Ιστορική ολομέλεια για τις αποζημιώσεις

Μαρτίου 10, 2015 από seisaxthiablog

Γιώργος Σαχίνης

Ιστορικής σημασίας και πολιτικά και από πλευράς συμβολισμών είναι η συνεδρίαση της Βουλής απόψε με επίκεντρο τη διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών προς την Ελλάδα. Είναι η πρώτη φορά που σε ειδική ημερήσια διάταξη, σύμφωνα με το άρθρο 44 του Κανονισμού της Βουλής, θα συζητηθεί στις 7:30 το απόγευμα στην Ολομέλεια της Βουλής η πρόταση που κατέθεσε την Κυριακή 8 Μαρτίου η πρόεδρος της Βουλής Ζωής Κωνσταντοπούλου για την «επανασύσταση, επανασυγκρότηση και αναβάθμιση της Διακομματικής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής για τη Διεκδίκηση των Γερμανικών Οφειλών προς την Ελλάδα».

Η πρόταση, αφού κάνει μία σύντομη αναδρομή στις ενέργειες του Κοινοβουλίου για το θέμα μέσα από τη λειτουργία διακομματικών επιτροπών, ερωτήσεων επερωτήσεων και αναφορών, για πρώτη φορά στο σκεπτικό της εντάσσει και δύο ακόμη δεδομένα:

1) Εκδήλωση-ομιλία του προέδρου του ιταλικού Συνταγματικού Δικαστηρίου, καθηγητή Giuseppe Tesauro, με εισήγηση του οποίου εκδόθηκε η υπ’ αριθμ. 238/2014 απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου που επανατοποθετεί το ζήτημα των απαιτήσεων για πολεμικές αποζημιώσεις υπό το φως της συνταγματικής επιταγής για πλήρη και αποτελεσματική δικαστική προστασία, που περιέχεται και διαπνέει τα σύγχρονα ευρωπαϊκά συντάγματα και τα ευρωπαϊκά κείμενα προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

2) Διεθνές συνέδριο με αντικείμενο τη διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών, με τη συμμετοχή προσωπικοτήτων παγκόσμιας εμβέλειας.

Μάλιστα, από την πρόταση της προέδρου της Βουλής γίνεται γνωστό πως η μέχρι σήμερα Διακομματική Επιτροπή, εν αναμονή και στοιχείων που είχε ζητήσει από υπηρεσίες και φορείς, ζήτησε προθεσμία για την κατάθεση της εκθέσεώς της έως τις 31 Μαρτίου 2015, αντί της αρχικής προθεσμίας της 31ης Δεκεμβρίου 2014, ενώ τα μέλη της εξέφρασαν τη γνώμη ότι η Επιτροπή θα πρέπει να είναι ενεργή όσο θα είναι ενεργές οι αξιώσεις του ελληνικού Δημοσίου και του ελληνικού λαού έναντι του γερμανικού κράτους για τις οφειλές από την κατοχή και τη ναζιστική θηριωδία.

Το σκεπτικό της πρότασης

Ιδιαίτερο όμως ενδιαφέρον παρουσιάζει και το σκεπτικό με το οποίο η Ζωή Κωνσταντοπούλου καταλήγει στην πρότασή της για αναβάθμιση της Διακομματικής Επιτροπής. Μάλιστα, αναγγέλλει ότι στις 15 Ιουλίου η εν λόγω επιτροπή θα πρέπει να έχει καταθέσει και το πρώτο σχετικό πόρισμά της. Όπως αναφέρει: «Για τους λόγους αυτού προτείνω:

- Την επανασύσταση της Διακομματικής Επιτροπής για τη διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών (πολεμικών αποζημιώσεων, επανορθώσεων, αποπληρωμής του κατοχικού δανείου, επιστροφής των κλεμμένων αρχαιολογικών θησαυρών), με αρμοδιότητα τη συνέχιση και ολοκλήρωση της συγκέντρωσης και τεκμηρίωσης με οργανωμένο τρόπο των αδιαμφισβήτητων ιστορικών στοιχείων που θα ενισχύσουν αποτελεσματικά την ελληνική επιχειρηματολογία για τη διεκδίκηση των οφειλομένων και τη συστράτευση και άλλων ευρωπαϊκών δυνάμεων και διεθνών οργανισμών σε αυτήν την προσπάθεια, συμπεριλαμβανομένης της προς το σκοπό αυτό πραγματοποίησης επαφών με άλλα ευρωπαϊκά Κοινοβούλια και με το Ευρωκοινοβούλιο, αλλά και με ευρωπαϊκά και διεθνή όργανα που έχουν αντιμετωπίσει ανάλογες περιπτώσεις, καθώς και της διοργάνωσης συνεδρίων και διαλέξεων για το ζήτημα αυτό.

- Τη συγκρότησή της με συμμετοχή της προέδρου της Βουλής και των αντιπροέδρων της Βουλής (κατά το πρότυπο της Επιτροπής του Άρθρου 49Α ΚτΒ), ή των αναπληρωτών τους και με μέριμνα για αναλογική εκπροσώπηση όλων των Κοινοβουλευτικών Ομάδων και τουλάχιστον ενός βουλευτή από κάθε Κοινοβουλευτική Ομάδα, σύμφωνα με τους ειδικότερους ορισμούς του Κανονισμού της Βουλής.

- Τη μη εφαρμογή του άρθρου 37 παρ. 2 του Κανονισμού της Βουλής για τις συνεδριάσεις της Επιτροπής, σημειώνοντας ότι και τα μέλη της Επιτροπής της προηγούμενης περιόδου αποφάσισαν η συμμετοχή τους να είναι άνευ αποζημιώσεως.

- Τον ορισμό της 15ης Ιουλίου 2015 ως προθεσμίας υποβολής του πρώτου πορίσματος της Επιτροπής, με δυνατότητα εντεύθεν ανανέωσης της εντολής και της θητείας της».

Η απόρρητη έκθεση – Αντιπαράθεση για το «κούρεμα» των γερμανικών οφειλών

Νέο γύρο εθνικού διαλόγου και σκληρής αντιπαράθεσης τόσο για το ύψος των οφειλών όσο και για τη μέχρι τώρα στάση των κυβερνήσεων προκαλεί η αποκάλυψη της απόρρητης έκθεσης του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους για το «Κατοχικό δάνειο και τις γερμανικές αποζημιώσεις», που παρατίθεται αυτούσιο από το «Βήμα της Κυριακής». Υπενθυμίζουμε ότι νωρίτερα η «Νέα Κρήτη» αποκάλυψε πως αφενός το κατοχικό δάνειο εμφανίζεται «κουρεμένο» κατά 42 δισ. (από 53 δισ. σε 11 δισ.) από τις αρχικές εκτιμήσεις του ΓΛΚ και τον υπολογισμό που έχει κάνει τεκμηριωμένα το Εθνικό Συμβούλιο για τις Γερμανικές Οφειλές, ενώ και οι λοιπές επανορθώσεις, αν και υπολογίζονται κοντά στα 300 δισ. ευρώ, υπολείπονται αρκετά του 1 τρισ. ευρώ μαζί με τους τόκους που υπολογίζει το Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των Γερμανικών Οφειλών.

Το ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς και ευρωβουλευτής Μανώλης Γλέζος σε δήλωσή του μιλά για «δειλία κυβερνήσεων», οι οποίες δε διεκδίκησαν το κατοχικό δάνειο, υποστηρίζει ότι το ύψος της καταστροφής και του αναγκαστικού δανείου αποτυπώνεται στην έκθεση Αγγελόπουλου και προειδοποιεί ότι «κανείς δεν μπορεί να «κουρέψει» το χρέος της ναζιστικής Γερμανίας».

Όπως λέει, «έχω αναφερθεί αρκετές φορές στις ευθύνες των ελληνικών κυβερνήσεων για τη δειλία τους να διεκδικήσουν τα αυτονόητα και αυτά που το διεθνές δίκαιο επιτάσσει, όπως και για τη σιγή τους σε κρίσιμες περιστάσεις. Αυτό όμως που συντελέστηκε τώρα ξεπερνά κάθε προηγούμενο. Κανείς δεν είχε τολμήσει να αμφισβητήσει μέχρι σήμερα την ακρίβεια της έκθεσης Αγγελόπουλου, που υπολόγιζε το ύψος του αναγκαστικού δανείου που είχαν λάβει οι κατακτητές από την κατεχόμενη Ελλάδα. Το συνολικό ποσό του επονείδιστου εκείνου δανείου ανερχόταν στα 45 εκατομμύρια χρυσές λίρες, δηλαδή 4,050 δισ. δολάρια. Μόνοι τους οι κατακτητές το αποφάσισαν, μόνοι τους όρισαν το ύψος του και απλώς ανακοίνωσαν στη δωσιλογική κυβέρνηση τι έπρεπε να πληρώσει. Από το ποσό αυτό, τα 3,5 δισ. δολάρια αγοραστικής αξίας 1938 αναλογούσαν στη ναζιστική Γερμανία και το υπόλοιπο στους Ιταλούς και Βούλγαρους συμμάχους τους. Γιατί πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι στην Ελλάδα το 1941 εισήλθαν 500.000 Γερμανοί στρατιώτες, 250.000 Ιταλοί και 60.000 Βούλγαροι. Πέραν όμως αυτών, η Ελλάδα υποχρεώθηκε, κατ’ εξαίρεση, να διατρέφει και το εκστρατευτικό σώμα του Ρόμμελ στην Αφρική (Africa Corps). Στην πράξη τι σήμανε αυτό το αναγκαστικό δάνειο κανείς σήμερα δεν μπορεί να το αντιληφθεί και να το αποτιμήσει. Γιατί σήμανε τους εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς από την πείνα συμπατριώτες μας. Λίγοι είμαστε πια εκείνοι που μας καταδιώκουν ακόμα οι εικόνες των αποσκελετωμένων νεκρών κάθε μέρας, να οδηγούνται στα νεκροταφεία, σωριασμένοι πάνω σε αυτοσχέδια καρότσια. Τολμούν τώρα κάποιοι να «κουρέψουν» το χρέος της ναζιστικής Γερμανίας. Αλλά τον αριθμό των νεκρών Ελλήνων από το λιμό που αυτό ακριβώς το δάνειο προκάλεσε κανείς ποτέ δε θα μπορέσει να «κουρέψει»».

Την ίδια στιγμή, ο πρώην υπουργός Οικονομικών, καθηγητής κ. Νίκος Χριστοδουλάκης, με δήλωση στο «Βήμα» τονίζει ότι ήρθε η ώρα της διεκδίκησης και του συμψηφισμού του κατοχικού δανείου με τη δανειακή βοήθεια που έλαβε η Ελλάδα από τη Γερμανία μετά το 2010, και υποστηρίζει ότι «την αποπληρωμή του κατοχικού δανείου δεν την απαιτεί μόνο η ιστορική μνήμη, αλλά την επιτάσσει και η κοινή λογική».

Επανορθώσεις για «Σουδήτες» – Οι Γερμανοί δεν πληρώνουν, αλλά διεκδικούν

Αίσθηση προκαλεί ταυτόχρονα η αποκάλυψη στην εκπομπή «Αντιθέσεις» της «ΚΡΗΤΗ TV», ότι την ώρα που η Γερμανία απορρίπτει νομικά, πολιτικά και ηθικά ως τελεσίδικα «κλειστό» το θέμα των επανορθώσεων προς την Ελλάδα, την ίδια ώρα η Γερμανία διεκδικεί και σε κάποιες περιπτώσεις έχει λάβει ήδη (!) επανορθώσεις για δικούς της πολίτες ως «εκδιωχθέντες από τα πάτρια εδάφη» στην ανατολική Ευρώπη, δηλαδή για πολίτες οι κοινότητες των οποίων αποτέλεσαν την αφορμή για τον Χίτλερ και σε αγαστή συνεργασία μαζί του για εισβολή σε Πολωνία και Τσεχία και άρα για το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στο όνομα της προστασίας τότε γερμανικών πληθυσμών και «ζωτικών συμφερόντων» της Γερμανίας σε αυτές τις χώρες.

Το ωραίο στην υπόθεση αυτή είναι ότι, επειδή χώρες όπως η Πολωνία αρνούνται την καταβολή τέτοιων αποζημιώσεων, η Γερμανία το χρησιμοποιεί και ως άλλοθι για να μην εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της προς χώρες όπως η Ελλάδα. Ακόμη χειρότερα που Έλληνας πρώην ΥΠ.ΕΞ., πρόσφατα σε τηλεοπτική εκπομπή-έρευνα της Σοφίας Παπαϊωάννου, χρησιμοποίησε αυτήν τη δικαιολογία για να εξηγήσει γιατί οι Γερμανοί αρνούνται προς εμάς οποιαδήποτε συζήτηση (Θ. Πάγκαλος).

Διεκδικήσεις: Οι «μύθοι» του εύκολου δανείου και των δύσκολων επανορθώσεων

Όλα αυτά σε μία περίοδο που αρκετοί και στην Ελλάδα αλλά και υποτιθέμενοι «φιλέλληνες» ιστορικοί και Γερμανοί προσπαθούν να μας πείσουν είτε για το μάταιο των διεκδικήσεων, είτε για κάποιες πιθανότητες που έχει μόνο η αυταπόδεικτη υπόθεση του αναγκαστικού κατοχικού δανείου, ενώ για τις επανορθώσεις επαναλαμβάνουν ότι το θέμα έχει κλείσει ή είναι εξαιρετικά χρονοβόρο και δικαστικά ακόμη. Στη «Νέα Κρήτη» από την πρώτη στιγμή έχουμε γράψει ότι η «σαλαμοποίηση» των δύο αυτών κεφαλαίων (δάνειο-επανορθώσεις) είναι και ανιστόρητη και ύποπτη. Είναι κυριολεκτικά ασύμβατο τελικά να πιστεύεις πως είναι «πιο εύκολο» να ζητάς ένα «δάνειο» (έστω και αν σου το πήραν αναγκαστικά οι τότε δυνάμεις Κατοχής), που στηρίζεται και στις «βασικές αρχές του αστικού ενοχικού δικαίου» και στα «χρηστά ήθη» που πρέπει να διέπουν το «τίμιο εμπόριο», από τα να ζητάς «επανορθώσεις-αποζημιώσεις» για έναν πόλεμο που έχασε ένα κράτος, γεγονός που προκαλεί τα «μίση» («δεν υπάρχουν «νικητές και ηττημένοι», δεν υπάρχουν «καλοί και κακοί πόλεμοι», όλοι μαζί «θύτες και θύματα» υποφέρουμε και αδικηθήκαμε», λέει ο μύθος των «προοδευτικών επιστημόνων» κατά βάση της ίδιας γερμανικής αναθεωρητικής σχολής με εκπροσώπους τους και στην Ελλάδα). Αλλά όπως ορισμένοι «διεκδικούν φιλικά» να εκπληρώσει η «δημοκρατική Γερμανία» (ας πούμε σαν «εταίρος» μας) μόνο τη λεγόμενη «ηθική» της υποχρέωση απέναντι στα «θύματα» (όχι στην Ελλάδα και σε όλο τον ελληνικό λαό, λες και μόνο όσοι σφαγιάστηκαν και οι κληρονόμοι τους δικαιούνται «αποκατάσταση και αποζημίωση», δεν υπέφερε και δεν πλήρωσε όλος ο ελληνικός λαός για πολλές δεκαετίες και μετά από τον πόλεμο τις συνέπειες της γερμανικής κατοχής, όπου ένα από τα βασικά «αρνητικά επακόλουθά» της ήταν και η μαζική μεταπολεμική ελληνική μετανάστευση και η ερήμωση της υπαίθρου, μέσω αστυφιλίας και εσωτερικής μετανάστευσης, η οποία ξεκίνησε στη διάρκεια της γερμανική κατοχής), κάποιοι άλλοι δήθεν «συμφιλιωτικοί» του «πολιτικού ρεαλισμού»… διεκδικούν ΜΟΝΟ το κατοχικό δάνειο. Τους διαφεύγει όλων αυτών ότι οι επανορθώσεις που ζητάνε ΟΙ ΛΑΟΙ μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι λαοί που απελευθερώθηκαν με τις ίδιες τους τις δυνάμεις και συνέχισαν έκτοτε να απελευθερώνονται από την αποικιοκρατία και ληστεία του επεκτατικού-καταχτητικού καπιταλισμού, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ τα «λύτρα» υποταγής, εκδίκησης και υποτέλειας, που ζητούσαν μέχρι και τον 1ο Π.Π. «οι νικητές ιμπεριαλιστές» από τους «ηττημένους ιμπεριαλιστές» (και τους λαούς τους). Είναι ένα αίτημα ΙΣΧΥΟΝΤΟΣ ΔΙΚΑΙΟΥ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ – δηλαδή απαίτηση δημοκρατικά αγωνιζόμενων – ΤΩΝ ΛΑΩΝ, που θέτει τους επιτιθέμενους αποικιοκράτες (ιδιαίτερα στην περίοδο του καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού ΜΕΤΑ ΤΟ 1914) προ των ευθυνών τους και έμμεσα τους υπενθυμίζει «το τι θα πληρώσουν» σε περίπτωση που επαναλάβουν τα εγκλήματά τους. Η έννοια της «αποκατάστασης» για την κάθε αντικοινωνική εγκληματική ενέργεια συμπεριλαμβάνεται στους «Αστικούς Κώδικες» όλων των πολιτισμένων χωρών και αποτελεί κατάκτηση της ανθρωπότητας η προέκταση-θεσμοθέτησή της στο «διεθνές δίκαιο»! (στο «περί πολέμου δίκαιο της Χάγης»). Ακούγεται το ψέμα πως η Γερμανία «δεν μπορεί να καταβάλει επανορθώσεις επειδή στην περίπτωση αυτή θα δημιουργηθεί «προηγούμενο» και θα πρέπει να καταβάλει τεράστια ποσά σε ΟΛΟ τον κόσμο» (!), άρα «ας κοιτάξουμε μόνο το δάνειο» και αυτό, τρόπος του λέγειν, «υποτιμημένο» τελικά από το «Γενικό Λογιστήριο του Κράτους» (από το οποίο είχαν εξαφανιστεί για χρόνια τα ντοκουμέντα – ακόμα και πολτοποιηθεί φάκελοι τεκμηρίωσης με αναφορές από όλες για τις τοποθεσίες της Ελλάδας – βάσει των οποίων συντάχθηκε το 1947 η αξιόλογη «Έκθεση Δοξιάδη»). Η αλήθεια είναι πως οι μεγάλες, πρώην «συμμαχικές» δυνάμεις έχουν παραιτηθεί επίσημα από τη δεκαετία του ’50 από παραπέρα επανορθώσεις από τη Γερμανία! (μεταξύ 1945-1955, σαν ΑΜΕΣΕΣ κατοχικές δυνάμεις με στρατεύματα στα εδάφη της Δυτικής και Ανατολικής Γερμανίας, έπαιρναν-πήραν ό,τι ήθελαν από τη Γερμανία!). Την παραίτησή τους επιβεβαίωσαν και το 1990 με την υπογραφή της Συνθήκης των «4+2″ για Ενοποίηση της Γερμανίας (μια ντε φάκτο «Συνθήκη Ειρήνης» – όπως απαιτεί το «διεθνές δίκαιο») για τη λήξη ενός πολέμου, γεγονός που επιβάλει στη Γερμανία να καταβάλει επανορθώσεις ΣΕ ΟΣΕΣ ΧΩΡΕΣ ΔΕΝ ΠΑΡΑΙΤΗΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΚΑΙ ΕΖΗΣΑΝ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ-ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ (12 ΧΩΡΕΣ συνολικά – ανάμεσά τους το Βέλγιο, η Ολλανδία και η Δανία που έχουν επίσης παραιτηθεί – μετά από «μυστικές αποζημιώσεις» που έλαβαν από τη Γερμανία). Η δε Πολωνία και άλλες χώρες της ανατολικής Ευρώπης, όπως η Τσεχία και η Ρωσία, έχουν αποζημιωθεί, βάσει της Συνθήκης του Πότσνταμ του 1945, από την Ανατολική Γερμανία (έχουν επίσης παραιτηθεί από κρατικές επανορθώσεις από το 1955), ακόμα και με παραχώρηση εδαφών, όχι μόνο των παλαιών συνόρων του Ράιχ, αλλά και από εδάφη και περιουσίες των πολυπληθών γερμανικών μειονοτήτων («Ομογενών» – «VOLKSDEUTSCHE») που ζούσαν στην ανατολική Ευρώπη και εκδιώχθηκαν (ΕΠΙΣΗΣ ΜΕ ΚΟΙΝΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΩΝ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΣΥΜΜΑΧΩΝ ΣΤΗ «ΔΙΑΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΠΟΤΣΝΤΑΜ), λόγω της ανοιχτής συνεργασίας και εγκληματικής τους δράσης με τα κατοχικά στρατεύματα της «μητέρας πατρίδας τους».

Η Γερμανία διεκδικεί επανορθώσεις (!)

Κι όμως για αυτούς τους «ομογενείς» – «VOLKSDEUTSCHE», ήδη από το 1990, οπότε και προχώρησε η ενοποίηση της Γερμανίας, η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας ζητάει «Αποζημίωση για… ανθρωπιστικούς λόγους» από τα κράτη της ανατολικής Ευρώπης, την ώρα που δεν αποζημίωσε και δεν επανόρθωσε καθόλου τα κράτη που ρήμαξε και ερήμωσε – κυρίως στα Βαλκάνια – (Ελλάδα, Γιουγκοσλαβία, Αλβανία). Όλα αυτά την ώρα που η «νέα», η «δημοκρατική» Γερμανία καταστρατηγεί τις πρόνοιες και τις συμβατικές υποχρεώσεις της από το 1953 «Συνθήκης του Λονδίνου» («η Γερμανία θα ρυθμίσει τις υποχρεώσεις της για την καταβολή Επανορθώσεων για το Β’ Π.Π., όταν οι διεθνείς συνθήκες επιτρέψουν την ενοποίησή της»!). Και είναι συνεπώς υπόλογη απέναντι στη διεθνή κοινότητα εδώ 25 χρόνια (!), από το 1990, έτος ενοποίησης και αποκατάστασης της «πλήρους ανεξαρτησίας της», σαν διάδοχο κράτος του Γ’ Ράιχ. Αντίθετα η Γερμανία μιλάει για αποζημιώσεις για ανθρωπιστικούς λόγους σε πάνω από 7 εκατομμύρια Γερμανούς ως «απελαθέντες-εκδιωχθέντες ομογενείς από την ανατολική Ευρώπη», οι οποίοι δεν έχουν αποζημιωθεί ακόμη. Σημειώστε το ρόλο που παίζουν σε αυτήν τη «σκοτεινή για την ευρωπαϊκή ιστορία» αποφάσεις του Ευρωκοινοβουλίου «περί εξομοίωσης εγκλημάτων, όπως αναφέρονται, ναζισμού και σταλινισμού» και με ψήφους Ελλήνων ευρωβουλευτών, μετά από προτάσεις Γερμανών ευρωβουλευτών και «δορυφόρων τους» (Εσθονία), πίσω από τις οποίες η Γερμανία εγείρει θέμα αποζημιώσεων σε γερμανικούς πληθυσμούς-απογόνους, που με βάση την απόφαση του Πότσνταμ το 1945 εκδιώχθηκαν λόγω της ανοιχτής συνεργασίας τους σε εγκλήματα πολέμου με τα στρατεύματα του Χίτλερ (της «μητέρας-πατρίδας» δηλαδή).

Η επίσημη γερμανική κρατική τοποθέτηση είναι πως οι Γερμανοί «Ομογενείς», που εκδιώχθηκαν μεταπολεμικά σαν μειονότητα από την ανατολική Ευρώπη, «αδικήθηκαν» από τους «Συμμαχικά Κράτη κατά του Χιτλερικού Άξονα» και από αυτά πρέπει να αποζημιωθούν! Κι όμως κατά το 2002-2003 η Γερμανία ήταν που απειλούσε να μη δεχτεί την Τσεχία στην Ε.Ε. εάν δεν αποζημιώσει τους «αδικηθέντες» Γερμανούς «Ομογενείς»! Τουλάχιστον, επίσημα η Τσεχία «δεν» υποχώρησε και δεν καταδίκασε τα «Διατάγματα Μπένες» για την Απέλαση των Γερμανών «Ομογενών» (παρά το γεγονός ότι η νέα «πολιτική της ελίτ» υπολογίζεται σαν «Γερμανόφιλη» και εξαρτημένη). Αλλά έκτοτε η Γερμανία, κυρίως υπέρ – συντηρητικό – «καθολικό» Κρατίδιο της «Βαυαρίας», έχει βρει άλλους, πιο ανεπίσημους τρόπους, για την ικανοποίηση των «Αποζημιώσεων» – υπέρ των «Αδικημένων Γερμανών. Οι Πολωνοί αντιστέκονται ακόμα στο να αποζημιώσουν τους «Γερμανούς του Ντάντσιχ» (Γκντανσκ, η επιστροφή τους αποκλείεται έτσι και αλλιώς). Παράλληλα η Γερμανία έχει θέσει σε λειτουργία το «Ίδρυμα Μνήμης για τους Εκδιωχθέντες και Εκπατρισθέντες Λαούς», όπου δέχεται τη συμμετοχή και άλλων μειονοτήτων ανά την Ευρώπη, πρώτιστα όμως ενδιαφέρεται για τους δικούς της «ομογενείς» ως προς τις αποζημιώσεις τους, μέσω του ιδρύματος αυτού.

Πολωνία και Τσεχία έχουν διαμαρτυρηθεί επισήμως στο παρελθόν για το ίδρυμα αυτό και τους σκοπούς του. Παράλληλα, προς το παρόν, η Γερμανία ζητά την αναγνώριση και χορηγία «διπλών υπηκοοτήτων» και τη νόμιμη εγκατάσταση και επιστροφή (στην Πολωνία, Τσεχία και σε άλλες ανατολικοευρωπαϊκές χώρες) πρώην Γερμανών «Ομογενών» και των… επιγόνων-κληρονόμων τους που γεννήθηκαν και ζουν σήμερα στη Γερμανία!

Νέο «αντι-κρητικό» χτύπημα

Την ώρα που στη Βουλή απόψε η πρόεδρός της αναβαθμίζει τη διακομματική για τις γερμανικές οφειλές, η «Νέα Κρήτη» αποκαλύπτει νέο «χτύπημα» του καθηγητή Ιστορίας Ανδρέα Στεργίου, του ανθρώπου που εν πολλοίς πρότεινε και οδήγησε μεθοδικά το Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Κρήτης να αναγορεύσει σε επίτιμο διδάκτορά του τον Χάινς Ρίχτερ, που υπήρξε και καθηγητής στη Γερμανία του κ. Στεργίου.

Φαίνεται πως η συγκεκριμένη ομάδα επιστημόνων έχει βαλθεί συστηματικά να μας «αναμορφώσει». Έτσι, μετά την προχθεσινή μας αποκάλυψη για τα όσα υποτιμητικά δήλωνε για τους Έλληνες και τη νέα κυβέρνησή τους ο κ. Ρίχτερ στο γερμανικό κρατικό ραδιόφωνο, σήμερα σας παρουσιάζουμε ανάρτηση του κ. Στεργίου σε δικτυακό τόπο της Κρήτης άρθρου με τίτλο «Μύθοι που αρέσουν στους Κρητικούς» και υπογραφή Ανδρέας Στεργίου. Στο κείμενο ως ιστορικός ο κ. Στεργίου μπορεί να καταθέτει όποια επιστημονική προσέγγιση επιθυμεί, όμως αφενός αποσιωπά γεγονότα, αφετέρου το ίδιο το άρθρο δεν είναι ξεκομμένο από μία ιδεοληψία που καλλιεργεί για την Κρήτη με άρθρα του από το 2005, όπως είδαμε σε παλιότερο δημοσίευμά μας. Επιπλέον, το άρθρο του που παραθέτουμε σήμερα, με ημερομηνία 19-02-2014, είναι προαναγγελία ουσιαστικά των απόψεων αναθεώρησης της «Μάχης της Κρήτης» για τις οποίες «τιμήθηκε» από το Πανεπιστήμιο ο κ. Ρίχτερ με το περίφημο βιβλίο του, όπου το επίλεκτο σώμα των ναζί, οι αλεξιπτωτιστές, εμφανίζονταν ως ένα «ιπποτικό, ευγενικό σώμα και ο κρητικός λαός, που αντιστεκόταν, ως βάρβαροι εκτελεστές τους» ώστε έτσι να αιτιολογηθούν και τα αντίποινα των ολοκαυτωμάτων και εκτελέσεων στην Κρήτη. Των απόψεων που επικρατούν στο άρθρο αυτό του Ανδρέα Στεργίου περί «μύθων που αρέσουν στους Κρητικούς» ακολούθησε η τοποθέτηση του λέκτορα του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης Γ. Καραγιάννη, στην επίμαχη γενική συνέλευσή του, μετά τα όσα διαδραματίστηκαν στην περίφημη «κρυφίως τελετή αναγόρευσης του Ρίχτερ σε διδάκτορα». Ο κ. Καραγιάννης σε αυτή τη Γ.Σ. δήλωνε μεταξύ άλλων: «Δεν καταλαβαίνω την πατριωτική υστερία των Κρητικών» και πρότεινε «να κάνουμε ένα συνέδριο για να μάθουμε στους Κρητικούς να μην αντιδρούν όταν κάποιος τους τα λέει αλλιώς».

Το επίμαχο άρθρο

Προσέξτε τώρα το επίμαχο άρθρο Στεργίου στις 19-02-2014 και τι αναφέρει μεταξύ άλλων:

«Μύθοι που αρέσουν στους Κρητικούς. Γράφει ο Ανδρέας Στεργίου.

Τετάρτη, 19 Φεβ. 2014

Η διαδικασία οικοδόμησης του μύθου των «έξι βδομάδων» που χάθηκαν στην Κρήτη και έκριναν το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ένας από τους πιο ανθεκτικούς στο χρόνο μύθους που συναντάται σε Ελλάδα και εξωτερικό συνίσταται στην άποψη ότι η ναζιστική Γερμανία έχασε το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο επειδή το φθινόπωρο του 1941, μπροστά από τη Μόσχα έλειπαν από το γερμανικό στρατιωτικό σχεδιασμό που είχε ως ακρογωνιαίο λίθο την επιχείρηση Μπαρμπαρόσα, έξι βδομάδες, χρόνος που είχε διαρκέσει η εκστρατεία των Γερμανών στην Ελλάδα: Η γενναία ελληνική αντίσταση εναντίον των δυνάμεων του γερμανικού στρατού είχε, σύμφωνα με την ίδια εκδοχή, καθοριστική επίδραση για την έκβαση του πολέμου. Μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινής γνώμης που αρέσκεται σε μυθολογικές παραστάσεις, οι οποίες ικανοποιούν τον εθνικό του εγωισμό, θεωρεί τον παραπάνω μύθο αυταπόδεικτη ιστορική αλήθεια. Πρόκειται για έναν ελκυστικό μύθo που μπορεί εύκολα να γίνει ιστoρική συνείδηση κάθε λαού. Εν συνεχεία θα αναλυθεί η διαδικασία οικοδόμησης του μύθου στην Ελλάδα.

Το «γενεσιουργό» έτος του μύθου της καθυστέρησης των έξι βδομάδων είναι το τελευταίο έτος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, το 1945, το οποίο σηματοδότησε τη διάψευση πολλών ελληνικών προσδοκιών. Την εποχή εκείνη o γνωστός Αθηναίος δημοσιογράφος Αχιλλεύς Κύρoυ εξέδωσε ένα βιβλίo, τo oπoίo είχε έναν βαρύγδουπο τίτλo: «Η Ελλάς έδωσε την νίκη». Στο βιβλίο αυτό ανέφερε, εν συντομία, τα ακόλoυθα: «Ο Χίτλερ έχασε τη νίκη, επειδή εξαιτίας της επιχείρησης εναντίoν της Ελλάδας καθυστέρησε μερικές εβδoμάδες, oι oπoίες τoυ έλειψαν λίγo αργότερα, τo φθινόπωρo τoυ ’41, στην πολιορκία της Μόσχας». Ο ισχυρισμός αυτός έγινε από τότε αναπόσπαστo στοιχείο της ιστoρικής μνήμης πολλών Ελλήνων, ενώ συμπληρώθηκε μάλιστα και από κάποια στοιχεία που δεν περιέχονταν στην αρχική δημοσίευση του ισχυρισμού: Το νέο στοιχείο ήταν ότι υπήρχαν μάρτυρες εκείνης της επoχής πoυ διαβεβαίωναν κατηγoρηματικά ότι κατά τη διάρκεια της κατoχής άκoυσαν μία ραδιoεκμπoμπή, κατά την oπoία τo «ράδιo Μόσχα» ευχαριστoύσε τoυς Έλληνες για τη γενναία αντίστασή τoυς, διότι εξαιτίας αυτής η Σoβιετική Ένωση είχε σωθεί από μια σίγoυρη ήττα.

Απ’ την ελληνική πλευρά ήταν o πρόεδρoς της εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης Εμμανoυήλ Τσoυδερός εκείνoς πoυ πρώτoς συνέλαβε τη σχέση μεταξύ της εκστρατείας στην Ελλάδα και της επιχείρησης Μπαρμπαρόσα. Στoν πρόλoγo της αμερικανικής έκδoσης της ελληνικής «Λευκής Βίβλoυ», πoυ δημoσιεύτηκε τo 1943, παρέθεσε o Τσoυδερός τη γνωστή γνώμη τoυ Ήντεν και πρόσθεσε σ’ αυτή μια oλόκληρη σειρά από ανάλογες επίσημες αναφορές άλλων χωρών».

Δημοφιλής

«To συγκεκριμένο έργο τoυ Κύρoυ από το 1945 είναι κυρίως μια συλλογή των τσιτάτων, απ’ τα oπoία απoρρέει η γνωστή θέση.

Δεν είναι λoιπόν παράδoξo ότι αυτή η θέση έγινε στην Ελλάδα ιδιαίτερα δημoφιλής. Υιοθετήθηκε μάλιστα από κάποιους ιστoρικoύς και επαναλήφθηκε τόσo συχνά, εμπλoυτισμένη με άλλα ανακριβή στοιχεία, πoυ κατέληξε να αποτελεί ένα αυτονόητο ιστορικό ερμηνευτικό σχήμα για πολλούς Έλληνες. Σ’ αυτό έχoυν συμμετoχή και oι Έλληνες της διασπoράς, όπως δείχνει τo παράδειγμα τoυ Ελληνοαμερικανoύ Άντριου Ζαπάντης (Andrew Zapantis), στoν oπoίo ανήκει από τo 1982 η πιo μεγάλη συλλoγή (100 σελίδες!) με τέτoιες απoδείξεις, πoυ τεκμηριώνoυν αυτή τη θέση ή επρόκειτo να την τεκμηριώσoυν.

Ένα από τα τελευταία τσιτάτα πρoέρχεται από τoν τότε πρόεδρo τoυ ιστoρικoύ τμήματoς τoυ Ελληνικoύ Γενικoύ Επιτελείoυ Στρατoύ τo έτoς 1976. Αναφέρει: «Έχει απoδειχτεί ιστoρικά ότι o πόλεμoς τoυ Άξoνα εναντίoν της Ελλάδoς και η γενναία αντίσταση των στρατιωτικών δυνάμεων στo τέλoς κ.τλ. επηρέασαν απoφασιστικά την τελική έκβαση τoυ Δευτέρoυ Παγκoσμίoυ Πoλέμoυ και ιδιαίτερα την καθυστέρησαν κατά πάσα πιθανότητα έως τις 15 Μαΐoυ (έναρξη της επίθεσης στη Ρωσία). Αν η επίθεση στη Ρωσία δεν είχε αρχίσει κατά τις 15 Μαΐoυ, στην περίπτωση αυτή θα υπήρχε αρκετός χρόνoς για την κατάληψη της Μόσχας ή για την εκδήλωση μιας ίσως πιo δυναμικής ενέργειας σε σχέση με την περιoχή τoυ Καυκάσoυ».

Όταν τo 1990 γιoρταζόταν για πεντηκoστή φoρά η επέτειος της ιταλικής επίθεσης, εκδόθηκε ένα ειδικό τεύχoς της Στρατιωτικής Επιθεώρησης τoυ ΓΕΣ, στo oπoίo η θέση των 6 εβδoμάδων εμφανιζόταν σαν ένα αυτoνόητo γεγoνός. Κάτι παρόμoιo συνέβη στo ίδιo περιoδικό κατά την επέτειo της γερμανικής επίθεσης τoυ 1941. Η θέση των 6 εβδoμάδων είχε γίνει ιστoρική πραγματικότητα».

Ισχυρισμοί

«Οι αιτίες για την καλλιέργεια του μύθου είναι απλές. Κομβικό χρονικό σημείο αποτελεί o Δεκέμβρης τoυ 1942. Ο τότε o υπoυργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Γκόρτελλ Χωλ (Cordell Hull), παρουσίασε μια διακoίνωση για την επανασυγρότηση μιας ελεύθερης και ανεξάρτητης Αλβανίας μετά τoν πόλεμo. Λίγo αργoτέρα o Ήντεν ειδoπoιoύσε τoν Έλληνα πρωθυπoυργό Τσoυδερό ότι η Μεγάλη Βρετανία είχε σκοπό να κάνει μια παρόμoια διακoίνωση. Ο ίδιoς ήταν γνώστης, εξάλλoυ, των ελληνικών διεκδικήσεων στη Βόρειo Ήπειρo, αλλά oπoιεσδήπoτε εδαφικές διεκδικήσεις θα έπρεπε να περιμένoυν μέχρι τo Συνέδριo της Ειρήνης.

Ο Τσoυδερός και o αντιπρόεδρός τoυ Κανελλόπoυλoς αντέδρασαν. Και oι δύo γνώριζαν πόσο η Ελλάδα είχε εξαπατηθεί μετά τo τέλoς τoυ Πρώτoυ Παγκoσμίoυ Πoλέμoυ και φoβούνταν ανάλoγη εξέλιξη και μετά τo τέλoς τoυ Δευτέρoυ. Για να απoτρέψει τέτoιες τάσεις η εξόριστη ελληνική κυβέρνηση ξεκίνησε μια δημόσια καμπάνια στις ΗΠΑ πρoς επηρεασμό της αμερικανικής κoινής γνώμης πρoς όφελoς των ελληνικών συμφερόντων. Γι’ αυτό τo σκoπό άρχισαν να μαζεύoνται αποφθέγματα, τα oπoία «απoδείκνυαν» τη σπoυδαιότητα της ελληνικής συνεισφoράς στoν πόλεμo. Αυτά δημoσιεύτηκαν στην αμερικανική έκδoση της Ελληνικής Λευκής Βίβλoυ τoυ 1940.

Είναι γνωστό πως oι ελληνικές ελπίδες επρόκειτο να ψαλιδιστούν στον επερχόμενο Ψυχρό Πόλεμo, o oπoίoς άρχισε στην Ελλάδα κιόλας πριν τo τέλoς τoυ Δεύτερoυ. Μετά τα Δεκεμβριανά τo 1944, η ελληνική αντίσταση χαρακτηρίστηκε σαν κoμμoυνιστική, κάτι που λειτούργησε αρνητικά για τις ελληνικές διεκδικήσεις».

Πληγωμένη ψυχή

Στη διάσκεψη τoυ Potsdam έγινε φανερό ότι ακόμα μια φoρά oι ελληνικές πoλεμικές πρoσπάθειες με τα τόσο πoλλά θύματα δε θα αναγνωρίζoνταν. Σε αυτή την περίοδο εμφανίστηκε τo βιβλίo τoυ Κύρoυ. Ήταν ένα βάλσαμo για την πληγωμένη ελληνική ψυχή. Μπoρεί oι σύμμαχoι να μην αντάμειψαν τoυς Έλληνες, o Κύρoυ όμως καλλιέργησε την άποψη ότι oι Έλληνες πρόσφεραν απoφασιστικά στη νίκη των συμμάχων. Αυτή η ερμηνεία εδραιώθηκε στην ελληνική ψυχή και από τότε επαναλήφθηκε αδιάκoπα, κάθε φoρά εμπλoυτισμένη με νέα στoιχεία, ώσπoυ έγινε αναπόσπαστo κoμμάτι της συλλoγικής ιστoρικής μνήμης».

Τι έπεται: Προαναγγελία για συνέχεια σε επόμενο άρθρο

Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η προαναγγελία τότε του επόμενου άρθρου του που τιτλοφορείται:

«Σε επόμενο άρθρο θα παρουσιαστεί η διαδικασία οικοδόμησης του μύθου των «έξι βδομάδων» που χάθηκαν στην Κρήτη και έκριναν το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο εκτός ελληνικών συνόρων».

Οι πληροφορίες μάλιστα συγκλίνουν ότι ο κ. Στεργίου βολιδοσκοπεί αυτό το διάστημα μεγάλο κεντρικό τηλεοπτικό δίκτυο (θέλουμε να πιστεύουμε χωρίς ανάμειξη πρεσβείας…) για έρευνα περί «απόψεων, ιδεών και ανθρώπων, που καλλιεργούν αντι-γερμανικό κλίμα στην Ελλάδα, με μύθους και στερεότυπα καταδίωξης» μη αποκλείοντας και την παρουσίαση σχετικού βιβλίου.

Οι φαινομενικά επιστημονικές αναζητήσεις όμως της συγκεκριμένης ομάδας του Πανεπιστημίου Κρήτης περί τον κ. Στεργίου γύρω από το θέμα της Γερμανικής Κατοχής και θηριωδίας στην Κρήτη και την υπόλοιπη Ελλάδα, όπως και οι κομψές αναφορές του καθηγητή Ρίχτερ για τους «ιππότες Γερμανούς αλεξιπτωτιστές που έπεσαν στην Κρήτη» και για τους οποίος ο κ. Ρίχτερ στο τέλος του επίμαχου βιβλίου του ζητάει να αποκατασταθεί η δράση και μνήμη τους στην πατρίδα του τη Γερμανία, σε τίποτα δε διαφέρουν με τα όσα είδαμε να λέει η Γερμανική Πρεσβεία στο τελευταίο ντοκιμαντέρ & ρεπορτάζ για το «Δίστομο και τις Γερμανικές Επανορθώσεις» της Σοφίας Παπαϊωάννου, με δηλώσεις επιζώντων μαρτύρων του Ολοκαυτώματος, ιδιαίτερα εναπομεινάντων της μαρτυρικής οικογένειας Σφουντούρη. Αυτούς στους οποίους η Γερμανική Πρεσβεία στην Αθήνα τους απάντησε εγγράφως εκ μέρους της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, πως «λυπούμαστε, δε δικαιούστε «αποζημίωση», επειδή η καταστροφή του Διστόμου δεν αποτελούσε «ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ» αλλά «ΝΟΜΙΜΑ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΑ ΑΝΤΙΠΟΙΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΡΑΣΗ ΛΗΣΤΟΣΥΜΜΟΡΙΤΩΝ».

Τι είπε ο Μανούσος Παραγιουδάκης στις «Αντιθέσεις»

Ο επίτιμος αρχηγός ΓΕΕΘΑ Μανούσος Παραγιουδάκης μιλώντας την περασμένη Παρασκευή για το θέμα στην εκπομπή «ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ» σημείωσε μεταξύ άλλων: «Στο τέλος μη μας ζητήσουν και αποζημιώσεις αυτοί, ότι δήθεν εκτελούσανε οι Κρήτες τους Γερμανούς αλεξιπτωτιστές, αυτό το «ευγενικά ιπποτικό σώμα», για το οποίο ο κ. Ρίχτερ ζητάει να αποκατασταθούν από τη Γερμανία. Το βιβλίο του κ. Ρίχτερ μελλοντικά, τώρα που η νέα ελληνική κυβέρνηση σφίγγει το κλοιό των νόμιμων ελληνικών απαιτήσεων αναβαθμίζοντας τη διακομματική επιτροπή της Βουλής, μπορεί η Γερμανία να θέλει και αυτό να το χρησιμοποιήσει ως ένα ακόμη νομικό τεκμήριο για να μη δώσουν ό,τι οφείλουν…».

ΚΡΗΤΗ 1941: «Μάχη» ή αψιμαχία;

Είναι ουτοπικό και στερείται βάσης να υποστηρίζει κάποιος ότι η Γερμανία έχασε τον πόλεμο εξαιτίας της Μάχης της Κρήτης. Είναι όμως εξίσου ανεδαφικό και τουλάχιστον άδικο να υποστηρίζει ο οποιοσδήποτε πως η μάχη για την κατάληψή της είναι ένα «επεισόδιο» στο πλαίσιο της μεγάλης ανθρωποσφαγής, όπου χωριστές συγκρούσεις που έλαβαν ιστορικά τον τίτλο «μάχη» κόστισαν εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς.

Γράφει ο Γιώργος Παπαδάκης

Η Μάχη της Κρήτης διήρκεσε 10 μέρες και στοίχισε σε όλους τους αντιμαχόμενους σχεδόν 10.000 νεκρούς. Η Μάχη του Στάλιγκραντ διήρκεσε πέντε μήνες και στοίχισε στους αντιπάλους πάνω από 500.000 νεκρούς. Η Μάχη της Νορμανδίας διήρκεσε δυόμισι μήνες και κόστισε στους αντιμαχόμενους πάνω από 1.500.000 νεκρούς. Η Μάχη της Κρήτης, όμως, έχει ιδιαιτερότητες που της προσδίδουν «ειδικό βάρος» στο πλαίσιο του Β’ Π.Π.

Πρώτον: Υπήρξε ο πρώτος (και μοναδικός στο Β’ Π.Π.) «στόχος» που καταλήφθηκε αποκλειστικά με έφοδο αεροματαφερόμενων αγημάτων.

Δεύτερον: Το σύνολο των γερμανικών απωλειών (σχεδόν 9.000 νεκροί, αγνοούμενοι, τραυματίες) ήταν όντως το βαρύτερο ως εκείνη τη χρονική στιγμή του πολέμου. Η κατάληψη της Πολωνίας, της Γαλλίας, της Νορβηγίας, της Ολλανδίας, του Βελγίου, της Δανίας, της Γιουγκοσλαβίας και της ηπειρωτικής Ελλάδας πραγματοποιήθηκε με πολύ μικρότερο κόστος ανά χώρα.

Τρίτον: Για πρώτη φορά οι γερμανικές δυνάμεις ήρθαν αντιμέτωπες με τη μαζική αντίδραση ενόπλων πολιτών. Αυτό που λέμε «παλλαϊκή άμυνα», ανεξάρτητα από το βαθμό που αυτή ήταν οργανωμένη ή όχι.

Τέταρτον: Για την κατάληψη του νησιού χρησιμοποιήθηκε το σύνολο σχεδόν του μεταφορικού στόλου της Λουφτβάφε για να ριφθεί η μεραρχία αλεξιπτωτιστών και να μεταφερθεί η μεραρχία των «Ορεινών Κυνηγών». Χρειάστηκαν 500 μεταγωγικά Ju 52, από τα οποία ελάχιστα καταρρίφθηκαν (περίπου 20), δεκάδες (τουλάχιστον 50) καταστράφηκαν σε αναγκαστικές προσγειώσεις στην προσπάθεια ανεφοδιασμού των μαχόμενων τμημάτων και τουλάχιστον 100, αν και επέστρεψαν στις βάσεις τους, είχαν υποστεί σοβαρότατες βλάβες και έχρηζαν εκτεταμένης επισκευής ή τέθηκαν τελικά εκτός ενεργείας.

Στη Μάχη του Στάλιγκραντ, στην οποία διαλύθηκε η 6η Γερμανική Στρατιά (η οποία στη συνέχεια έλειψε από την τιτανομαχία του Κουρσκ – τη μάχη που στ’ αλήθεια γύρισε την πλάστιγγα στο ανατολικό μέτωπο), έλειψαν τα μεταγωγικά αεροπλάνα για τους Γερμανούς. Ο Χίτλερ επέμενε να μη δίνει διαταγή «εξόδου» στην εγκλωβισμένη στρατιά του φον Πάουλους, υπολογίζοντας ακριβώς στον ανεφοδιασμό της από την Λουφτβάφε. Πίστευε πως η αεροπορία του εξακολουθούσε να διατηρεί αλώβητο το στόλο των μεταγωγικών της. Κανείς, στο απόγειο της γερμανικής ισχύος, δεν είχε τολμήσει να του περιγράψει την πραγματική κατάσταση. Η Λουφτβάφε είχε ξεκινήσει τον πόλεμο το Σεπτέμβριο του 1939 με 700 Ju 52. Μέχρι το χειμώνα του 1942-1943 (Μάχη του Στάλινγκραντ) είχε χάσει τα μισά. Παρά κάτι από τα μισά είχαν καταστραφεί ή τεθεί εκτός ενεργείας μόλις 16 μήνες νωρίτερα, στην Κρήτη.

Οι μεγάλες πολεμικές συγκρούσεις ασφαλώς συντίθενται και τελικά κρίνονται από αλληλουχία γεγονότων. Τα προαναφερθέντα ήταν μερικά από τα μικρά, αλλά ουσιαστικά «λιθαράκια» της Μάχης της Κρήτης στη συνολική συμμαχική προσπάθεια. Όποιος λοιπόν πιστεύει ότι η συγκεκριμένη μάχη «έκρινε» τον πόλεμο ασφαλώς πλανάται και αδικεί και τους πρωταγωνιστές της, όμως όποιος φτάνει στο άλλο άκρο να τη θεωρεί ως «αψιμαχία» και να την απαξιώνει δίκην της όποιας «αναθεωρητικής προσέγγισης» της ιστορίας ή πλανάται ομοίως ή διαβάζει την ιστορία καταπώς βολεύει ή δεν τη διαβάζει καθόλου…