Στα μέσα της δεκαετίας του ’60 και ιδιαίτερα τις αρχές της επόμενης, δηλαδή του ’70 ένα επ-Αναστατικό κίνημα καταγράφηκε στους κόλπους της Εκκλησίας, αλλά και της ελληνικής κοινωνίας. Ένα κίνημα που όχι μόνο συνηγορούσε υπέρ της στροφής προς την Πατερική θεολογία και ιδιαίτερα την νηπτική, αλλά και προς την έμπρακτη προσπάθεια για την βίωση των αντίστοιχων νηπτικών εμπειριών.
Έμοιαζε πως η εποχή αυτή δεν χωρούσε άλλα λόγια και πως έφτασε ο καιρός της πράξης.
Ο πιο σύντομος, λοιπόν, δρόμος της πράξης και την μετοχή στις νηπτικές εμπειρίες ήταν ο πατροπαράδοτος ορθόδοξος μοναχισμός και ιδιαίτερα ο αγιορειτικός.
Ο π. Γεώργιος (Καψάνης) ως ευαίσθητος δέκτης έπιασε τόσο τον προσωπικό σφυγμό και την κλίση όσο και την επ-Αναστατική, αναγεννητική διάσταση του «κινήματος» αυτού για την ίδια την Εκκλησία, όπως και την ευρύτερη ελληνική κοινωνία. Σ΄ αυτό δεν τον εμπόδισε ούτε η ένταξη του στο πανεπιστημιακό προσωπικό της Θεολογικής Αθηνών!
Έτσι δεν άργησε να καταγραφεί ως ένας από τις κολώνες της πραγματικά εκκλησιαστικής επαναστατικής τάσης που αναζητούσε εδώ και τώρα την άμεση σύνδεση με τον βιωματικό κόσμο της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Συνέχεια εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=374578
ΠΗΓΗ:https://ologiomofeggari.blogspot.com/2023/06/blog-post_8.html?m=1
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.