Του Κώστα Χατζηαντωνίου
Ένα μόνο παράδειγμα αρκεί για να φωτίσει αυτό που συνέβη χθες: ο νομός Δωδεκανήσου, όπου η ΝΔ σημείωσε το υψηλότερο ιστορικά ποσοστό της: 50%. Το ποσοστό αυτό δεν το είχε ούτε το 1974, όταν έλαβε εκεί 45% (όταν το πανελλαδικό της ποσοστό τότε ήταν 55%). Ο νομός αυτός υπήρξε διαχρονικά κάστρο της δημοκρατικής παράταξης, με ποσοστά Κρήτης. Στο δημοψήφισμα δε του 2015 το "Όχι" έλαβε 65%.
Η χθεσινή κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο προς το ΠΑΣΟΚ αλλά απευθείας και προς την ΝΔ είναι πρωτοφανής, τα δε κόμματα του Όχι στην Δωδεκάνησο συνολικά δεν έφτασαν ούτε το 25%. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι εισήλθαμε σε μία νέα εποχή, με ένα τρομερό ιδεολογικό κενό απέναντι στην ιδιωτική επιλογή. Όταν το κυβερνητικό - καθεστωτικό κόμμα καταφέρνει να συστεγάζει από νοσταλγούς της 21ης Απριλίου 1967 μέχρι σοσιαλδημοκράτες και πρόσωπα της αναθεωρητικής αριστεράς, η αντιπολιτευόμενη αριστερά επιμένει στην ατζέντα του εθνομηδενισμού και του δικαιωματισμού (που είναι δύο άλλες καθεστωτικές εκδοχές ιδιωτικότητας), περιγελά την Παράδοση και από τον εθνολαϊκισμό (από την κομβική στιγμή των Πρεσπών και εξής) κρατά πλέον μόνο το δεύτερο συνθετικό ενώ την ίδια στιγμή δεν μπορεί να αποκοπεί από τις τριτοδιεθνιστικές της ρίζες.
Σεβαστή επιλογή για ένα κόμμα ελάσσονος αντιπολίτευσης, καταστροφική όμως για κόμμα που διεκδικεί την εξουσία το 2023 σε ένα κόσμο που η κυρίαρχη τάξη καταστρέφει τις φυσικές ταυτότητες και εξαγοράζει δυνάμεις που θα μπορούσαν να την απειλήσουν. Προφανώς υπάρχουν και θέματα που αγγίζουν βαθύτερα ζητήματα παιδείας και κυνισμού των ψηφοφόρων απέναντι σε φαινόμενα που δεν μέτρησαν στην απόφασή τους, κάτι που αποδεικνύεται στην σταυροδοσία: ο αριθμός σταυρών του Κ. Καραμανλή στις Σέρρες π.χ. είναι μνημείο ντροπής αλλά και κλειδί για να καταλάβουμε πολλά πράγματα.
Όμως το μείζον είναι άλλο. Είναι μία παλαιά και ακλόνητη αλήθεια: από την αντιγραφή, ο ψηφοφόρος πάντα θα προτιμά το πρωτότυπο. Το πρωτότυπο του μεταπολιτευτικού καθεστώτος το ξέρουμε, η ΝΔ του Κ. Μητσοτάκη το εξέφρασε με πληρότητα στην τετραετία που πέρασε μέσω των επιδομάτων και των αναθέσεων, διανθίζοντάς το με αντιαριστερή ρητορεία. Όταν απέναντι σε αυτό το παράδειγμα δεν υπάρχει σοβαρή εναλλακτική πρόταση, ο ψηφοφόρος μοιραία υιοθετεί το πρόταγμα κάθε παρακμής: ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Μόνο που έτσι κανείς δεν σώζεται. Και αυτό, είτε συμφωνεί κανείς με τούτες τις γραμμές είτε διαφωνεί, θα φανεί πιο σύντομα απ' όσο φανταζόμαστε.
ΕΙΚΟΝΑ: Edgar Bundy, The Grave Digger and the Elves (1894)
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.