Ἐπιθυμία καί μακροθυμία - K. Αθηνιώτη - Παπαδάκη

  

Οἱ ἐπιθυμίες φανερώνουν τά κενά τῆς ψυχῆς.

 Τό ἔλλειμα τῆς πληρότητας γεννᾶ τήν ἐπιθυμία.

  Ἐπικίνδυνη εἶναι ἡ ἀθυμία καί ἡ βαρυθυμία

ὡς ἀδιέξοδο τέλμα στήν ἀνάσα τῆς ψυχῆς.

Ἡ ἐπιθυμία προέρχεται ἀπό τό θυμικό τῆς ὕπαρξης. 

Ἐκφράζει τίς ἀνάγκες της ὕπαρξης

προκειμένου νά ὁλοκληρωθεῖ.

 Καί ἐπειδή μαρτυρᾶ ἔλλειψη πληρότητας,

 προϋποθέτει στοχασμό καί σεβασμό καί προσευχητική προσοχή, δηλαδή ἐγρήγορση ,

γιά τό ἄν τό ἐπιθυμητό εἶναι σκαλί ἤ βάραθρο,

ἄν εἶναι ἐπίκτητος πόθος

ἤ ἀληθινός πόρος τῆς ὕπαρξης.

   

                   Δέν ἀρκεῖ ἡ ἐπιθυμία γιά νά πραγματωθεῖ αὐτό πού ἡ ψυχή ἀκόμη δέν εἶναι.

                              Ἡ ὕπαρξη φτάνει στήν ἐν δυνάμη καί χάριτι τελειότητα

                                           ὄχι ἐπιθυμώντας ἀλλά μακροθυμώντας.

                                                            Δηλαδή ἀσκητικά.

    

Διότι ἡ στέρηση τοῦ ἐπιθυμητοῦ ὁδηγεῖ σέ ὑπέρβαση.

 Καί ἡ ὑπέρβαση σέ ἐλευθερία ἀπό τά δεσμά τῆς ἀνάγκης καί τῆς χρείας.

     Ἡ στέρηση ἀνοίγει τή συνείδηση περισσότερο ἀπό τήν ἐπιθυμία.

    

                 Ἡ ἐπιθυμία εἶναι ἄνεμος.

 Ἄνεμος ἀπό τά ἐπαναστατημένα βάθη τῆς ψυχῆς,  ἀπό τήν ἐκρηκτική ζέση γιά ἄμεση πληρότητα.

 Εἶναι ἀφόρητη δίψα γιά ὕδωρ ζῶν.  Μπορεῖ ὅμως νά εἶναι καί θύελλα.

 Θύελλα παθῶν καί ἀποθημένων,  βίαιη καταστολή,

  ἐκτόπιση καί ἀποδόμηση τῆς πιό θεϊκῆς πνοῆς μας.

     

                      Ἡ στέρηση εἶναι φῶς.

  «’Ελάτε νά σᾶς δείξω τή δουλειά τοῦ ταπεινοῦ» ( ΕΛΙΟΤ)

  Ὄχι τόν ἄνεμο ἀλλά τήν εἰρήνη.  Τήν εἰρήνη ἀπό τό ἀναστημένο βάθος τῆς ὕπαρξης.

  Τήν ἔσω γαλήνη, τή νήψη πού ὑποτάσσει τά πέλαγα τοῦ βίου  μέ τή χαρά τῆς χάριτος.

      Δέν εἶναι ἡ ἐκπλήρωση ἀλλά ἡ πλήρωση πού ἔχει σημασία.

 Tό ἐν πνεύματι καί ἀληθεία βάθος τῆς ψυχῆς πού δίνει στό ἀνθρώπινο πρόσωπο τήν καλοσύνη τοῦ ἥλιου.

 Εἶναι ὁ συγκερασμός τοῦ μυστηρίου τῆς ζωῆς μέ τό μυστήριο τοῦ προσώπου.

 Ὁ τρόπος πού τό θαῦμα γίνεται ὁ τρόπος τῆς κατά χάριν φύσης μας.

Τό πραγματικά ἐπιθυμητό δέν εἶναι ἀνάγκη ἐπιβίωσης ἀλλά ἀθανασίας μετοχή. Δηλαδή διαστολή τοῦ χωροχρονικοῦ στό αἰώνιο. Ἀναπνοή ἀπό τήν πηγή τῆς θεότητας.

Εἶναι τόπος Θεοῦ στόν χῶρο μας καί χρόνος Θεοῦ στόν τρόπο μας.

Εἶναι μιά στάση πρός τήν ἔκταση τῆς ἀλήθειας,

μιά ἐν ἀκινησία κλίμακα κίνησης πρός τήν ἱερότητα τῆς ὕπαρξης.

                  Τό πραγματικά ἐπιθυμητό εἶναι τό προσευχητικό.

Ἡ ἐν ἀληθεία προσοχή καί ἐγρήγορση.

Τό ἄνοιγμα πρός τήν οἰκοῦσα ἐν ἡμῖν θεία πνοή πού ἀφουγκράζεται καί ἀποκρίνεται στίς δίψες μας.

         ΠΗΓΗ:http://blogs.antifono.gr/