Η ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΣΤΟΧΟ ΤΗΣ «ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ»

(Παρ. 6/12/13 - 16:40)                                  http://www.iskra.gr

Του ΚΩΣΤΑ ΗΣΥΧΟΥ *
Η απέραντη αλαζονεία του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου της Γερμανίας σήμερα αγγίζει τα όρια μιας επικίνδυνης και κλιμακούμενης γεωπολιτικής αντιπαράθεσης μεταξύ Ρωσίας και Δύσης. Μια αλαζονεία του γερμανικού κεφαλαίου που αποδείχτηκε καταστροφική για την Ευρώπη του 20ου αιώνα.

Οι ΗΠΑ δεν βλέπουν με «κακό μάτι» την γερμανική οικονομική επιρροή να κτυπά την πόρτα της Ρωσίας, αφού  διαφαίνεται στρατηγική σύμπτωση συμφερόντων μεταξύ ΗΠΑ και Γερμανίας σε ότι αφορά την γενικότερη αντιπαράθεση εντός του ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου με την σημερινή Ρωσία.

Χρήσιμα πολιτικά συμπεράσματα βγαίνουν από αυτή την « δήθεν σύγκρουση »  μεταξύ ΗΠΑ και Γερμανίας σε ότι αφορά την πορεία της Ε.Ε. .Βέβαια υπάρχουν αντιθέσεις και τακτικές που δεν διανύουν πάντα παράλληλες διαδρομές. Αδιαμφισβήτητο γεγονός είναι ότι δεν υπάρχει σύγκρουση μεταξύ Ε.Ε. και ΗΠΑ σε στρατηγικό βάθος ιδιαίτερα σε παγκόσμια κλίμακα που αφορούν την Ρωσία και ιδιαίτερα τις χώρες των BRICS.

Χώρες που έχουν αποφασίζει να αντιπαρατεθούν σε χρηματοπιστωτικό,ενεργειακό, τεχνολογικό αλλά και γεωπολιτικό επίπεδο με  τους «πάλαι ποτέ Δυτικούς ισχυρούς αντιπάλους».

Η σημερινή παγκοσμιοποιήμενη καπιταλιστική κρίση φέρνει στην επιφάνεια νέα πεδία συγκρουσιακής αντιπαράθεσης, που δεν εξαντλείται πια στην Μέση Ανατολή, αλλά αγκαλιάζει την Λατινική Αμερική, την Βόρεια Αφρική, την θάλασσα της Κίνας, την χερσόνησο της Κορέας, την Υποσαχάρια Αφρική, τον Νότιο Ατλαντικό κλπ. Τώρα και η ανατολική Ευρώπη ταλανίζεται από τις τελευταίες εξελίξεις.

Είναι επίσης γεγονός ότι δεν βλέπουμε συχνά το ΝΑΤΟ να εκδίδει «δελτία τύπου» αναφερόμενο στην «υπερβολική χρήση βίας» μεταξύ αστυνομικών δυνάμεων και πολιτών στο Κίεβο, όπως συνέβη πριν λίγες μέρες. Η εξέλιξη αυτή  σε καμία περίπτωση δεν «αθωώνει» τις όποιες κατασταλτικές πράξεις της Ουκρανικής αστυνομίας σε βάρος διαδηλωτών.

Αποτελεί μέγιστη υποκρισία το ΝΑΤΟ, που βαρύνεται με αμέτρητα εγκλήματα σε βάρος λαών και χωρών να παριστάνει τον "εισαγγελέα" που υπερασπίζεται  την δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη.

Η νεοφιλελεύθερη οικονομική επέλαση της Γερμανίας προς «Ανατολάς», έχοντας ως στόχο την Ουκρανία μετά  τις βαλτικές χώρες, υπέστη μια ταπεινωτική ήττα από την σημερινή πολιτική ηγεσία της Ουκρανίας που απέρριψε την τελική συμφωνία Ε.Ε. και της χώρας.

Η ιστορική σχέση Ουκρανίας και Ρωσίας, έχει διανύσει δύσκολες και ταραγμένες περιόδους, παρ’ όλα αυτά η σημερινή δομική και συστημική  κρίση της Ε.Ε. και τα αποτρόπαια μνημόνια στην ευρωπαϊκή περιφέρεια,  που οικοδομούν ένα ενιαίο και ισχυρό γερμανικό οικονομικό και ιμπεριαλιστικό κέντρο, που  αφήνει πίσω του τον πάλαι ποτέ  γαλλογερμανικό άξονα της Ε.Ε., δεν άφησαν την σημερινή ουκρανική πολιτική ηγεσία αδιάφορη και «αδιάβαστη», αφού επέλεξε την στρατηγική σχέση με τη Ρωσία ως ένα  αναγκαίο βήμα στην σημερινή συγκυρία.

Η περίφημη οικονομική βοήθεια της Ε.Ε. προς την Ουκρανία προέβλεπε «πακέτα» αναδιάρθρωσης, μαζικών ιδιωτικοποιήσεων, οριστική εγκατάλειψη κάθε κοινωνικής πολιτικής προς όφελος ακραίων νεοφιλελεύθερων δογμάτων αλλά και έλεγχο σε ένα στρατηγικό προγεφύρωμα των λεωφόρων του ρώσικου φυσικού αερίου προς την Ευρώπη. Το ενδιαφέρον του ΝΑΤΟ για την αξιοποίηση του εδάφους της Ουκρανίας για το πασίγνωστο «πυραυλικό σύστημα» δεν έχει πάψει να υπάρχει. Τα γεγονότα αυτά έθεσαν στην ρωσική πολιτική ηγεσία σοβαρά διλήμματα στα οποία απάντησε με αποφασιστικότητα.

Η σπασμωδική αλλά και νευρική αντίδραση των Βρυξελλών με τις τελευταίας εξελίξεις στην Ουκρανία,  υπό το άγρυπνο βλέμμα της Γερμανίας, προϊδεάζει για ένα ακόμα βήμα στον νέο «ψυχρό πόλεμο» που φαίνεται να αγκαλιάζει και την Ευρώπη, μετά τις ΗΠΑ, έναντι της Ρωσίας.

Η ανάγκη βαθύτερης ανάγνωσης αυτής της κλιμακούμενης αντιπαραθέσης που έχει γεωπολιτικά, ενεργειακά αλλά και ταξικά χαρακτηριστικά, οφείλει η αριστερά να τα αναλύσει με τρόπο που να αναδεικνύει την ανάγκη η χώρα μας να αποκτήσει μια ουσιαστική πολυδιάστατη ριζοσπαστική φιλειρηνική εξωτερική πολιτική, που δεν θα την μετατρέψει σε μέρος των πολυσύνθετων ενδο-ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, αλλά θα την καθιστούν ισχυρή δύναμη διαλόγου και ειρήνης, με μια σειρά άλλες χώρες που δεν έχουν τίποτε να κερδίσουν από το να επιλέγουν «στρατόπεδα», που εκφράζουν  τα διπολικά δόγματα του παρελθόντος.

Αφού οι πορτοκαλί «επαναστάσεις» έδωσαν ότι έδωσαν, τώρα δεν υπάρχει ανάγκη «χρωματισμού». Το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ και η «Γερμανική Ε.Ε.»  μιλούν πια την γλώσσα τις δικής τους αλήθειας.

*Ο Κώστας Ήσυχος είναι μέλος της Π.Γ του ΣΥΡΙΖΑ, υπεύθυνος για την Εξωτερική Πολιτική και Άμυνα.

*Δημοσιεύθηκε στην «ΑΥΓΗ» (6/12)

Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου 2013