Όντως, είναι αποστασία!

Κάθε μέρα που περνάει (μέρα κατά την οποία προστίθενται νέοι άνεργοι, νέα απελπισία, νέα αδιέξοδα για την συντριπτική πλειοψηφία του λαού) οι απαρτίζοντες το ασθμαίνον πολιτικό σκηνικό, πασχίζουν να οξυγονωθούν με τρόπους που τους καθιστoύν όλο και πιο θλιβερούς. Από χτες, μάλιστα, σε συνεπικουρία με τους τηλεβόες που καθορίζουν το πλαίσιο της πολιτικής συζήτησης – και την ώρα ακριβώς που δίνονταν τα χέρια μεταξύ κυβέρνησης και τρόικας για νέα μέτρα, για νέους φόρους , για νέα επέλαση κατά των ασφαλιστικών Ταμείων - επιδίδονται στην προσπάθεια η πολιτική ζωή να περιστραφεί γύρω από θεωρίες… αποστασίας.

Κατ’ αρχάς είναι περιττό να σταθεί κανείς στο ιστορικό και πολιτικό πλαίσιο της περιόδου του ’65 (συμπεριλαμβανομένου του ρόλου του συγκροτήματος του ΔΟΛ, τότε…), που καταδεικνύει την φαιδρότητα όσων είναι ανίκανοι να αντιληφθούν το προφανές: Ότι όποιος επενδύει στο σκιάχτρο της επανάληψης μιας ιστορικής τραγωδίας, ξεγυμνώνεται ως συστατικό μέρος μιας μάταιης φάρσας… 

Αφού όμως το πολιτικό δίπολο αποφάσισε να συνομιλεί με όρους «αποστασίας», έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής: 

1) Ο κ.Τσίπρας είπε στην συνέντευξή του ότι οι βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας που θα αντιταχθούν με την ψήφο τους στην κυβερνητική πολιτική «θα έχουν την πλατιά αποδοχή της λαϊκής βάσης, των τοπικών κοινωνιών και των πολιτών που τους εξέλεξαν και δεν αντέχουν άλλο». Δηλαδή, κατά την παραπάνω λογική, η στάση ενός εκάστου εκ των βουλευτών που έχουν συνδράμει στο εδώ και 4 χρόνια εξελισσόμενο έγκλημα, παραγράφεται; Η τοποθέτηση αυτή δεν ρίχνει νερό στο μύλο των συχνά επαναλαμβανόμενων τακτικών, που προσπαθούν να σπέρνουν αυταπάτες για «λύσεις» στα κοινωνικά προβλήματα μέσα από τις αστειότητες περί ύπαρξης «ανταρτών» στις κοινοβουλευτικές ομάδες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ; Και εν πάση περιπτώσει, σε αυτή τη θέση του κ.Τσίπρα, από την προηγούμενη θέση στελεχών του κόμματός του «να μην χρησιμοποιηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ ως κολυμπήθρα του Σιλωάμ για εκείνους που επιθυμούν να προσδένονται στο άρμα του κόμματος που θεωρούν πως θα βγει μπροστά και θα είναι νικητής στις εκλογές», δεν είναι ορατή μια κάποια τάση… αποστασίας;

2) Το ΠΑΣΟΚ αναδείχτηκε στις εκλογές του 2009 με σύνθημα «λεφτά υπάρχουν» και έκτοτε αποδείχτηκε ότι εννοούσε τα λεφτά του λαού, τα οποία και ξάφρισε. Ανάμεσα στα τότε λόγια, και στα κατοπινά έργα του ΠΑΣΟΚ, δεν υπάρχει… αποστασία; Η ΝΔ το 2010 έλεγε ότι δεν θα ακολουθήσει τον «λάθος» δρόμο των Μνημονίων. Αλλά είναι αυτή που, αφού εξομολογήθηκε για την τότε «αμαρτία» της, τώρα εφαρμόζει και εκείνα τα Μνημόνια που ψήφισε και εκείνα που δεν ψήφισε. Αυτό κι αν είναι… αποστασία. 

3) Ο κ.Σαμαράς, πριν τις εκλογές του 2012, έλεγε:

«Τη συγκυβέρνηση (σ.σ.: της ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ) τη θέλουν τριών ειδώνσυμφέροντα: Πρώτον, το ίδιο το ΠΑΣΟΚ. Δεύτερον, τη στηρίζουν όλα εκείνα τα συμφέροντα και οι συντεχνίες που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτε στην Ελλάδα και, τρίτον, την προτιμούν όσοι εντός και εκτός χώρας θέλουν την αυριανή κυβέρνηση αδύναμη και ελεγχόμενη». (Αντώνης Σαμαράς, 7/4/2012)

«Δεν θέλω να συγκυβερνήσω με το ΠΑΣΟΚ και δεν συμφέρει τον ελληνικό λαό να γίνει τέτοια συγκυβέρνηση, συμφέρει μόνο το ΠΑΣΟΚ για να πέσει στα μαλακά, συμφέρει τη διαπλοκή και τα εξωθεσμικά κέντρα». (Αντώνης .Σαμαράς, 3/5/2012)

«Λένε κάποιοι: Έτσι κι αλλιώς, αν δεν υπάρξει αυτοδυναμία, αναγκαστικά θα κυβερνήσουν τα δυο μεγάλα κόμματα. Ετσι λένε… Απαντώ: Κάνουν λάθος! (…). Γιατί εγώ δεν το θέλω. Και σας το λέω ευθέως: (…). Ψήφος στα υπόλοιπα κόμματα σε αυτές τις εκλογές δεν είναι απλά «χαμένη ψήφος». Είναι φιλί ζωής στο ΠΑΣΟΚ»! ( Αντώνης Σαμαράς, 30/4/2012)

Αυτά τα έλεγε ο πρωθυπουργός. Δηλαδή, ο επικεφαλής μιας κυβέρνησης που - αν πιστέψουμε τα (προεκλογικά) λεγόμενά του – εκείνο που συγκρότησε και εκείνο στο οποίο προΐσταται δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια συγκυβέρνηση που «συμφέρει τη διαπλοκή», τα «εξωθεσμικά» και τα «εκτός χώρας κέντρα». Ε, όπως και να το δει κανείς, ανάμεσα στα όσα έλεγε ο κ.Σαμαράς, με τα όσα κάνει, υπάρχει μια (τόση δα)… αποστασία. 

4) Ο κ.Βενιζέλος, προεκλογικά, έλεγε: 

«Απέναντί μας λοιπόν έχουμε όχι ένα κεντροδεξιό μέτωπο, αλλά το μέτωπο της καθαρής και σκληρής δεξιάς, της "καραδεξιάς" (...) Μια συσπείρωση ακραίων στην πλειοψηφία τους στοιχείων, που επανέρχονται στην κοίτη τους στο όνομα μιας μικροπαραταξιακής επιδίωξης. Έχουμε απέναντί μας τον κ. Σαμαρά και το κόμμα του (...)». (Ευάγγελος Βενιζέλος, 25/5/2012)

«Ο κ.Σαμαράς πορεύτηκε προεκλογικά επιμελώς κρυπτόμενος (…). Δεν είναι ότι δεν ξεχνά ο λαός τι σημαίνει Δεξιά. Είναι ότι θυμάται η ίδια η Δεξιά πολύ καλά τι σημαίνει Δεξιά». (Ευάγγελος Βενιζέλος, 4/5/2012)

Αυτά τα έλεγε ο συγκυβερνήτης του κ. Σαμαρά, ο κ. Βενιζέλος. Ο ίδιος που σήμερα – σε πλήρη… αποστασία από τα προεκλογικώς λεχθέντα - αποκαλεί τη συγκυβέρνηση «συνισταμένη εθνικής σωτηρίας». Αλλά αν πιστέψουμε τα (προεκλογικά) λεγόμενά του, δεν πρόκειται για «κυβέρνηση σωτηρίας». Πρόκειται για μια σύμπραξη με την «καθαρή», τη «σκληρή δεξιά», την «καραδεξιά», των «ακραίων στην πλειοψηφία τους στοιχείων»...

Κατόπιν αυτών, δεν έχουμε παρά να αναφωνήσουμε, τρεις φορές, μία για τον κ.Σαμαρά, μία για τον κ.Βενιζέλο και μία για τους αποστατες (γενικώς):

«Ζήτω» η ...συνέπεια, «ζήτω» η ...αξιοπιστία, «ζήτω» και η… αποστασία!