Ένα αυτοβιογραφικοπολιτικοχιουμοριστικό ανάγνωσμα κλαυσιγελικού τύπου, τουΚΩΣΤΑ ΛΟΥΚΕΡΗ

Από: http://oikonikipragmatikotita.blogspot.gr

Πρόλογος του ΟΙΚΟΛΟΓΕΙΝ : Αν θέλετε να κάνετε μια κακή πράξη σήμερα ή να εκδικηθείτε κάποιον που σας έχει κάνει κακό, πέστε του ότι το παρακάτω αφήγημα είναι άνευ αξίας. Αντιθέτως, αν θέλετε να κάνετε καλό, στείλτε το σε 20 ιστότοπους με την προτροπή ο καθένας να το στείλει σε άλλους 20, και με την υπογράμμιση ότι ένας που δεν το έστειλε έχασε το sense of humor του στο διηνεκές….

Ένα αυτοβιογραφικοπολιτικοχιουμοριστικό ανάγνωσμα κλαυσιγελικού τύπου, του ΚΩΣΤΑ ΛΟΥΚΕΡΗ

Το 1983 «πέρασα» στην Παιδαγωγική Ακαδημία Λαμίας. Έμπλεος χαράς από την απόκτηση της φοιτητικής ιδιότητας έτρεξα να «αυτοφυτευτώ» στην Πανελλήνια Αγωνιστική Σπουδαστική Παράταξη (ΠΑΣΠ), φοιτητική παράταξη που επρόσκειτο στο ΠΑΣΟΚ. Εκεί, στη Λαμία, «έμαθα συνδικαλισμό», να πίνω τσίπουρο και «να μισώ» το τρένο που ‘κανε την απόσταση Λαμία-Αθήνα από 4-7 ώρες.

Αμέσως έβαλα μπροστά τη διαδικασία μετεγγραφής μου για οικονομικούς λόγους. Η κατάργηση των μετεγγραφών για οικονομικούς λόγους μόλις είχε θεσμοθετηθεί. Έλα όμως που ο δεξιούλης Διευθυντής της Ραλλείου Παιδαγωγικής Ακαδημίας Πειραιά δε σκάμπαζε από αποφάσεις της προϊσταμένης του αρχής…Ο σοσιαλισμός αλά γκρέκα είχε ξεκινήσει! Έτσι βρέθηκα με μουσαντένια μετεγγραφή, μαζί με 70 άλλα λεβεντόπαιδα-Αθηναίους στη γυναικοκρατούμενη Ράλλειο Παιδαγωγική Ακαδημία Πειραιά, μετά από πορείες προς το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων κι αγώνα για την επικράτηση του δίκιου (μου!).

Φυσικά στη Ράλλειο συνέχισα τη συμμετοχή μου στα κοινά, συμμετέχοντας στην ανάδειξη της ΠΑΣΠ σε δεύτερη δύναμη στο Σύλλογο την πρώτη χρονιά φοίτησής μου και σε πρώτη τη δεύτερη χρονιά. Το 1984-1985 τα πράγματα είχαν πια αλλάξει. Ο Διευθυντής ήταν σοσιαλιστής, όπως και μια πλειάδα καθηγητών. Κάποιοι καθηγητές-δεινόσαυροι είχαν «εκπαραθυρωθεί». Οι συνδικαλιστές εξαιρούντο πλέον των υποχρεωτικών παρακολουθήσεων των εργαστηρίων. Ένας νέος άνεμος φυσούσε στην Ακαδημία (χα!). Κι εγώ θήτευσα πρώτος πρόεδρος του Συλλόγου Σπουδαστριών Ραλλείου Παιδαγωγικής Ακαδημίας Πειραιώς, ικανοποιώντας ένα όνειρό μου ως βάζελος… Πρόεδρος εκτός έδρας, μέσα στο μισητό μα και όμορφο πρώτο λιμάνι… Κι ήταν μόνο η αρχή στον αγώνα μου για εθνική ανεξαρτησία, κοινωνική δικαιοσύνη και – προς θεού μην ξεχάσω – απελευθέρωση.

Ένα πρωινό, κάλεσε η διοίκηση της Ακαδημίας το συνδικαλιστικό κλιμάκιο της ΠΑΣΠ, στο οποίο είχα πλέον πρωταγωνιστικό ρόλο. Μας ανακοινώθηκαν δύο πράγματα: πρώτον ότι έπρεπε να προσφέρουμε την εθελοντική μας εργασία σε ένα σύστημα παρακολούθησης όλων των δημοσκοπήσεων που αχνά τότε άρχιζαν να μπαίνουν στη ζωή μας. Έτσι μας είπαν θα συνεισφέραμε στο «χτίσιμο του σοσιαλισμού». Δεν κάναμε φυσικά τίποτα. Δεύτερον, μας ανακοινώθηκε ότι στα πλαίσια των αλλαγών που έπρεπε να στηρίξουμε ήταν και η «διάλυση» του Πειραϊκού Συνδέσμου. Ο τελευταίος θεωρείτο προπύργιο συντήρησης με σαφείς και βαθιές διασυνδέσεις με τη Μητρόπολη Πειραιά, άλλο προπύργιο της «επαράτου δεξιάς»…

Τριάντα χρόνια μετά, το ‘φερε η μοίρα να λάβω μέρος στο 10ο Συνέδριο των Οικολόγων Πράσινων στο κτίριο του… Πειραϊκού Συνδέσμου. Το ΠΑΣΟΚ σχεδόν δεν υπάρχει πια. Τα μάρμαρα του Πειραϊκού Συνδέσμου όμως παρέμειναν γυαλιστερά, όπως και οι τιμητικές πινακίδες σε ευεργέτες και προύχοντες του συνδέσμου (αυτή η αίθουσα Ιωάννου Μεταξά κάποιον μου θύμιζε και δεν ήταν αυτός με τα κονιάκ… ). Όπως γυαλιστερός ήταν κι ο Δήμαρχος Χαρχουδολιάκος, αυτός ο ογκόλιθος της κεντροδεξιάς, που χαιρέτισε, όχι τον πλάτανο, μα το συνέδριό μας.

Το συνέδριο ήταν απότοκος της διαδικασίας «επανεκκίνησης» κι αυτό ήταν πασιφανές. Ένθεν κακείθεν της αίθουσας, στην οποία έλαβε χώρα το συνέδριο, ήταν στολισμένες 22 (!!!) αφίσες μεγάλου μεγέθους, στις οποίες το μόνο που μπορούσα να αναγνώσω ήταν το όνομα του πολυχρονεμένου ευρωβουλευτή μας. Από κάτω ακολουθούσαν οι προτάσεις του, οι οποίες δεν διαβάζονταν δια γυμνού οφθαλμού, αλλά αυτό δεν είχε καμιά απολύτως σημασία. Κάποιες αφίσες επαναλαμβάνονταν, η μία δίπλα στην άλλη. Θυμήθηκα το διδασκαλικό «επανάληψις μήτηρ μαθήσεως» αλλά για να γίνει ‘επανάληψις’ προηγείται η ‘ανάγνωσις’, η οποία δεν… Αποφάσισα συμβολικά να ονομάσω τη μετα-σοβιετική αυτή διαδικασία σε «υπαρκτή επανεκκίνηση».

Η «υπαρκτή επανεκκίνηση» είχε κι άλλα ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά. Σε κάθε συνέδριο αναζητά κανείς γνώριμες φάτσες για να κουτσομπολέψει ή να συλλέξει ψήφους, μια που η συμπάθεια δε σε πάει μπροστά (βλέπε ΚΚΕεσ., ΚΟΔΗΣΟ, ΔΗΑΝΑ κλπ). Στο συνέδριο αυτό όμως γνωρίσαμε τη νεολαία μας! Δεκάδες τέως σοσιαλιστές και νυν οικολόγοι ήρθαν και έβαλαν το λιθαράκι τους στην ανάδειξη της νέας ηγεσίας του κόμματός μας. Οι «νέοι με τα σγουρά μαλλιά που τους έλεγαν αλήτες» ήλθον, ψήφισον κι ανάδειξον εαυτούς ως μέρος της νέας πραγματικότητας.

Αξιοσημείωτο ότι πολλοί νέοι υποψήφιοι, άγνωστοι στο ευρύτερο κοινό, δεν μπήκαν στον κόπο να αυτοσυστηθούν. Στα μουγκά λοιπόν η αίθουσα του Πειραϊκού Συνδέσμου γέμισε με φάτσες νέων οικολόγων. Όλοι φυσικά υπερασπιστές του δικαιώματος σεξουαλικού αυτοπροσδιορισμού και της αποποινικοποίησης της χρήσης ναρκωτικών, όλοι αντι-εθνικιστές, όλοι κατά της βίας, όλοι κι όλες κατά ενός συστήματος που γεννά ψευδείς ανάγκες, όλοι αναζητούντες ‘εναλλακτικές’ στις προτάσεις ‘του συστήματος’ ή της ορθόδοξης, ανορθόδοξης και προτεσταντικής αριστεράς. Θα μου πείτε όταν το facebook είναι εδώ, ενωμένο δυνατό, τι στο διάολο χρειάζεται η δια ζώσης παρουσία; Σωστά. Ανακαλώ.

Φυσικά στην εποχή της «υπαρκτής επανεκκίνησης» ξανα-ματα-είδαμε τους γνωστούς γκουρού της πολιτικής οικολογίας, αυτούς που πάντα έχουν μια λύση στα όποια προβλήματα αντιμετωπίζουμε (ή ένα πρόβλημα στην όποια λύση προτείνεται, είναι θέμα ανάγνωσης). Φυσικά το ‘πάντρεμα’ της γνώσης και της νεανικής ορμής των ανανηψάντων θέλει δουλειά. Κάθε αρχή και δύσκολη. Ο μέσος όρος ηλικίας του μέλους των Οικολόγων Πράσινων έπεσε δραματικά. Όπως όμως και ο προσφιλής μου Παναθηναϊκός δείχνει φέτος, δεν αρκεί το πάθος για να κερδίσεις έναν αγώνα. Η φανέλα, όσο βαριά και να ‘ναι δε φτάνει από μόνη της. Κι οι Μήτρογλου καραδοκούσαν στο 90΄.

Κάποιοι για έναν ακατάληπτο και περίεργο λόγο έδειχναν ανήσυχοι. Μήπως το γεγονός ότι δεν εξελέγησαν να τους αναστάτωσε; Μήπως το γεγονός ότι τα υπεσχημένα δεν τηρήθηκαν; Μήπως κάποια κριτική που αμέσως ασκήθηκε από τους νεοσύντροφους κατά κάποιων που έχουν κουράσει να παραξένεψε; Άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου, που θα λεγε κι ο σύντροφος Νίκος, ξέρετε αυτός που με 57 άλλους νοματαίους προσπαθούν εναγωνίως να σώσουν την κεντροαριστερά, η οποία με τη σειρά της θα σώσει τη χώρα, αφού έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να την καταβαραθρώσει.

Επιτέλους τώρα ενδυναμωμένοι θα κυνηγήσουμε το στόχο του 10% +, όπως τέθηκε στο 9ο Συνέδριό μας στη Λαμία, όπερ σημαίνει μίνιμουμ δύο ευρωβουλευτές κι όχι το μίζερο 0,88% (μπλιάχ!) των τελευταίων εθνικών εκλογών. Τώρα πια, απαλλαγμένη από τα βαρίδια των «κακών» μπορεί η νέα ηγεσία ν’ ανοίξει τους δρόμους της ανόδου του πράσινου κόμματος. Τώρα πια που οι στόχοι επετεύχθησαν, κανείς δεν εμποδίζει να ξαναγεννηθεί η συναίνεση, η ομόνοια, η ύφεση και ο αφοπλισμός. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα, με την καλή πάντα έννοια…

Καλή μας συνέχεια

ΥΓ 1 Η πληροφορία ότι ζητήθηκε εσπευσμένα η επανέκδοση 184 αντιτύπων των επερωτήσεων του τέως ευρωβουλευτού μας στην Ευρωβουλή κρίνεται ως αναληθής.

ΥΓ 2 Η είδηση της τελευταίας στιγμής ότι εθεάθη σύντροφος στο Τουρκολίμανο να καίει ψηφοδέλτια του ΔΑΣΟ, βρίζοντας ακατάληπτα «πασπάρια μάντολες» κρίνεται αναληθής.

ΥΓ 3 Τι θα λένε όλοι όταν βλέπουν το δίδυμο των εκπροσώπων τύπου; «Καλά, ρε σύ, ποιος είναι αυτός δίπλα στη Μάγκυ;»

ΥΓ 4 Αυτή η ηλεκτρονική ψηφοφορία… άλλο πράγμα… Τόσο άμεση… τόσο δημοκρατική.

ΥΓ 5 Όταν ο Καραμανλής έδωσε δικαίωμα ψήφου στα δέντρα τη δεκαετία του 1960 τον κατηγόρησαν. Τι θα πει άραγε ο ιστορικός του μέλλοντος όταν μάθει ότι πρώτοι οι Οικολόγοι Πράσινοι, 2013 χρόνια μετά τη γέννηση του θεανθρώπου έδωσαν δικαίωμα ψήφου στα πλήκτρα;

ΥΓ 6 Όποιος φτάσει να διαβάσει το 6ο υστερόγραφό μου είναι φίλος! Ευχαριστώ!