Σώτη Πρετεντέρη

Απριλίου 19, 2013 από seisaxthiablog

 

 του Πέτρου Αργυρίου 

Είναι δύσκολο να αντιμετωπίζεις πάντα τη χυδαιότητα με ευπρέπεια. Κυρίως όταν η χυδαιότητα σερβίρεται με πολλές στρώσεις καθωσπρεπισμού.

Είναι δύσκολο να αντιμετωπίζεις τους μεγάλους μετρ του πολιτικά ορθού που το κόβουν και το ράβουν στα μέτρα των αφεντικών τους.

Είναι δύσκολο να μην εξοργίζεσαι όταν βιντεοσκοπημένοι χουλιγκάνοι όπως ο ΙωάννηςPretend-έρης (http://www.youtube.com/watch?v=xncOAtAT4hg) χαρτογραφούν την πολιτική σκηνή του τόπου τραβώντας με νερομπογιές τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στο κέντρο και τα άκρα. Και μετά διπλώνει τον αυτοσχέδιο χάρτη του σμίγοντας τα «άκρα» και την εκτοξεύει σαν χάρτινο αεροπλανάκι πάνω από το κεφάλι της κοινής γνώμης. Ο μπουκαλορίχτης. Ο σαϊτορίχτης.

Είναι δύσκολο να ακούς τον Pretend-έρη δημοσίως να λέει αυτολεξεί «Να κάνω όμως ε; Εγώ να κάνω τον ηλίθιο; Να κάνω όμως τον απλό τηλεθεατή;» (http://www.youtube.com/watch?v=uuD4ByEXHlw).

Έχει δίκιο ο Ιωάννης ο Pretend-έρης. Όλοι αυτοί του ιερατείου των απόψεων των κρατούντων, ο Pretend-έρης, οι Καψήδες, ο Μανδραβέλης, ο Κανέλλης, η Τρέμη και ο Κώνστας και άλλοι παλαιοί αλλά και ανερχόμενοι αυλοκόλακες, έχουν κάνει τους απλούς τηλεθεατές ηλίθιους, ανθρώπους ανίκανους να ξεχωρίσουν την εικονική από την πραγματικότητα έξω από το πλυντήριο εγκεφάλων.

Οι εκπρόσωποι τύπου των μεγάλων συμφερόντων (άλλωστε ο ομογάλακτος Μανώλης Καψής πήρε το ρόλο του τόσο ζεστά που έγινε και επισήμως εκπρόσωπος τύπου της κυβέρνησης φάρσας του Λουκά Παπαδήμου το 2011) έχουν πάντα δίκιο.

Έχουν το δίκιο των αφεντικών τους. Το δίκιο του ισχυρού.

Έχει πάντα δίκιο ο Pretend-έρης. Το δίκιο του Pretend-έρη. Το δίκιο του μονοπωλίου απόψεων. Το δίκιου του επαγγελματία προπαγανδιστή. Το δίκιο του μηχανορράφου.

Και όταν ο Pretend-έρης μηχανορραφεί, η Όλγα Τρέμει.

Παλεύοντας πολύ σκληρά για να αποδείξει το παπικό του αλάθητο για τη θεωρία των άκρων τα οποία ο ίδιος αυθαίρετα χαρτογραφεί για να μπορέσει να του βγει η θεωρία, πρόσφατα ο Pretend-έρης δημοσίευσε ένα εμετικό τέχνασμα, τόσο εμετικό που την πατρότητα του κάποιος οφείλει να την αποδώσει στον Pretend-έρη αλλά και αρκετά ιδιοφυές για να έχει κάποιος κάθε λόγο να αμφισβητήσει ότι η πατρότητα του τεχνάσματος ανήκει στον μέτριας ευφυΐας τηλεπαρουσιαστή.

Παίρνοντας μέλη προσωπικοτήτων που ο ίδιος πολύ θα ήθελε να κατακρεουργήσει, ως άλλος δόκτορας Φράνκενστάιν, ο Pretend-έρης έδωσε ζωή στο δικό του τέρας:

Το Τέρας Ζωή Κασιδιάρη.

Ας διαβάσουμε τον περήφανο πατέρα να περιγράφει το τέρας του μέσα από τη στήλη του στο Βήμα:

«Στην ελληνική πολιτική ζωή κυκλοφορεί εσχάτως ένα αποτρόπαιο τέρας. Ούτε άνδρας ούτε γυναίκα. Ούτε δεξιό ούτε αριστερό. Ούτε καινούργιο ούτε παλιό.

Κάτι παράξενο, απροσδιόριστο, ετερόκλητο και ταυτοχρόνως υποδόρια επικίνδυνο.

Είναι επικίνδυνο επειδή, σε αντίθεση με τα ερμαφρόδιτα πολιτικά χαρακτηριστικά του, διαθέτει μια συγκροτημένη μέθοδο και μια διαμορφωμένη αντίληψη που το καθιστούν ελκυστικό.

Ορισμένοι ίσως ισχυριστούν ότι τόσο η μέθοδος όσο και η αντίληψη κινούνται στα όρια της ψύχωσης και εμπίπτουν ενδεχομένως στην αρμοδιότητα της ψυχιατρικής επιστήμης. Αυτό όμως δεν τις καθιστά λιγότερο επικίνδυνες…

… Διότι η ωμή αλήθεια είναι ότι κανένα τέτοιο τέρας δεν θα υπήρχε αν δεν εξέφραζε πολλά μικρά τερατάκια που κυκλοφορούν ανάμεσά μας.

Είναι τα δημιουργήματα του παθολογικού προσχήματος κάποιων «έξω» εναντίον κάποιων «μέσα» και κάποιων «κάτω» εναντίον κάποιων «επάνω».

Κι από τη Ζωή ή τον Κασιδιάρη όλο και κάποιος γιατρός ή ψηφοφόρος μπορεί κάποια στιγμή να σε γλιτώσει.
Αλλά με τη Ζωή Κασιδιάρη τα πράγματα είναι πολύ πιο μπερδεμένα» (http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=506474)

Φυσικά ο Pretend-έρης με το τέρας του Ζωή Κασιδιάρη δεν επιτίθεται στον Ηλία Κασιδιάρη. Άλλωστε έχουν περισσότερα που τους ενώνουν πέρα από τον δημόσια εκδηλωμένο χουλιγκανισμό τους.

Ο Pretend-έρης ήταν ο τηλεπαρουσιαστής που το 1995 έβαλε την Χρυσή Αυγή από τα παρακρατικά αλώνια στα τηλεοπτικά σαλόνια εμφανίζοντας τον Γ.Γ της Χ.Α Νίκο Μιχαλολιάκο και φυσικά όχι για χάρη της πολυφωνίας στην οποία ο κος Pretend-έρης φαίνεται να είναι αλλεργικός.

Έμμεσα μπορεί λοιπόν να του αποδοθεί μέρος της πατρότητας του αυγού του φιδιού. Κάτι έκανε και αυτός για να εκκολαφτεί.

Δεν επιτίθεται λοιπόν στον Ηλία Κασιδιάρη και στην Χρυσή Αυγή ο Pretend-έρης με το τέρας του. Όχι, στη Ζωή Κωνσταντοπούλου και τον Σύριζα επιτίθεται. Ως Ιερέας των μεγάλων συμφερόντων, παντρεύει τα «άκρα» όπως φυσικά αυτός τα προσδιορίζει και τα ενώνει σε μια σάρκα.

Γιατί επέλεξε για αυτόν τον ανίερο γάμο την κυρία Κωνσταντοπούλου την οποία και συνέζευξε με το στανιό με τον Ηλία Κασιδιάρη; Τι νιώθει ότι τον απειλεί τόσο πολύ στην κυρία Κωνσταντοπούλου που στέλνει κατόπι ολόκληρο τέρας και μάλιστα ερμαφρόδιτο να την κυνηγήσει;

Γιατί τύποι σαν τον Pretend-έρη έχουν μάθει να περνάν ζωή και κότα.

Και η Ζωή δεν είναι κότα. Γιατί η Ζωή δεν βλέπει την προανακριτική για τη λίστα Λαγκάρντ σαν ένα πικ-νικ που μόλις τελειώσει και που μετά το φαγοπότι απλά τα μαζεύουμε, βάζουμε τα σκουπίδια μας στα ταπεράκια της συγκάλυψης και φεύγουμε. Γιατί η Ζωή κάνει τη δουλειά της κάνοντας ερωτήσεις, εξαντλώντας και τον ίδιο της τον εαυτό για να φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο. Το μαχαίρι που μέχρι και σήμερα ήταν αποκλειστικά στο λαιμό του Έλληνα πολίτη ενώ ο Έλληνας πολιτικός παρακολουθούσε με ηδονή Νέρωνα το αποτρόπαιο θέαμα της καταστροφής του λαού για τα εγκλήματα των πολιτικών.

Γιατί η Ζωή κάνει τη δουλειά της. Και για τους κηφήνες του συστήματος εξουσίας δεν υπάρχει τίποτα πιο ενοχλητικό από το να κάνει κάποιος τη δουλειά του ανεξάρτητα από τις αντιξοότητες και την παρασιτική νοοτροπία που έχει κατακτήσει την Ελλάδα.

Πόσο μάλλον όταν τη δουλειά της την κάνει μια γυναίκα, ξέρετε ένα από εκείνα τα διακοσμητικά πλάσματα που για τους Έλληνες είναι μόνο για πήδημα, τεκνοποίηση και νοικοκυριό. Σκεύη και οικιακοί σκλάβοι με όποια σειρά θέλετε.

Για αυτό ο Pretend-έρης στο φαντασιακό του θέλει τη Ζωή ερμαφρόδιτη. Δεν αντέχει στην ιδέα μιας γυναίκας με αρχίδια που λείπουν από πολλούς ευνούχους του συστήματος εξουσίας.

Είχε ισχυρά κίνητρα ο Pretend-έρης για να φτιάξει το ερμαφρόδιτο τέρας του: φθόνο πέους και  επαγγελματικές υποχρέωσεις. Είναι ωραία όταν μπορείς να συνδυάζεις τα κόμπλεξ σου με τη δουλειά σου και να αμείβεσαι υπέρογκα και για τα δύο.

 Έτσι λοιπόν, ο Pretend-έρης, σε μια έκλαμψη ευφυΐας δική του ή άλλου, έστειλε το τέρας του στο κατόπι της Ζωής.

Το τέρας του όμως έχει και εκείνα τα αναθεματισμένα τα χαρακτηριστικά του δημιουργού του. Για την ακρίβεια είναι κατ εικόνα και ομοίωση του δημιουργού του, του ΙωάννηPretend-ερη. Γράφοντας λοιπόν ο Ιωάννης Pretend-έρης

 «Στην ελληνική πολιτική ζωή κυκλοφορεί εσχάτως ένα αποτρόπαιο τέρας. Ούτε άνδρας ούτε γυναίκα. Ούτε δεξιό ούτε αριστερό. Ούτε καινούργιο ούτε παλιό.

Κάτι παράξενο, απροσδιόριστο, ετερόκλητο και ταυτοχρόνως υποδόρια επικίνδυνο.

Είναι επικίνδυνο επειδή, σε αντίθεση με τα ερμαφρόδιτα πολιτικά χαρακτηριστικά του, διαθέτει μια συγκροτημένη μέθοδο και μια διαμορφωμένη αντίληψη που το καθιστούν ελκυστικό.

Ορισμένοι ίσως ισχυριστούν ότι τόσο η μέθοδος όσο και η αντίληψη κινούνται στα όρια της ψύχωσης και εμπίπτουν ενδεχομένως στην αρμοδιότητα της ψυχιατρικής επιστήμης. Αυτό όμως δεν τις καθιστά λιγότερο επικίνδυνες…»

περιγράφει το πολιτικό σύστημα που τον συντηρεί ώστε ο ίδιος να το συντηρεί. Για την ερμαφρόδιτη σχέση πολιτικής- δημοσιογραφίας. Για το σύστημα εξουσίας στην Ελλάδα. Και κάνει μια έξοχη περιγραφή της τελευταίας και ελπίζουμε ύστατης εκδοχής του: της τρικομματικής κυβέρνησης Σαμαρά : «Στην ελληνική πολιτική ζωή κυκλοφορεί εσχάτως ένα αποτρόπαιο τέρας. Ούτε άνδρας ούτε γυναίκα. Ούτε δεξιό ούτε αριστερό. Ούτε καινούργιο ούτε παλιό.

Κάτι παράξενο, απροσδιόριστο, ετερόκλητο και ταυτοχρόνως υποδόρια επικίνδυνο»

Τι ποιητικό! Ούτε δεξιό ούτε αριστερό. Όντως πως αλλιώς θα περιέγραφε κάποιος κάτι που είναι ταυτόχρονα και αριστερό και  κεντρώο και ακροδεξιό; Πως αλλιώς; Κάτι που είναι φτιαγμένο από τον παλιοκομματισμό αλλά και μορφώματα που δημιουργηθήκαν ως δεκανίκια του;

Ούτε καινούριο ούτε παλιό. Κάτι παράξενο, απροσδιόριστο, ετερόκλητο και ταυτοχρόνως υποδόρια επικίνδυνο.

Τα έχει πει όλα ο ποιητής.

Κάτσε. Κάτσε να μάθουμε το πώς λειτουργεί το τέρας Pretend-ερη. Ας ακούσουμε τον κατασκευαστή του να μας περιγράφει:

« Είναι επικίνδυνο επειδή, σε αντίθεση με τα ερμαφρόδιτα πολιτικά χαρακτηριστικά του, διαθέτει μια συγκροτημένη μέθοδο και μια διαμορφωμένη αντίληψη που το καθιστούν ελκυστικό.»

Τόσο ελκυστικό που κατάφερε να σχηματίσει κυβέρνηση. Ναι, ο τρόμος μπορεί να είναι ελκυστικός.

«Ορισμένοι ίσως ισχυριστούν ότι τόσο η μέθοδος όσο και η αντίληψη κινούνται στα όρια της ψύχωσης και εμπίπτουν ενδεχομένως στην αρμοδιότητα της ψυχιατρικής επιστήμης. Αυτό όμως δεν τις καθιστά λιγότερο επικίνδυνες…»

Όντως. Αδιάκοποι κεντρικοί πολιτικοί εκβιασμοί. Μισθοί και συντάξεις σε επίπεδο πλέον Βουλγαρίας. Αυτοκτονίες. Εκατοντάδες χιλιάδες νέο γκασταρμπαίτερς. Εκατομμύρια νεόπτωχοι και νέοι άνεργοι. Όλα αυτά έχουν προκύψει από «μια συγκροτημένη μέθοδο και μια διαμορφωμένη αντίληψη», μια μέθοδο και αντίληψη που για κάποιους κινείται «στα όρια της ψύχωσης και εμπίπτουν ενδεχομένως στην αρμοδιότητα της ψυχιατρικής επιστήμης»

Σπάνια έχω διαβάσει ποιητικότερη περιγραφή των μνημονιακών κυβερνήσεων. Τουλάχιστον αποδεικνύεται ότι κάποιοι έχουν το γνώθι σαυτών.

Τη λατρεύει ο Pretendέρης τη θεωρία των άκρων όπου όλως τυχαίως σκόπιμα ο ΣΥΡΙΖΑ, ο πιο μετριοπαθής πολιτικός χώρος της αριστεράς, τόσο μετριοπαθής που προκαλεί αγανάκτηση σε σχέση με τις προκλήσεις της εποχής, ταυτίζεται με τη Χρυσή Αυγή, την ναζιστοβασιλικοχουντική οργάνωση με την παραστρατιωτική δομή.

Για τη θεωρία των άκρων έχουμε γράψει και εμείς από εντελώς διαφορετική οπτική γωνία. Γράψαμε για να μην φτάσαν τα άκρα σε έμπρακτες ακρότητες. Όχι για να παγιδευτούμε στους εκβιασμούς ενός από τα πιο σάπια συστήματος εξουσίας στον πλανήτη που αυτοπαρουσιάζεται πλάνα ως Κεντρώο όποτε το κρίνει σκόπιμο για την διαιώνιση του.

Ας μιλήσουμε τώρα για μια άλλη θεωρία. Για τη θεωρία του κέντρου. Για τη θεωρία που λέει όταν η πίτα μικραίνει, όλος ο θίασος της εξουσίας συσπειρώνεται όπου και αν βρισκόταν έκαστος πόλος προηγουμένως. Ας μιλήσουμε για την ερμαφρόδιτη τρικομματική:

Για το νεοφιλελεύθερο ΠΑΣΟΚ της μαζικής καταστολής και των χημικών όπλων κατά των Ελλήνων. Για τον Σαμαρά και τον Δένδια και τις εφόδους των ταγμάτων ασφαλείας στο χωριό της Ιερισσού, τις απαγωγές και τις δίκες φάρσες κατοίκων της. Για τις πριβέ παρελάσεις. Για τους ιδιωτικούς στρατούς. Για την δήθεν Αριστερά της ΔΗΜΑΡ, το κομψό ΛΑΟΣ της αριστεράς που έσπευσε να στηρίξει τα μνημόνια της ντροπής. Για τον υπουργό Βορίδη τον Σφυρί, που πριν τη ΝΔ και το ΛΑΟΣ αντικατέστησε τον Μιχαλολιάκο της Χρυσής Αυγής στην προεδρία του χουντικού μορφώματος της ΕΠΕΝ. Για τον εθνικιστή Άδωνη Γεωργιάδη του ΛΑΟΣ που πλέον χορεύει με τ’ αστέρια. Για το γιο του ιδεολόγου του Ναζισμού Πλεύρη που βρίσκεται πλέον στη ΝΔ.

Δεν είναι όμορφο Γιάννη μου; Δεν είναι photoshop. Δεν είναι ούτε αριστερό, ούτε δεξιό. Ούτε παλιό ούτε καινούργιο. Είναι ερμαφρόδιτο. Είναι το πλέγμα της εξουσίας στην Ελλάδα χωρίς make up. Γυμνό το τέρας που υπηρετείς Γιάννη μου. Δεν είναι θεωρία. Είναι πραγματικότητα. Φριχτή και απέλπιδα.

Έτσι λοιπόν, «στο κέντρο», εκεί που όλο το φάσμα της εξουσίας καταφεύγει όταν απειλείται, θα βρούμε πράγματα ετερόκλητα.

Θα βρούμε την συμπαθέστατη και πρώην αντισυστημική συγγραφέα Σώτη Τριανταφύλλου να υπερασπίζεται κατά κάποιον τρόπο τον Ιωάννη Pretend-έρη και να κατακεραυνώνει την Αυγή γιατί δεν της θυμίζει την παλιά ευπρεπή αριστερά (http://www.athensvoice.gr/the-paper/article/431/%CE%B1%CF%85%CE%B3%CE%AE-%CF%8C%CF%87%CE%B9-%C2%AB%CF%87%CF%81%CF%85%CF%83%CE%AE-%CE%B1%CF%85%CE%B3%CE%AE%C2%BB).

Και φυσικά θα είχε κάθε λόγο η Σώτη να υπερασπιστεί απέναντι σε άδικες κατηγορίες ακόμη και κάποιον που το έχει κάνει επάγγελμα να παραπληλοροφεί και να συκοφαντεί συστηματικά. Αλλά η Σώτη στο άρθρο της Αυγή όχι Χρυσή Αυγή (το οποίο κατά σατανική σύμπτωση μοιάζει με παλιότερο άρθρο μου «Άλλο Αυγή Άλλο Χρυσαυγή» όπου μεμφόμουν περιστασιακό συντάκτη της Αυγής για τη δημιουργία εμφυλιοπολεμικού κλίματος – ) δεν απαντά σε άδικες κατηγορίες. Αυτό που χάλασε τη Σώτη ήταν ότι ο συντάκτης δεν τηρούσε τους τύπους και δεν κρατούσε τα προσχήματα. Η αντίδραση της Σώτης δεν ήταν θέμα ουσίας αλλά τύπων.

Σώτη, όντως, ο συγκεκριμένος συντάκτης της Αυγής συγγραφικά δεν το χει. Αλλά το να βγάζεις συμπεράσματα από ένα συντάκτη για μια ολόκληρη εφημερίδα και έναν πολιτικό χώρο, ε αυτό είναι αυτό που λένε και οι «καρδινάλιοι» του συστήματος εξουσίας μια «επικίνδυνη γενίκευση». «Λαϊκισμός» με το γάντι. Και άλλα τόσα που θα μπορούσα να σου προσάψω αν μιλούσα το newspeak των μηντιαρχών.

Σε χαλάει Σώτη που ο συντάκτης γράφει με λαϊκίστικο ύφος και ήθος. Αλλά δε σχολιάζεις τίποτε για το περιγράφει ο συντάκτης με αυτό το αδόκιμο έστω ύφος. Σου χαλάει το φενγκ σούι.  Το κομ ιλ φο. Το πολιτικά ορθό της ευπρέπειας.

Σώτη, αν θες ευπρέπεια ψήφισε ΔΗΜΑΡ που είναι μελίρρυτοι. Τεράστιο προσόν για τους πολιτικούς και δημοσιογραφικούς απατεώνες. Να υποκρίνονται.

Σώτη ξεκαβάλα. Εντώ στο Ελλάντα, εμείς, που δεν έχουμε την πολυτέλεια όποτε χαλάνε τα πράγματα στη Νέα Υόρκη να πεταγόμαστε στο Παρίσι και όταν βαριόμαστε να ερχόμαστε για Σαφάρι στη ζούγκλα της Ελλάδας, εδώ εμείς πεθαίνουμε. Μέρα με τη μέρα. Ηθικά, συναισθηματικά και βιολογικά.

Το έχεις πάρει χαμπάρι;

Είναι καιρός να αποδεχτείς ότι δεν έχει πεθάνει η παλιά αριστερά. Απλά η αριστερή μέσα σου πέθαινε στην τρυφερή αγκάλη του κοσμοπολιτισμού.

Δεν σε κατηγορώ για τίποτε άλλα από μια βαθειά απάθεια στα δεινά ενός πληθυσμού. Και για το ότι παρά την απάθεια σου παίρνεις θέση από υποχρέωση στη συγγραφική σου ταυτότητα. Ότι απλά γράφεις για να γράφεις. Με άλλα λόγια για υποκρισία. Θεωρείς άθλιο αυτόν τον πληθυσμό; Θες να πω και εγώ ότι είναι άθλιος; Θα το πω… Άθλιοι. Και πλέον εξαθλιωμένοι άνθρωποι.  Πανάθεμα. Άνθρωποι. Που υποφέρουν. Από το στραβό τους το κεφάλι; Ναι. Αλλά υποφέρουν. Μην τους λες δεν έχετε ψωμί, φάτε το παντεσπάνι του κοσμοπολιτισμού και των απείρων δυνατοτήτων. Γιατί σε αντίθεση με σένα δεν έχουν οι Έλληνες δυνατότητες. Πολλοί από αυτούς δεν έχουν καμία δυνατότητα.

Η θλιβερή μοναξιά του κοσμοπολιτισμού, η απομόνωση από το ευρύτερο λαϊκό γίγνεσθαι δημιουργεί τερατάκια.

Η Σώτη εδώ και χρόνια βρίσκεται σε ένα τρίγωνο των βερμούτ, σε μια Neverland όπου κρατάει τα καλύτερα κομμάτια της ψυχής της για τον εαυτό της και τους προνομιακούς ομογάλακτους της. Και όταν αυτή η Neverland αρχίζει να βλέπει έναν από τους αρχιερείς της ψυχοπαθολογικής αντικοινωνικότητας της εξουσίας, τον Γιάννη Pretend-έρη, ως το θύμα και όχι ως το θύτη, ένα πράμα αυτό μπορεί να συμβαίνει: Ότι Σώτη γέρασες και υποφέρεις πλέον από πρεσβυωπία. Και αυτό είναι η πιο ευπρεπής διατύπωση που μπορώ να σκαρφιστώ.

Γιατί πέρα από τα φασιστικά διλλήματα του τύπου ή είσαι μαζί μας ή με τους άλλους, στο τέλος της ημέρας κάθε άνθρωπος με συνείδηση καλείται να απαντήσει σε ένα ερώτημα. Να το απαντήσει στον εαυτό του και για τον εαυτό του και μόνο και όχι επειδή κάποιοι θέλουν δια της βίας να τον στρατολογήσουν. Ένα ερώτημα που θέτουν οι παλιοί καλοί στίχοι:

 «Which side are you on boys (and girls). Which side are you on?»