Τὸ γενόσημο τοῦ Μητσοτάκη φαίνεται ὅτι ἀποφάσισε νὰ προωθήσει γιὰ τὴν προεδρία τοῦ ἀμερικανοτραφοῦς Συνασπισμοῦ Ριζοσπαστικῆς Ἀριστερᾶς (sic) ἡ πραγματικὴ κυβέρνηση τῆς χώρας, ἡ ὁποία ἑδρεύει στὸ γνωστὸ κτήριο τῆς λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας, τὸ ὁποῖο ἐνίοτε ἐναλλάσσει στὸν ἱστὸ του τὴν ἀστερόεσσα μὲ τὴν σημαία τοῦ οὐρανίου τόξου («τῆς ἐπανάστασης» γιὰ τοὺς σημερινοὺς ἀριστερούληδες).
Οἱ ἰσορροπίες μεταξὺ τῶν σπειρῶν τῆς Μίας καὶ Μοναδικῆς νεοφιλελεύθερης παράταξης ποὺ διαχειρίζεται τὸν τόπο πρέπει νὰ ἀποκαθίστανται, ὁπότε δὲν μπορεῖ ἡ δεξιά της πτέρυγα νὰ ἔχει ἐξασφαλισμένο τὸ μονοπώλιο τῆς νεοελληνικῆς τοπαρχίας, ἀλλὰ πρέπει ἀπὸ καιροῦ εἰς καιρὸν νὰ κατασκευάζονται ἐναλλακτικὲς ἐπιλογές.
Ἀφ' ἑνὸς γιὰ τὴν περαιτέρω πολτοποίηση τῆς χώρας ἐλέῳ τῆς ἀμερικανικῆς στρατηγικῆς στὴν εὐρύτερη περιοχὴ καὶ ἀφ' ἑτέρου γιὰ τὴν χειραγώγηση τῶν ἐκφαυλισμένων ψηφοδοτῶν, ποὺ στηρίζουν τὴν καταστροφὴ τῆς ἴδιας τους τῆς χώρας.
Ἄλλωστε, οἱ ἐκλεκτοὶ τῶν ὄχλων δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ ἔχουν τὰ ἐλαττώματα τῶν ἐκλογέων τους, ὅπως σημείωνε ὁ Δημήτριος Βεζανῆς. Κι ὅπως σημείωνε ὁ Παναγιώτης Κονδύλης, ἀκόμα κι ἄν κάποτε ὁ «πολιτικὸς κόσμος» ἐμφανίζεται χειρότερος ἀπὸ τὸν «λαό», ποὺ μπορεῖ μὲ τὴν ἄνεσή του νὰ καταφέρεται κατὰ τοῦ «πολιτικοῦ κόσμου» (ποὺ ὁ ἴδιος ἐκλέγει), εἶναι στὴν πραγματικότητα ὁ ἴδιος. Κι ἀλίμονο σ’ ἕναν πολιτικὸ ἄν τολμήσει νὰ ἀποκαλέσει τὸν δῆμο ἠλίθιο ἤ ἰδιοτελῆ κι ἀδιάφορο γιὰ τὸ ἐθνικό μέλλον.
Καὶ μόνο τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ ὑποψηφιότητα ἑνὸς «γκέϊ» ἀμερικανοτραφοῦς ἐπιχειρηματία γιὰ τὴν προεδρία τοῦ Σύριζα προκάλεσε τὸν ἐνθουσιασμὸ μερίδας τῶν ὀπαδῶν του καὶ μετέτρεψε μία μᾶλλον πληκτικὴ καὶ αὐτιστικὴ ἐσωκομματικὴ διαδικασία σὲ μία ἀναμέτρηση ποὺ παρουσιάζει κάποιο ἐνδιαφέρον, καταδεικνύει τὸ βάθος τῆς ψυχοπνευματικῆς ἀπαθλίωσης τῆς ἐπιχώριας μεταμοντέρνας Ἀριστερᾶς, ποὺ ἔχει ξεπουληθεῖ τελείως στὸ σύστημα, ὕστερα ἀπὸ τὴν γνωστὴ 17ωρη «ἡρωικὴ ἀντίσταση» τοῦ Ἀλέξη Τσίπρα στὴν μοιραία συνεδρίαση τοῦ Γιούρογκρουπ.
Καὶ τὸ πραγματικό ποιὸν τῶν ὀπαδῶν τῆς Ριζοσπαστικῆς Ἀριστερᾶς ἀποκαλύφθηκε σὲ ὅλο του τὸ «μεγαλεῖο» ὅταν ἀποδέχθηκαν τὴν μετατροπὴ τοῦ «Ὄχι» σὲ «Ναὶ», ἀντὶ νὰ χαλάσουν τὸν κόσμο, κατάπιαν τὰ ἀποχρέμματα ποὺ τοὺς ἐκτόξευσε ὁ «περιούσιος» ἀρχηγός τους ἀπὸ τὶς Βρυξέλλες καὶ τὸν ξαναέβγαλαν πρωθυπουργό.
Τὸ ὅτι οἱ ἀριστερούληδες εἶναι τὰ ἴδια (ἀκριβῶς) ἀνθρωπάκια μὲ τοὺς νεοδημοκράτες φάνηκε ἄλλωστε στὴν ὁλόπλευρη στήριξη ποὺ παρεῖχαν στὴν ὑγειονομικὴ δικτατορία τοῦ Μητσοτάκη καὶ στὸ μένος, εἰδικὰ τῶν «ἀνυπότακτων Ἐξαρχείων», κατὰ τῶν «ψεκασμένων», ποὺ θὰ τὸ ζήλευε καὶ ὁ Φαῆλος Κρανιδιώτης. Στὸ κάτω-κάτω ὁ Σύριζα «ἔλαμψε» διὰ τῆς συμπολιτεύσεώς του μὲ τὴν Νέα Δημοκρατία τὴν πρώτη τετραετία τοῦ Μητσοτάκη, μὲ ἀποτέλεσμα οἱ πιὸ ὀπορτουνιστὲς ψηφοφόροι του νὰ τὸν ἐγκαταλείψουν καὶ νὰ πᾶνε μ' αὐτοὺς ποὺ εἶναι τώρα στὰ «πράγματα».
Τὸ ὅ,τι ἡ νεοφιλελεύθερη κόλαση εἶναι μονόδρομος (there is no alternative-«δὲν ὑπάρχει ἐναλλακτικὴ λύση», ὅπως ἔλεγε καὶ ἡ Μάργκαρετ Θάτσερ) δὲν ἔκανε τὸν κόσμο νὰ τὸ ἐμπεδώσει οὔτε ὁ ΓΑΠ οὔτε ὁ Σαμαρᾶς, ἀλλὰ ὁ «ἀντιμνημονιακὸς» Ἀλέξης Τσίπρας. Ὁ Σύριζα εἶναι ὁ πραγματικὸς προπομπὸς τοῦ καθεστῶτος Μητσοτάκη.
Ἑπομένως, δὲν ὑπάρχει τίποτε περίεργο στὸ νέο ὑβρίδιο τῆς Πρεσβείας, ποὺ ἄλλωστε δὲν εἶχε κρύψει τὴν συμπάθειά του πρὸς τὸν Μητσοτάκη ἀλλὰ καὶ τὴν φιλοδοξία του νὰ μετατραπεῖ ὁ Σύριζα σὲ (ἀμερικανικὸ) Ντεμοκράτικ Πάρτυ τῆς Γρεκίας.
Ἔχουμε ἐπισημάνει ἐπανειλημμένως ὅτι ὁ νεοφιλελευθερισμὸς εἶναι μία πραγματικὴ Ἐπανάσταση, μία συνολικὴ Ἐπανάσταση, γιατὶ εἶναι μία ἀνθρωπολογικὴ ἐπανάσταση. Ἡ διαφορά, χονδρικά, μεταξὺ τῆς μεταμοντέρνας δεξιᾶς (αὐτῆς ποὺ προέκυψε ἀπὸ τὴν Σχολὴ τοῦ Σικάγο) καὶ τῆς μεταμοντέρνας ἀριστερᾶς (αὐτῆς ποὺ προέκυψε ἀπὸ τὴν Πολιτιστικὴ Ἐπανάσταση τοῦ Μάη τοῦ '68) εἶναι ὅτι ἡ μὲν δεξιὰ δίνει ἔμφαση στὸν οἰκονομικὸ φιλελευθερισμό, ἐνῶ ἡ ἀριστερὰ στὸν πολιτιστικὸ νεοφιλελευθερισμό.
Ἡ μεταμοντέρνα Ἀριστερὰ κατὰ κανόνα βρίσκεται στὸ μὴ οἰκονομικὸ σκέλος ἕνα βῆμα πιὸ μπροστὰ ἀπὸ τὴν μεταμοντέρνα Δεξιά. Πράγματα ποὺ ἡ δεύτερη δὲν προτίθεται νὰ τὰ ἐφαρμόσει ἀμέσως, τὰ προωθεῖ ἡ πρώτη, στήνοντας ἔτσι τὸ ἀνάλογο πολιτικὸ παιχνίδι τῆς δῆθεν οὐσιαστικῆς ἀντιπαλότητας (μὲ τὴν ἀνάλογη χειραγώγηση τῶν ὀπαδῶν) καὶ θέτοντας τὴν ἀτζέντα τῆς συζήτησης, ὥστε νὰ λειανθεῖ τὸ ἔδαφος γιὰ τὶς ἐπικείμενες ἀλλαγὲς ποὺ θέλει νὰ πραγματοποιήσει ἡ Μία καὶ Μοναδικὴ Παράταξη. Τὸ ζήτημα τοῦ «κοινωνικοῦ φύλου» καὶ ὁ «ἀντινατιβισμὸς», παραδείγματος χάριν, δὲν προωθήθηκαν γιὰ πρώτη φορὰ ἀπὸ τὴν «ἐθνικόφρονα» ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ἀλλὰ ἀπὸ τοὺς «ἐξεγερμένους» τῶν Ἐξαρχείων.
Ἔτσι, τώρα τὸ γενόσημο τοῦ Μητσοτάκη ὑποστηρίζει τὴν ὑποψηφιότητά του προτάσσοντας τὸν διαχωρισμὸ ἐκκλησίας-κράτους καὶ τὴν κατάργηση τῆς στρατιωτικῆς θητείας. Τὸ ἐξαμερικανισμένο κοινὸ τῆς Ριζοσπαστικῆς Ἀριστερᾶς, μὲ σημαία τὴν «πολιτικὴ ὀρθότητα» καὶ τὸν (ἐπιλεκτικότατο) δικαιωματισμὸ μπορεῖ κάλλιστα νὰ στηρίξει ἕναν «γκέϊ» καπιταλιστή, ἀκριβῶς ἐπειδὴ εἶναι «γκέϊ».
Ἄν ὁ «γκέϊ» Κασελάκης -ποὺ ἔχει καὶ τὴν ὑποστήριξη τοῦ γνωστοῦ «σταυραητοῦ τῆς λεβεντογέννας»- καταφέρει νὰ γίνει πρόεδρος τοῦ Σύριζα ὡς διάδοχος τοῦ Μητσοτάκη, θὰ ὑπάρξουν ὡστόσο πολλοὶ ποὺ θὰ τραγουδᾶνε «Μητσοτάκια μου, Κασελάκια μου, ἐσεῖς τρῶτε καὶ πίνητε, κι ἐμένα μὲ τρώει ἡ ἀρκούδα, μὲ τρώει ἡ ἀρκούδα», γιὰ νὰ παραφράσουμε τὴν «μαντινάδα» τοῦ (νεαροῦ τότε) Διονύση Σαββόπουλου.
Εἶναι ἡ γνωστὴ καὶ εὐάριθμη κοινωνικὴ ὁμάδα τῶν «ἐθνοπληβείων», ποὺ τὴν βγάζει «σπαρτιάτικα» καὶ (μὲ ὅλες της τὶς συγχύσεις καὶ τὶς ἀδυναμίες) ἐπιμένει στὸν πατριωτισμὸ καὶ στὴν ἐθνικὴ ταυτότητα.
Τὸ (ὁριστικὸ) διαζύγιο τῆς μεταμοντέρνας Ἀριστερᾶς μὲ τὰ (ὁλοένα αὐξανόμενα) ἐθνοπληβειακὰ στρώματα μιᾶς κοινωνίας καὶ μιᾶς χώρας ποὺ βρίσκεται ὑπὸ διάλυση θὰ στρέφει δυνάμεις πρὸς τὸν λεγόμενο «ἐθνολαϊκισμό», τὴν στιγμὴ ποὺ οἱ διάφοροι ἐναλλασσόμενοι «πρωθυπουργοὶ» θὰ ἀνοίγουν τὰ κασελάκια τους γιὰ νὰ παίζουν τὸν ρόλο τοῦ λούστρου τῶν ἐπικυρίαρχων τῆς χώρας, εἴτε μὲ Κασελάκι εἴτε χωρίς.
ΥΓ: Δὲν ἔχω ἀπολύτως τίποτα μὲ τοὺς ἐπαγγελματίες λούστρους καὶ εἰδικὰ μὲ τὰ πάλαι ποτὲ λουστράκια τῆς (τότε ἑλληνικῆς) Ὁμόνοιας, ποὺ οἱ γονεῖς μου μὲ ἔμαθαν ἀπὸ μικρὸ νὰ σέβομαι.
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.