Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη
Συμπερασματικά, όπως εκτιμά ικανό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, μια καλά αμειβόμενη εργασία δεν είναι δουλεία και δεν θίγει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ακριβώς επειδή είναι καλά αμειβόμενη.
Με άλλα λόγια ό,τι συγκροτεί την αξιοπρέπεια ή την αυταξία του ανθρώπινου προσώπου συναρτάται αποκλειστικά με τους υλικούς όρους της ύπαρξης.
Τα οποιαδήποτε άλλα υπαρξιακά κριτήρια αυταξίας έρχονται σε δεύτερη μοίρα ή και παραμένουν αδιάφορα. Αυτό που μετράει είναι τα "φράγκα"!
Η ανθρώπινη δημιουργικότητα, η ιερότητα του ανθρώπινου προσώπου, η σύνδεση με τους Άλλους, η ίδια η αίσθηση αξίας του Εαυτού, έρχονται σε δεύτερη μοίρα, αρκεί η κατάργηση του εαυτού να πληρώνεται αδρά.
Στον πυρήνα των αντιλήψεων αυτών βρίσκεται ο υπαρξιακός κινητήρας, ο πυροδότης, του σύγχρονου δυτικού κοινωνικού-οικονομικού-πολιτισμικού συστήματος:
- Το άτομο - επιδοσιακό υποκείμενο - ως εκμεταλλευτής του ίδιου του Εαυτού, ως ψευδοαφέντης του Εαυτού, που αγνοεί ότι είναι ταυτόχρονα και δούλος. Κίνητρο ζωής γίνεται ο φόβος και το ατομικό συμφέρον.
- Η μονοδιάστατη αντίληψη αποκλειστικά και μόνο των υλικών όρων της ύπαρξης.
Αλλά, "ουκ επ' άρτω μόνο ζήσεται άνθρωπος" και οι συνέπειες αυτής της υπαρξιακής έκπτωσης, της "έκλειψης του υποκειμένου", βοούν εκεί στα σκοτεινά έγκατα του ψυχισμού και γυρεύουν τα ρέστα τους!
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.