Το πνεύμα του μελισσιού

Η ταινία γυρίστηκε το 1973, δυο χρόνια πριν από το θάνατο του Φράνκο και κινείται ανάμεσα στο φόβο δυο μικρών κοριτσιών (μετά την προβολή της ταινίας του Φρανκεστάιν), στο φόβο του πολέμου (εκτυλίσσεται το 1940) και στην δομή μιας οικογένειας που ο πατέρας, επιστήμονας της μελισσοκομίας, μένει κλεισμένος στις σκέψεις του και στην μητέρα να αναπολεί κάτι που ποτέ πιθανά δεν θα ξανάρθει. Σε ένα μεγάλο σπίτι που τα παράθυρά του έχουν εξάγωνα τζαμένια σχέδια και που στο γραφείο δεσπόζει εντυπωσιακά μια κυψέλη παρατήρησης, με τις μέλισσες να βγαίνουν μέσα από ένα δικτυωτό σωλήνα, ο Erice μας χαρίζει το κρυμμένο φως της ισπανικής επαρχίας και τη θλίψη του εμφυλίου και της κατάληξής του.

Η μικρή Άννα, προσφέρει ένα μήλο στον τραυματισμένο και κυνηγημένο στρατιώτη, δημιουργώντας αυτοστιγμής μια εικόνα περιγραφής της προσπάθειας του ανθρώπου να ξεπεράσει τους φόβους του, χωρίς λογική ανάλυση, αλλά πράττοντας αξιωματικά στη βάση υποστήριξης του αδυνάτου. Ένας μεταφορέας γενναιότητας, με βλέμμα αμόλυντο και καθαρό που μένει για πολύ καιρό μετά το τέλος της ταινίας. Η δεύτερη και τελευταία προσφορά είναι μέλι. Ο μάγος Erice περιπλέκει το μύθο με το ρεαλισμό, την παιδική φαντασία με τη λύτρωση του φωτός, την απώλεια με την αναγέννηση, δίνοντάς μας την αγωνιώδη εκείνη ένταση που μας οδηγεί στην απελευθέρωση.

Ο Fernando Fernan Gomez, η Teresa Gimpera, η Isabel Telleria και η καταπληκτική Ana Torrent μας μαγεύουν με το λιτό και σιωπηλό παίξιμό τους, μην αλλάζοντας ούτε καν τα μικρά τους ονόματα, σαν να είναι η ίδια τους η ζωή, αυτή που περνά εμπρός μας. Η φωτογραφία του Luis Cuadrado και η μουσική του Luis de Pablo σε τέλεια αρμονία (όπως και τα μικρά τους ονόματα) με τα μακρόσυρτα, αλλά δυνατά πλάνα του Erice, μας ωθούν στην εύρεση μιας εσωτερικής, αρμονικής αναζήτησης της όποιας αλήθειας. Δεν έχουν κεντρικό ρόλο οι λέξεις στην ταινία, μα οι εικόνες που βγαίνουν αβίαστα, όμορφα, λιτά και γεμάτα ταυτόχρονα, με μια σχεδόν προκλητική απλότητα, καθηλώνοντάς μας μέχρι και το τέλος των τίτλων, 97 λεπτά μετά την αρχή. Οι μέλισσες και οι κυψέλες παρούσες σε χρόνους τακτούς, μετρημένους, χωρίς υπερβολή, χωρίς να κουράζουν, χωρίς να απουσιάζουν. Έτσι όπως ταιριάζει στις μέλισσες.

Σιωπηλά και χαμογελαστά ξανάρχονται οι εικόνες μετά το τέλος της ταινίας, σπρώχνοντάς μας σε μια μελλοντική επανάληψη του φιλμ. 

Η ταινία θεωρείται μια από τις 100 καλύτερες του προηγούμενου αιώνα. Προτρέποντας τους σινεφίλ και ιδιαίτερα τους σινεφίλ μελισσοκόμους, τελειώνω με μια φράση: Συγκλονιστική ταινία που δεν θα ξεχάσετε ποτέ!

El Espiritu de la Colmena

(Το πνεύμα του μελισσιού – The spirit of the beehive) 1973.

Έγχρωμη.

Διάρκεια 97 λεπτά

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

Σκηνοθεσία: Victor Erice

Σενάριο: Vνctor Erice, Αngel Fernαndez Santos, Francisco J. Querejeta

Φωτογραφία: Luis Cuadrado

Μουσική: Luis de Pablo

Ερμηνευτές: Fernando Fernαn Gσmez, Teresa Gimpera, Ana Torrent, Isabel Tellerνa, Ketty de la Cαmara, Estanis Gonzαlez, JosιVillasante, Juan Margallo, Laly Soldevila, Miguel Picazo.

Παραγωγή: Elνas Querejeta

Ανεξαγόρας Λ. Σκιδούρης

Υ.Γ. Στο προηγούμενο φύλλο γράψαμε δυό λόγια για την ταινία (ντοκιμαντέρ) του Βαγγέλη Ευθυμίου «Ο πλανευτής του Γράμμου». Στο τωρινό μιλήσαμε για την ταινία του Victor Erice «El Espiritu de la Colmena».

Ανάρτηση από: http://toxrysomeli.blogspot.gr

ΠΗΓΗ: http://blogvirona.blogspot.gr/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com