Έλα μωρή Αεκάρα!

Απριλίου 16, 2013 από seisaxthiablog

πιτσιρικος

Η ΑΕΚ μου είναι πολύ συμπαθής και έχει πολύ συμπαθητικούς οπαδούς. Οι άλλες «μεγάλες» ομάδες –με εξαίρεση τον ΠΑΟΚ- μου προκαλούν αναγούλα.

Ο πρώτος ποδοσφαιρικός αγώνας που είδα στη ζωή μου, πρέπει να ήμουν πέντε χρονών, ήταν ΑΕΚ-ΠΑΟΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια. Είχε έρθει ένας μεγάλος ξάδερφος από τη Θεσσαλονίκη και μας πήγε στο γήπεδο. Νομίζω πως είχε έρθει ισοπαλία.

Βέβαια, αργότερα, ο νονός μου, που ήταν άρρωστος γαύρος, με πήγαινε συνέχεια στο Καραϊσκάκη. Είχε διαρκείας στους «επίσημους». Έχω δει άπειρους αγώνες του Ολυμπιακού, ντυμένος με ερυθρόλευκη εμφάνιση. Μου την είχε χαρίσει ο νονός μου και την φορούσα για να μην τον στενοχωρήσω.

Από την άλλη, έχω εντοπίσει κάτι φωτογραφίες που είμαι παιδάκι και φοράω την πράσινη φανέλα του Παναθηναϊκού. Δεν βγάζεις άκρη.

Πάντως, τότε δεν σε έδερναν αν φορούσες τη φανέλα κάποιας ομάδας. Παίζαμε πετροπόλεμο και ανοίγαμε τα κεφάλια μας αλλά όχι για τις ομάδες. Έτσι, για να περνάει η ώρα.

Και παίζαμε μπάλα όλη μέρα. Μου άρεσε να παίζω με τα στρατιωτάκια μου –δεν ξεκολλούσα με τίποτα από τα στρατιωτάκια μου-, αλλά ήμουν κολλημένος και με την μπάλα.

Πιο μεγάλος, πήγα αρκετές φορές στο γήπεδο. Κυρίως, για την παρέα.

Σε όλες τις ομάδες, σε όλα τα γήπεδα.

Και στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ.

Κι έχω τραγουδήσει συνθήματα πολλών ομάδων.

Θυμάμαι μια φορά στη Θεσσαλονίκη, σε ένα ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός, ήμουν όρθιος πάνω στο κάθισμα στα επίσημα, και χόρευα και ούρλιαζα: «Βάλτε φωτιά, κάψτε καλά, Ομόνοια και Πειραιά…».

Ο ξάδερφός μου, άρρωστο παόκι, είχε κουφαθεί. «Τι τραγουδάς;» μου λέει. «Ε, αφού αυτό λένε όλοι» του κάνω.

Κάποια στιγμή, εδώ και πολλά χρόνια, σταμάτησα να πηγαίνω στο γήπεδο. Πήγα κάποιες φορές, τις τελευταίες, στον Παναθηναϊκό, για να κάνω το χατίρι ενός φίλου που έχει μεγάλη πλάκα όταν είναι στο γήπεδο, αλλά δεν μου άρεσε καθόλου η ατμόσφαιρα.

Χάλασε η κοινωνία, χάλασε και το ποδόσφαιρο. Εμπόριο και λούμπεν.

Ο τελευταίος ποδοσφαιριστής που με συγκίνησε ήταν ο Ζιντάν όταν έχωσε την κουτουλιά στον Ματεράτσι στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Αν του έχωνε και καμιά μπουνιά, θα τον έβαζα πάνω και από τον Μαραντόνα που, αρχικά, δεν τον γούσταρα καθόλου, αλλά αργότερα υποκλίθηκα στο μεγαλείο του.

Σήμερα μου αρέσει ακόμα πάρα πολύ να παίζω μπάλα –δεν χάνω ευκαιρία- αλλά πια μου είναι σχεδόν αδύνατον να παρακολουθήσω ποδόσφαιρο ακόμα και στην τηλεόραση.

Έφτασα να συμφωνώ με τον Ουμπέρτο Έκο που τα χώνει άσχημα στο ποδόσφαιρο, αν και ο Ουμπέρτο μάλλον δεν γουστάρει το ποδόσφαιρο επειδή –σε αντίθεση με εμένα- δεν ξέρει να παίζει μπάλα.

Δεν ξέρω ποιοι πάνε στο γήπεδο στην Ελλάδα του 2013 αλλά δεν πρέπει να είναι και πολύ στα καλά τους. Πρέπει να είναι απελπισμένοι.

Εντάξει, συμπαθητική είναι η ΑΕΚ, αλλά, για να είμαστε ειλικρινείς, είναι δίκαιο να πέσει στη Β΄ Εθνική.

Ομάδα που είχε πρόεδρο τον Μάκη Ψωμιάδη θα έπρεπε να είχε πέσει στη Β’ Εθνική από τότε• μόνο και μόνο επειδή είχε πρόεδρο τον Ψωμιάδη. Όπως και όλες οι ομάδες που είχαν και έχουν αυτούς τους διαπρεπείς και επιφανείς ανθρώπους ως προέδρους.

Πάντως, μου άρεσε που μπήκαν μέσα στο γήπεδο οι οπαδοί της ΑΕΚ. Σε αντίθεση με αυτόν τον άκρατο καθωσπρεπισμό και τον γεροντοκορισμό που κατακλύζουν σήμερα την χώρα –και μετατρέπουν τους ανθρώπους σε μπάτσους-, εγώ τα γουστάρω κάτι τέτοια.

Οι οπαδοί της ΑΕΚ έκαναν αυτό που έπρεπε να κάνουν οι Έλληνες όταν η Ελλάδα χρεοκόπησε και έπεσε κατηγορία. Μπήκαν μέσα.

Οι Έλληνες δεν μπήκαν. Οι αεκτζήδες μπήκαν. Έκαναν ντου από παντού.

Βέβαια, δεν έπρεπε να χτυπήσουν τους ποδοσφαιριστές αλλά κι αυτοί οι ποδοσφαιριστές έχουν φάει στην καριέρα τους δέκα εκατομμύρια κλωτσιές, οπότε, ας φάνε και καμιά μπουνιά για να έχουν να την θυμούνται και να την διηγούνται στα εγγόνια τους.

Αυτό που μου αρέσει με τους οπαδούς της ΑΕΚ είναι που είναι ποιητές. Μεγάλοι ποιητές. Τους ζηλεύω. Θα ήθελα να τους μοιάσω.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ, όταν μετά το χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους την 11η Σεπτεμβρίου του 2001, νομίζω πως ήταν το ίδιο βράδυ, οι αεκτζήδες τραγουδούσαν σε ευρωπαϊκό παιχνίδι στη Νέα Φιλαδέλφεια «Ρε Μπιν Λαντεν, τι να κάνω, τι να κάνω που δεν ξέρω αεροπλάνο, στον Περαία να το ρίξω…».

Έπαθε σοκ όλη η Ευρώπη. Θυμάμαι τα δημοσιεύματα των εφημερίδων και πως, στη ρεβάνς, οι Σκοτσέζοι οπαδοί –νομίζω πως η ΑΕΚ έπαιζε με σκοτσέζικη ομάδα- φώναζαν «U-S-A, U-S-A». Ξενέρωτοι εντελώς. Ενώ οι δικοί μας, ε;

Κι ένα άλλο σύνθημα των αεκτζήδων που με είχε κάνει να χτυπιέμαι κάτω από τα γέλια ήταν μετά τον αγώνα της ΑΕΚ με την Ρεάλ Μαδρίτης στο Μπερναμπέου που είχε λήξει 2-2.

Η ΑΕΚ είχε τότε ξανά προπονητή τον Ντούσαν Μπάγεβιτς, και οι φανατικοί οπαδοί της ΑΕΚ δεν τον γούσταραν καθόλου γιατί είχε «προδώσει» και είχε πάει στον Ολυμπιακό.

Από την άλλη, όμως, δεν μπορούσαν να μην πανηγυρίσουν την επιτυχία της ΑΕΚ, αν και είχε προπονητή τον «προδότη» Μπάγεβιτς.

Οπότε, κάνει ζωντανή σύνδεση η τηλεόραση με την Νέα Φιλαδέλφεια και ακούμε τους οπαδούς της ΑΕΚ να φωνάζουν «Προδότη, Προδότη, κράτα την ΑΕΚ πρώτη!». Θεοί!

(Άντε, σας έγραψα και για ποδόσφαιρο. Την επόμενη φορά θα σας γράψω και την εμπειρία μου από το το μπαλέτο και το καλλιτεχνικό πατινάζ.)