ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΒΟΥΛΗΣ
ΙΕ΄ ΠΕΡΙΟΔΟΣ
ΠΡΟΕΔΡΕΥΟΜΕΝΗΣ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
ΣΥΝΟΔΟΣ Α΄
Παρασκευή, 26 Απριλίου 2013
ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΓΛΕΖΟΣ: Αγαπητοί Πρόεδροι, αγαπητοί συνάδελφοι, από τα διάσελα της ιστορίας, από τα κορφοβούνια της Αντίστασης, αυτή τη στιγμή μας παρακολουθούν όλοι οι νεκροί που θυσιάστηκαν για να είμαστε σήμερα εμείς ελεύθεροι. Απολογούμαι σήμερα απέναντι σε αυτούς.
Θα ήθελα, επίσης, να πω ότι σήμερα είναι μια σημαδιακή ημέρα, διότι στις 24 Απριλίου του 1944 στο Μεσόβουνο της Κοζάνης -για τρίτη φορά η επιδρομή- εκτέλεσε εκατόν πενήντα γυναικόπαιδα. Ακόμη, στο Κάτω Γραμματικό, πάλι της περιοχής της Κοζάνης και στην Κουτσούφλιανη, δεκατρείς εκτελέστηκαν. Στην Αθήνα, επίσης, τέσσερις.
Αυτά ως μνημόσυνο γι αυτούς τους νεκρούς.
Από τα θεωρεία μας παρακολουθούν αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης. Τους χαιρετίζω για τη συμβολή τους στον αγώνα που χρόνια πριν ξεκινήσαμε γι’ αυτήν την υπόθεση.
Το πρόβλημα είναι οι οφειλές της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα. Δεν είναι τα προβλήματα που έχουνε σχέση με το τι θέλει η Ελλάδα. Αυτό το ζήτησε στην αρχή. Είναι το τι τελικά έχει επιδικαστεί να πληρώσει η Γερμανία για ό,τι έκανε στην Ελλάδα.
Και να πληρώσει όχι βέβαια για καταστροφές, που έχουν σχέση με τον πόλεμο. Γιατί κάποιος -που δυστυχώς διετέλεσε και Υπουργός Εξωτερικών- γράφει σε ένα άρθρο του προχθές σε κάποια καθημερινή εφημερίδα ότι αυτά έχουν σχέση με τη λεία πολέμου. Θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι άλλο θέμα είναι οι οφειλές της Γερμανίας προς την Ελλάδα για την καταστροφή που έκανε στην εθνική της οικονομία, άλλο θέμα είναι οι αρχαιολογικοί θησαυροί, τους οποίους πρέπει να επιστρέψει, άλλο θέμα είναι το αναγκαστικό δάνειο, άλλο θέμα είναι οι οφειλές προς τα θύματα και άλλο θέμα είναι οι πολεμικές συγκρούσεις. Η λεία πολέμου, τα λάφυρα πολέμου, αυτά ανήκουν στο κράτος που κατέλαβε μια χώρα. Δεν έχουν σχέση. Και μην μπερδεύουμε τα θέματα με αυτό τον ανεκδιήγητο τρόπο. Το σημειώνω, επειδή διετέλεσε και Υπουργός Εξωτερικών.
Εάν, αγαπητέ κύριε Υπουργέ, ακολουθήσετε τα ίδια χνάρια, χαθήκαμε. Αλλά επειδή έχω εμπιστοσύνη ότι δεν θα ακολουθήσετε τον ίδιο δρόμο, έχω πει από την αρχή ότι χαιρετίζω την πρωτοβουλία που ανέλαβε η Κυβέρνηση. Ποια πρωτοβουλία; Εμείς, ο ΣΥΡΙΖΑ, έχουμε καταθέσει εδώ και καιρό αυτή την επερώτηση. Αλλά επίτηδες αφήσαμε να φέρει το θέμα και να ορίσει η Κυβέρνηση το πότε θα γίνει η συζήτηση, για να μην φανεί ότι εμείς διεκδικούμε κάτι κομματικό.
Με την ευκαιρία αυτή θα ζητήσω συγνώμη από το ενάμισι εκατομμύριο ανέργους –εγώ λέω ότι είναι δύο εκατομμύρια- θα ζητήσω συγνώμη από τα πεντακόσιες εβδομήντα χιλιάδες καταστήματα που έχουν κλείσει κι έχει μπει λουκέτο, θα ζητήσω συγνώμη από τους τέσσερις χιλιάδες που έχουν αυτοκτονήσει και τους συγγενείς τους, θα ζητήσω συγνώμη από τους νέους μας που φεύγουν και πάνε στο εξωτερικό.
Να πω ότι αυτή την ώρα συζητάμε αυτό το θέμα που δημιούργησε αυτή την κατάσταση. Γιατί, πρωτουργός της δημιουργίας όλης αυτής της ιστορίας είναι το γεγονός ότι δεν δικαιώθηκαν όλοι οι αγωνιστές της εθνικής αντίστασης, όλες οι οργανώσεις, που ξεκίνησαν έναν αγώνα για τη λευτεριά της πατρίδας. Και ήταν το μόνο που πετύχαμε, γιατί δεν πετύχαμε ούτε το θέμα της εθνικής ανεξαρτησίας ούτε το θέμα της δημοκρατίας, όπως το θέλαμε και το είχαμε ονειρευτεί, ούτε το θέμα της κοινωνικής δικαιοσύνης. Και να μην νομίζετε ότι ήταν θέματα αριστερών. Αναφέρω μονάχα μία οργάνωση της αντίστασης, που δεν ανήκε στην αριστερά -την ΕΚΑ- και που στον τίτλο της τον ίδιο το αναφέρει. Τι θα πει ΕΚΑ; Εθνική και Κοινωνική Απελευθέρωση. Τα καταστατικά τους, τα οποία έχω δημοσιεύσει στα βιβλία μου, προχωρούνε για σοσιαλισμό, λένε για τα πάντα. Ήταν ίδιοι και κοινοί οι αγώνες μας, άλλο αν αργότερα τα κάνανε και εκείνοι και εμείς θάλασσα. Λέω, όμως, την ιστορία πώς ξεκίνησε και πώς είναι.
Ποιο είναι το πρόβλημα; Όπως είπα, το θέμα δεν είναι τι ζητάμε εμείς. Όταν έγινε η Απελευθέρωση, οι τέσσερις μεγάλοι –Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, Αγγλία, Γαλλία και Σοβιετική Ένωση- είχαν ορίσει πού θα είναι ο καθένας στη Γερμανία και πήρανε από τη Γερμανία ό, τι θέλανε, κατά το δοκούν, χωρίς να δώσουν λογαριασμό σε κανέναν: και υλικά αγαθά και εργοστάσια και επιστήμονες και αρχαιολογικούς θησαυρούς. Αυτά είναι γνωστά. Οι άλλες χώρες είπαν: «Τι θα γίνει;». Και τότε συγκλήθηκε στο Παρίσι το Φλεβάρη του 1946 η δεκαεννιαμελής Διασυμμαχική Επιτροπή. Εκεί η Ελλάδα ζήτησε αυτά που έπρεπε να ζητήσει, με βάση το βιβλίο του Δοξιάδη, που είχε τότε εκδοθεί, με βάση την έκθεση μιας ειδικής επιτροπής, όπου ήταν επικεφαλής ο ίδιος ο Καζαντζάκης. Έχει δημοσιευθεί ένα τεράστιο βιβλίο, πολύ μεγάλο. Αυτό που κάναμε είναι σμίκρυνση, όχι του περιεχομένου, αλλά σμίκρυνση του όγκου. Το βιβλίο αυτό λέγεται: «Αι θυσίαι της Ελλάδος στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο».
Και το έχει και στα γαλλικά: «Les sacrifices de la Grèce a la seconde guerre mondiale».Το έχει και στα αγγλικά: «The sacrifice of Greece in the second World War». Το έχει και σταρώσικα «Жертва Греции во второй мировой войне». Το έχει όλο. Και είναι αναλυτικά εδώ ό,τι καταστροφές μας έκαναν.
Και είπε τότε η Ελληνική Αντιπροσωπεία: «Έναντι όλων αυτών των καταστροφών ζητάμε 14,5 δισεκατομμύρια δολάρια αγοραστικής αξίας 1938.» Και απάντησαν: «Τι είναι αυτά που λέτε;» Και άρχισαν την περικοπή. Περικοπή, περικοπή, περικοπή!
Μεταξύ των δεκαεννέα μελών –το σημειώνω, γιατί έχει αξία- ήταν κι η Τουρκία, η οποία είχε βγει στον πόλεμο και είχε ταχθεί με το μέρος των συμμάχων ένα μήνα πριν. Ψήφισε κι αυτή εναντίον μας. Τελικά, μας τα περιέκοψαν και όρισαν 7.100.000.000 δολάρια αγοραστικής αξίας 1938, που σημαίνει σήμερα 108 δισεκατομμύρια ευρώ.
Τι ήταν αυτές οι καταστροφές της οικονομίας της χώρας; Είπαμε, δεν ήταν οι πολεμικές καταστροφές. Ήταν η καταστροφή στην οικονομία. Που σήμαινε τι συγκεκριμένα; Σήμαινε το εξής: Πήγαν οι Γερμανοί -που ήρθαν πίσω- οικονομολόγοι μαζί και είπαν ότι το 51% όλων των μετοχών, όλων των εταιρειών -κρατικών, παρακρατικών, συγκρατικών και ιδιωτικών- περιέρχονται στα χέρια των Γερμανών. Καταλαβαίνετε τι σημαίνει το 51%. Κυκλοφόρησαν, επίσης, αυτό το χαρτονόμισμα των 50 γερμανικών μάρκων, όπου αλώνιζαν κι έπαιρναν από τον καθένα ο,τιδήποτε. Γι’ αυτό το λόγο άρχισε η μεγάλη πείνα. Πείνα τρομερή στην Ελλάδα! Πείνα που δεν μπορεί κανείς να τη σκεφτεί!
Έχω γράψει –κι ας μου επιτραπεί- ένα σχετικό ποίημα για το θέμα: «Πέθανα σήμερα το πρωί από την πείνα σε ένα πεζοδρόμιο του Μεταξουργείου, οδός Αχιλλέως, δεν θυμάμαι σε ποιο, την ώρα που το αγιάζι το ίδιο τουρτούριζε από το σύγκρυο του τρόμου. Δεν άντεξε στην λαίλαπα που έφερε η κατοχή. Δεν θυμάμαι καλά κι αν ήταν Δεκέμβρης του ’41 ή Γενάρης ή Φλεβάρης του ’42. Εκείνο πάντως που δεν ξεχνώ είναι πως πέθανα από την πείνα.»
Αγαπητοί φίλοι, διετέλεσα υπάλληλος του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού που ήταν στην Ελλάδα, στο Τμήμα Καταγραφής των Θανάτων. Οι θάνατοι έφτασαν τους τετρακόσιους την ημέρα.
Κι ενώ η Ελλάδα βρισκόταν σ’ αυτήν την καταστροφή -θα σας εξηγηθεί πώς- φτάσαμε στο σημείο εκείνη την εποχή να δανείσουμε εμείς τη Γερμανία. Όλα τα χρόνια δανειζόμαστε και τώρα δανειζόμαστε και δανείσαμε τη Γερμανία στη χειρότερη περίοδο της ζωής μας.
Αγαπητοί φίλοι –έτσι θα σας λέω- εμείς θεωρούμε ότι το θέμα είναι εθνικό, θεωρούμε ότι το θέμα δεν πρέπει σε καμμία απολύτως περίπτωση να ξεκινήσει από κομματικά κίνητρα. Εμείς -πείτε ό,τι θέλετε για το ποιος ξεκίνησε πρώτος τον αγώνα, ας τον ξεκίνησε όποιος ήθελε πρώτος- δεν διεκδικούμε τίποτα. Λέμε απλά: Μπορούμε εμείς να φτιάξουμε μία διακομματική Επιτροπή -που έχουμε από καιρό ζητήσει στο Κοινοβούλιο- και να ζητήσουμε αυτή η Επιτροπή να επισκέπτεται όλα τα Κοινοβούλια και να συζητάει για ό,τι θέλει; Και, επιτέλους, μπορεί η Ελληνική Κυβέρνηση να ξεφύγει από τον ξύλινο λόγο που διατύπωνε ως τώρα -«Δεν παραιτούμεθα των αξιώσεών μας, αλλά περιμένουμε τη διεθνή συγκυρία της σχέσης των δύο χωρών και ό,τι ο διπλωματικός λόγος, ο πλούσιος, συνδράμει προς αυτήν την κατεύθυνση»- για να μην κάνουμε τίποτα;
Περιμένουμε και το λέω με μια πίστη. Ευελπιστώ. Περιμένουμε, όχι μονάχα εγώ, αλλά όλοι οι αγωνιστές της αντίστασης που επιζούμε. Περιμένει όλος ο ελληνικός λαός που έχει υποστεί τα πάνδεινα. Δεν υπάρχει ούτε μία ελληνική οικογένεια που να μην έχει θύμα στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Περιμένουμε από την Κυβέρνηση να κάνει το βήμα, να καλέσει τη γερμανική κυβέρνηση και να πει «ελάτε να συζητήσουμε». Και μόνο το γεγονός ότι ο Σόιμπλε λέει ότι το θέμα είναι λήξαν, σημαίνει ότι υπήρχε θέμα. Πώς έληξε; Γιατί έληξε; Με ποια διαδικασία έληξε; Έλα εδώ, Σόιμπλε, να το κουβεντιάσουμε. Αν η Κυβέρνηση το κάνει αυτό, να είναι σίγουρη ότι θα έχει όλο τον ελληνικό λαό μαζί της. Αν η Κυβέρνηση το κάνει αυτό, όποια κι αν είναι, να ξέρει ότι επιτέλους ταυτίζει τον εαυτό της με την ιστορία του έθνους και με το μέλλον της χώρας μας.
Γι’ αυτό το λόγο εγώ δεν θέλω να μιλήσω παραπάνω. Ό,τι τυχόν ξέχασα, θα το πω στη δευτερολογία μου. Εκείνο που θέλω να τονίσω είναι ότι ήλθε η στιγμή το Ελληνικό Κοινοβούλιο να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και να κάνει το χρέος του απέναντι στην ιστορία μας.
Σας ευχαριστώ.
(Χειροκροτήματα)
- Δευτερολογία.
ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΓΛΕΖΟΣ: Αγαπητοί συνάδελφοι, αγαπητέ Πρόεδρε, κατανοώ απολύτως τη διάθεση όλων που θέλουν να δικαιολογήσουν, κατά κάποιον τρόπο, τη δική τους στάση ως τώρα απέναντι στο θέμα. Αλλά ας το αφήσουμε τώρα αυτό και ας το συζητήσουμε άλλη φορά. Εγώ δεν έχω αντίρρηση να το συζητήσουμε μια άλλη φορά. Τώρα, ενώπιόν μας είναι το τεράστιο θέμα του τι πρέπει να γίνει από εδώ και πέρα.
Θα ήθελα μονάχα να αναφέρω ότι επειδή υπάρχουν ορισμένα προβλήματα που έχουν γεννηθεί και που οφείλουμε να δώσουμε μια απάντηση. Το ένα από τα θέματα αυτά και το κυριότερο είναι το εξής: Γιατί να πληρώσει ο σημερινός γερμανικός λαός ό,τι έκανε το Γ΄ Ράιχ; Τι ευθύνη έχουν τα παιδιά για τις ευθύνες των προγόνων τους;
Η απάντησή μου είναι η ακόλουθη. Δεν θα σταθώ στο διεθνές δίκαιο, το οποίο λέει ότι οι διάδοχες κυβερνήσεις ως συνέχεια της κρατικής προηγούμενης υπόστασης και κατάστασης δεν μπορούν να εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις που έχουν αναληφθεί, δημιουργηθεί, από τα προηγούμενα κράτη. Δεν θα σταθώ εκεί. Δεν θα σταθώ ούτε στο τεράστιο θέμα πως υπάρχει το διεθνές δίκαιο που λέει ότι τα εγκλήματα πολέμου δεν μπορούν να παραγραφούν. Δηλαδή το γεγονός ότι η Γερμανία ξεκίνησε από την άλλη άκρη της γης να έρθει εδώ να μας πολεμήσει, χωρίς να την προκαλέσουμε σε τίποτα θα μπορούσε να το πει κάποιος. Όπως επίσης και το θέμα των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας.
Ωστόσο, θα πω το εξής, που έχει μια ιδιαίτερη σημασία: Η Γερμανία δεν πλήρωσε όσα της είχαν καταλογίσει στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και γι’ αυτό έκανε τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς. Γι’ αυτό δεν είναι τυχαία η τιτλοφόρηση του βιβλίου μου, «Και ένα μάρκο να ήταν…» οφείλει η Γερμανία να πληρώσει για να μην επαναλάβει στο μέλλον παρόμοια εγκλήματα.
Φέρνω όμως και ένα άλλο στοιχείο, που είναι πολύ σημαντικό. Όταν εξαιτίας του θέματος των ομήρων έπρεπε να πληρώσει η Γερμανία σε όλους, όσοι είχαν δουλέψει καταναγκαστικά, αποφάσισε η γερμανική Κυβέρνηση να χωρίσει το θέμα και να πει «Το ένα τρίτο θα το πληρώσουν οι εταιρείες όπου δούλευαν οι όμηροι, το ένα τρίτο το κράτος και το ένα τρίτο ο γερμανικός λαός». Ξεσηκώθηκε τότε ο γερμανικός λαός και το απέκλεισε και γι’ αυτό πλήρωσαν μονάχα το γερμανικό δημόσιο και οι εταιρείες.
Το ίδιο λέω κι εγώ τώρα. Εγώ δεν ζητάω από τον γερμανικό λαό -και δεν πρέπει να ζητήσουμε από τον γερμανικό λαό- να πληρώσει. Ζητάμε να πληρώσουν όλες οι εταιρείες, οι οποίες θησαύρισαν στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, και το γερμανικό δημόσιο, που φορολογεί περισσότερο τους ανθρώπους αυτούς.
Αυτό είναι η απάντησή μου σε αυτό που ήθελαν να πουν.
Και ένα άλλο. Αγαπητοί συνάδελφοι, δεν μπορούμε να ξεχάσουμε ένα γεγονός. Όλα τα κράτη πήραν επανορθώσεις, εκτός από την Ελλάδα. Η Γερμανία είχε συνάψει δάνεια αναγκαστικά και με την Πολωνία και με τη Γιουγκοσλαβία. Τα πλήρωσε και τα δυο. Γιατί δεν πληρώνει την Ελλάδα; Οπότε γεννιέται το ερώτημα για τις γερμανικές κυβερνήσεις, μας μισούν επειδή με το έπος του ’40-41 η Ελλάδα κατέρριψε το μύθο του αήττητου του Άξονα; Δεν μπορείτε να το συλλάβετε. Τι εμπιστοσύνη; Για μια ελπίδα που γεννιέται. Από την αντίσταση του ελληνικού λαού γεννήθηκε.
(Στο σημείο αυτό κτυπάει το κουδούνι λήξεως του χρόνου ομιλίας του κυρίου Βουλευτή)
Αναφέρομαι στο γεγονός ότι με κάλεσαν Γάλλοι αντιστασιακοί να μου μιλήσουν για την αντίσταση που είχαν προκαλέσει στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Με έφεραν στα σύνορα Ελλάδας-Ιταλίας και μου είπαν: «Κοκορεύεστε, επαινείστε ότι κάνατε εσείς πρώτοι αντίσταση, πρώτοι κάναμε εμείς οι Γάλλοι». Λέω, τι κάνατε; «Όταν εσείς πολεμάγατε στην Αλβανία, εμείς υψώσαμε εδώ στα σύνορα Γαλλίας-Ιταλίας πανό και γράφαμε επάνω «Έλληνες προσοχή, μην προχωρήσετε παραπέρα, από εδώ και πέρα αρχίζει η Γαλλία»». Και αυτό, με το γαλατικό χιούμορ τους, αποδεικνύει πόσο είχαμε εμπνεύσει τους λαούς.
Και συνεχίζω: Μας μισούν οι Γερμανοί, γιατί ανατρέψαμε όλα τα σχέδια του Χίτλερ με τη μάχη της Κρήτης; Μας μισούν οι Γερμανοί –και εννοώ τις γερμανικές κυβερνήσεις- γιατί με την καθήλωση εδώ 12 μεραρχιών -επίλεκτων μεραρχιών γερμανικών- βοήθησε η Ελλάδα, ώστε να μην έχει ναζιστικό καθεστώς η Γερμανία; Οφείλουν απάντηση σε αυτό οι γερμανικές κυβερνήσεις.
Τα επιχειρήματα τα λέω, όχι για εσάς που πιστεύω ότι τα γνωρίζετε, αλλά για να τα ακούσει ο ελληνικός λαός από εσάς. Γιατί αυτή η εξαίρεση;
Και θέλω να πω και ένα τελευταίο. Το μόνο έθνος, απ’ όταν ξεκίνησε ο πόλεμος και όταν τελείωσε, που έχει λιγότερο πληθυσμό, είναι η Ελλάδα. Τα στατιστικά στοιχεία τα έχω αναφέρει όλα στο βιβλίο, όποιος θέλει να ανατρέξει. Κανένα άλλο έθνος του κόσμου, απ’ όταν άρχισε ο πόλεμος και όταν τελείωσε, δεν έχει λιγότερο πληθυσμό. Αυτή ήταν η προσφορά του ελληνικού λαού και δεν θα μας συγχωρέσει κανένας, εάν σήμερα δεν πράξουμε το καθήκον μας. Και το καθήκον μας είναι ένα, παραμερίζοντας οποιεσδήποτε κομματικές διαφορές ανεκτές και οποιαδήποτε άλλη αντίληψη, να συστρατευτούμε, όπως και στον αγώνα τον προηγούμενο, στην υπεράσπιση και της ιστορίας μας και περισσότερο από όλα του μέλλοντος των παιδιών μας. Δεν έχουμε δικαίωμα να τους δώσουμε ως μνήμη, ως θύμηση ότι παραιτούμεθα του αγώνα του δικαίου, ότι παραιτούμεθα του αγώνα του ηθικού, που είναι πάνω από όλα.
(Χειροκροτήματα από την πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.