Πάλι για τον ρατσισμό

Πάλι για τον ρατσισμό

του Λευτέρη Ριζά

Στις 8 Γενάρη αναρτήθηκε στον ΟΙΣΤΡΟ ένα σύντομο άρθρο μου με τίτλο «Ο ρατσισμός ως αντιρατσισμός» . Αφορμή γι αυτό υπήρξε η «αντιρατσιστική» καμπάνια της αριστεράς, με κύριο στόχο της βέβαια την «Χρυσή Αυγή». Καλόν είναι να ξαναδιαβαστεί ώστε να γίνουν κατανοητά τα όσα θα ακολουθήσουν εδώ, συνέχεια ουσιαστικά του άρθρου εκείνου.

Τις τελευταίες ημέρες η βελόνα του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ φαίνεται πως είναι κολλημένη στην ανάγκη ψήφισης από τη Βουλή του σχεδίου νόμου ενάντια στο ρατσισμό και την ξενοφοβία. Ένα νομοσχέδιο του οποίου αγνοούμε το ακριβές περιεχόμενο – διαρροές στις εφημερίδες υπάρχουν μόνο για το τι θα περιλαμβάνει – και το οποίο έχει αναλάβει να καταθέσει ο αρμόδιος υπουργός κ. Αντώνης Ρουπακιώτης, προερχόμενος από την βαθύτατα αντι-ιμπεριαλιστική και ριζοσπαστική ΔΗΜΑΡ.  Πρέπει βέβαια πάντοτε να θυμόμαστε ότι σχετικό σχέδιο νόμου έχει από καιρό δημοσιοποιήσει και καταθέσει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κ. Ευάγγελος Βενιζέλος καλώντας μάλιστα στη συγκρότηση ενός δημοκρατικού-συνταγματικού τόξου μέσα στη Βουλή όλα τα κόμματα, πλην φυσικά της Χρυσής Αυγής. Με την πρόταση του ακριβώς αυτήν στόχευε. Ο νέος μεγάλος στόχος του ΠΑΣΟΚ και όσων εντελώς δουλικά ακολουθούν είναι η απόκρουση, η καταπολέμηση, της Χρυσής Αυγής όχι βασικά με μέσα πολιτικά, κοινωνικά και  βέβαια ιδεολογικά, αλλά κύρια με νομοθετικά. Με ένα αυστηρό νομοθετικό  πλαίσιο  σκληρό, όπως ζητάει και ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ [1] . Που μάλιστα μέσα στην ιδεολογικο-πολιτική του σύγχυση πάει και πολύ πάρα πέρα:

Σε σχετική ανακοίνωση του (8/5/13) έφτασε να υποστηρίζει ότι «Δεν μπορεί να συνεχίσει να γίνεται αποδεκτή η χρήση των δημοκρατικών θεσμών από τους ναζί για την προπαρασκευή ή την κάλυψη εγκληματικών πράξεων. Είναι πια ώρα να σταματήσει η κοντόφθαλμη ανεκτική  αντιμετώπιση του ναζιστικού φαινομένου στο όνομα μικροκομματικών σκοπιμοτήτων, είναι ώρα να δοθεί τέλος στη διακίνηση της άθλιας και ανιστόρητης θεωρίας “των δύο άκρων”. Είναι ώρα να σταματήσει η “ασυλία” των εγκλημάτων σε βάρος των μεταναστών.»

Ακριβώς όμως όπως έγινε  «χτες» έτσι και αύριο θα μπορεί η εξουσία – η Ευρωπαϊκή και τα ντόπια στηρίγματα και ακολουθήματα της – να πούνε ότι όχι μόνο η Χρυσή Αυγή δεν μπορεί να κάνει χρήση των δημοκρατικών θεσμών αλλά και όλοι όσοι ονειρεύονται ή περιλαμβάνουν στο πρόγραμμα τους την αλλαγή του αστικού δημοκρατικού συστήματος με ένα άλλο: λαϊκό, σοσιαλιστικό κλπ.

Η Συνθήκη για τη θέσπιση «Συντάγματος της Ευρώπης» προέβλεπε με το Άρθρο Ι-2[«Οι αξίες της Ένωσης»] ότι «Η Ένωση βασίζεται στις αξίες του σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ελευθερίας, της δημοκρατίας, του κράτους δικαίου, καθώς και του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, συμπεριλαμβανομένων των δικαιωμάτων των προσώπων που ανήκουν σε μειονότητες. Οι αξίες αυτές είναι κοινές στα κράτη μέλη εντός της κοινωνίας που χαρακτηρίζεται από τον πλουραλισμό, την απαγόρευση των διακρίσεων, την ανοχή, τη δικαιοσύνη, την αλληλεγγύη και την ισότητα μεταξύ γυναικών και ανδρών».

 Ξέρουμε πολύ καλά ότι όλα αυτά αποτελούν το απαραίτητο «Φύλλο συκής» που καλύπτει την καθημερινή βάναυση παραβίαση όλων αυτών των «αξιών». Και στις χώρες της Ευρώπης και φυσικά στον υπόλοιπο κόσμο. Βομβαρδισμοί, επεμβάσεις κλπ είναι στην ημερήσια διάταξη της προάσπισης των συλλογικών και ατομικών ελευθεριών.

Με το άρθρο Ι-3 όλα αυτά τα ερμήνευε σύμφωνα με τους «στόχους της Ένωσης», που περιλάμβαναν «1. Η Ένωση αποσκοπεί να προάγει την ειρήνη, τις αξίες της και την ευημερία των λαών της 2. Η Ένωση εργάζεται για τη βιώσιμη ανάπτυξη της Ευρώπης με γνώμονα την ισόρροπη οικονομική ανάπτυξη και τη σταθερότητα των τιμών, την άκρως ανταγωνιστική κοινωνική οικονομία της αγοράς με στόχο την πλήρη απασχόληση και την κοινωνική πρόοδο….»

 Όλα αυτά τα ωραία λογάκια και οι κοινές αξίες είχαν τελικό σκοπό και όριο τους ακριβώς την διασφάλιση μιας άκρως ανταγωνιστικής κοινωνικής οικονομίας της αγοράς. Δεν χρειάζεται να μεταφράσουμε ούτε να εξηγήσουμε τι σημαίνει αυτό ούτε ότι η κατάληξη τους είναι αυτό που βιώνουν σήμερα οι λαοί της Ευρώπης και πιο ειδικά ο Ελληνικός – σε Ελλάδα και Κύπρο – με τα περιβόητα Μνημόνια.

Προκειμένου μάλιστα οι κυρίαρχοι κύκλοι μέσα στην ΕΕ να εξασφαλίσουν από όλες τις μεριές την απρόσκοπτη αναπαραγωγή της «άκρως ανταγωνιστικής οικονομίας της αγοράς», φρόντισαν, έγκαιρα, – πάντα στο όνομα του καλού των πολιτών της Ευρώπης  και πάντοτε στο όνομα της υπεράσπισης των ελευθεριών τους κλπ – να επεξεργαστούν ένα αυστηρό νομοθετικό πλαίσιο που, στο όνομα αυτών των ελευθεριών, να επιτρέπει την εξαπόλυση προληπτικών πολέμων και κάθε λογής καταπίεση σε βάρος άλλων λαών και πολιτισμών. Πως; Ψηφίζοντας π.χ. μέτρα και οδηγίες κατά του «εξτρεμισμού». Όπου εξτρεμισμό αποκαλούσαν κάθε αγώνα που μπορούσε σε στραφεί ενάντια ακριβώς στην άκρως ανταγωνιστική κοινωνική οικονομία τους.

Να τι έλεγε π.χ. το ψήφισμα κατά του εξτρεμισμού:

«Α. Σχέδιο ψηφίσματος

1. Η Κοινοβουλευτική Συνέλευση εκφράζει την ανησυχία του για την αύξηση ορισμένων μορφών εξτρεμισμού στην Ευρώπη, η οποία, αξιοποιώντας το πλαίσιο των δικαιωμάτων και των ελευθεριών που κατοχυρώνει τις ευρωπαϊκές δημοκρατίες, επιδιώκουν στόχους οι οποίοι είναι σε αντίθεση με τις δημοκρατικές και αξίες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ευρώπη και, Στις χειρότερες περιπτώσεις, να εμφανίζει ως αποδεκτή ή ακόμη και προωθούν τη βία.

2. Μεταξύ αυτών των μορφών εξτρεμισμού, του ρατσισμού και της ξενοφοβίας αποτελούν σημαντική πηγή ανησυχίας, και υπό το φως της ανόδου στην εκλογική στήριξη των μερών εμπνέονται από ρατσιστικές ιδέες, όπως συνέβη σε μια σειρά πρόσφατων εθνικών εκλογών, καθώς και όπως και στις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το μη αμελητέος κίνδυνος που παραδοσιακά πολιτικά κόμματα τείνουν να βασίζονται στην ρατσιστικού λόγου, προκειμένου να μη χάσει μέρος του εκλογικού τους σώματος. Αυτό που είναι επίσης ανησυχητική είναι η όλο και πιο εχθρική λόγος που κατέχονται από ορισμένα δημόσια πρόσωπα, που συνορεύει με και ενίοτε βαρύνει απευθείας στην κατηγορία της ρητορικής μίσους.

3. Επιπλέον, η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη και οι κυβερνήσεις έχουν γίνει όλο και περισσότερο επίγνωση της έκτασης της απειλής που τίθεται από τον ισλαμικό φονταμενταλισμό, μια ιδεολογία η οποία, παρόλο που παρέμεινε περιορισμένη στην Ευρώπη, ασκεί μια αυξανόμενη έλξη μεταξύ των νέων μουσουλμάνων, βρίσκοντας πρόσφορο έδαφος στην απογοήτευση τους εξαιτίας του ρατσισμού, των διακρίσεων, του κοινωνικού αποκλεισμού και της ανεργίας που τείνουν να τους επηρεάσει περισσότερο από τον υπόλοιπο πληθυσμό. Αυτή η μορφή εξτρεμισμού έχει οδηγήσει σε μια σειρά από θανάσιμες τρομοκρατικές επιθέσεις, επίσης, σε ευρωπαϊκό έδαφος, όπως στη Μόσχα το 2002 και το 2010, στην Κωνσταντινούπολη το 2003, στο Μπεσλάν και τη Μαδρίτη το 2004 και στο Λονδίνο το 2005.

4. Ευρωπαϊκές χώρες είναι επίσης φιλοξενεί μια σειρά από εξτρεμιστικές ομάδες, που αποτελούνται από ξένους πολίτες, οι οποίοι δεν ενδιαφέρονται για να κάνουν κακό στη χώρα όπου διαμένουν, αλλά οι οποίοι ασχολούνται με την προπαγάνδα και δραστηριότητες συγκέντρωσης κεφαλαίων, προκειμένου να επιτύχουν τους στόχους των ακραίων χώρες καταγωγής τους, όπως είναι η ανατροπή των αρχών με βίαια μέσα, πολιτικής αποσταθεροποίησης μέσω τρομοκρατικών επιθέσεων ή ανταρτών, ή απόσχισης. Είναι επείγον να επεξεργαστεί ένα διεθνές νομικό μηχανισμό με σκοπό να σταματήσει κάθε είδους οικονομική υποστήριξη σε εξτρεμιστικές ομάδες.

5. Παραδείγματα από τις ομάδες αυτές περιλαμβάνουν την Λαϊκή Μουτζαχεντίν του Ιράν και του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (ΡΚΚ) τρομοκρατική οργάνωση, οι οποίες υπάρχουν σε πολλές Συμβουλίου της Ευρώπης, τα κράτη μέλη και Euskadi ta Askatasuna (ETA), το οποίο έχει βάσεις στη Γαλλία. Σε αυτό το πλαίσιο, η Συνέλευση εκφράζει τη βαθιά του ανησυχία για την αναζωπύρωση της βίας προκλήθηκε από αυτονομιστικές ομάδες στην Ευρώπη, όπως συνέβη πρόσφατα στην Ισπανία και την Τουρκία, με μια σειρά από αιματηρές επιθέσεις που διαπράττονται αντίστοιχα από τις τρομοκρατικές οργανώσεις ETA και του ΡΚΚ. ……»

        Δεν χρειάζεται να παραθέσω κι άλλα αποσπάσματα από το ψήφισμα. Γίνεται, νομίζω, κατανοητό τι εννοούν οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές – δια των εκλεγμένων εκπροσώπων τους – όταν ανησυχούν για τον «εξτρεμισμό» και τη δυνατότητα που του παρέχει το πλαίσιο των δικαιωμάτων και των ελευθεριών που είναι κατοχυρωμένες στις Δυτικές δημοκρατίες.

        Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ παραμένοντας τυφλά προσκολλημένος σε αυτές τις πρόνοιες των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών κύκλων της ΕΕ, τις επικαλείται ακριβώς με το ίδιο σκεπτικό: τον κίνδυνο της χρήσης των δημοκρατικών θεσμών από τη Χρυσή Αυγή, ζητώντας από την τρικομματική και μνημονιακή κατά τα άλλα κυβέρνηση, να περιορίσει με ένα πιο αυστηρό – άρα και πιο αντιδημοκρατικό – νομοθετικό πλαίσιο αυτούς τους θεσμούς, τότε μοιραία σκάβει τον δικό του τάφο.

 Γιατί προκειμένου οι Έλληνες – πάνω από το 50% όπως και νάχει – να αποφύγουν τα γκούλαγκ σε περίπτωση που κερδίσει τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ [όπως σοβαρά, όχι δηλαδή αστειευόμενος, συμβούλεψε ο μεταμοντέρνος «φιλόσοφος» Σλαβόι Ζίζεκ τον Τσίπρα, χωρίς μάλιστα να προκαλέσει την οργισμένη αντίδραση του], μπορούν άνετα να ζητήσουν ή να ανεχθούν το νομοθετικό πλαίσιο να εφαρμοστεί όχι μόνο κατά της Χρυσής Αυγής, αλλά και κατά του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Μήπως στο πρόσφατο παρελθόν για ίδιους λόγους δεν ανοίξανε στρατόπεδα συγκεντρώσεως, φυλακές και εξορίες, στήθηκαν εκτελεστικά αποσπάσματα και μπήκαμε σχεδόν όλοι στο γύψο για επτά χρόνια;

        Είναι δυνατόν αυτή η μεταμοντέρνα αριστερά μας να λέει και να προτείνει τέτοια μέτρα; Να είναι τόσο, μα τόσο ηλίθια; Είναι. Όχι γιατί ο εγκέφαλος της δεν λειτουργεί καλά. Δεν είναι βιολογικό το πρόβλημα της, όπως θα υποστήριζε κάποιος χρυσαυγίτης. Αλλά γιατί κοινωνικά, «ταξικά», δεν μπορεί, δεν είναι σε θέση να καταλάβει και να ερμηνεύσει την άνοδο της Χρυσής Αυγής.

Στο προηγούμενο άρθρο μου είχα παραπέμψει στην ερμηνεία του Αντώνη Λιάκου. Ενός διανοούμενου που γενικά κατατάσσεται στους «εθνομηδενιστές» ή τέλος πάντων σε αυτούς που δεν τα πάνε καλά με τις θεωρίες για το έθνος. Είναι γνωστή άλλωστε η επίθεση του στις περί ελληνικού έθνους  απόψεις του Νίκου Σβορώνου. Να επαναλάβω πως προσδιόρισε, εύστοχα κατά τη γνώμη μου, το κοινωνικό υπόβαθρο αυτών που δεν ενδιαφέρονται στην πραγματικότητα για τις φτωχές λαϊκές τάξεις και το πώς βιώνουν την κρίση : «. Η ανασφάλεια από το μεταναστευτικό κατατρέχει τα πιο φτωχά στρώματα,  γιατί συμβιώνουν με τους μετανάστες και μοιράζονται πόρους. Πριμοδοτεί τα κόμματα της   Δεξιάς (εξημερωμένης ή ακραίας) γιατί,   με τη διάλυση της παλιάς βιομηχανικής εργατικής τάξης και του συνδικαλισμού, η Αριστερά έχει χάσει πολλούς από τους παραδοσιακούς της δεσμούς με τα στρώματα αυτά. Τέλος στο  κοινωνικό προσπαθούν να βασιστούν τα κόμματα της Αριστεράς, αλλά   δεν εκφράζουν τους πιο φτωχούς, μα εκείνα τα  μεσαία στρώματα   που σχετίζονται με την πολιτισμική στροφή των τελευταίων δεκαετιών και την επέκταση του κράτους πρόνοιας, όπως εκπαιδευτικοί, υγειονομικό προσωπικό, άνθρωποι στο χώρο των τεχνών, ευρύτερος δημόσιος τομέας. Εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε ότι η διαχείριση αυτών των ζητημάτων είναι συνισταμένη λογικών υπολογισμών,   θυμού και φόβου, καθώς και φαντασιακών προβολών»

Η μεταμοντέρνα μεσοαστική αριστερά μας φοβάται τη Χρυσή Αυγή γιατί κατά βάθος φοβάται – έως και μισεί – τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Δεν μπορεί και δεν θέλει να απευθυνθεί σε αυτά, δεν μπορεί και δεν θέλει να τα εκφράσει, οργανώσει, διαφωτίσει, να τους δώσει το λόγο – και μέσα στις οργανώσεις της – να τα κινητοποιήσει. Κι επειδή αυτά δεν την ακολουθούν θυμώνει. Κακιώνει μαζί τους. Κι αυτό το καλύπτει τόσο πιο εύκολα όσο αυτά τα κοινωνικά στρώματα, αγανακτισμένα, πιεσμένα από παντού – και από τους μετανάστες – χωρίς πολιτική πείρα και ωριμότητα, χωρίς το απαραίτητο ιδεολογικό επίπεδο [ξεθεωμένα στη δουλειά πώς να το αποκτήσουν], ακολουθούν αυτούς, τους φασίστες, που απευθύνονται σε αυτά με απλά και χοντροκομμένα λόγια.
Με ρατσισμό, με το «όλοι ίδιοι είναι», με το «πρώτα οι Έλληνες» κλπ. Που, όμως, η «πλέμπα» τα καταλαβαίνει. Γιατί, δεν την ζαλίζουν με κριτικές για τον οπορτουνισμό [π.χ. ΚΚΕ] ή με παρόλες για την «κοινωνία των πολιτών» και τη σχέση «ηθικής και πολιτικής». Δεν την ενοχλούν με αντιεθνικιστικές βλακείες του τύπου του ευρωκομμουνισμού. Δεν προσπαθούν να την πείσουν για το γάμο των ομοφυλόφιλων και το δικαίωμα τους να υιοθετούν παιδιά [όταν ο απλός μεροκαματιάρης φτύνει αίμα να ζήσει τα δικά του παιδιά], ούτε βέβαια με τα δικαιώματα των ζώων και της κατσαρίδας [2] .

       

Η εμμονή του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ με το νομοσχέδιο για το ρατσισμό και την ξενοφοβία δείχνει και άλλα πράγματα. Ας πούμε ότι δεν έχει καμιά επαφή με την πραγματική πραγματικότητα της ελληνικής κοινωνίας. Βλέπει μόνο τις αντανακλάσεις της, όπως έλεγε και ο Πλάτωνας στην ΠΟΛΙΤΕΙΑ του [η περιβόητη σπηλιά του]. Δεν έχει ακούσει φαίνεται, δεν έχει δει ποτέ του – είναι περίεργο γιατί ο πρόεδρος του σύχναζε κάποτε στο γήπεδο, παρακολουθώντας τον ΠΑΟ – το ξύλο που πέφτει μεταξύ οργανωμένων οπαδών του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού, της ΑΕΚ, του ΠΑΟΚ, Άρη κλπ. Δεν έχουνε ακούσει ότι οι οπαδοί του Ολυμπιακού μόλις πέρναγαν τα Τέμπη τύχαιναν εξαιρετικής υποδοχής από τους ΠΑΟΚτζήδες. Δεν έχουν ακούσει τι παθαίνει ο Θρύλος και ο Πειραιάς ή ο ΠΑΟ κι η Λεωφόρος ή η ΑΕΚ και η Τουρκία; Δεν μάθανε πώς πριν μόλις λίγα χρόνια δολοφονήθηκε οπαδός μιας ομάδας από ομαδική επίθεση οπαδών άλλης; Αυτά όλα δεν είναι μήπως ένας ιδιόμορφος ρατσισμός για τον οποίο ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν να ασχοληθούν; Γιατί αφορούν τα παιδιά του λαού και όχι τα δικά τους τα κανακάρικα. 

Το άλλο που προδίδει η εμμονή του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ είναι το πραγματικό πολιτικό αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει. Καμιά μεγάλη πρόταση του – πολιτική, κινηματική, οργανωτική – δεν έχει αποδώσει όσα περίμενε και υπολόγιζε. Και τώρα νομίζει, πώς έτσι θα κινητοποιήσει τις πλατειές λαϊκές μάζες σε ένα μεγάλο αντιφασιστικό μέτωπο. Αλλά εκεί συναντάει και τον ευτραφή πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ που έχει προλάβει κι έχει καταθέσει πρόταση αντιρατσιστική-αντιξενοφοβική και φυσικά τη ΔΗΜΑΡ. Κι οι τρεις μαζί σαν τα ανιψάκια του παπα-Σκρούτζ  τσιρίζουν απαιτώντας τη γρήγορη ψήφιση του αόρατου μέχρι στιγμής νομοσχεδίου. 

Το αστείο με όλους αυτούς έχει συνέχεια. Θέλουν να τιμωρήσουν και το φόβο. Την ξενοφοβία. Γιατί μόνο όμως, την ξενοφοβία; Κάθε λογής φοβία πρέπει να τιμωρείται. Φοβάσαι μην μείνεις άνεργος; Μήπως δεν θάχεις να πληρώσεις τους λογαριασμούς σου; Μη τυχόν και αρρωστήσεις; Φοβάσαι τους σεισμούς, τις βροντές, τις καταιγίδες, τις αστραπές; Απαράδεκτα. Τιμωρία. Τέρμα ο φόβος κι ας μην υποσχέθηκε κάτι τέτοιο ο Φρόϋντ ή έστω ο Ζίζεκ. 

Η αλήθεια είναι ότι στην παγίδα δεν έπεσε το ΚΚΕ. Δεν βγήκε να κάνει δηλώσεις, λέγοντας μάλιστα ότι πριν δει  το νομοσχέδιο δεν μπορεί να πάρει θέση. Του μύριζε βέβαια ευρωπαϊκή προέλευση που κατά βάθος στοχεύει την αριστερά. 

Όπως ο νόμος κατά του σοσιαλισμού του Βίσμαρκ δεν έβαλε φρένο στη διάδοση των σοσιαλιστικών ιδεών έτσι και κανένας νόμος δεν μπορεί από μόνος του να ανακόψει τη διάδοση είτε προοδευτικών είτε αντιδραστικών ιδεών. Το μάθαμε και από την ιστορία των «υπαρκτών» σοσιαλισμών. Δεν κατάφεραν μετά από πολλά χρόνια κυριαρχίας και αποκλειστικής ιδεολογικής διαπαιδαγώγησης να ξεριζώσουν ξεπερασμένες ιστορικά και επιστημονικά ιδεολογίες. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ με την εμμονή του δείχνει ότι δεν έχει μάθει τίποτα. Κι όσοι δεν μαθαίνουν από την ιστορία, κατά την ταπεινή γνώμη μου, είναι κι αυτοί για το λαό και τη χώρα τους επικίνδυνοι. 

Μένει ένα τελευταίο ερώτημα. Θα προβλέπεται ή θα απαιτηθεί στο σχέδιο νόμου αν και πως θα τιμωρούνται με ιδιαίτερο τρόπο οι αλλοδαποί ρατσιστές που δρούν κατά των ελλήνων; Δηλαδή όσοι κλέβουν, τραυματίζουν ή δολοφονούν έλληνες θα τυχαίνουν ιδιαίτερης αντιρατσιστικής μεταχείρισης ή όχι;

Υ.Γ. Μόλις τώρα διάβασα στις ειδήσεις που τρέχουν στο διαδίκτυο ότι το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο οδηγείται στο «γαλάζιο» ράφι, όπως έσπευσαν να καταγγείλουν τα γνωστά κόμματα. Απόδειξη ότι η Ν.Δ. χειραγωγείται από τη Χρυσή Αυγή. Ότι οι «προοδευτικοί» μας μπορεί να λένε αντιδραστικές ανοησίες είναι ψευδής είδηση.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ – ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

1- Η θέση του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ήταν και είναι σαφής: είναι απαραίτητη η θέσπιση και η εφαρμογή ενός αυστηρού νομοθετικού πλαισίου που θα δρα απαγορευτικά στη ρατσιστική βία και θα βάλει τέλος στην ασυλία των εγκλημάτων εις βάρος των μεταναστών [ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ 21/05/2013]  

2 -  Δεν μούρθε αυτό έτσι ξαφνικά. Χτες μόλις πληροφορήθηκα, από μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, ότι στα πλαίσια του λειτουργεί ομάδα για τα δικαιώματα των ζωών που έφρασε να την απασχολούν αυτά των κατσαρίδων. Όχι γι αυτό δεν έχει ευθύνη ο Ζίζεκ.