Ο ολοκληρωτισμός της παγκοσμιοποίησης (και το φύλο)

του Γιώργου Ρακκά

Το Σάββατο που μας πέρασε, ο υπουργός οικονομικών της χώρας, που εκτελεί χρέη killer της ελληνικής οικονομίας για λογαριασμό των δανειστών, συμμετείχε στην διαδήλωση του gay pride η οποία πραγματοποιήθηκε το προηγούμενο Σάββατο στην Αθήνα. «Στην ζωή δεν υπάρχει μόνο το μνημόνιο», θα δηλώσει αργότερα θέλοντας να υπερασπιστεί την επιλογή του, και συνακόλουθα εκείνο που ήθελε να υπομνηματίσει με αυτήν, ότι δηλαδή παραμένει αριστερός παρά το γεγονός ότι είναι αναγκασμένος να υλοποιήσει νεοφιλελεύθερες πολιτικές λόγω των δεσμεύσεων που τηρεί η κυβέρνησή του.

Κι όμως, θεσμοί όπως το Gay Pride όχι μόνο δεν αντιφάσκουν με το πρόγραμμα της σύγχρονης κυριαρχίας, όπως φέρεται να πιστεύει ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, αλλά αποτελούν τον πολιτιστικό της οδοστρωτήρα. Ας μην μας παραπλανεί η διεκδίκηση μιας κληρονομιάς καταπίεσης, στιγματισμού της σεξουαλικής επιλογής, και αντίστασης στο σωβινιστικό καθεστώς που διεκδικούν αυτοί οι θεσμοί. Δεν είναι δικιά τους, καθώς τότε μιλάγαμε για κινήματα με εντελώς διαφορετικά αιτήματα, απλώς την προσεταιρίζονται ως ‘πολιορκητικό αφήγημα’ προκειμένου να αξιώσουν πολύ βαθύτερους μετασχηματισμούς από την αναγνώριση του δικαιώματος στην σεξουαλική επιλογή. Μετασχηματισμούς, μάλιστα, που διεκδικούν να ανακοπεί βίαια η συνέχεια χιλιάδων χρόνων πολιτισμικής εξέλιξης προκειμένου οι κοινωνίες να προσαρμοστούν στο νέο ατομοκεντρικό και ηδονοθηρικό πρότυπο του δυτικού οικονομικού ολοκληρωτισμού.

Ας εξηγηθούμε, όμως: Η παγκοσμιοποίηση έχει αποσπάσει ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, όπως και άλλων χωρών, κάνοντάς το κομμάτι μιας παγκόσμιας ταυτότητας ‘ανθρωπομηχανικής’ η οποία θέλει την ατομική επιθυμία να παίζει ρόλο ‘παραγωγού’ στην ανθρώπινη ύπαρξη.

Αυτό συνεπάγεται ότι το δίδυμο φυσική βάση-πολιτισμική επεξεργασία που όριζε επί… χιλιάδες, αν όχι δεκάδες χιλιάδες χρόνια τον τρόπο των δύο φύλων εγκαταλείπεται, και στην θέση του τίθεται το δικαίωμα στην σεξουαλική επιλογή, που φυσικά είναι άλλης τάξεως ζήτημα: Έτσι, για παράδειγμα, η μητρότητα που συνιστά ‘βιοψυχοκοινωνική’ κατασκευή η οποία συνοδεύει τις ανθρώπινες κοινωνίες από την αυγή της συγκρότησής τους, όπως θα υποστηρίξουν οι Καρλ Γιούνγκ και Μιρτσέα Ελιάντε, και θα τεκμηριωθεί από Παλαιολιθικά ευρήματα όπως η Αφροδίτη του Μίλεντορφ, αμφισβητείται στο όνομα ενός φουτουρισμού ομόφυλων ζευγαριών, παρένθετων μητέρων, και προσεχώς, τεχνητών κυήσεων.

Τι διακυβεύουν αυτές οι αλλαγές; Πέρα από τα ευφυολογήματα του στυλ «η φύση είναι φυλακή», τα οποία αρέσκονται να προβάλλουν οι κύκλοι που αξιώνουν την ‘ανακατασκευή των φύλων’ υπάρχει η συγκεκριμένη ιστορική πραγματικότητα του ανθρώπου που ορίζει ως ριζικές του ανάγκες την μητρότητα, και την διεμφυλική οικογένεια στις διάφορες εκδοχές που θα προκύψουν. Πως συμβαίνει αυτό; Η ανθρώπινη προσωπικότητα, αυτό που σήμερα ορίζεται εσφαλμένα ως ‘ακέραιη ατομικότητα’, παράγεται ως σχέση του ανθρώπου με τον άλλον, τα αντικείμενα, το περιβάλλον και την κοινωνία. Πλάθεται από το σύνολο των ‘θερμών’ (οικογενιακός κύκλος, φιλικός κύκλος) και των ‘ψυχρών’ σχέσεων (π.χ. σχολείο, ή σήμερα ψηφιακός κόσμος), που συνοδεύουν την ανθρώπινη ύπαρξη κατά τις πρώτες, κρίσιμες δεκαετίες όπου αυτή διαμορφώνεται.

Η υπέρβαση αυτών των σταθερών στο όνομα μιας ‘ριζικής εξατομίκευσης’, που αξιώνει να ορίσει εξ ολοκλήρου την ανθρώπινη προσωπικότητα, συνεπάγεται στην πραγματικότητα την εξαίρεση των ‘θερμών σχέσεων’ από τις διαδικασίες συγκρότησης της ανθρώπινης προσωπικότητας. Γι’ αυτό, για παράδειγμα, οι οπαδοί αυτής της άποψης, που σήμερα κυβερνούν το υπουργείο Παιδείας, θέλουν το κράτος, μέσω του σχολείου (‘ψυχρές σχέσεις’) να αναλάβει πραξικοπηματικά ακόμα και αυτήν την διαπαιδαγώγηση των νέων γενεών στην σεξουαλικότητα ή στο φύλο, ζητήματα που μέχρι σήμερα επαφίονταν και στην ελευθερία των ανθρώπινων διαπροσωπικών σχέσεων, όχι μόνον στον καταναγκασμό των απρόσωπων μηχανισμών. Πρόκειται, δηλαδή, για ένα πρόγραμμα αναμφίβολα ολοκληρωτικό που επιχειρεί να ορίσει εκ του μηδενός την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη.

Δεν είναι τυχαίο, εξάλλου, που στις πιο ‘κοινές’ του εκφράσεις το ίδιο πρόγραμμα εμφανίζεται ως εξόχως αντιπολιτικό. Από πότε, τάχα, η σεξουαλική ταυτότητα γίνεται δημόσιο ζήτημα, το οποίο παράγει μάλιστα πολιτικούς διαχωρισμούς; Δεν είμαστε όλοι, ανεξαρτήτως του τι κάνουμε στην κρεββατοκάμαρά μας, ισότιμοι πολίτες που συμμετέχουν ενεργά στα κοινά. Ποιά κοινά αναδεικνύει η χωριστικότητα του Pride; Γιατί να εγκαθιδρύσουμε ένα ιδιωτικό ζήτημα στο επίκεντρο της δημόσιας ζωής και πως έτσι προάγουμε την δημοκρατία; Στις ΗΠΑ, πάντως, ο ‘σωβινισμός της παρέκκλισης’ θα παράγει αντανακλαστικά έναν ‘σωβινισμό της κανονικότητας’ και αυτά τα ρεύματα που θα ξεπηδήσουν ως αντίδραση στα Pride θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στην εκλογή Τραμπ, καθώς θα τα χρησιμοποιήσει ως πρόσχημα αμφισβήτησης του «προοδευτικού κατεστημένου». Απόδειξη, ότι ο φατριασμός δεν παράγει ποτέ… απελευθερώσεις, παρά τα όσα ισχυρίζονται εκείνοι που σήμερα τον προάγουν. Έτσι, κατά κάποιο τρόπο, ο φονταμενταλισμός της διαφοράς, παράγει τον φονταμενταλισμό της ομοιομορφίας που του αξίζει –πρόκειται για αντιθετικό δίδυμο, για «hate buddies» και όχι για μια μεταμοντέρνα εκδοχή της σύγκρουσης του καλού και του κακού όπως μας παρουσιάζεται. Ούτως ή άλλως, το πρόγραμμα για ριζική μετάλλαξη της ανθρώπινης φύσης, δημιουργεί μια ενστικτώδη αντανακλαστική αντίδραση, και όταν η πολιτική παίρνει το καθαρό μονοπάτι του ενστίκτου τότε εκ των πραγμάτων προκύπτουν άγριες καταστάσεις.

Το ζήτημα είναι πως εξερχόμαστε αυτού φαύλου κύκλου· στην πραγματικότητα θα μπορούσαμε να μην είχαμε μπει ποτέ. Η πρόσφατη πνευματική μας κληρονομιά, ως έθνους, ανέδειξε έναν υψηλό αστικό πολιτισμό που σε εκφράσεις του έθεσε με διαφορετικό τρόπο το ζήτημα της ομοφυλόφιλης ευαισθησίας: Ο Χατζηδάκις, ο Χριστιανόπουλος, ο Τσαρούχης θα αποτελέσουν κατ εξοχήν φιγούρες αυτού του τρόπου, ο οποίος μάλιστα δεν θα είναι αυτοαναφορικός αλλά θα συνεισφέρει με υψηλά έργα στα ‘πολιτιστικά κοινά’ των Ελλήνων.

Όσο για το ζήτημα της ‘ομοφυλόφιλης αξιοπρέπειας’, έχουμε το εγχώριο παράδειγμα της σύγκρουσης Χατζηδάκι-Αυριανής, ή το γεγονός ότι ο Χριστιανόπουλος θα αναγκάσει με την στάση του ακόμα και αυτήν την Εκκλησία να υποκλιθεί στην περίπτωσή του ως δηλωμένου ομοφυλόφιλου θεοσεβούμενου. Γιατί άραγε να μην υιοθετήσουμε αυτήν την κληρονομιά ως πολιτιστικό οπλοστάσιο ενάντια στον στιγματισμό της σεξουαλικής επιλογής, και προσεταιριζόμαστε τον οδοστρωτήρα του Pride, ο οποίος παίζει ρόλο πολιτιστικού οδοστρωτήρα, και ως τέτοιος σπονσοράρεται από τα μεγάλα κέντρα εξουσίας του καιρού μας;

ΠΗΓΗ: http://ardin-rixi.gr

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com