο όφειλε τότε πάνω από 1 τρις $ στις τράπεζες της Wall Street, κινδύνευε να πτωχεύσει. Τελικά βέβαια διασώθηκε από τις τράπεζες της Wall Street, 4 δις $ άλλαξαν χέρια, μειώθηκαν τα βασικά επιτόκια από τη Fed και η ζωή συνεχίσθηκε με τις νέες φούσκες – παρά το ότι το σύστημα βρέθηκε στην άκρη του γκρεμού.

Δέκα χρόνια αργότερα, συνέβη κάτι ανάλογο, αλλά σε πολύ μεγαλύτερο μέγεθος – ξεκινώντας με την κατάρρευση της Bear Sterns το Μάρτιο του 2008, με τις μεγάλες τράπεζες ενυπόθηκων δανείων Fannie Mae και Freddie Mac τον Ιούνιο, καθώς επίσης με τη Lehman Brothers το Σεπτέμβριο – ενώ θα ακολουθούσε αμέσως μετά η Morgan Stanley, στη συνέχεια η Goldman Sachs, η Citibank, η Bank of America και τελικά η JP Morgan, καθώς επίσης οι μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες.

Ούτε αυτό δεν συνέβη τότε, αφού το ντόμινο σταμάτησε στη LehmanBrothers με τη βοήθεια της Fed, η οποία τύπωσε 4 τρις $ – ενώ δρομολόγησε μία συμφωνία ανταλλαγής (swap) αξίας 10 τρις $ με την ΕΚΤ, έτσι ώστε να χρησιμοποιηθούν δολάρια για τη διάσωση των ευρωπαϊκών τραπεζών, τα οποία η ΕΚΤ δεν μπορούσε προφανώς να τυπώσει.

Στα πλαίσια αυτά η Fed βρέθηκε με αρκετά τρις € στον ισολογισμό της, όπως τεκμηριώθηκε αργότερα από το Κογκρέσο που ερεύνησε την υπόθεση – ενώ εγγυούταν για όλα τα αμοιβαία κεφάλαια διαθεσίμων στις Η.Π.Α., καθώς επίσης για όλες τις καταθέσεις!

Συνοψίζοντας, το 1998 το σύστημα διασώθηκε από τη Wall Street που διέθετε ένα ταμείο αντιστάθμισης, με σχετικά λίγα χρήματα – ενώ το 2008 οι κεντρικές τράπεζες διέσωσαν τη Wall Street, με τεράστιες ποσότητες χρημάτων, οι οποίες συνεχίζουν να πλημμυρίζουν τις αγορές ακόμη και σήμερα. Εύλογα λοιπόν απορεί κανείς σχετικά με το ποιός θα διασώσει τις κεντρικές τράπεζες, όταν συμβεί το επόμενο κραχ – το οποίο είναι ασφαλώς νομοτελειακό, ενώ θα έχει ένα πολύ μεγαλύτερο μέγεθος σε σχέση με το 2008 (ανάλυση), όπως το 2008 σε σχέση με το 1998.

Η Fed προφανώς όχι, αφού ο ισολογισμός της είναι υπερβολικά διογκωμένος, όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί ενώ, παρά το ότι σταμάτησε τα πακέτα (QE), τα χρήματα παραμένουν στις αγορές – αφού η απορρόφηση της επί πλέον ρευστότητας παρομοιάζεται με την προσπάθεια να επαναφέρει κανείς στο σωληνάριο της οδοντόπαστας αυτή που έχει χυθεί έξω.

Επεξήγηση γραφήματος: Πάγια περιουσιακά στοιχεία της Fed (γραμμάτια και ομόλογα, ενυπόθηκα δάνεια, λοιπά) – αύξηση του ισολογισμού της από 860 δις $ στα 4,4 τρις $.

.

Ανάλογα, εάν όχι περισσότερο διογκωμένοι ως προς το εκάστοτε ΑΕΠ, είναι οι ισολογισμοί των υπολοίπων μεγάλων κεντρικών τραπεζών, όπως της Μ. Βρετανίας, της Ελβετίας, της ΕΚΤ, της Κίνας και της Ιαπωνίας – με την τελευταία να έχει φτάσει σε ιστορικά επίπεδα ρεκόρ παγκοσμίως. Επομένως, δεν είναι σε θέση πλέον οι κεντρικές τράπεζες να διασώσουν το σύστημα – εκτός εάν έχουν βρει κάποιο μαγικό τρόπο, τον οποίο δεν είμαστε σε θέση να φαντασθούμε.

Λογικά λοιπόν υποθέτουμε ότι, επειδή η μοναδική πηγή ρευστότητας στον πλανήτη είναι πια το ΔΝΤ, το οποίο διαθέτει ακόμη έναν καθαρό ισολογισμό, αυτό θα κληθεί να διασώσει το σύστημα με τα ειδικά τραβηχτικά δικαιώματα του (SDR) – με ένα νέο παγκόσμιο νόμισμα, το οποίο θα αντικαταστήσει όλα τα υπόλοιπα (ανάλυση). Εν προκειμένω δεν πρόκειται για κάποια δική μας πρόβλεψη, αφού το ΔΝΤ έχει δημοσιεύσει ήδη από το 2011 ένα τέτοιου είδους σχέδιο εκτάκτου ανάγκης (πηγή) – στο οποίο βέβαια ελάχιστοι έχουν δώσει την απαιτούμενη προσοχή.

Περαιτέρω, το ΔΝΤ θα τυπώσει τεράστιες ποσότητες τέτοιου είδους χρημάτων, για να τροφοδοτήσει με ρευστότητα τις αγορές, έτσι ώστε να αποφευχθεί ξανά η κατάρρευση του συστήματος – κάτι που, κρίνοντας από τις δύο προηγούμενες κρίσεις (1998, 2008), θα συμβεί δέκα χρόνια μετά τη δεύτερη. Άρα το 2018, χωρίς φυσικά να είναι βέβαιος κανείς για το χρόνο, αφού μπορεί να υπάρξει ανάγκη ενωρίτερα ή αργότερα – ανάλογα με τις εξελίξεις.

Τότε το δολάριο θα χάσει την κυρίαρχη θέση του στον πλανήτη, αφού θα αντικατασταθεί από τα SDR – κάτι που όμως δεν θα συμβεί από τη μία ημέρα στην άλλη, αλλά θα χρειαστεί αρκετούς μήνες, κατά τη διάρκεια των οποίων το σύστημα πιθανότατα θα «κλειδώσει», μην έχοντας τη δυνατότητα να εξυπηρετήσει τους πελάτες των τραπεζών.

Ως εκ τούτου, πιθανολογείται πως για κάποιο χρονικό διάστημα οι τράπεζες θα είναι κλειστές, ότι θα επιβληθούν έλεγχοι κεφαλαίων με την έννοια του περιορισμού των ποσών για ανάληψη (πειράματα έχουν ήδη διεξαχθεί στην Κύπρο και στην Ελλάδα), πως οι συναλλαγές με μετρητά θα μηδενισθούν (το πείραμα διεξάγεται ήδη στην Ινδία), ότι τα ΑΤΜ θα προγραμματισθούν ανάλογα κοκ.

Τονίζουμε ξανά ότι δεν πρόκειται για προβλέψεις, αφού έχουν δρομολογηθεί ήδη όλα τα απαιτούμενα εκτελεστικά διατάγματα, καθώς επίσης η νομοθεσία που χρειάζεται για όποτε υπάρξει ανάγκη, ενώ συναντώνται αρκετές αναφορές σε εξειδικευμένα έντυπα και βιβλία – επειδή δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος για να διασωθεί σήμερα το χρηματοπιστωτικό σύστημα από το επόμενο παγκόσμιο κραχ, το οποίο είναι νομοτελειακό.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, νομοτελειακή είναι επίσης η κατάρρευση της Ελλάδας, αφού έχει πια τελειώσει – γεγονός που φαίνεται από παντού, χωρίς να χρειάζεται να είναι κανείς μάντης. Η χώρα αδυνατεί να σταθεί στα πόδια της, λεηλατείται από όλες τις πλευρές, το κράτος έχει μετατραπεί σε δυνάστη, ενώ η πολιτική, πολιτισμική και κοινωνική χρεοκοπία που προηγήθηκε της οικονομικής, φτάνει στα τελευταία της στάδια – με τη διαπλοκή και τη διαφθορά να έχουν καλύψει σχεδόν ολόκληρο το κομματικό τοπίο.

Αν και υπάρχουν λύσεις λοιπόν (ανάλυση), οι πιθανότητες αποφυγής του μοιραίου (πτώχευση και παράλληλο νόμισμα στο ευρώ, εάν όχι πληθωριστική δραχμή) είναι ελάχιστες – εάν εξαιρέσει κανείς τυχόν εξωτερικές εξελίξεις. Η αιτία είναι το ότι ακόμη και η τελευταία εναλλακτική δυνατότητα διακυβέρνησης, η αριστερά, έχει ηττηθεί κατά κράτος – προδίδοντας μόνη της τον εαυτό της, την πατρίδα της, καθώς επίσης τα ιδανικά της.

Η πρόσφατη δε μετεξέλιξη της σε έναν αυταρχικό μηχανισμό, ο οποίος προσπαθεί ενδεχομένως να τρομοκρατήσει τα ΜΜΕ με κάθε είδους τρόπο, προϊδεάζει για το μέλλον – το οποίο θα έχει τη μορφή ενός σκοτεινού απολυταρχικού καθεστώτος, όταν υπάρξει φόβος κοινωνικών αναταραχών και εξεγέρσεων, ως αποτέλεσμα της πλήρους εξαθλίωσης του πληθυσμού. Ως εκ τούτου αυτό που γράφεται από ορισμένους, το γνωστό «Χούντα είναι, θα περάσει», δεν φαίνεται να ισχύει – αφού μάλλον το αντίθετο θα συμβεί, ενδεχομένως σε παγκόσμιο επίπεδο.

Βέβαια, μία σειρά ερευνητών της ελληνικής κρίσης έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι, ο κοινωνικός ιστός της χώρας έχει διαβρωθεί ή/και εξαθλιωθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε δεν είναι πια ικανός για τίποτα – ούτε να εργασθεί, ούτε να διαμαρτυρηθεί, ούτε να διαδηλώσει, ούτε να επαναστατήσει, ούτε καν να κατευθυνθεί προς τα άκρα. Μεταξύ αυτών ο P. Krugman, ο οποίος είπε τα εξής σε ομιλία του στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης:

«Η ύφεση (depression), στην οποία έχει βυθιστεί η Ελλάδα από το 2009, είναι ιστορικά σχεδόν μοναδική, όσον αφορά το μέγεθος και τη κτηνωδία της. Αποτελεί θαύμα το γεγονός ότι, κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις, η Ελλάδα λειτουργεί ακόμη δημοκρατικά, έστω σε κάποιο βαθμό«.

Εν τούτοις δεν δίνει την απαιτούμενη σημασία στο γεγονός ότι η πλήρης εξαθλίωση, όταν ολοκληρώνεται, αλλάζει εντελώς τους ανθρώπους και τις κοινωνίες τους, μετατρέποντας τους σε δολοφονικά θηρία – τα οποία πολύ δύσκολα μπορεί να ελέγξει κανείς με δημοκρατικές και ειρηνικές μεθόδους.

ΠΗΓΗ: http://www.analyst.gr/2017/01/11/vadizontas-pros-to-chaos/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com