Του Μανόλη Φραγκάκη
Στην πλατεία της Κάντανου, κάτω από τον ίσκιο του μεγάλου πλατάνου, είχα ξαποστάσει σ’ ένα τραπέζι.
Ήταν από τις φορές που σταματούσα εκεί πριν κατηφορίσω στο Λιβυκό,
να πάρω ανάσα απ’ τα βουνά και να γεμίσω τα μάτια μου με ανθρώπους.
Γύρω μου φίλοι και γνωστοί·
εγώ ο περαστικός, εκείνοι οι ρίζες του χωριού,
γινόμασταν όλοι συντροφιά.
Η κουβέντα άρχιζε πάντα απλά,
πήγαινε από το ένα στο άλλο,
από το νερό και τα χωράφια,
από τις ελιές μέχρι τους σβούρους στα όρη,
ώσπου στο τέλος θα δενόταν η συζήτηση
με την πολιτική.
– Γιατρέ, το κοπέλι είναι άδικα μέσα.
Πρέπει να κάνομε κάτι να βγει!
Η φωνή του Γιώργη ήρθε σαν μαχαιριά, στιβαρή και αποφασισμένη,σαν να μιλούσε για δικό του αίμα.
– Ποιο κοπέλι, Γιώργη; ρώτησα.
– Η Ηριάννα, γιατρέ. Είναι άδικα σου λέω μέσα!
Έμεινα να τον κοιτώ απορημένος.
– Και πώς τη γνωρίζεις την Ηριάννα;
Τότε χαμογέλασε με ένα βλέμμα που δεν χωρούσε αμφισβήτηση.
– Ούλο το χωριό την ξέρει.
Τα απογεύματα κάθεται εδώ ο Ευτύχης και μας μιλά. Μας φέρνει τα νέα του κόσμου.
Μιλάει, κι εμείς ακούμε.
Έτσι μάθαμε την Ηριάννα, έτσι την πονέσαμε.
Ήταν η ώρα που ο ήλιος γαλήνευε,
και η πλατεία έμοιαζε να χωράει μέσα της όχι μόνο το χωριό, μα κι έναν ολόκληρο κόσμο που δεν σηκώνει αδικία.
Κι έμεινα να συλλογιέμαι πώς ένα χωριό, κρυμμένο στα βουνά και στραμμένο στη θάλασσα, μπορεί να ανοίγει την καρδιά του σε ξένο άνθρωπο, να τον κάνει δικό του.
Κι έμεινα να συλλογιέμαι για τον Άνθρωπο-
τον υπέροχο Ευτύχη Μπιτσάκη,
έναν δάσκαλο με αποτύπωμα παγκόσμιας πνοής,
να κάθεται στο χωριό του και να μιλά με τους συγχωριανούς του για τα άδικα του κόσμου.
Να φέρνει τις μεγάλες ιδέες στο τραπέζι με το κρασί και τη ρακί,
να κάνει την παγκόσμια φιλοσοφία κουβέντα της πλατείας.
Έτσι που ο λόγος του να φωτίζει,
κι η αδικία όπου γης να γίνεται κοινός καημός,
να χωρά σε κάθε ψυχή που αγαπά το δίκιο.
Αντίο σπουδαίε Ευτύχη,
σημαντικό το αποτύπωμα σου και σε εμένα.
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.