«Τι έχουν να απαντήσουν στον συνάδελφο που τον χτύπησαν και σώθηκε από θαύμα;»
Την ανησυχία και τον έντονο προβληματισμό τους μεταφέρουν μέσω κοινής τους επιστολής οι δάσκαλοι Διδυμοτείχου και Σουφλίου στον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη.
Οι εκπαιδευτικοί βρίσκονται υπ’ ατμόν, ύστερα από την καταγραφή περιστατικών που σύμφωνα με τους εκπαιδετικούς έθεσαν σε κίνδυνο τη ζωή των συναδέλφων τους που εργάζονται στην ευρύτερη περιοχή.
«Τι έχουν να απαντήσουν όλοι οι αρμόδιοι στις επιθέσεις που δέχτηκαν οι συνάδελφοι μας την ώρα που πήγαιναν στο σχολείο τους για να εργαστούν στο Μεγάλο Δέρειο και στους Μεταξάδες;
Τι έχουν να απαντήσουν στον συνάδελφο που τον χτύπησαν και σώθηκε από θαύμα ή στην συνάδελφο που αντίκρισε 20 περίπου αλλοδαπούς να της κλείνουν τον δρόμο και λόγω της αξιοθαύμαστης ψυχραιμίας της κατάφερε και σώθηκε;
Ποιο κράτος διασφαλίζει για τη σωματική τους ακεραιότητα και για την ίδια τους την ζωή;», είναι μερικά από τα ερωτήματα τα οποία θέτουν οι εκπαιδευτικοί στον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη.
Διαβάστε την επιστολή τους:
Τον τελευταίο καιρό ζούμε καταστάσεις πλήρους ανασφάλειας που δεν επιτρέπονται σε μια ευνομούμενη πολιτεία. Μέσα σε ένα μήνα συνάδελφοί μας εκπαιδευτικοί κινδύνευσαν ακόμα και για τη ζωή τους, όταν ήρθαν αντιμέτωποι με παράτυπους μετανάστες οι οποίοι, αφού μπήκαν ανενόχλητοι στη χώρα μας, συνεχίζουν να κυκλοφορούν ελεύθερα σε όλο τον Έβρο και να γίνονται επιθετικοί στην περιοχή του Σουφλίου και του Διδυμοτείχου.
Τι έχουν να απαντήσουν όλοι οι αρμόδιοι στις επιθέσεις που δέχτηκαν οι συνάδελφοι μας την ώρα που πήγαιναν στο σχολείο τους για να εργαστούν στο Μεγάλο Δέρειο και στους Μεταξάδες;
Τι έχουν να απαντήσουν στον συνάδελφο που τον χτύπησαν και σώθηκε από θαύμα ή στην συνάδελφο που αντίκρισε 20 περίπου αλλοδαπούς να της κλείνουν τον δρόμο και λόγω της αξιοθαύμαστης ψυχραιμίας της κατάφερε και σώθηκε;
Τι έχουν να απαντήσουν στην ψυχολογική φθορά όλων των συναδέλφων, αλλά και των κατοίκων που μετακινούνται καθημερινά στους δρόμους του ορεινού όγκου του Δήμου Σουφλίου και του Δήμου Διδυμοτείχου και συναντούν συνέχεια παράνομους μετανάστες, οι οποίοι λόγω της ταλαιπωρίας τους είναι ικανοί για τα πάντα; Άλλωστε, οι κάτοικοι του κεντρικού και του βορείου Έβρου νιώθουν την ανάσα τους καθημερινά μέσα στις αυλές τους, μέσα στα μαντριά τους, ακόμα και μέσα στα σπίτια τους, γιατί οι μετανάστες όντας ταλαιπωρημένοι και μην έχοντας να χάσουν τίποτα δε διστάζουν να παρανομήσουν.
Τι έχουν να απαντήσουν, αν συμβεί κάτι αντίστοιχο σε ένα από τα πολλά μαθητικά δρομολόγια που εκτελούνται καθημερινά με λεωφορεία ή ταξί από και προς τον ορεινό όγκο;
Τι έχουν να απαντήσουν, όταν στην Εγνατία Οδό (κυρίως το βράδυ, αλλά και τη μέρα) πετάγονται στη μέση του δρόμου μήπως και καταφέρουν να ακινητοποιήσουν αμάξι και οδηγό; Και η Εγνατία Οδός είναι δρόμος ταχείας κυκλοφορίας και από συμπτώσεις μέχρι τώρα δεν έχει σκοτωθεί άνθρωπος. Δε θα την πατήσουμε από ζώο που πετάγεται σε έναν δρόμο που θα έπρεπε να είναι περιφραγμένος από τοιχίο και θα την πατήσουμε από ανθρώπους που πετάγονται την τελευταία στιγμή; Τι θα γίνει ο οδηγός και ποιες οι συνέπειές του, αν πατήσει κάποιον;
Που είναι το κράτος και οι θεσμοί του;
Πρέπει να λάβει μέτρα πριν να είναι πολύ αργά. Γιατί αργά είναι ήδη. Απλά δεν έχουμε θρηνήσει θύματα.
Τα Δ.Σ. των Συλλόγων Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Περιφέρειας Σουφλίου και Περιφέρειας Διδυμοτείχου καταδικάζουμε τις επιθέσεις των παράνομων εισβολέων στην χώρα μας προς τους εκπαιδευτικούς.
Καταδικάζουμε όμως και την εγκληματική αδιαφορία του κράτους που επιτρέπει μέσα στην ίδια μας την χώρα να αισθανόμαστε ανασφαλείς, απροστάτευτοι και να μην μπορούμε να πάμε στις δουλειές μας.
Μήπως πρέπει να κυκλοφορούμε και εμείς με συνοδεία ή να βρούμε άλλες λύσεις; Σε μας τους εκπαιδευτικούς ούτε ταιριάζει, ούτε αρμόζει ούτε θέλουμε να ψάχνουμε λύσεις που να στοχεύουν άλλους ανθρώπους, γιατί για μας πάνω απ’ όλα είναι ο άνθρωπος και οι αξίες του γι’ αυτόν. Κάποιες από τις αξίες αυτές είναι να μην αναγκάζονται να ξενιτεύονται άνθρωποι κάτω από άθλιες συνθήκες για να εξυπηρετηθούν είτε τα συμφέροντα ολίγων ανθρώπων και ολίγων ισχυρών κρατών είτε κάποια υποχθόνια και τρομοκρατικά σχέδια. Αντίθετα πρέπει να προστατεύεται ως αξία το δικαίωμα να ζω με αξιοπρέπεια, ελεύθερα, άφοβα και ειρηνικά μέσα στη χώρα μου, έτσι όπως αρμόζει σε ένα συνταγματικά δημοκρατικό και ευνομούμενο κράτος. Γεγονός που δυστυχώς δεν το βιώνουν ούτε οι παράτυποι μετανάστες στη χώρα τους ούτε όμως και εμείς στην Ελλάδα μας. Κι αν δεν μπορεί η πολιτεία μας να λύσει τα προβλήματα των άλλων χωρών, επιβάλλεται να λύσει τα δικά μας.
Πρέπει να ενισχυθούν επιτέλους τα σύνορα μας, καθώς και οι δυνάμεις της Αστυνομίας. Οι αστυνομικοί είναι πολύ λίγοι αναλογικά με το γεωγραφικό μέγεθος που έχουν να καλύψουν και με το πλήθος των μεταναστών που εισρέει συνεχώς στη χώρα μας. Γιατί τώρα δεν δικαιούται κανείς να ρίξει ευθύνες στους αστυνομικούς, παρά μόνο στο κράτος που ολιγωρεί εγκληματικά τα τελευταία χρόνια κατά τα οποία το φαινόμενο έχει γιγαντωθεί.
Ο προβληματισμός και η ανησυχία αυξάνονται ακόμα περισσότερο όταν εκ της πράξεως και εκ του αποτελέσματος βλέπουμε το κράτος να μην κάνει τίποτα.
- Με τι ψυχολογία λοιπόν θα προσέρχονται στη δουλειά τους οι εκπαιδευτικοί;
- Ποιο κράτος διασφαλίζει για τη σωματική τους ακεραιότητα και για την ίδια τους την ζωή;
- Γιατί κυκλοφορούν ελεύθερα;
- Ποιος θα αναλάβει την ευθύνη για ό,τι άλλο επικίνδυνο προκύψει;
Και αν υπάρχουν πολιτικοί που πιστεύουν ότι τα σύνορα πρέπει να είναι ανοιχτά ή ότι η θάλασσα δεν έχει σύνορα, τουλάχιστον ας αναλογιστούν όλοι αυτοί που παίρνουν αποφάσεις για τη ζωή μας ότι οι Έλληνες πολίτες έχουμε το δικαίωμα να κυκλοφορούμε και να ζούμε στα σπίτια μας ελεύθερα και άφοβα. Και αν γιγαντώθηκε με τις ευλογίες του κράτους το φαινόμενο τα τελευταία χρόνια με την εισροή παράνομων μεταναστών στη χώρα μας, με την αύξηση των Μ.Κ.Ο. που εμπλέκονται και διαχειρίζονται τεράστια ποσά χωρίς αποτέλεσμα, με την διακίνηση τεράστιων ποσών μαύρου χρήματος από τα κυκλώματα εκμετάλλευσης αυτών των ανθρώπων, αυτό δε σημαίνει ότι όσοι έχουν αναλάβει τις τύχες μας τώρα θα πρέπει να διαιωνίσουν το πρόβλημα και την πολιτική στάση που υπήρχε μέχρι σήμερα αποδίδοντας απλά ευθύνες στους προηγούμενους. Το κράτος έχει συνέχεια και οι ευθύνες συνεχίζουν να αποδίδονται.
Ευθύνες λοιπόν υπάρχουν και είναι όλες του κράτους. Ήρθε η ώρα να τις αναλάβει.
Τα ίδια ερωτήματα και τις ίδιες καταγγελίες θα κάναμε, αν στην περιοχή αντί των παράνομων μεταναστών δρούσε κάποια εγχώρια σπείρα. Το αίσθημα περί ασφάλειας δεν έχει ούτε χρώμα, ούτε καταγωγή, αλλά ο καταλογισμός ευθυνών έχει κατεύθυνση και αυτή πηγαίνει προς το κράτος.
Εμείς οι εκπαιδευτικοί θα συνεχίσουμε να εκτελούμε το καθήκον μας.
Το ίδιο περιμένουμε και από την πολιτεία.
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.