Ανοικτή επιστολή προς τις 58 προσωπικότητες της «κεντροαριστερής» διακήρυξης

Νικήτας Χιωτίνης 

Αξιότιμοι 58 της «κεντροαριστερής ανασυγκρότησης»,

Απευθύνομαι με ανοικτή επιστολή προς εσάς, θεωρώντας πως (ανατρέχοντας στα βιογραφικά σας) έχετε την απαιτούμενη μόρφωση και πληροφόρηση που θα έπρεπε να σας απέτρεπε από το να επικυρώσετε και εσείς την απάτη που συντελείται – από δεκαετίες τώρα – από πλευράς πολιτικών προς τους πολίτες. Απευθύνεστε «… στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, της δημοκρατικής αριστεράς, του φιλελεύθερου κέντρου, της πολιτικής οικολογίας, του προοδευτικού ευρωπαϊσμού», δηλαδή σε ασαφέστατο και δυσερμήνευτο (ακόμα και από εσάς) αχταρμά, εμφανιζόμενο με όρους προπαγανδιστικούς που δεν σημαίνουν τίποτα, με εξαίρεση ίσως τη «σοσιαλδημοκρατία» (πολιτικό μοντέλο που δεν επικαλείται τους όρους «δεξιά» και «αριστερά»).

Μέσα από αυτό το προς πάντες προσκλητήριο – όπου εξαιρείτε τη «δεξιά», ίσως γιατί τη θεωρείτε ήδη πιασμένη ή αρκετά ενοχοποιημένη για να συμπεριλάβετε και αυτήν – αυτοχαρακτηρίζεστε «κεντροαριστεροί», έτσι σας αποκαλούν, ευχαρίστως το αποδέχεστε και το καλλιεργείτε ως τέτοιο στα τηλεοπτικά παράθυρα. Γιατί προφανώς στο γεωγραφικό τοπίο της χώρας μας, που «πονηροί πολιτευτές» έχουν εντέχνως και ψευδεπιγράφως σχηματοποιήσει σε δεξιά, κεντροδεξιά, κέντρο, κεντροαριστερά, αριστερά – και στα άκρα, για τα οποία γίνεται λόγος τελευταία… –, βρήκατε κενό στην «κεντροαριστερά». Οι όροι «αριστερά», «δεξιά» και «κέντρο», όμως, καθώς και τα συνθετικά τους, δεν είναι πλέον παρά προπαγανδιστικές ετικέτες εξαπάτησης των λαών. Δεν σημαίνουν πλέον τίποτα ή εν πάση περιπτώσει αν σημαίνουν κάτι, αυτό είναι μακράν αυτού που έχει «περάσει» (όρος ευρέως χρησιμοποιούμενος, αποδεικτικός του τρόπου που βλέπουν οι πολιτικοί και λοιποί προπαγανδιστές τον λαό) στις «μάζες» (άλλος όρος ευρέως χρησιμοποιούμενος και αυτός, που ταυτίζει τον λαό με υλικά άμορφη ουσία). Αφήνω κατά μέρος αυτόν τον ταλαιπωρημένο όρο «προοδευτικός» και τη δυσερμήνευτη «πολιτική οικολογία» (ήθελα να ήξερα ποιοι θα νομίσουν ότι τους αφορά!).

Όπως (θα πρέπει να) ξέρετε, οι όροι δεξιά και αριστερά εισήχθησαν στο πολιτικό λεξιλόγιο μετά τη συντακτική συνέλευση στην επαναστατημένη Γαλλία του 1789. Σε αυτήν τη συνέλευση υπήρξαν δύο απόψεις. Οι μεν, που κάθισαν στα δεξιά του Λουδοβίκου του ΙΣΤ και κράτησαν αυτήν τη δεξιά θέση τους και μετά την αποχώρηση του Βασιλιά θεωρούσαν πως αυτός θα έπρεπε να έχει απόλυτο βέτο για οποιαδήποτε απόφαση της Βουλής, οι δε άλλοι, που κάθισαν αριστερά του, που επίσης διατήρησαν τη θέση τους και αφού έφυγε αυτός από την αίθουσα, οι «αριστεροί» θεωρούσαν πως το βέτο του Βασιλιά έπρεπε να είναι απλώς ανασταλτικό για κάποιο διάστημα. Μετά το διάστημα αυτό, αν η Βουλή ξανάπαιρνε την ίδια απόφαση, η θέλησή της θα επικρατούσε. Με απλά λόγια, οι βασιλικοί ήταν οι «δεξιοί», οι δημοκρατικοί ήταν οι «αριστεροί». Γενικεύοντας, ο «δεξιός» τάσσεται υπέρ της συντήρησης της (ή μιας) ισχυρής κεντρικής εξουσίας, ο δε αριστερός αποβλέπει σε ενίσχυση της συλλογικότητας, σε βάρος μιας κεντρικής και πρακτικώς μη ελεγχόμενης εξουσίας.

Γρήγορα όμως οι όροι διαστράφηκαν, για προπαγανδιστικούς λόγους. Η μεν «αριστερά» κατέληξε να στηρίζει την κεντρική εξουσία και το κρατικιστικό μοντέλο – κράτος πανίσχυρο, που ελέγχει και καθορίζει τα πάντα και που ελέγχεται από μια κεντρική εξουσία (με το οξύμωρο συχνά περί ενός δήθεν «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού») –, η δε «δεξιά»… ούτε και αυτή ξέρει τι ακριβώς. Ενώ, δηλαδή, ως όρος θα έπρεπε να χαρακτηρίζει και αυτή το μοντέλο του ισχυρού και απολύτως ελεγχόμενου κράτους από μια πανίσχυρη κεντρική εξουσία, άρχισε να χαρακτηρίζει τους οπαδούς της φιλελεύθερης οικονομίας (και κοινωνίας). Ιδού το πρώτο μπέρδεμα. Οι πολιτικοί, όμως, για προπαγανδιστικούς λόγους διατήρησαν και χρησιμοποίησαν κατά το δοκούν τους όρους αυτούς, με αποτέλεσμα την απόλυτη σύγχυση και το πεδίο εξαπάτησης των πολιτών ελεύθερο. Στη συνέχεια ήρθε και το «κέντρο»… Αυτό αρχικώς χαρακτήριζε το κόμμα των φιλελευθέρων, ζηλωτές του οικονομικού φιλελευθερισμού, όπως αυτός πρωτοεμφανίστηκε στην Αγγλία και επικράτησε εν συνεχεία ως μοντέλο ανάπτυξης των ΗΠΑ (ο αγγλόφιλος Βενιζέλος, λ.χ., ειλικρινά φερόμενος, έτσι αποκαλούσε την πολιτική του παράταξη, το ίδιο και οι μετέπειτα ειλικρινείς Έλληνες φιλελεύθεροι). Έτσι, π.χ., δικαίως τα κεντρώα κόμματα υπήρξαν κατ’ εξοχήν αντικομμουνιστικά (με τον κομμουνισμό ως κατ’ εξοχήν ζηλωτή του απόλυτου κρατισμού), όπως π.χ. ο Γεώργιος Παπανδρέου, που όμως, χρησιμοποιώντας προπαγανδιστικά τον όρο «κεντρώος», ως δήθεν μια μετριοπαθή και εξισορροπητική παράταξη μεταξύ της (δήθεν) δεξιάς και της (δήθεν) αριστεράς, πήρε ψήφους κομμουνιστών, αυτών δηλαδή που ανηλεώς καταδίωξε και εξόρισε.

Στην Ελλάδα, αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη – αν και εκεί όχι τόσο επίμονα – οι όροι δεξιός, αριστερός και κεντρώος εξακολούθησαν να χρησιμοποιούνται έτσι, δηλαδή με απόλυτη ασάφεια και περισσότερο εκφράζοντας μια ακαθόριστη και κοινωνική δήθεν ηθική, με συνακόλουθα την απόλυτη εξαπάτηση των λαών περί των πραγματικών στόχων των «αριστερών», «δεξιών» και «κεντρώων» πολιτικών παρατάξεων – πόσο μάλλον των «κεντροαριστερών» και «κεντροδεξιών», όπου και η κορύφωση της σύγχυσης.

Αξιότιμοι 58 Κυρίες και Κύριοι,

Τα πολιτικά συστήματα, τρόποι ύπαρξης των κοινωνιών και εν συνεχεία των κρατών, είναι ο κρατισμός, ο φιλελευθερισμός και οι ενδιάμεσες προσπάθειες συγκερασμού τους με «σοσιαλδημοκρατικά» λεγόμενα μοντέλα. Αυτή η «σοσιαλδημοκρατία» – σε όλες της τις αποχρώσεις – πράγματι φάνηκε (προς στιγμήν;) επιτυχημένη προσπάθεια συγκερασμού κρατισμού και φιλελευθερισμού, με αμοιβαίες υποχωρήσεις, με αξιοποίηση των προτερημάτων και απάλειψη των ελαττωμάτων τους. Ο κρατισμός εκφράσθηκε κυρίως – και απέτυχε – με τη Σοβιετική Ένωση. Ο φιλελευθερισμός εξόκειλε στον νεοφιλελευθερισμό, που οδηγεί στην επικράτηση μιας πάμπλουτης και γι’ αυτό πανίσχυρης ελίτ που κατευθύνει τις τράπεζες στην καταδυνάστευση των πολιτών και στην επικράτηση ενός νέου τύπου φεουδαρχίας. Η δε σοσιαλδημοκρατία δείχνει να εγκαταλείπεται, ως αδύναμη να επικρατήσει των «θηρίων» που δημιουργήθηκαν, για λόγους που δεν είναι του παρόντος, αλλά που είναι χρήσιμο να αναλυθούν – να ένα ζήτημα ανοικτό, όπου μπορείτε να έξετε λόγο, όπου πρέπει να έξουμε λόγο.

Αντί λοιπόν να χρησιμοποιείτε τους όρους δεξιά, αριστερά και κέντρο, με ανόητες (δηλαδή άνευ νοήματος) λεκτικές διαπλοκές τους – επικυρώνοντας έτσι την επικρατούσα σύγχυση – μιλήστε σωστά και ειλικρινά. Επιδιώκουμε (-ετε) ισχυροποίηση της κεντρικής κρατικής εξουσίας και του κράτους ως ελέγχον τα πάντα ή τη φιλελεύθερη οικονομία; Επιδιώκουμε (-ετε) φιλελεύθερο ή κρατικιστικό μοντέλο ανάπτυξης. Θα λέγαμε, επεκτείνοντας τους όρους αυτούς, ατομοκεντρικό ή κοινωνιοκεντρικό τρόπο ανάπτυξης και ύπαρξης της ανθρωπότητας; Κράτος πρόνοιας ή κράτος δικαίου – όπως θέλησαν να εμφανίζονται αντιστοίχως τα κρατικιστικά και φιλελεύθερα μοντέλα; Ή συνδυασμούς αυτών, δηλαδή φιλελεύθερα μοντέλα με μια κάποια (πόση και πώς;) κοινωνική πρόνοια; Τα υπόλοιπα περί κεντροαριστεράς κ.λπ., είναι άνευ νοήματος και επικίνδυνα, επικίνδυνα γιατί αυτοί οι όροι χρησιμοποιούνται καταδήλως εκ του πονηρού και δεν θέλω να πιστεύω πως αυτό το «εκ του πονηρού» σας αφορά. Συνεπέστατοι πάντως με την ασάφεια της «κεντροαριστερής» σας πολιτικής (δήθεν) πρότασης, το κείμενό σας είναι γενικόλογο, ασαφέστατο, είναι μια έκθεση ιδεών που θα έπαιρνε μικρό βαθμό στις πανελλήνιες εξετάσεις, καθώς στερείται καταδήλων νοημάτων, επιχειρημάτων και παραδειγμάτων. Με άλλα λόγια, χρήσιμο για άλλη μία πολιτική απάτη.

* Ο Δρ. Νικήτας Χιωτίνης είναι Αρχιτέκτων, Καθηγητής ΤΕΙ, Τμήματος Εσωτερικής Αρχιτεκτονικής και Σχεδιασμού Αντικειμένων.