Φράνσις Φουκουγιάμα: Αφετηρία γεννήσεως του Νεοσυντηρητισμού

Συγγραφέας: Φράνσις Φουκουγιάμα

Βιβλίο         : Η Αμερική σε σταυροδρόμι 

Εκδόσεις     : Α. Α. Λιβάνη

Έτους         : 2006

ΟΙ ΡΙΖΕΣ ΤΟΥ ΝΕΟΣΥΝΤΗΡΗΤΙΣΜΟΥ

Μέχρι στιγμής έχουν γραφεί αρκετές γενικές περιγραφές του νεοσυντηρητισμού, οι οποίες παρέχουν μια εσωτερική ματιά στις πνευματικές αφετηρίες του κινήματος. Όπως σημειώθηκε νωρίτερα, οι Κρίστολ και Πόντορετζ έγραψαν τα δικά τους κείμενα σχετικά με το πώς αποφάσισαν να γίνουν νεοσυντηρητικοί. Πιθανώς, η πλέον ισορροπημένη ιστορία από μη νεοσυντηρητικούς είναι αυτή δύο Γάλλων δημοσιογράφων, των Αλέν Φρασόν και Ντανιέλ Βερνέ, υπό τον τίτλο L' Amerique messianique (2004). Στα αγγλικά, ο Τζέιμς Μαν παρέχει προσωπική υποστήριξη στον αναπληρωτή υπουργό Άμυνας Πολ Γούλφοβιτς στο βιβλίο του Rise of the Vulcans (2004). Ο Μάρεϊ Φρίντμαν έχει γράψει μια αναλυτική ιστορία των ειδικά εβραϊκών πνευματικών απαρχών της νεοσυντηρητικής σκέψης και βέβαια υπάρχουν άπειρες ανακριβείς, εχθρικές και σε μεγάλο βαθμό διαστρεβλωμένες κριτικές.

City College

Οι ρίζες του νεοσυντηρητισμού βρίσκονται σε μια αξιοσημείωτη ομάδα διανοητών, Εβραίων κατά κύριο λόγο, οι οποίοι φοίτησαν στο City College της Νέας Υόρκης (CCNY) στα μέσα προς τα τέλη  της δεκαετίας του '30 και στις αρχές αυτής του '40, μια ομάδα που περιλάμβανε τους Ίρβινγκ Κρίστολ, Ντάνιελ Μπελ, Ίρβινγκ Χάουι, Σέιμουρ Μάρτιν Λίπσετ, Φίλιπ Σέλνικ, Νέιθαν Γκλέιζερ και λιγάκι αργότερα τον Ντάνιελ Πάτρικ Μόινιχαν. Η ιστορία αυτής της ομάδας έχει παρουσιαστεί σε αρκετές εκδοχές, σημαντικότερη από τις οποίες είναι μια εκπομπή στο ραδιόφωνο και ένα σχετικό βιβλίο του Τζόζεφ Ντόρμαν που αποκαλείται Arguing the World (2001). Όλα τα προαναφερθέντα πρόσωπα είχαν εργατική καταγωγή, προέρχονταν από οικογένειες μεταναστών και όλα παρακολούθησαν το CCNY, μιας και ιδρύματα της ελίτ όπως το Κολούμπια και το Χάρβαρντ μάλλον είχαν κλειστές τις πόρτες τους γι' αυτούς τους ανθρώπους. Η περίοδος εκείνη, όπως άλλωστε και η σημερινή, ήταν μια περίοδος έντονης κρίσης στην παγκόσμια πολιτική σκηνή και η ομάδα του CCNY ήταν άκρως πολιτικοποιημένη και ταγμένη στην αριστερή πολιτική. Η ιστορία του Alcove I (εσοχής) στην καφετέρια του CCNY, όπου κάθονταν οι τροτσκιστές, και του Alcone II, όπου κάθονταν οι σταλινικοί, καθώς επίσης και η καταλυτική επιρροή του Κρίστολ στους πρώτους, είναι πασίγνωστη.

Ωστόσο, η πιο σημαντική κληρονομιά από την ομάδα του CCNY είναι ο έντονος αντικομμουνισμός και η σχεδόν ίδια απέχθεια για τους φιλελεύθερους που συμπαθούσαν τον κομμουνισμό και οι οποίοι δεν μπορούσαν να δουν το κακό που αντιπροσώπευε. Η κατανόηση λοιπόν αυτού του φιλελεύθερου αντικομουνισμού είναι καθοριστικής σημασίας για την κατανόηση της προέλευσης του νεοσυντηρητισμού και της αντίθεσης του στις ουτοπικές προσπάθειες επηρεασμού της κοινωνικής συμπεριφοράς (social engineering), που αποτελεί τον πιο διαρκή μίτο που διαπερνά το κίνημα.

Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί από τους συμμετέχοντες στην ομάδα του CCNY ξεκίνησαν ως τροτσκιστές. Ο Τρότσκι ήταν βέβαια και ο ίδιος κομουνιστής, ωστόσο στην περίοδο εκείνη του (*) λαϊκού μετώπου που ακολουθήθηκε από το σύμφωνο μεταξύ (**) Χίτλερ και Στάλιν, για να επανακολουθήσει η επιστροφή στην πολιτική του λαϊκού μετώπου μετά τη γερμανική εισβολή στη Σοβιετική Ένωση, οι τροτσκιστές κατανόησαν καλύτερα από τους περισσότερους ανθρώπους τον ακραίο κυνισμό και τη βαρβαρότητα του σταλινικού καθεστώτος. Η βαρβαρότητα εκείνη οδήγησε τον Στάλιν να οργανώσει τη δολοφονία του Τρότσκι στην (***) Πόλη του Μεξικού το 1940.

Ο αντικομουνισμός της χωρίς αυταπάτες Αριστεράς είναι μάλλον διαφορετικός από τον αντικομουνισμό της παραδοσιακής αμερικάνικης Δεξιάς. Η τελευταία αντιπαρατέθηκε στον κομουνισμό γιατί ήταν άθεος, συνδεόταν με μια ξένη εχθρική δύναμη και ήταν εναντίον της ελεύθερης αγοράς. Εν αντιθέσει, η αντικομουνιστική Αριστερά συμπαθούσε τους κοινωνικούς και οικονομικούς σκοπούς του κομουνισμού, αλλά κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1930 και του 1940 συνειδητοποίησε ότι ο "υπαρκτός σοσιαλισμός" είχε μετατραπεί σε ένα τερατούργημα αθέλητων συνεπειών που υπέσκαπτε ολοκληρωτικά τους ιδεαλιστικούς στόχους που ενστερνιζόταν. Ο κίνδυνος από τις καλές προθέσεις που έφταναν στα άκρα ήταν ένα ζήτημα που θα σημάδευε το έργο ζωής πολλών μελών της συγκεκριμένης ομάδας για τις επόμενες γενιές.

Ενώ πρακτικά όλη η ομάδα του CCNY είχε πάψει να είναι μαρξιστική από τον καιρό του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, η χρονική στιγμή και το βάθος της τελικής μετατόπισης των μελών της προς τα δεξιά ποικίλλει: ο Ίρβινγκ Κρίστολ μετατοπίστηκε προς το δεξιό σημείο, ο Ίρβινγκ Χάουι προς το λιγότερο δεξιό, ενώ οι Σέιμουρ Μάρτιν Λίπσετ, Νέιθαν Γκλέιζερ Ντάνιελ Πα΄τρικ Μόινιχαν και Ντάνιελ Μπελ κατέληξαν κάπου στη μέση. Η μετατόπιση προς τα δεξιά ήταν σχεδόν αναπόφευκτη, όχι μόνο εξαιτίας των αποκαλύψεων για τη φύση του σταλινικού τρόμου που διέρρεαν σιγά σιγά και εκτός Σοβιετικής Ένωσης, αλλά και επειδή οι καπιταλιστικές Ηνωμένες Πολιτείες επενέβησαν εναντίον της ναζιστικής Γερμανίας και έπαιξαν ρόλο-κλειδί στην ήττα της και στην ήττα της Ιαπωνίας. Ήταν η άσκηση της φαινομενικά απεριόριστης αμερικάνικης ισχύος, λοιπόν, που επέφερε αυτό που όλοι θεωρούσαν ως την πλέον ηθική κατάληξη στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Το θερμοκήπιο της διανοητικής ζωής στη Νέα Υόρκη στα τέλη της δεκαετίας του '40 και στις αρχές του '50 επικεντρώθηκε γύρω από περιοδικά όπως το Partisan Review και το Commentary και η συζήτηση διεξαγόταν με φόντο τον εντεινόμενο Ψυχρό Πόλεμο και το Μακαρθισμό, οδηγώντας συν τω χρόνω σε περιατέρω αποσκιρτήσεις από την Αριστερά, οι οποίες δυνάμωναν τις τάξεις των νεοσυντηρητικών. Ο Νόρμαν Πόντορετζ έχει καταγράψει διεξοδικά το δικό του ταξίδι προς τα δεξιά και υπό την αρχισυνταξία του το Commentary μετακινήθηκε και αυτό προς τα δεξιά, ώστε να γίνει το κορυφαίο περιοδικό του ρεύματος ιδεών που αργότερα αποτέλεσε τη νεοσυντηρητική σκέψη.

(*)   Ως λαϊκό μέτωπο θεωρείται γενικά η εκλογή, και όχι μόνο, ένωση των κομμάτων της Αριστεράς εναντίον των ανερχομένων φασιστικών και αντιδραστικών δυνάμεων. Η αντίληψη αυτή υιοθετήθηκε στο 7ο Συνέδριο της Τρίτης Διεθνούς, 25 Ιουλίου-20 Αυγούστου 1935. (Σ.τ.Ε.Ε.)

(**)  Πρόκειται για τη συμφωνία μη επίθεσης μεταξύ Σοβιετικής Ένωσης και Ναζιστικής Γερμανίας γνωστή ως σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ, 23 Αυγούστου 1939. (Σ.τ.Ε.Ε.)

(***)  Δολοφονήθηκε

 στις 21-08-1940 από τον πράκτορα της Κα-Γκε-Μπε, Ραμόν Μερκαντέρ, τον οποίο είχε προσλάβει ως γραμματέα του. (Σ.τ.Ε.Ε.)

(Σελίδες 51-55)

Εκ του Δεσμώτη-Μπαγιαρτάκη Νικόλαου του "Νεωτερικού Κράτους - Λεβιάθαν": ο Φουκουγιάμα αποχώρησε από τους νεοσυντηρητικούς όπου άλλοτε άνηκε κι σ' αυτό το βιβλίο δηλώνει την αντίθεση του ως προς αυτούς. Διότι, τους κατηγορεί ότι εξετάζουν την εξωτερική πολιτική των Η.Π.Α. στην Μέση Ανατολή ταυτίζοντας την με την ισραηλινή θεώρηση πραγμάτων εκεί. Χάρη σ' αυτή τη θέση του κατηγορήθηκε απ' τον Κροτσχάμερ ως αντισημίτης. Σ' αυτό το βιβλίο προτείνει μία εξωτερική πολιτική ονομάζοντας την ως "ρεαλιστικός ουολσονισμός", δηλαδή μία μίξη της Realpolitik με την υπερεθνική. 

ΠΗΓΗ: http://protagorasnews.blogspot.gr/2017/08/blog-post_681.html
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com