Φώτης Κόντογλου
Πότε πρόφτασε η άνοιξη και στόλισε τη γη σαν νύφη!
Παντού πρασινάδα και δροσιά. Εκεί που ήτανε ξέρακας, βλέπεις χλωρασιά, εκεί που έβλεπες χώματα ξεροκαμένα από το βοριά, τώρα βρίσκεις ένα χαλί με χίλια χρώματα κεντημένο. Τα άγρια βράχια πλουμισμένα σαν από το χέρι κανενός ζωγράφου.
Όλη η πλάση χαίρεται. Το κάθε ζωντανό πλάσμα ζωντανεύει πιο πολύ, κι όσα δε ζούσανε έρχονται στη ζωή. Πουλιά κελαηδούνε, πεταλούδια και χρυσοβασιλιάδες και λογιών λογιών μαμούδια πετάνε, είτε περπατάνε στο χώμα. Τα χελιδόνια ήρθανε από τα ζεστά μέρη και χτίζουνε βιαστικά τις φωλιές τους. Τα λελέκια στέκονται απάνου στους κουμπέδες της εκκλησίας με το 'να ποδάρι και χτυπάνε τη μύτη τους.
Η θάλασσα ημερεύει και καλεί τους ανθρώπους να τους δροσίσει. Βαρκάκια, μικροκάικα, που ήταν τραβηγμένα στη στεριά το χειμώνα κι ήτανε τα μαδέρια τους ξεροσκασμένα, τώρα ξετρυπώνουνε από τα λιμάνια και πιάνουνε τ΄ ανοιχτά.
Φωνές χαρούμενες και τραγούδια ακούγονται κι από θάλασσα, σαν να λείψανε πια τα βάσανα από τον κόσμο. Το μάτι, το αφτί, το άγγισμα, σαν να 'ναι πιο ζωηρό, πιο γλυκό. Μα ακόμα κι αν κάθεται κανένας σ' ένα μέρος που δε βλέπει και δεν ακούγει αυτά τα χαροποιά μηνύματα της άνοιξης, πάλι νιώθει κάποια αγαλλίαση, λες και είναι ο αγέρας γεμάτος από μια γλυκιά αρμονία. Ως κι ο αόμματος κι ο κουφός κι ο παράλυτος τα νιώθει αυτά τα μυστηριώδη ρεύματα που φέρνει η άνοιξη και που ξανανιώνουνε κάθε πλάσμα που ΄χει το χάρισμα της ζωής.
Ποιος μπορεί ν' απομείνει λοιπόν στην κακία του, τώρα που είναι όλα τα πλάσματα ευτυχισμένα και καλούνε το 'να τ' άλλο να χαρούνε την ειρήνη της ζωής; Πώς μπορεί ν' απομείνει στο σκοτάδι η ψυχή του ανθρώπου, που είναι ο καθρέφτης, που μέσα σ' αυτόν καθρεφτίζεται το χαροποιό πρόσωπο του Θεού;
Ο πίνακας από τις στις ζωγραφικές συνθέσεις (ζωφόρους) του Φώτη Κόντογλου στο Δημαρχείο της Αθήνας με τις προσωποποιήσεις πόλεων).
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.