Κείμενο -φωτογραφίες :Βαρβάρα Γκιγκιλίνη- Νατάσα Παπανικολάου
“Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον”.
Ο Δημήτρης Καλογιάννης στα 14 του είπε στους γονείς του ότι ήταν κορίτσι. Εκείνοι τον έκλεισαν σε ίδρυμα. Στα 20 του έφυγε για την Αθήνα όπου βρέθηκε να κοιμάται στα παγκάκια. Στη Συκαμιά επέστρεψε πέντε χρόνια αργότερα όπου έμεινε να φροντίζει την άρρωστη μητέρα του. Όταν εκείνη πέθανε, άρχισε να φορά γυναικεία παντελόνια και μπλούζες και μόλις το 2014 έβαλε για πρώτη φορά φόρεμα δημοσίως. Όταν εκατοντάδες βάρκες έβγαιναν πέρυσι στις ακτές της Σκάλας Συκαμιάς, μέσα σε εκείνο το χαμό, το θέαμα του Δημήτρη να τριγυρίζει θλιμμένος με το αγαπημένο του ροζ φόρεμα προσέθετε μια σουρεαλιστική πινελιά στην ήδη παράξενη κατάσταση που όλοι οι κάτοικοι του χωριού βίωναν…
Ο πατήρ Χριστόφορος Σουφ, με καταγωγή από την Καλιφόρνια, έχει ζήσει μεγάλα διαστήματα Νορβηγία, στην Ελλάδα ενώ ηρθε στη Λέσβο πριν από 15 χρόνια σε ηλικία 22 χρονών. Είναι Ορθόδοξος ιερέας, πρεσβύτερος του Οικουμενικού Πατριαρχείου παντρεμένος με τρία παιδιά. Στη Λέσβο βρέθηκε για πρώτη φορά στο μετόχι των Αγίων Αναργύρων που εδώ και 22 χρόνια κάθε καλοκαίρι διαμένουν, σιτίζονται και διδάσκονται φοιτητές του Νορβηγικού Πανεπιστημίου του Agder. Από το Σεπτέμβριο του 2015 έως τώρα έχει περάσει τον περισσότερο χρόνο του στην Συκαμιά βοηθώντας τους πρόσφυγες.
Ο Δημήτρης με τον πατήρ Χριστόφορο είναι φίλοι. “Είναι και τα δύο πλάσματα του Θεού”, όπως λέει ο ψηλός, λιπόσαρκος παπάς με τα φαγωμένα ράσα και τον μεγάλο ξύλινο σταυρό που κρέμεται μονίμως στο λαιμό του. Γνωρίστηκαν εδώ στη Συκαμιά όπου από το περασμένο καλοκαίρι ως σήμερα πέρασαν σχεδόν μισό εκατομμύριο ψυχές. Δυο άνθρωποι διαφορετικοί, από εντελώς ανόμοιους κόσμους κι όμως τόσο ίδιοι. Όπως κι εκείνοι που έφταναν με τις βάρκες μέσα από τη θάλασσα. Η φωτογραφία τους με τα ροζ γάντια, σήμα κατατεθέν των “Dirty Girls”, που συλλέγουν και πλένουν τα ρούχα των προσφύγων ώστε αυτά να επαναχρησιμοποιηθούν, μια εικόνα βαθιά συμβολική, έκανε το γύρο του διαδικτύου. Έτσι, τη στιγμή που η “κόντρα” ανάμεσα στην εκκλησία και την κυβέρνηση έφερε στον προσκήνιο τον διάλογο για τον διαχωρισμό Εκκλησίας -Κράτους και έπειτα από ένα καλοκαίρι γεμάτο ρατσιστικά παραληρήματα διαφόρων εκπροσώπων της εκκλησίας, ένας διαφορετικός παπάς, μια ροκ αναρχική περσόνα (που στον ελεύθερο χρόνο του ραπάρει για τα ανθρώπινα δικαιώματα) συναντά τον Δημήτρη, την παρενδυτική Παναγία της Συκαμιάς, ένα σύμβολο υπέρ της διαφορετικότητας και της ανάγκης για την κοινή συμβίωση όλων “των πλασμάτων του Θεού”.
“Με τον πατέρα Χριστόφορο μιλάμε πολύ. Ήρθε και στο σπίτι μου. Παντού στο σπίτι μου έχω την εικόνα του Χριστού”, λέει ο Δημήτρης που μέσα στην παιδικότητα που τον περιβάλλει έχει βρει τους δικούς του κώδικες επικοινωνίας και αυτοί είναι φιλτραρισμένοι μέσα από την αγάπη για το συνάνθρωπο του .”Αν μέσα σε κάθε κύτταρο έχεις αγάπη τότε ναι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει γιατί υπάρχει ελπίδα για τις επόμενες γενιές “, μας λέει. “Εδώ στο χωριό ζω μια μοναχική ζωή. Έχω να πάω δυο χρόνια στη Μυτιλήνη και ζω αυτή την κατάσταση από κοντά και θλίβομαι πολύ. Εγώ δεν έχω κάνει κάτι σε πρακτικό επίπεδο. Άλλοι έχουν μεγαλύτερες ικανότητες από εμένα αλλά όλο το χωριό βοηθάει, με λίγο νερό, με ρούχα.Λίγα μπορούμε να κάνουμε εμείς. Αυτό που πρέπει να γίνει είναι να καταπολεμηθούν οι αιτίες που μας έχουν φέρει σε αυτή την κατάσταση. Αυτό είπα και στον πατέρα Χριστόφορο. Παντού κυριαρχεί η βία, το μίσος, οι πόλεμοι, η τρομοκρατία, η αναταραχή. Πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχει ειρήνη. Αυτό είναι που δημιουργεί όλα τα κακά. Όλοι κάνουν τα πάντα για το χρήμα, για το κέρδος”.
“Δεν μπορούμε να παραμένουμε απαθείς και μόνο να προσευχόμαστε. Μόνο η λέξη, η έννοια της λέξης λειτουργίας σημαίνει να υπηρετούμε τον συνάνθρωπό μας. Αυτή η βοήθεια που προσφέρουμε εδώ, αυτή μπορεί να γίνει η εκκλησία μας αυτό μπορεί να γίνει το ποίμνιό μας. Πρέπει να είμαστε φιλόξενοι, πρέπει να δείχνουμε την αγάπη και την πίστη μας με πράξεις”, λέει ο πατήρ Χριστόφορος. “Από πέρυσι όταν είδα όλα αυτά τα τεράστια κύματα προσφύγων να έρχονται δεν υπήρχε άλλη επιλογή για μένα από το να έρθω να βοηθήσω. Δεν με με νοιάζει από που έρχονται αυτοί οι άνθρωποι. Μπορεί να δεις τον Θεό μέσα τους. Όλοι έχουμε δημιουργηθεί κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση Του. Ο Θεός βρίσκεται μέσα μας. Κάθε Πλάσμα έχει μέσα του το Θεό.Πρέπει να φερόμαστε σε κάθε άνθρωπο το ίδιο λοιπόν αλλιώς δεν υπάρχει χριστιανοσύνη, δεν υπάρχει θρησκεία, δεν υπάρχει πίστη. Ο Δημήτρης μένει στο χωριό, λέμε γεια κάθε πρωί. Αγαπώ το Δημήτρη και ο Δημήτρης αγαπά εμένα. Και οι δύο αγαπάμε τον Χριστό”.
Και ο πατέρας Χριστόφορος αλλά και ο Δημήτρης θα μπορούσαν να είναι ήρωες του Στράτη Μυριβήλη, ιδιαίτερη πατρίδα του οποίου είναι η Συκαμιά και ο ίδιος έζησε το προσφυγικό κύμα από τη Μικρασία. Όχι τόσο για το παρουσιαστικό τους τους αλλά κυρίως γι αυτά που πιστεύουν και που προσπαθούν μέσα από μια απίστευτη ηρεμία να μεταδώσουν σε ντόπιους και πρόσφυγες.Τέτοιες προσωπικότητες δεν γίνονται δυστυχώς εύκολα αγαπητές από τους ντόπιους που καμιά φορά νιώθουν να χάνουν την ηρεμία και τη ρουτίνα τους από ανθρώπους που τους φέρνουν το καινούριο. Αυτοί οι δύο άνθρωποι μας χάρισαν ένα απόσταγμα των κοσμοθεωριών τους. Σίγουρα δεν μπορείς να τα υιοθετήσεις όλα. Μπορείς όμως σε δύσκολες στιγμές να αναπολείς τις ειλικρινείς ματιές τους ή ακόμη την απεριόριστη γαλήνη τους…
“Θέλουμε να φέρουμε την ειρήνη στον κόσμο και το κάνουμε στον καταυλισμό, στο καφενείο, στη γειτονιά μας, στα σπίτια μας.
“Όλοι πρέπει να αγωνιστούμε για έναν καλύτερο κόσμο για όλα τα παιδιά του κόσμου. Δεν μπορούν να φτιάξουν όλα δια μαγείας”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.