Πρόστιμα ΕΕ σε Ισπανία και Πορτογαλία

ON ΠΡΌΣΤΙΜΑ ΕΕ ΣΕ ΙΣΠΑΝΊΑ ΚΑΙ ΠΟΡΤΟΓΑΛΊΑ

«Τέρμα τα ψέματα! Ήρθε ο καιρός ό,τι ψηφίστηκε να εφαρμοστεί», λέει με τον τρόπο της η Γερμανία στα κράτη μέλη της ΕΕ που εμφανίζουν σταθερά υψηλά δημοσιονομικά ελλείμματα, καθώς προετοιμάζεται για πρώτη φορά από την κυκλοφορία του ενιαίου νομίσματος να επιβάλλει πρόστιμα σε όσους αποκλίνουν από τους κανόνες της δημοσιονομικής πειθαρχίας.

ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ

Στο στόχαστρο αυτή τη στιγμή βρίσκονται η Ισπανία και η Πορτογαλία, που με βάση απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής την Τρίτη 5 Ιουλίου απέτυχαν να λάβουν «αποτελεσματική δράση» για να ανταποκριθούν στους κανόνες της ΕΕ για τα ελλείμματα. Η ποινή που θα αποφασιστεί από τους υπουργούς Οικονομικών, θα περιλαμβάνει πρόστιμα ή και μερική αναστολή των χρηματοδοτήσεων από τα περιφερειακά ταμεία της ΕΕ. Το «παράπτωμα» της Πορτογαλίας αφορά στο κλείσιμο του δημοσιονομικού ελλείμματος το 2015 στο 4,4% του ΑΕΠ ή 1,7% πάνω από το στόχο που είχε τεθεί. Το παράπτωμα των Ισπανών ήταν …μικρότερο. Αντί για 4,2% το έλλειμμά τους έφτασε στο 5,1%.

Η ποινή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ακόμη κι αν διαθέτει συμβολικό χαρακτήρα (αφορά δηλαδή την καθυστέρηση καταβολής μικρών ποσών για λίγους μήνες), ακόμη μάλιστα κι αν η υλοποίησή της σκοντάψει στους υπουργούς Οικονομικών, θα έχει σημαντικό  κόστος, για δύο κυρίως λόγους.

Πριν απ’ όλα γιατί και οι δύο χώρες βρίσκονται στη φάση ανάκαμψης που προσπαθούν εναγωνίως να επανενταχθούν στη διεθνή αγορά, αφήνοντας οριστικά στο παρελθόν τη φάση της κρίσης και της ύφεσης. Ο θόρυβος που δημιουργεί η ΕΕ γύρω από την ικανότητά τους να μειώσουν τα δημοσιονομικά ελλείμματα στέλνει το χειρότερο μήνυμα στις αγορές: εν ολίγοις, ότι η δημοσιονομική τους κατάσταση εξακολουθεί να είναι εύθραυστη κι οι κυβερνήσεις τους ανίκανες να εγγυηθούν τη δημοσιονομική τους ισορροπία. Το πρόβλημα εδώ δεν έχει να κάνει μόνο με τη φήμη τους. Σχετίζεται με λεφτά! Τα επιτόκια συγκεκριμένα με τα οποία δανείζονται από τις αγορές. Όσο, με άλλα λόγια, οι Βρυξέλλες εκθέτουν δημοσίως τη Μαδρίτη και τη Λισσαβόνα τόσο τα γεράκια των αγορών βρίσκουν αφορμές να ανεβάζουν τα επιτόκια, επιδεινώνοντας τους όρους νέου δανεισμού κι εξυπηρέτησης του υπάρχοντος χρέους. Παρατηρούμε επομένως ότι αντί οι Βρυξέλλες να θωρακίζουν τα κράτη μέλη της ΕΕ από τις έξωθεν επιθέσεις, με την πολιτική τους τα κάνουν πιο ευάλωτα. Λες και οι Βρυξέλλες δουλεύουν για τις αγορές κι όχι για τα κράτη μέλη της ΕΕ.

Χαριστική βολή

Δεύτερο, μιλώντας για την πραγματική οικονομία, ένα πρόστιμο και μια καθυστέρηση καταβολής των χρηματοδοτήσεων, που αποτελούν την μοναδική νησίδα δροσιάς στο ερημωμένο οικονομικό τοπίο τους, θα έχει αρνητικές επιπτώσεις στην προσπάθεια ανάταξης της οικονομίας. Η αδιαφορία, αν όχι εχθρότητα, που επιδεικνύει η ΕΕ απέναντι στα οικονομικά τεκταινόμενα στο εσωτερικό της κάθε χώρας είναι τέτοια που οι ανακοινώσεις της έγιναν την ίδια μέρα που ο υπουργός Οικονομίας της Ισπανίας Λουίς ντε Γκίντος ανακοίνωσε προβλέψεις βάσει των οποίων οι ρυθμοί μεγέθυνσης της οικονομίας θα αυξηθούν. Ωστόσο, η τύφλωση των αργόμισθων ευρωτεχνοκρατών είναι τέτοια που δεν μερίμνησαν καν να αποφύγουν τη χρονική σύμπτωση που εξαΰλωσε κάθε πιθανή υπεραξία των δηλώσεων του ισπανού υπουργού.

Στον αντίποδα της δημόσιας εικόνας που επιχειρούν να δημιουργήσουν οι αργυρώνητοι τεχνοκράτες της ΕΕ, ότι πρόκειται για εντελώς αντικειμενικές διαδικασίες που μένουν ανεπηρέαστες από την πολιτική, η πραγματικότητα διαψεύδει αυτό το μύθο. Οι κυρώσεις στην Ισπανία συζητιούνταν εδώ και καιρό κι ο καθένας μπορεί να καταλάβει ότι το Τέταρτο Ράιχ επέλεξε να τις δρομολογήσει μετά τις εκλογές της 26ης Ιουνίου μόνο και μόνο για να μην τις χρεωθεί ο Μαριάνο Ραχόι. Πιθανή ανακοίνωσή τους την προεκλογική περίοδο στην Ισπανία θα έδειχνε πόσο εξωπραγματική είναι η εικόνα επιστροφής στην κανονικότητα που πλάσαρε ο υποψήφιος της Δεξιάς κι εκλεκτός της Μέρκελ, ενώ παράλληλα θα ενέτεινε το κλίμα εναντίον της ΕΕ. Από την άλλη, οι κυρώσεις που θα επιβληθούν στην Πορτογαλία δεν είναι άσχετες με την ανάδειξη μιας κεντροαριστερής κυβέρνησης που εμφανίζεται να αντιστρατεύεται την πολιτική λιτότητας, που εμμονικά προωθεί το Βερολίνο. Καθόλου τυχαία δεν είναι και τα συνεχή πυρά του Σόιμπλε εναντίον της κυβέρνησης της Πορτογαλίας. Η Γερμανία δηλαδή, μέσω των αχυρανθρώπων των Βρυξελλών, θέλει να τιμωρήσει την Πορτογαλία και να απομονώσει την κυβέρνησή της, στέλνοντας ένα πολιτικό μήνυμα στην υπόλοιπη Ευρώπη πώς κάθε κυβέρνηση που δεν είναι της αρεσκείας της θα τιμωρείται με πρόστιμο.

Στα μαλακά Γαλλία, Ιταλία

Προς επίρρωση των παραπάνω, ότι δηλαδή το Βερολίνο με πολιτικά κριτήρια επιλέγει να τιμωρήσει την Πορτογαλία, αρκεί μια ματιά στην τυπικά αδικαιολόγητη ανοχή που επιδεικνύει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έναντι της Γαλλίας και της Ιταλίας. Στη Γαλλία ο στόχος μείωσης του ελλείμματος στο 2,7% του ΑΕΠ χαρακτηρίστηκε ως πολύ αβέβαιος ακόμη κι από τις αρχές της χώρας που είναι επιφορτισμένες με τη συνεχή επιτήρηση των δημόσιων οικονομικών. Έφτασαν μάλιστα στο σημείο να επικρίνουν δημόσια τον πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ υποστηρίζοντας ότι οι προβλέψεις που επικαλείται δεν συνάδουν με τις εκτιμήσεις κανενός διεθνούς οργανισμού. Παρόλα αυτά το Βερολίνο σιωπά κι ανέχεται τα «γαλλικά στατιστικά» γιατί η συμμαχία του με τη Γαλλία αποτελεί το πιο ιδανικό καμουφλάζ για τις αυτοκρατορικές του βλέψεις εναντίον όλης της υπόλοιπης Ευρώπης. Ο περίφημος «γαλλογερμανικός άξονας», που έχει καταδικάσει τη Γαλλία στον άχαρο ρόλο του ουραγού, διασκεδάζει τις εντυπώσεις. Η δε Ιταλία μόλις στις 17 Μαΐου εξασφάλισε την ελαστική ερμηνεία των κανόνων για τα δημοσιονομικά ελλείμματα που ως αντίκρισμα είχε ένα επιπλέον δημοσιονομικό χώρο ύψους 0,85% του ΑΕΠ ή 14 δις. ευρώ. Λίγες εβδομάδες πριν το βρετανικό δημοψήφισμα κανείς δεν ήθελε να δείξει ότι οι Βρυξέλλες είναι ο πολιορκητικός κριός της πιο άγριας λιτότητας. Ωστόσο, κάνοντας τα στραβά μάτια σε Ρώμη και Παρίσι, το Βερολίνο αποδεικνύει με τον πιο αδιάψευστο τρόπο ότι η διαδικασία των κυρώσεων που έρχεται να αποτρέψει μελλοντικές δημοσιονομικές κρίσεις, διαιωνίζοντας όμως τη λιτότητα γιατί μείωση των ελλειμμάτων σημαίνει περικοπές κοινωνικών δαπανών, δεν είναι μια αδιάβλητη διαδικασία, αλλά προϊόν πολιτικών στόχων και χειρισμών.

Σε κάθε περίπτωση οι δημοσιονομικοί κανόνες που περιλαμβάνονται στο Σύμφωνο Σταθερότητας υπογραμμίζουν πόσο ασύμβατος είναι ο σεβασμός στους κανόνες και η παραμονή μιας χώρας στην ΕΕ με το στόχο της οικονομικής ανάπτυξης και της δημιουργίας θέσεων εργασίας, πολύ περισσότερο τώρα που η αύξηση της ανεργίας κάνει πιο επιτακτικό το στόχο της αύξησης των δημοσίων επενδύσεων. Τα υπερ-όπλα (πρόστιμα, πάγωμα χρηματοδοτήσεων, κ.α.) με τα οποία έχουν εφοδιαστεί οι ανεπάγγελτοι μανδαρίνοι των Βρυξελλών δένουν χειροπόδαρα τις εκλεγμένες κυβερνήσεις που ακόμη κι αν θέλουν, ακόμη δηλαδή κι αν οι ψηφοφόροι τους αυτό ακριβώς επιλέξουν δεν μπορούν να ασκήσουν μια επεκτατική πολιτική, μέσω της δημιουργίας ελλειμμάτων. ΕΕ, κοινό σπίτι της λιτότητας, της φτώχειας, των προστίμων…

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Επίκαιρα στις 8 Ιουλίου 2016

πηγη:https://leonidasvatikiotis.wordpress.com/

Ανάρτηση από: geromorias.blogspot.com