70 χρόνια αγώνες με το Ευαγγέλιο κατά της τυραννίας και της κοινωνικής αδικίας

Πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 23 Οκτωβρίου 2023 το βράδυ στο γραφείο της “Χριστιανικής” στην Αθήνα, η προγραμματισμένη εκδήλωση του εορτασμού των 70 χρόνων της ΧΔ και της “Χ”. Η πρώτη αυτή εκδήλωση είχε θέμα

“70 χρόνια αγώνες με το Ευαγγέλιο κατά της τυραννίας και της κοινωνικής αδικίας”
και επικεντρώθηκε στο κοινωνικό μήνυμα του Ευαγγελίου ως σταθερού σημείου αναφοράς της αντίθεσης των Χριστιανών στην κοινωνική αδικία.

Εισηγήθηκαν ο Άγγελος Καλογερόπουλος και ο διευθυντής της “Χ” Κωνσταντίνος Μπλάθρας, ο οποίος έκανε την εισαγωγή στην εκδήλωση. Παρενέβησαν ο Πρόεδρος της ΧΔ Γιάννης Ζερβός και ο πρώην αντιπρόεδρος Κώστας Καμαριάρης

Η ημέρα εκείνη συνέπεσε με την επέτειο της εκδημίας του ιδρυτή της ΧΔ και της “Χ” Νίκου Ψαρουδάκη. Για το λόγο αυτό έγινε τρισάγιο από τον π. Χρίστο Χριστοδούλου. υπέρ αναπαύσεως του ιδρυτή και των άλλων κεκοιμημένων στελεχών.

Η επόμενη εκδήλωση προγραμματίζεται για τος 29 Νοεμβρίου. Θα επικεντρωθεί στην αναφορά πολιτικών θέσεων που έχουν λάβει η ΧΔ και η “Χ” σε καίρια πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα.

Κωνσταντίνος Μπλάθρας: Το μοίρασμα του ψωμιού

Ξεκινούμε σήμερα, συν Θεώ, τις εορταστικές εκδηλώσεις για τα εβδομήντα χρόνια Χριστιανικής Δημοκρατίας –η «Χριστιανική» προηγήθηκε στα γεννητούρια, έχει γενέθλια τον Μάιο– από τον Νοέμβριο του 1953.
Σχεδιάζουμε να γίνουν εκδηλώσεις, με πρώτη την αποψινή.
Η Χριστιανική Δημοκρατία είναι σήμερα το δεύτερο αρχαιότερο κόμμα στην πατρίδα μας, μετά το ΚΚΕ, η δε «Χριστιανική» είναι κι αυτή σήμερα μια από τις παλαιότερες εφημερίδες, που εκδίδονται για εβδομήντα χρόνια
χωρίς διακοπή, εάν εξαιρέσουμε την υποχρεωτική της σιγή, κατά την περίοδο της Δικτατορίας (1967-1970) και το κλείσιμό της, πάλι από τη Δικτατορία, τον Νοέμβριο του 1973 έως τον Ιούλιο του 1974.
Το ερώτημα σήμερα παραμένει επίκαιρο, ένα ερώτημα-πρόκληση που η Χριστιανική Δημοκρατία επιχείρησε έμπρακτα να το απαντήσει: Ποια είναι η θέση των Χριστιανών στο δημόσιο χώρο και πιο συγκεκριμένα στην πολιτική; Η πρόκληση αυτή είναι μπροστά μας σήμερα, καθώς βλέπουμε την Εκκλησία ως διοίκηση να κινείται μέσα σε μια εσωστρέφεια, όπως λέμε, η πρόσφατη Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Αφ’ ετέρου, υπάρχει όλη αυτή η φιλολογία σχετικά με τους πνευματικούς και την πνευματική ζωή του Χριστιανού, που πολλές φορές εξαντλείται σε αυτό που λέμε ιδιωτική σφαίρα, με καθήκοντα οικογενειακά ή ατομικά, ατομικής σωτηρίας, για να το πω σχηματικά.
Σε αυτά τα πλαίσια, συμβαίνει να ξεχνάμε ότι αυτό που λέμε πνευματικότητα στην Εκκλησία δεν έχει να κάνει
μόνο με το δικό μας το συμφέρον, ή μάλλον δεν έχει να κάνει καθόλου με το δικό μας συμφέρον, έχει να κάνει με το συμφέρον του αδελφού είτε στον πνευματικό είτε στον υλικό τομέα, γιατί κι εκεί έχουμε ευθύνη ως Χριστιανοί.
Αυτό είναι σαφές όχι μόνο από την αρχή του Ευαγγελίου και του ευαγγελικού κηρύγματος, αλλά είναι και η ίδια η καρδιά, ο πυρήνας της Εκκλησίας. Δεν είναι καθόλου συμπτωματικό αυτό που ακούμε στα Εωθινά Ευαγγέλια, ότι ο Χριστός μετά την Ανάστασή του εμφανίζεται στους Μαθητές, αλλά δεν τον γνώριζαν αμέσως, διότι ήταν εν ετέρα μορφή, στην ακέραια μορφή, στην αναστημένη μορφή, στη μορφή που θα έχουμε όλοι μας, όταν αναστηθούμε στην κοινή ανάσταση.
Αλλά γνωρίζονταν όμως εν τέλει μεταξύ τους, ο Χριστός και οι Μαθητές, τον γνώριζαν οι Μαθητές και συνοδίτες του, «εγνώσθη αυτοίς εν τη κλάσει του άρτου» (ε’ εωθινό, Λουκά 24:35). Και κάθε φορά που συναντιόντουσαν τους καλούσε να συμφάγουν και εκεί πάνω, τη στιγμή εκείνη που μοιράζονταν το φαγητό, τον άρτο, που το φαγητό είναι στοιχειώδες για την υλική υπόσταση του ανθρώπου, εκείνη τη στιγμή (ανα)γνωρίζονταν πραγματικά ο Χριστός και οι Μαθητές. Αυτό είναι το θεμέλιο, βέβαια, της θείας Ευχαριστίας. Της ίδιας της Εκκλησίας. Αλλά ας προσέξουμε αυτό το «εν τη κλάσει του άρτου», που σημαίνει στο μοίρασμα του άρτου. Δηλαδή στο μοίρασμα γνωριζόμαστε. Το μοίρασμα είναι η καρδιά της εκκλησιαστικής
συνείδησης.

Αυτή είναι η καρδιά της ορθόδοξης πνευματικότητας. Δεν έχουμε στην Ορθοδοξία πνευματικότητα νεφελώδη ή ένα χάσιμο ίσως, ένα νιρβάνα, κάτι που μας τραβάει, μας βγάζει έξω από τον κόσμο. Η καρδιά, η ουσία της ορθόδοξης πνευματικότητας είναι το μοίρασμα, η «κλάσις του άρτου», όπου συναντιόνται αληθινά ο Ιησούς με τους Μαθητές και όπου συναντιόμαστε αληθινά οι Χριστιανοί μεταξύ μας και εμείς οι ζώντες με τους προαπελθόντες, Πατέρες, Μάρτυρες, Αποστόλους και με τον ίδιο τον Χριστό.
Με αυτή την εισαγωγή θα ακούσουμε με πολύ ενδιαφέρον τον προβληματισμό του Άγγελου Καλογερόπουλου για το πώς πορευόμαστε. Νομίζω ότι η αγωνία όλων μας δεν είναι στο παρελθόν, στον δρόμο που διανύσαμε, άλλωστε και η Εκκλησία μας από μπροστά έρχεται, από το τέλος της Ιστορίας, από τα Έσχατα, όπως λέμε.

Η αγωνία όλων μας είναι τι γίνεται μπροστά μας. Τι βλέπουμε σήμερα. Τι θα δούμε αύριο. Τι κόσμο παραδίδουμε στα παιδιά μας. Και τι χρέος έχουμε απέναντι σ’ αυτά που έρχονται και τα οποία είναι κατακλυσμιαία. Γιατί, κακά τα ψέματα, ζούμε στις αρχές ενός νέου ολοκληρωτισμού, ο οποίος θα είναι πολύ σκληρότερος από τους παλαιότερους, καθώς αγγίζει πια όχι μόνο τα σώματα των ανθρώπων αλλά καθηλώνει τις ίδιες τις ψυχές των ανθρώπων.

Η ομιλία του Άγγελου Καλογερόπουλου

Ο αδ. Καλογερόπουλος, αφού έκανε μια παρουσίαση της προσωπικής του πορείας στο Χριστιανοσοσιαλιστικό
Κίνημα, κατέθεσε σκέψεις για τα πολιτικά πράγματα του σήμερα..
«Τὸ πολίτευμα ἡμῶν ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει». ναί, ἀλλὰ αὐτὸς εἶναι ὁ τύπος καὶ τὸ ὑπόδειγμα γιὰ τὴν πολιτεία σας ἐπὶ γῆς Τ.Σ. ΕΛΙΟΤ, Ἀπο τὰ Χορικὰ ἀπὸ τὸν Βράχο,Μετ. Συμεών Μουτάφη (Μεταφραστικὲς δοκιμὲς, Δόμος, σ. 30)
Νομίζω ὅτι ἡ ἐκλογικὴ ἀποτυχία τῆς Ἀριστερᾶς (ἢ ἔστω μέρους της) ἀνέδειξε τὸ ἰδεολογικὸ καὶ πολιτικὸ κενὸ ποὺ τὴν χαρακτηρίζει (καθὼς μάλιστα τὸ ἰδεολογικὰ σαφὲς -στὸ μέτρο τοῦ ἐφικτοῦ- ΚΚΕ παρουσίασε μικρὴ ἄνοδο).
Ποιό εἶναι τὸ ἰδεολογικὸ καὶ πολιτικὸ στίγμα τοῦ ΣΥΡΙΖΑ ἢ τοῦ ΜΕΡΑ25; Γιὰ ποιὸ σαφὲς αἴτημα μᾶς καλοῦν νὰ συσπειρωθοῦμε; Ποιό εἶναι τὸ ἀντικαπιταλιστικὸ ὅραμα μὲ τὸ ὁποῖο θὰ ἐνέπνεαν τοὺς νέους καὶ τοὺς παλιούς; Ἡ φιλομεταναστευτικὴ πολιτικὴ καὶ τὰ αἰτήματα τῆς ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας ἀποτελοῦν κεντρικὴ πολιτικὴ προτεραιότητα τῆς ΕΕ καὶ τῶν ΗΠΑ, ἄρα χωρὶς νὰ ταυτίζομαι μὲ τὴν ἀκροδεξιὰ ρητορεία, μιὰ τέτοια προτεραιότητα δίνει περισσότερο τὴν ἐντύπωση μιᾶς συμμόρφωσης μὲ τὴν πολιτικὴ τοῦ κυρίαρχου κατεστημένου, τὴ στιγμὴ μάλιστα ποὺ δὲν καταγγέλλονται μὲ τὸν ἴδιο δυναμισμὸ τὰ αἴτια ποὺ δημιουργοῦν πρόσφυγες καὶ μετανάστες, γιὰ παράδειγμα.
Ἀπὸ τὰ ἐφηβικά μου χρόνια, ἡ πολιτική μου τοποθέτηση ἐντάσσεται σ’ αὐτὸ ποὺ ὀνομάζεται «χριστιανικὴ ἀριστερὰ» ἢ «θεολογικὴ ἀριστερά». Ἀπὸ τὰ ἄρθρα τοῦ Γιώργου Ροδίτη στὴ Χριστιανικὴ, μάθαινα γιὰ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ γιὰ τὴν Θεολογία τῆς Ἀπελευθέρωσης κι ἀργότερα διαβάζοντας Μπερντιάγεφ ἔβλεπα νὰ θεμελιώνεται φιλοσοφικὰ μιὰ ἀντιεξουσιαστικὴ ματιὰ ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὸν Λόγο τοῦ Χριστοῦ.
Μιὰ τέτοια πολιτικὴ τοποθέτηση δὲν μπορεῖ νὰ ἀγνοεῖ ὅτι τὸ ἰδανικό μας εἶναι ἡ κοινοκτημοσύνη («καὶ ἦν αὐτοῖς ἅπαντα κοινά») καὶ ἡ κοινοβιακὴ παράδοση τῆς Ὀρθοδοξίας. Αὐτὴ ἡ πίστη δὲν σημαίνει ὅτι παλεύουμε γιὰ νὰ ἐφαρμόσουμε ἕνα τέλειο σύστημα «γενικῆς εὐτυχίας», οὔτε πιστεύουμε ποτὲ ὅτι θὰ γίνει πράξη μιὰ κομμουνιστικὴ οὐτοπία -ἀκόμη καὶ χριστιανική! Μᾶς δίνει ὅμως τὸ μέτρο, τὸν πῆχυ, τὸν προσανατολισμό.
Μιὰ τέτοια πολιτικὴ εἶναι καταδικασμένη ἂν ἐπιβάλλεται μὲ κρατικὲς ἀποφάσεις καὶ ἐπαναστατικὲς
δικτατορίες, ἀλλὰ ἐνισχύεται μὲ τὴν στήριξη προσπαθειῶν ὅπως αὐτὴ τῆς ΒΙΟΜΕ. ἢ στηρίζοντας τὴν παραγωγικὴ καὶ ἀγροτικὴ ἀνασυγκρότηση στὴ δημιουργία ἑνὸς συνεταιριστικοῦ καὶ κοινοτικοῦ συστήματος, ἐμπνεόμενη ἀπὸ τὸν Κ. Καραβίδα, φερ’ εἰπεῖν, προκειμένου νὰ ἐνισχυθεῖ ὁ κατ’ ἐξοχὴν πρωτογενὴς τομέας
τῆς οἰκονομίας μας μέσα ἀπὸ ἕνα ὑγιὲς συνεταιριστικὸ καὶ κοινοτικὸ σύστημα.
Αυτοδιαχείριση και κοινοτισμός
Μιὰ ἀριστερὴ πολιτικὴ κατά τὴ γνώμη μου θὰ εἶχε ὡς προγραμματικὸ στόχο τὴν ἐνίσχυση τῶν ἰδιωτικῶν
ἐπιχειρήσεων ποὺ θὰ προχωροῦσαν σὲ βήματα αὐτοδιαχείρησης ἀναβαθμίζοντας τὴ θέση τῶν ἐργαζομένων
στὴ διεύθυνση καὶ τὴν διοίκηση καὶ ἐφαρμόζοντας μέτρα διανομῆς τῶν κερδῶν στοὺς ἐργαζονμένους.
Ἕνα τέτοιο σύστημα διοίκησης θὰ ἔπρεπε νὰ προωθεῖται σὲ ἐπιχειρήσεις ποὺ περνᾶνε στὸν κρατικὸ ἔλεγχο, μὲ τὴν προϋπόθεση ὅμως ὅτι οἱ ἐργαζόμενοι δὲν μετατρέπονται σὲ δημοσίους ὑπαλλήλους ἀλλὰ συμμετέχουν
τόσο στὰ κέρδη ὅσο καὶ στὶς ζημίες.
Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο θὰ ἔπρεπε νὰ τεθεῖ τὸ αἴτημα τῆς κοινωνικοποίησης τῶν ἐπιχειρήσεων κοινῆς ὠφελείας
(ἐνέργεια, ὕδρευση, ἐπικοινωνίες).
Νὰ ἐνισχύονται οἱ προσπάθειες ποὺ ἀναδεικνύουν τὸν παραλογισμὸ τοῦ τόκου καὶ καταπολεμοῦν τὴν τοκογλυφία.
Γιὰ τὰ ἐθνικά θέματα: ἐκτὸς ἀπὸ τὸ «ἂν θέλεις εἰρήνη προετοίμαζε πόλεμο» καὶ τὴν «ἐθνικὰ ὑπερήφανη στάση» που ὁ καθένας τὴν ἑρμηνεύει ὅπως θέλει τὴν κρίσιμη ὥρα, μπορεῖ καὶ μὲ ποιό τρόπο νὰ ἔχει νοημα μιὰ προσπάθεια ἑλληνοτουρκικῆς φιλίας καὶ συνεργασίας ἢ μιᾶς ἀνάλογης διαβαλκανικῆς συνεργασίας ἢ εὐρύτερα τῶν χωρῶν τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου; Ἐννοεῖται χωρὶς καμία χατζηαβάτικη ὑποχωρητικότητα.
Ἐν ὀλίγοις, προωθοῦμε τὴν εἰρηνικὴ συνύπαρξη, τὴν καλλιέργεια πνεύματος φιλίας καὶ ὄχι ἐχθρότητας καὶ προκαταλήψεων μεταξὺ τῶν λαῶν ἢ διολισθαίνουμε πρὸς τὸν ἐθνικισμό, ὅπως συνέβη μὲ πολλοὺς ὑποστηρικτὲς τοῦ «δημοκρατικοῦ πατριωτικοῦ» χώρου ἢ τῆς «πατριωτικῆς ἀριστερᾶς»; Θέλουμε νὰ ἀναβιώσει τὸ ὅραμα τοῦ Ρήγα ἢ τῆς «Ἀνατολικῆς Ὁμοσπονδίας»;
Ὅσον ἀφορᾶ τὴν ἀναμόρφωση τῆς κοινοβουλευτικῆς δημοκρατίας (δικτατορίας, ἴσως) προϋποθέτει κατὰ τὴ γνώμη μου μιὰ συνταγματικὴ μεταρρύθμιση ποὺ θὰ προνοεῖ γιὰ τὰ ἑξῆς:
• Ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας ποὺ θὰ ἐκλέγεται ἀπὸ Σῶμα ἐκλεκτόρων μαζὶ μὲ τὸν Πρόεδρο τοῦ Ἀρείου Πάγου (ποὺ θὰ ἐκλέγεται ἀπὸ τὸ σῶμα τῶν δικαστῶν) καὶ τὸν Πρόεδρο τῆς Βουλῆς θὰ ἀποτελοῦν τὴν
ἀνώτερη τρισυπόστατη ἀρχὴ τῆς Πολιτείας. θὰ συνεδριάζουν σὲ τακτικὴ βάση καὶ θὰ ἐπιβλέπουν μὲ ὁμοφωνία
τὴν τήρηση τοῦ πολιτεύματος καὶ τῶν νόμων, ὡς ἐκφραστὲς τῶν τριῶν διακεκριμένων ἐξουσιῶν.
• Οἱ βουλευτικὲς ἐκλογὲς θὰ γίνονται αὐστηρὰ ἀνὰ τετραετία ἢ πενταετία μὲ σταθερὸ ἐκλογικὸ νόμο. Θὰ μποροῦμε νὰ ψηφίζουμε πρόσωπα καὶ ὄχι κόμματα, καὶ θὰ πρέπει νὰ σταματήσει ἡ ἐξοργιστικὴ χρηματοδότηση τῶν κομμάτων ἢ τὰ οἰκονομικὰ προνόμια τῶν βουλευτῶν, και, τέλος, νὰ μειωθεῖ ὁ ἀριθμὸς τῶν βουλευτῶν.
• Νὰ ὑπάρχει ἀπόλυτη διάκριση μεταξὺ ἐκτελεστικῆς καὶ νομοθετικῆς ἐξουσίας ὥστε ὁ βουλευτὴς νὰ μὴν μπορεῖ νὰ γίνει ὑπουργός.
• Ἡ ἡγεσία τῶν ἐνόπλων δυνάμεων καὶ τῶν σωμάτων ἀσφαλείας θὰ πρέπει νὰ ἐκλέγεται ἀπὸ τὸ ἴδιο τὸ Σῶμα καὶ κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο οἱ ὑπάλληλοι τῶν ὑπουργείων θὰ πρέπει νὰ ἐκλέγουν Γενικοὺς Γραμματεῖς τῶν Ὑπουργείων
–Τέλος, γιὰ τὴν ἐσωτερικὴ διοίκηση, θὰ πρέπει νὰ ὑπάρξει ἕνα αἴτημα ἀπολογισμοῦ καὶ λογοδοσίας καθενὸς ποὺ ἄσκησε δημόσια διοίκηση, λογοδοσία οὐσιαστικὴ καὶ ὄχι τυπική. Οἱκονομικὸς ἀπολογισμὸς καὶ ἔλεγχος τοῦ «πόθεν ἔσχες». Καὶ αὐτὸ θὰ πρέπει νὰ ἀφορᾶ μὲ ἰδιαίτερη αὐστηρότητα τὴν τοπικὴ αὐτοδιοίκηση.
• Γιὰ τὴν τοπικὴ αὐτοδιοίκηση θὰ πρέπει νὰ προβλέπονται ὅπου εἶναι δυνατὸν θεσμοὶ ἄμεσης δημοκρατίας
(πχ οἱ ἀντιδήμαρχοι νὰ ἐπιλέγονται ἀπὸ ἐκλογὲς τῶν ὑπαλλήλων τοῦ συγκεκριμένου τομέα ἢ νὰ κληρώνονται)
– Κάθε ἀξιωματοῦχος μέσα ἀπὸ συγκεκριμένες διαδικασίες θὰ πρέπει νὰ εἶναι ἄμεσα ἀνακλητός.
Ὅλα ὅσα προηγήθηκαν ἀποτελοῦν ἕνα παράδειγμα: ὁ πολιτικὸς λόγος πρέπει νὰ περιλαμβάνει συγκεκριμένες
προτάσεις καὶ νὰ μὴν εἶναι πλήρης ἀφηρημένων ἀσαφειῶν δίκην μιᾶς μέτριας ἐκθέσεως ἰδεῶν παλαιοῦ τύπου. Οἱ βασικές μας οἱ ἀρχές: νὰ σταματήσει ἡ ἐκμετάλλευση ἀνθρώπου ἀπὸ ἄνθρωπο, νὰ ἐπικρατήσει ἡ κοινωνικὴ δικαιοσύνη, νὰ περιφρουρηθεῖ ἡ ἐλευθερία καὶ ἡ μοναδικότητα τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου θὰ πρέπει νὰ συνοδεύονται ἀπὸ συγκεκριμένα αἰτήματα καὶ σαφεῖς προτάσεις.
Θεολογία της Απελευθέρωσης
Στὴ δεκαετία τοῦ 1980 (εἶχε προηγηθεῖ στὴν Εὐρώπη, ἐνῶ τὸ παράδειγμα τῆς πρωτοπόρας «Θεολογίας τῆς Ἀπελευθέρωσης» στὴ Λατινικὴ Ἀμερικὴ παραμένει πάντα ἐπίκαιρο καὶ ἐλπιδοφόρο) ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα ἔγινε ἀπόπειρα ἑνὸς χριστιανομαρξιστικοῦ διαλόγου κι ἑνὸς διαλόγου -κατὰ καιρούς- Ὀρθοδοξίας καὶ Ἀριστερᾶς μὲ πενιχρὰ ἀλλὰ ὄχι ἀμελητέα ἀποτελέσματα. Κατὰ τὴν προσωπική μου ἄποψη –καθόλου ἀντικειμενικὴ καὶ μᾶλλον προκύπτουσα ἀπὸ δικούς μου εὐσεβεῖς πόθους- τὸ μέλλον τῆς Ἀριστερᾶς ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν ἐπανατοποθέτησή της ἀπέναντι στὸ Εὐαγγέλιο, τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ στὴν Ἐκκλησία ποὺ μέσα στοὺς κόλπους της ἄνθισε ἡ παράδοση τοῦ κοινοβίου καὶ τῆς κοινοκτημοσύνης, ἐνῶ στὸν βίο καὶ στὴν πολιτεία τῶν ἁγίων της αὐτὸς ὁ λόγος δὲν εἶναι πιὰ ἕνα ὅραμα ἀλλὰ μιὰ βιωμένη πραγματικότητα.
Σ’ αὐτὸ τὸ πλαίσιο μὲ μεγάλο σεβασμὸ -ἀλλὰ καὶ κριτικὴ διάθεση- στὴν παράδοση κυρίως τῆς ΕΧΟΝ καὶ τῆς ΧΣΚ ἀλλὰ καὶ τοῦ κινήματος τῆς «Χριστιανικῆς Δημοκρατίας», καὶ μὲ ἀνοιχτὸ διάλογο μὲ κάθε ἐνδιαφερόμενο, εἶναι ἀναγκαία ἡ δημιουργία μιᾶς πολιτικῆς κίνησης ποὺ θὰ ἐκφράζει τὶς ἀρχὲς μιᾶς χριστιανικῆς ἀριστερᾶς ὄχι γιὰ νὰ κατέβει στὶς ἐκλογὲς καὶ νὰ δαπανηθεῖ -κυριολεκτικὰ καὶ μεταφορικά- ἀλλὰ νὰ ἀποτελέσει φορέα μιᾶς πολιτικῆς ζύμωσης ποὺ θὰ τροφοδοτήσει τὴν Ἀριστερὰ μὲ νέες πολιτικὲς προοπτικὲς καὶ θὰ συμβάλει στὴν ζύμωση τῶν σχέσεων Ἐκκλησίας-Πολιτείας μὲ γνώμονα τὸν συνοδικὸ καὶ κληρικολαϊκὸ χαρακτήρα ὀργάνωσης τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὄχι τὴν δεσποτοκρατία, τὸ δημοσιοϋπαλληλίκι καὶ τὴν κατάπτωσή της σὲ ἐξάρτυμα ἑνὸς ἐθνικοθρησκευτικοῦ φορέα ποὺ καλύπτει τὶς … θρησκευτικὲς ἀνάγκες τοῦ λαοῦ.
Ὁ χριστιανὸς ὅμως εἴτε ἀριστερὸς εἴτε δεξιὸς εἶναι πρώτα ἀπ’ ὅλα μέλος τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ στὴν Ἐκκλησία
βιώνει τὴν ἑνότητα («ἵνα ὦσιν ἕν»), δὲν δημιουργεῑ σέχτες καὶ χριστιανικὲς ὀργανώσεις -μέσα στὴν Ἐκκλησία- καὶ στὸ μέτρο τῆς δικῆς του ἔμπρακτης πίστεως συμβάλλει ὥστε ἡ ἐνορία νὰ ζωντανέψει καὶ νὰ γίνει κοινότητα γύρω ἀπὸ τὸ κοινὸ τραπέζι μεταλαμβάνοντας ἀπὸ τὸ κοινὸ ποτήρι τὸ Ψωμὶ καὶ τὸ Κρασὶ τῆς Ὄντως Ζωῆς.

ΠΗΓΗ:https://xristianiki.gr/70-%cf%87%cf%81%cf%8c%ce%bd%ce%b9%ce%b1-%ce%b1%ce%b3%cf%8e%ce%bd%ce%b5%cf%82-%ce%bc%ce%b5-%cf%84%ce%bf-%ce%b5%cf%85%ce%b1%ce%b3%ce%b3%ce%ad%ce%bb%ce%b9%ce%bf-%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%ac-%cf%84%ce%b7/
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com