Πολυκατεχόμενη και κατατεμαχισμένη

Tων Γιώργου Καραμπελιά και Γιώργου Ρακκά από το Άρδην τ. 107-8 που κυκλοφορεί 

Καθώς οριστικοποιήθηκε το κλείσιμο της αξιολόγησης και η εκταμίευση της κουτσουρεμένης δόσης από την Ελλάδα, ο πρωθυπουργός της, Αλέξης Τσίπρας, φόρεσε το αλεπουδιάρικο ύφος του και επισκέφθηκε τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλο, για να του δηλώσει ότι με το κλείσιμο κι αυτής της περιπέτειας ανοίγει «φως στο τούνελ».

Καθώς, σε ένα χρόνο από τώρα, υπολογίζει ότι θα τεθεί τέλος στη βάσανο των ελληνικών προγραμμάτων λιτότητας, τη στιγμή που ο ίδιος έχει υπογράψει την εκχώρηση του συνόλου της εθνικής περιουσίας στο Υπερταμείο, έχει διαλύσει το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, έχει ξεπουλήσει αεροδρόμια και λιμάνια και έχει προνομοθετήσει τη μόνιμη λιτότητα μέχρι το 2060, αυτή που ο ανεκδιήγητος Ζουράρις περιγράφει ως μια μικρή ψιχάλα.

Όταν, όμως, κατακάτσει ο κουρνιαχτός όλων των συμβάντων της τελευταίας επταετίας, των μνημονίων, της ψωροπερήφανης διαπραγμάτευσης και των διαδοχικών εθνικών εξευτελισμών στους οποίους αυτή θα μας υποβάλει, θα ανακαλύψουμε έντρομοι ότι η χώρα στην οποία ζούμε ουδεμία σχέση έχει με εκείνην που αποχαιρέτησε ο Γιώργος Ανδρέα Παπανδρέου, από το Καστελόριζο, τον Απρίλιο του 2010.

Οι εγκληματικές πολιτικές των ελληνικών ελίτ, σε συνδυασμό με την υφή και τη φυσιογνωμία των πολιτικών που επιβάλλει ο ευρωπαϊκός οικονομικός ολοκληρωτισμός, έχουν καταφέρει καθοριστικά πλήγματα στο «στρατηγικό βάθος» της χώρας: Η μικρομεσαία κοινωνία και οικονομία παραπαίει, και αυτό που επιτυγχάνεται μέσα από αυτή τη διαδικασία είναι δυστυχώς η αποδυνάμωση του ίδιου του εθνικού κορμού, αλλά και η σχετικοποίηση της ελληνικής κυριαρχίας, η οποία πλέον τείνει να μεταβληθεί σε «ψιλή», τύποις κυριαρχία, την ίδια στιγμή που νέα πολιτικο-κοινωνικά φαινόμενα κάνουν την εμφάνισή τους στη χώρα.

Δύο είναι τα σημαντικότερα: Αφ’ ενός, η αποδυνάμωση του διεθνούς εκτοπίσματος της χώρας, που αποτυπώνεται γλαφυρά στο ανέκδοτο των ημερών –όπως το κυκλοφόρησε με τη δηλητηριώδη του χαιρεκακία ο Σόιμπλε– που θέλει τον πρωθυπουργό να ξεροσταλιάζει διαρκώς στο τηλέφωνο, παρακαλώντας ξένους ηγεμόνες για λίγη επιείκεια· αποδυνάμωση που έχει δημιουργήσει μια κατάσταση ταυτόχρονης διείσδυσης ξένων συμφερόντων στο εσωτερικό της χώρας, η οποία τείνει προοπτικά να καταστεί πολυμετοχικό κονσόρτσιο. Αφ’ ετέρου, η ανάδειξη των κάθε είδους ολιγαρχών σε κεντρικούς πυλώνες της πολιτικής αλλά και της πολιτισμικής-πνευματικής εξουσίας, όχι πλέον πίσω από τα πολιτικά κόμματα και τις πνευματικές και πολιτικές ελίτ, αλλά μπροστά από αυτές.

Πολυκατεχόμενη

Ως προς τη πολλαπλή διείσδυση των ξένων δυνάμεων και συμφερόντων είναι προφανής και πολυεπίπεδη η αυξανόμενη παρουσία της Τουρκίας.

Η νεο-οθωμανική Τουρκία δεν αποτελεί πλέον μόνο μια επεκτατική και αναθεωρητική δύναμη που πιέζει σε πολλαπλά επίπεδα την Ελλάδα – στην Κύπρο, το Αιγαίο, τα νησιά, τη Θράκη– απειλώντας με ανατροπή ακόμα και της συνθήκης της Λωζάννης, αλλά έχει προσθέσει και νέα μέσα πίεσης στη φαρέτρα της. Μέσω του προσφυγικού, απειλεί με πληθυσμιακή αλλοίωση την ελληνική επικράτεια και την εγκατάσταση μουσουλμανικών πληθυσμών χειραγωγούμενων από την ίδια, ιδιαίτερα στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Μέσω της οικονομικής της διείσδυσης στη Θράκη, την Ανατολική Μακεδονία και τα νησιά –εμπόριο, τουρισμός, επενδύσεις–, συγκροτεί λόμπυ φιλοτουρκικών συμφερόντων σε ευαίσθητους τομείς της ελληνικής επικράτειας. Έτσι, στην Καβάλα αλλά και τη Θεσσαλονίκη, παράλληλα με τη Χίο ή τη Μυτιλήνη, ενισχύεται η φιλοτουρκική συμπεριφορά των τοπικών αρχόντων ώστε να προσελκύσουν τουρίστες και επενδύσεις. Μέσω της χρήσης του Πατριαρχείου και των απειλών σε αυτό, ευνουχίζει, ή προσπαθεί να το κάνει, την αντίθεση της ορθόδοξης Εκκλησίας και τουλάχιστον μέρους των ιεραρχών απέναντι στην επεκτατική πολιτική της. Χαρακτηριστική είναι η μεταβολή των ιεραρχών της Κρήτης σε Τούρκους υπηκόους, ώστε να … αποκτήσει ποίμνιο το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως! Δηλαδή, το Πατριαρχείο και η Ελλάδα, αντί να καταγγείλουν την υποχρέωση της εκλογής πατριάρχη από Τούρκους υπηκόους αποκλειστικά, επιλέγουν την τουρκοποίηση των Ελλήνων!

Παράλληλα, βαθαίνει η εξάρτηση σημαντικών τομέων της ελληνικής οικονομίας από την τουρκική – π.χ., το μεγαλύτερο μέρος του βαμβακιού της χώρας εξάγεται ακατέργαστο προς μεταποίηση στην Τουρκία! Τέλος αλλά όχι ελάχιστο, προχωράει η διείσδυση της Τουρκίας στα ελληνικά ΜΜΕ – αυξάνονται και πάλι οι τουρκικές εκπομπές στα κανάλια ενώ και το περιβόητο Survivor ελέγχεται από Τούρκο επιχειρηματία.

Οι Γερμανοί, χρησιμοποιώντας ως δούρειο ίππο τα μνημόνια, έχουν ήδη «καπαρώσει» τα οικονομικά φιλέτα της χώρας με τη μεγαλύτερη αξία. Αεροδρόμια, λιμάνια (στη Θεσσαλονίκη), τηλεπικοινωνίες (ΟΤΕ), διαχείριση σκουπιδιών και πολύ σύντομα η ΔΕΗ, αποτελούν μερικά από τα αποκτήματά τους. Παράλληλα, επέτυχαν να διαλύσουν το ελληνικό τραπεζικό σύστημα και να το εξαφανίσουν από τα Βαλκάνια, όπου αποτελούσε ισχυρό ανταγωνιστή των γερμανικών και αυστριακών τραπεζών. Στον τουριστικό τομέα, επεκτείνονται διαρκώς αγοράζοντας όχι μόνο τουριστικές επιχειρήσεις αλλά και μεγάλο αριθμό παραθεριστικών κατοικιών, σκοπεύοντας μεσοπρόθεσμα να μεταβάλουν ολοκληρωτικά την Ελλάδα σε μια τουριστική αποικία των Κεντροευρωπαίων συνταξιούχων.

Οι Αμερικανοί επιθυμούν τώρα να ρευστοποιήσουν τη σκανδαλώδη στήριξη που προσέφεραν στον ΓΑΠ και στον Τσίπρα: Παράλληλα με τον έλεγχο, μέσω των ποικιλώνυμων funds, των ελληνικών τραπεζών και την παρουσία τους στον τομέα της έρευνας για υδρογονάνθρακες, ενισχύουν την περαιτέρω πολιτικοστρατιωτική υπαγωγή της χώρας στον δικό τους άξονα, «επιτρέποντας» στους Γερμανούς να διατηρούν την πρωτοκαθεδρία στα ζητήματα της οικονομίας. Η Κρήτη αποκτά αυξημένο γεωπολιτικό και στρατιωτικό βάρος για τους Αμερικανούς, που μέσω αυτής μπορούν να εκβιάζουν την Τουρκία αλλά και να αποτρέπουν τη ρωσική παρουσία στο Αιγαίο.

Και εάν αυτές οι τρεις δυνάμεις έχουν τον πρώτο λόγο στον έλεγχο πάνω στη χώρα –έλεγχο που καθημερινά βαθαίνει– δεν είναι όμως και οι μοναδικές.

Οι Κινέζοι, ιδιαίτερα στον τομέα των μεταφορών και του εμπορίου, οι Γάλλοι ή οι… «συμπαθούντες» Ιταλοί, που έλαβαν το δικό τους κομμάτι από την πίτα, με τις τράπεζες, το λιμάνι και τους σιδηρόδρομους· οι Ρώσοι, με τους επιχειρηματίες που επενδύουν στη Βόρεια Ελλάδα και την ενίσχυση της διείσδυσής τους στο Άγιον Όρος, ή οι νεο-εμφανισθέντες Ισραηλινοί, που επιθυμούν να ρευστοποιήσουν τον άξονα Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ, βάζοντας χέρι στη Θεσσαλονίκη, και έμμεσα στην Κρήτη.

Κατατεμαχισμένη

Την ίδια στιγμή, και καθώς η επίσημη, «συντεταγμένη», οικονομία υποχωρεί ολοένα και περισσότερο, εμφανίζονται καρτέλ συνδεόμενα με συγκεκριμένες περιοχές της χώρας ως χωροδεσποτείες, που αξιώνουν να παίξουν ρόλο πόλων ανεξάρτητης και υπερθεσμικής ισχύος εντός της χώρας, υπονομεύοντας ένα από τα πιο γερά θεμέλια του δημοκρατικού πολιτεύματος, την αρχή της διάκρισης πολιτικής και οικονομικής εξουσίας: ο Μαρινάκης, ο Μελισσανίδης, ο Αλαφούζος και ο Βαρδινογιάννης, ο Σαββίδης στον Βορρά, ακόμα και ο… Μπέος στη Μαγνησία, αποτελούν κατ’ εξοχήν τέτοιες φιγούρες. Και είναι βέβαιο πως, εάν συνεχιστεί η υποβάθμιση της χώρας, αυτές οι «χωροδεσποτείες» θα αρχίσουν να αποκτούν και γεωγραφική υπόσταση. Και δεν είναι διόλου τυχαίο, βέβαια, ότι οι περισσότεροι από αυτούς συνδέονται ανοιχτά με τις ξένες πρεσβείες δυνάμεων που προαναφέραμε, υφαίνοντας τον καμβά ενός θλιβερού βαλκανικού προτεκτοράτου – αντίστοιχου με αυτά που κληροδότησε στα Δυτικά Βαλκάνια η τραγική δεκαετία του 1990.

Υπό αυτήν την έννοια, η δήλωση του Αλέξη Τσίπρα ότι η Ελλάδα παρέμεινε στον «σκληρό πυρήνα» της Ε.Ε. αποτελεί μεγάλο ψεύδος. Τουναντίον, γίνεται σταδιακά προφανές ότι η χώρα κατέβηκε πολλές κατηγορίες και αποτελεί πλέον μια εντελώς ιδιάζουσα περίπτωση στην ευρωπαϊκή οικογένεια, ένα αποικιακό της προσάρτημα.

Η διάτρηση της χώρας και οι ροές οικονομικής και πολιτικής ισχύος που την διαπερνούν δημιουργούν μια εικόνα που θα μπορούσε, με τη χρήση των κατάλληλων ιστορικών αναλογιών, να συγκριθεί με τα χρόνια της παρακμής στο Βυζάντιο, όπου το κράτος δικαίου θα αποδυναμωθεί ολοκληρωτικά για να αντικατασταθεί από ένα μωσαϊκό Δυνατών, Δουκάτων, και λοιπών παράκεντρων εξουσίας. Τα δυο στοιχεία που λείπουν, βέβαια, είναι αφ’ ενός οι… Ζηλωτές, δηλαδή δεν έχει συγκροτηθεί ένα στρατόπεδο λαϊκό που να διεκδικεί την επαναφορά του οικονομικού και κοινωνικού δικαίου, καθώς και της πολιτικής ισχύος, στο σώμα των πολλών. Και αφ’ ετέρου, η βυζαντινή υψηλή στρατηγική, δηλαδή η δυνατότητα του τότε πολιτικού προσωπικού του κράτους να υλοποιεί πολιτική υψηλής σύνθεσης και λεπτών ισορροπιών ώστε να αλληλοεξουδετερώνει, στο μέτρο του δυνατού, τις εξωγενείς δυνάμεις που επεδίωκαν και τότε έμμεσο έλεγχο πάνω στον ελληνικό χώρο.

Στο τέλος όμως, ακόμα και αυτή η στρατηγική έπαψε να λειτουργεί ως αλληλοεξουδετέρωση, καθώς ο βυζαντινός ελληνισμός αποδυναμώνονταν και κατέληξε στις οδυνηρές Αλώσεις που πληρώνουμε μέχρι σήμερα. Στην πρώτη φάση, μετά το 1071, η προσπάθεια αλληλεξουδετέρωσης των ιταλικών πόλεων και αντιμετώπισης των Σελτζούκων Τούρκων, με την παραχώρηση τεράστιων οικονομικών προνομίων σε Ενετούς και Γενουάτες, οδήγησε σε οικονομική αποικιοποίηση του Βυζαντίου και εν τέλει κατέληξε στην Άλωση του 1204. Στη δεύτερη περίοδο, οι συμμαχίες με τις τουρκικές ένοπλες συμμορίες, για να αντιμετωπιστούν οι Σέρβοι, οι Βούλγαροι ή οι Φράγκοι από τον Ιωάννη Καντακουζηνό, στα μέσα του 14ου αιώνα, τους άνοιξαν την όρεξη και κατέληξαν εν τέλει στην είσοδο των Τούρκων στην Ευρώπη και την Άλωση του 1453.

Η εξισορρόπηση των επιρροών μπορεί να έχει νόημα και να λειτουργήσει για ένα χρονικό διάστημα μόνο εάν ενισχύεται ταυτόχρονα η δική σου ισχύς, έτσι ώστε να αδυνατίζει ο ρόλος των ξένων. Διαφορετικά, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να σε αποδυναμώσει ακόμα περισσότερο.

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση δύο δυνάμεων που χρησιμοποιούνται ως αντίρροπες επιρροές στην τουρκική και τη γερμανική διείσδυση, εκείνη του Ισραήλ και εκείνη της Κίνας.

Οι περισσότεροι Έλληνες είδαν με δικαιολογημένη ευχαρίστηση τη μεταβολή του Πειραιά σε στρατηγικό κόμβο του κινεζικού δρόμου του μεταξιού, ως ένα στοιχείο που μειώνει την εξάρτησή μας από τη Γερμανία και τις ΗΠΑ. Ωστόσο, το τίμημα για κάτι τέτοιο ήταν σημαντικό, ήταν η πλήρης εκχώρηση της ιδιοκτησίας του πρώτου λιμανιού της χώρας σε μια ξένη δύναμη και η επιβολή συνθηκών εργασίας ημιασιατικού τύπου στο λιμάνι. Μια ισχυρότερη Ελλάδα θα μπορούσε να κερδίσει τα ίδια πλεονεκτήματα, διατηρώντας τον έλεγχο του λιμανιού και οικοδομώντας μια συνεταιρική και όχι αποικιακή σχέση με την Κίνα.

Πολύ πιο αμφιλεγόμενες είναι και οι σχέσεις μας με το Ισραήλ, που διαγράφηκαν με ενάργεια κατά την πρόσφατη επίσκεψη του ισραηλινού «γερακιού», προέδρου του Ισραήλ, Μπενζαμέν Νετανιάχου, στη Θεσσαλονίκη, πριν από λίγες ημέρες: Γνωρίζουμε πως οι σχέσεις της Ελλάδος και της Κύπρου με αυτό το – τύποις δημοκρατικό και εν πολλοίς αποικιακό – κράτος επιβάλλονται προκειμένου να εξισορροπηθεί η ισχύς του ισλαμοφασιστικού άξονα, του οποίου ηγείται η Τουρκία, που προσδοκά να καταπιεί τη χώρα μας και ολόκληρα τα Βαλκάνια. Από την άλλη, είναι σαφές ότι διπλωματικές σχέσεις δεν μπορούν και δεν πρέπει να σημάνουν «αποικιοποίηση» όπως προσβλέπει το ισραηλινό κεφάλαιο για την Κρήτη, αλλά και τη Θεσσαλονίκη, υπό το πρόσχημα των εγκλημάτων που συνετέλεσαν οι ναζί στο εβραϊκό της στοιχείο κατά την Κατοχή.

Και είναι εξίσου σαφές ότι για τα συμφέροντα της χώρας είναι απολύτως προβληματική η πολιτική της ανάφλεξης που πρεσβεύει το Ισραήλ: τόσο σε ό,τι αφορά στο Παλαιστινιακό όπου, υπό την καθοδήγηση του υπουργού εθνικής άμυνας, Αβίγκτορ Λίμπερμαν, επιλέγεται η στρατηγική της «τελικής λύσης», μέσω της διάλυσης των δύο κρατιδίων της Γάζας και της Δυτικής Όχθης· όσο βέβαια και σε ό,τι έχει να κάνει με το Ιράν, όπου το Ισραήλ επίμονα, εδώ και χρόνια, προωθεί την προοπτική της κλιμάκωσης και της σύγκρουσης, βρίσκοντας σε αυτήν τη συγκυρία ένθερμο σύμμαχο, τον Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος μοιάζει να επιστρέφει στην πολεμοκάπηλη πολιτική των νεοσυντηρητικών για τη Μέση Ανατολή.

Ωστόσο, μια στρατηγική της έντασης στην περιοχή είναι κατ’ εξοχήν υπονομευτική για τον ελληνισμό, καθώς παράγει διαρκώς εξτρεμισμό, αποσταθεροποίηση, διαλύει κράτη και εντείνει ακόμα και αυτά τα προσφυγικά-μεταναστευτικά ρεύματα που μετακινούνται προς τη χώρα μας, και κινδυνεύει να μας φέρει αντιμέτωπους ακόμα και με την ισλαμική τρομοκρατία, που θα αποβεί καταστροφική για την ελληνική οικονομία και όχι μόνο.

Επί του προκειμένου, λοιπόν, η ατζέντα των ελληνικών συμφερόντων συμπίπτει με τη στρατηγική αρχών, για την αυτοδιάθεση των λαών, την υπέρβαση του σιωνιστικού ρατσισμού αλλά και του ισλαμοφασισμού, τη συνεννόηση και την ειρήνη στην ευρύτερη περιοχή. Και είναι μόνον η Ελλάδα που μπορεί να θέσει αυτές τις αρχές στην ειλικρινή τους βάση, καθώς δεν διαθέτει επιθετικά χαρακτηριστικά, ούτε και επεκτατικά συμφέροντα που μεταβάλλουν σε άλλοθι και εργαλειοποιούν αυτές τις αρχές. Κατά συνέπεια, η σχέση της Ελλάδας με το Ισραήλ θα έπρεπε να είναι μια σχέση κυριολεκτικώς win-win, όπου η ενίσχυση των σχέσεων θα έπρεπε να λειτουργεί και προς την αντίθετη φορά, δηλαδή την πίεση προς το Ισραήλ για μια πιο δίκαιη και ισορροπημένη πολιτική στην περιοχή, σύμφωνα με τα δικά μας εθνικά συμφέροντα.

Για να μπορούμε να θέσουμε σε ισχύ μια τέτοια στρατηγική και να μην αποτελούμε ένα καρυδότσουφλο που αργά ή γρήγορα θα καταποντιστεί, θα έπρεπε να ακολουθούμε μια πολιτική στηριγμένη σε τρεις βασικούς άξονες. Άμεση ενίσχυση της παραγωγικής ανασυγκρότησης και αυτονομίας της χώρας, με το βάρος στις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, ιδιαίτερο βάρος στην αμυντική βιομηχανία και την ενίσχυση της αμυντικής ικανότητάς μας, τέλος μια δημογραφική, πολιτισμική και εκπαιδευτική επανάσταση. Μόνο εάν ακολουθήσουμε άμεσα και ενεργητικά μια τέτοια πολιτική, ίσως προλάβουμε να αποφύγουμε τα χειρότερα που διαγράφονται μπροστά μας.

Το ζήτημα είναι ποιοί μέσα από την ελληνική κοινωνία, και πώς θα καταφέρουν να επιβάλουν αυτήν την πολιτική υψηλής στρατηγικής και συνθέσεων. Τα κόμματα αδυνατούν καθώς, με τη διάχυτη αποπολιτικοποίηση και την απαξίωσή τους, τείνουν να καταντήσουν παρακολούθημα των νεο-ολιγαρχών, ο κάθε ένας από τους οποίους παίζει με την εκάστοτε επιλογή εξουσίας και αξιωματικής αντιπολίτευσης κατά το δοκούν, όπως συμβαίνει με τον Σαββίδη, τον Μελισσανίδη και τον Τσίπρα, ή με τον Μαρινάκη και τον Μητσοτάκη.

Ο ελληνισμός σήμερα έχει ανάγκη από άλλου τύπου συλλογικές ηγεσίες και ίσως να ήρθε ο καιρός, μέσα στην κρίση του ελληνικού πολιτεύματος, να αποπειραθούμε μια κυριολεκτικά μεγάλη επανάσταση. Διαφορετικά, η ήδη πολυκατεχόμενη και κατατεμαχισμένη Ελλάδα θα διαμελιστεί –με το ένα ή άλλο τρόπο– κυριολεκτικά!

Περιεχόμενα Άρδην τ. 107-8

Γ. Καραμπελιάς, Γ. Ρακκάς, Πολυκατεχόμενη και κατατεμαχισμένη

Ν. Σιλουανός, Κάτι νέο γεννιέται στην Κύπρο

Κύπρος: Ιδρύθηκε η «Πλατφόρμα Πολιτών»

Γ. Ξένος, Ο Τύπος σε μια χώρα πολυ-αποικία 

Εκδήλωση Παγχιακής Επιτροπής Αγώνα 

Χίος: Οι Τούρκοι και η «αποστολή» προσφύγων

Αθ. Γκότοβος, Δίστομο, η συγκάλυψη 

Γ. Καραμπελιάς, Οι ρίζες του ενδοτισμού

«Χαγκέας», Προτάσεις αναμόρφωσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος 

Αφιέρωμα: Η αποδόμηση της Παιδείας

Της Σύνταξης, Η εθνοαποδομητική ιστοριογραφία 

Κ. Χολέβας, Ελληνόπουλα χωρίς ταυτότητα

Τ Χατζηαναστασίου, Από την προβληματική σχολική Ιστορία στην «μη Ιστορία» 

Γ. Ρακκάς, Η παγκοσμιοποίησης και το φύλο

Δ. Γιαννάτος, Ελληνική γλώσσα και αποδόμηση 

Αφιέρωμα: Το φάντασμα του Λαϊκισμού

Της Σύνταξης, Το φάντασμα του Λαϊκισμού 

Ντ. Βαλέντσα, Κίνημα Πέντε Αστέρων 

Δ. Παπαμιχαήλ, Η πολιτική γεωγραφία των γαλλικών εκλογών 

Β. Πελετιέ, Ο γείτονάς μου ψηφίζει Εθνικό Μέτωπο 

Ευ. Κοροβίνης, Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση πεθαίνει 

Φάκελος: Η υπερθέρμανση του πλανήτη

Σ Φουκάρ & Γκ.Νταγκόρν

1. «Η υπερθέρμανση σταμάτησε το 1998;»

2. «Η Υπερθέρμανση οφείλεται στον Ήλιο!»

3. «Οι επιστήμονες προέβλεπαν ψύξη;»

4. «Αλλοιώνονται τα κλιματικά δεδομένα;»

Διεθνή, Πολιτισμός, Ιδέες

Β.Ρουφ, Γιατί έπρεπε να πεθάνει ο Καντάφι

Μ.Δ., Για τις αμβλώσεις 

Γ. Σαΐνης, Ο νεομάρτυρας Άγιος Γεώργιος 

Τ.Πολυμέρης, Μύθος Ομόρριζος 

Άγ. Γουνόπουλος, Για τη συγχώρεση

Γιάννης Τσέγκος, Η νοσηλεία 

Δ.Ν. Γιαννάτος, Γ. Καραμπελιάς, Πέραν της Αριστεράς και της Δεξιάς, η Υπέρβαση 

ΠΗΓΗ:http://ardin-rixi.gr/archives/205147

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com