Η απατηλή λάμψη της αριστεροκρατίας

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΙΔΑΛΗ

Είναι διανοούμενοι. Εχουν την «αίγλη» του αριστερού, του προοδευτικού. Μορφωμένοι με σπουδές σε κολέγια και ξένα πανεπιστήμια συνήθως. Είναι κοσμοπολίτες. Είναι στα μέσα και στα έξω. Γράφουν, αρθρογραφούν, σχολιάζουν στα ερτζιανά, στο χαρτί και στο «γυαλί».

Η αρχαία «Σχολή των Αθηνών» του Ραφαήλ της Αναγέννησης. Καμία σχέση με τη... σχολή των αριστεροκρατών της σύγχρονης διανόησης Είναι οι σοφολογιότατοι της πολυπολιτισμικής Νέας Τάξης Πραγμάτων. Χορτάτοι, γι' αυτό και ανεκτικοί. «Σπεσιαλιτέ» τους οι καταπιεσμένες μειονότητες. Είναι τα διανοητικά τάγματα εφόδου ενάντια στο ρατσισμό. Με λόγους πύρινους, λάβρους, καταγγελτικούς κατατροπώνουν τους πάσης φύσεως σκεπτικιστές και ψελλίζοντες μια γνώμη προβληματισμού για το μπάχαλο βίας και φοβίας, που υπάρχει κυρίως στα κεντρικά σημεία της πρωτεύουσας.

Τι σημασία έχει που μερικά εκατομμύρια Ελλήνων είναι άνεργοι ή βρίσκονται στα όρια της φτώχειας και της απελπισίας; Λεπτομέρειες... Ας πρόσεχαν όταν δανείζονταν και κατανάλωναν με την ανάλογη διαφημιστική πλύση εγκεφάλου και παρότρυνση των προοδευτικών σοσιαλιστικών κυβερνήσεων, από τις οποίες πήραν το κολάι και οι μεταγενέστερες συντηρητικές.

Τι πειράζει που έχουμε τραπεζική δημοκρατία της τροϊκανής αυτοκρατορίας με τριμελές υπηρετικό προσωπικό; Που ο τοκογλυφικός τζόγος είναι υπεράνω του νόμου και του δικαίου; Που το ιδιωτικό υπερτερεί του κοινωνικού; Αυτός είναι ο θαυμαστός σύγχρονος κόσμος της παγκοσμιοποίησης. Η διαφωτισμένη Ενωμένη Ευρώπη σε αγαστή συνεργασία με την Αμερική, την πρώτη διδάξασα του είδους.

Τι σημασία έχουν δύο χιλιάδες αυτοκτονίες συμπατριωτών μας, ανάξιες λόγου μπροστά στα ασιατικά και αφρικανικά αδέλφια μας που μετανάστευσαν εδώ, στη Δύση της ευμάρειας και του πολιτισμού (αυτή τη Δύση που ξεζουμίζει χρόνια τις χώρες τους είτε με... ανθρωπιστικούς πολέμους είτε αρμέγοντας τον ορυκτό πλούτο και τις πρώτες ύλες με την πυγμή του ισχυρού και τη νοοτροπία του παλαιού αποικιοκράτη).

Οι... αριστεροκράτες διανοούμενοι είναι υπεράνω. Δεν καταδέχτηκαν ποτέ να έχουν νταλαβέρι με τη μεταπολιτευτική εξουσία, αρνούμενοι να πάρουν διευθυντικά πόστα που θα τους έφερναν σε σύγκρουση με τη συνείδηση και την ιδεολογία τους (ή μήπως όχι;). Είναι μάχιμοι, ανιδιοτελείς, αμόλυντοι. Περιστασιακά είναι σταυροφόροι της πολιτικής ορθότητας, μια... αστυνομία της σκέψης.

Οι ίδιοι υποφέρουν από ορισμένες «αλλεργίες» που τους ταλαιπωρούν και προσπαθούν να τις αγνοήσουν, να τις ξορκίσουν, να τις θεραπεύσουν με κομψευόμενο τρόπο και λόγο. Αξίες και έννοιες... αλλεργικές, όπως «πατρίδα», «ρίζες», «έθνος», «παράδοση», «πνευματική κληρονομιά», «οικογένεια», «πίστη», «κοινότητα», «λαός».

Αποκομμένοι από τον απλό, καθημερινό Ελληνα, έχουν φτιάξει τις... αντιβιοτικές καραμέλες τους και τις πιπιλάνε δημοσίως όποτε τους δοθεί ευκαιρία: «πολυπολιτισμικότητα», «αρχαιοπληξία», «σοβινισμός», «εθνικισμός», «ασυνέχεια», «μετανεοτερικότητα», «ομοφυλοφιλία», «εξατομίκευση» κ.ά. Ταυτίζοντας πανεύκολα και συλλήβδην όσους έχουν τις προαναφερθείσες αξίες με τους φασαριόζους τραμπούκους παπαρολόγους της Χρυσής Αυγής, βολικό δεκανίκι αποπροσανατολισμού και εκφοβισμού για το κυβερνητικό τρίο.

Η σοφία των αρχαίων (το μέτρο, η αυτογνωσία, η σωφροσύνη, ο άριστος βίος, το «αεί μεσεύειν» του Πλάτωνα κ.ά.), το δημοτικό τραγούδι, τα παραμύθια, οι μεγάλοι μας ποιητές (Καβάφης, Σολωμός, Σεφέρης, Ελύτης), σημαντικοί πνευματικοί άνθρωποι (Πλωρίτης, Λορεντζάτος, Μαλεβίτσης) έχουν δείξει μεταξύ άλλων το δρόμο. Κι όποιος έχει μάτια βλέπει.

* «Ο διδάσκαλος των λέξεων είναι ο λαός... η φύση των πραγμάτων ηθέλησε να γεννιούνται τα λόγια από το στόμα όχι δύο και τριών ανθρώπων, αλλά από του λαού το στόμα» (Διονυσίου Σολωμού «Διάλογος»).

* «Οι μορφωμένοι μακριά από το λαό ή τη ζωή, δεν μας αφήνουν ελπίδες πολλές οι περισσότεροι. Δεν έχουν αγάπη για τον τόπο; Δεν ξέρω. Τι να πω; Τα βιβλία, τους έχουν κάνει το κεφάλι κουρκούτι» (Ζήσιμου Λορεντζάτου «Στου τιμονιού το αυλάκι»).