Η ηθική αλλοτρίωση της ελληνικής κοινωνίας

του Βασίλη Βιλιάρδου

«Ηθικά αόρατες είναι εκείνες οι παραβιάσεις των κανόνων της ηθικής, οι οποίες είναι μεν ορατές σαν γεγονότα, αλλά εντάσσονται σε ένα πλαίσιο που αποτρέπει τους Πολίτες από το να νοιώσουν δυσφορία ή οργή. Παράδειγμα οι κοινωνικές και ανθρωπιστικές συνέπειες που συνδέονται με την επιβολή των νεοφιλελεύθερων μέτρων δομικής βίας, τα οποία όμως παρουσιάζονται ως αναγκαία για την ανάκαμψη της εκάστοτε οικονομίας.   

Γνωστικά αόρατες είναι εκείνες οι παραβιάσεις των κανόνων της ηθικής, οι οποίες είναι επίσης ορατές ως γεγονότα, αλλά εντάσσονται σε ένα πλαίσιο που αποτρέπει τα εύλογα συμπεράσματα που συνάγονται από αυτές. Παράδειγμα η σιωπή των αμνών στην Ελλάδα, η οποία δεν ερμηνεύεται ως μία ανήθικη αδιαφορία των Ελλήνων για την πατρίδα τους και τα παιδιά τους, αλλά ως μη ύπαρξη προτάσεων και λύσεων«.

.

Άποψη

Είναι προφανές πως η βασικότερη υποχρέωση της κυβέρνησης ενός κράτους είναι η πλήρης απασχόληση των Πολιτών του – η ελαχιστοποίηση της ανεργίας. Η αιτία είναι το ότι, μόνο κάτω από συνθήκες πλήρους απασχόλησης μπορεί να εξασφαλισθεί η βιώσιμη ανάπτυξη, καθώς επίσης η συμμετοχή όλων, με δίκαιο τρόπο, στο αποτέλεσμα της παραγωγής – στο εθνικό προϊόν. Είναι όμως επίσης προφανές πως μέσα στις κοινωνίες υπάρχουν πάντοτε ισχυρές δυνάμεις, οι οποίες αγωνίζονται για να μη συμβεί κάτι τέτοιο – επειδή η ανεργία τους δίνει δύναμη.

Για παράδειγμα, χωρίς τη δημιουργία συνθηκών ανεργίας σε μία χώρα, είναι αδύνατη η μείωση των μισθών των εργαζομένων – οπότε είναι επιθυμητή τόσο από τους οργανισμούς που θέλουν να επιβάλουν μία νεοφιλελεύθερη πολιτική, όπως η Τρόικα, όσο και από την εγχώρια επιχειρηματική ελίτ, η οποία εύλογα επιθυμεί να αυξήσει την ανταγωνιστικότητα και τα κέρδη της.

Εάν τώρα ευρίσκεται στην εξουσία μία κυβέρνηση, η οποία στηρίζει την εκλογική της δύναμη στους ανέργους (επειδή υπόσχεται να μοιράσει δίκαια τη φτώχεια, αντί να παράγει πλούτο, όπως ουσιαστικά οφείλει), τότε η παγίδα ολοκληρώνεται – αφού όλες οι δυνάμεις που επιδρούν στην κοινωνία έχουν πλέον κοινά συμφέροντα.

Λογικά λοιπόν εκείνοι οι οργανισμοί, οι οποίοι έχουν ως αποστολή τους την επιβολή του νεοφιλελευθερισμού, έχουν κατανοήσει σήμερα πως στο τελικό στάδιο είναι πολύ πιο χρήσιμες οι αριστερές κυβερνήσεις – οι οποίες, με τη βοήθεια των ηθικά και γνωστικά αόρατων παραβιάσεων των κανόνων της ηθικής, μπορούν να επιβάλλουν μέτρα που θα ήταν αδύνατον να εφαρμοσθούν από άλλες πολιτικές δυνάμεις.

Τα αποτελέσματα τώρα της συγκεκριμένης διαδικασίας είναι τρομακτικά – επειδή η ηττοπάθεια παίρνει πλέον τα ηνία, οι άνθρωποι συμβιβάζονται αμαχητί, ενώ οι κοινωνίες χάνουν εντελώς τον προσανατολισμό τους. Σήμερα, το γεγονός αυτό διαπιστώνεται ιδιαίτερα στους νέους Έλληνες οι οποίοι, όταν ερωτώνται από τις μεγάλες εταιρείες που υποβάλλουν το βιογραφικό τους για να προσληφθούν το λόγο, για τον οποίο τις επέλεξαν, η απάντηση τους είναι εντυπωσιακή – αφού όλοι σχεδόν αναφέρουν πως η πληρωμή του μισθού αποτελεί το βασικότερο τους κριτήριο.

Δεν είναι λοιπόν σημαντικά ούτε το ύψος του μισθού, ούτε η πρακτική εφαρμογή των γνώσεων που απέκτησαν από τις σπουδές τους, ούτε η αγάπη τους για το συγκεκριμένο κλάδο, ούτε η επιτυχία – αλλά η εύρεση μίας οποιασδήποτε θέσης εργασίας, η οποία να τους εξασφαλίζει την πληρωμή ενός οποιουδήποτε ποσού, για να μπορούν να καλύπτουν ένα μέρος των βασικών αναγκών τους, χωρίς να είναι 100% εξαρτημένοι από τους γονείς τους. Ποιός αλήθεια δίδαξε τους νέους, οι οποίοι μαθαίνουν από αυτά που βλέπουν και όχι από όσα κενά λόγια ακούν, να συμπεριφέρονται έτσι;

Από την άλλη πλευρά τώρα, όταν αναφερόμαστε στον εφιάλτη που βιώνει η Ελλάδα τα τελευταία επτά χρόνια, ευρισκόμενη στην εντατική για να επιμηκύνει απλά τον επιθανάτιο ρόγχο της, χωρίς καμία απολύτως προοπτική επαναφοράς της στη ζωή, ακούμε μονότονα πως δεν υπάρχουν άλλες προτάσεις και εναλλακτικές λύσεις – ότι είναι η μοναδική της δυνατότητα για να παραμείνει στη ζωή. Πως είναι υποχρεωμένη λοιπόν να συνεχίζει την εξευτελιστική διεθνή επαιτεία, να ξεπουληθεί, να μετατραπεί σε άβουλο προτεκτοράτο των δανειστών της κοκ., για να αποφύγει τον ακαριαίο θάνατο.

Εν τούτοις, όλοι γνωρίζουν πλέον πως η Ελλάδα έχει μία τουλάχιστον εναλλακτική λύση: τη στάση πληρωμών, έτσι ώστε να διαπραγματευθεί την ονομαστική διαγραφή μέρους του δημοσίου χρέους της με τους πιστωτές της. Να επιλέξει δηλαδή ένα οδυνηρό τέλος, αντί μίας οδύνης δίχως τέλος, η οποία θα καταδίκαζε όλες τις επόμενες γενιές να πληρώσουν τα λάθη που έκανε η δική μας.

Όπως φαίνεται όμως, οι σημερινοί Έλληνες δεν ενδιαφέρονται πραγματικά για την πατρίδα τους και για τα παιδιά τους, επιλέγοντας απλά να προσποιούνται ότι δεν καταλαβαίνουν – συνεχίζοντας να ισχυρίζονται πως δεν είναι δειλοί ή ηττοπαθείς, αλλά ότι δεν βλέπουν να υπάρχουν βιώσιμες λύσεις.

Στα πλαίσια αυτά, εύλογα οι «δανειστές» αδιαφορούν για εκείνους που προτιμούν να παριστάνουν τους αδαείς, έτσι ώστε να αποφύγουν να πληρώσουν οι ίδιοι για τα λάθη τους –  θεωρώντας βολικά πως κάτι τέτοιο δεν είναι αντίθετο με τους κανόνες της ηθικής. Η ανηθικότητα όμως, ακόμη και αν είναι το προϊόν της έστω φυσιολογικής ανθρώπινης δειλίας, πληρώνεται πάρα πολύ ακριβά – κάτι που δυστυχώς θα επιβαρύνει κυρίως την πατρίδα μας και τα παιδιά μας.

ΠΗΓΗ: http://www.analyst.gr
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com