03/03/2017
Του Αλέκου Μιχαηλίδη
OMNIA SUNT COMMUNIA
Στέκω στο κατώφλι ενός άλλου τρεμάμενου
κόσμου. Ο Θεός ας ελεήσει την ψυχή μου.
κόσμου. Ο Θεός ας ελεήσει την ψυχή μου.
ΜΠΟΜΠΥ ΣΑΝΤΣ
Κυριακή, 1η του Μάρτη 1981
Κι εμείς ξεκινήσαμε να γράφουμε περί Ενωτικού Δημοψηφίσματος. Αφενός, όμως, καλύφθηκαν όλα όσα έπρεπε να ειπωθούν από τους συντρόφους μας στις άλλες σελίδες της εφημερίδας και αφετέρου, επειδή μπαίνει και Μάρτης, θυμηθήκαμε πως η αλήθεια δεν βρίσκεται ούτε στο ΕΛΑΜ και στους υπόλοιπους που ξάφνου οικειοποιήθηκαν το Ενωτικό Δημοψήφισμα ούτε βέβαια στους αλλοπρόσαλλους ψυχοπαθείς που ακούν ΕΝΩΣΙΣ και σκέφτονται τανκς και πραξικοπήματα. Μπούρδες. Η αλήθεια, επειδή μπαίνει και Μάρτης, βρίσκεται σε εκείνες τις δύο μορφές που σημάδεψαν την παιδικότητα, την εφηβεία, τη νιότη, σε εκείνες τις δύο μορφές που σημαδεύουν την υπόστασή μας. Γρηγόρης Πιερή Αυξεντίου, Ευαγόρας Παλληκαρίδης. Τρεις του Μάρτη 1957 – Δεκατέσσερις του Μάρτη 1957. Μαχαιράς – Φυλακισμένα Μνήματα.
Επειδή, λοιπόν, η ιστορία με τον Ακιντζί και την καημένη την τουρκική πλευρά έχει παραπάει, ξεπερνώντας τα όλα -και τους μεν και τους δε και τους έτσι και τους αλλιώς-, επιστρέφουμε στη συνείδησή μας και κρατούμε καλά την ιστορική μας συνέχεια, σκύβοντας ξανά το κεφάλι μπροστά στις μεγάλες μορφές του Λυσιώτη υπαρχηγού και του 19χρονου ήρωα-ποιητή. Γιατί; Γιατί, εν αντιθέσει με άλλους, εμείς δεν αισθανόμαστε την ανάγκη να δημιουργήσουμε είδωλα (Αναστασιάδης, Ακιντζί). Στεκόμαστε καλά στη μνήμη των ηρώων μας, εκείνων των μάγκικων νιάτων που δεν παρέδωσαν ούτε πατρίδα ούτε ιστορία ούτε αξιοπρέπεια ούτε ψυχή προς όφελος «οδυνηρών» τάχα συμβιβασμών.
Οι Τούρκοι, λοιπόν, και οι επικοινωνιολόγοι τους, πάνοπλοι και ετοιμοπόλεμοι, όντως μπορεί να φοβούνται και καλά κάνουν. Τι φοβούνται όμως; Προφανώς όχι τον Αναστασιάδη και τις υπόλοιπες ηγεσίες του τόπου. Ούτε τους «αιμοβόρους» τάχα Ελληνοκύπριους ιθαγενείς. Ούτε τον Αρχιεπίσκοπο. Ούτε καν το ΕΛΑΜ και τις τριάδες του. Οι Τούρκοι φοβούνται, δικαιολογημένα, τον Αυξεντίου και τον Παλληκαρίδη. Φοβούνται πως μια μέρα θα ξυπνήσει μια άλλη φουρνιά ανταρτών και θα τελειώσει μια για πάντα με τον κάθε λογής κατοχικό ηγέτη, με τους Τούρκους φαντάρους, ακόμα και με τον Ερντογάν. Και δεν το αντέχουν. Προσπαθούν πάση θυσία να ξεπαστρέψουν τον Ελληνισμό της Κύπρου, αλλά δεν τα καταφέρνουν. Δεν τα κατάφεραν 500 χρόνια, δεν τα καταφέρνουν ούτε μετά το 1974. Και δεν το αντέχουν.
Παρατήστε μας, λοιπόν. Η αλήθεια δεν βρίσκεται ούτε στις τροπολογίες ούτε στα έδρανα ούτε στις καριέρες των λίγων ή στις φιλοδοξίες των ελαχίστων. Η αλήθεια βρίσκεται, επειδή μπαίνει Μάρτης, στον Αυξεντίου και στον Παλληκαρίδη. Στις χοντρές ελληνικές κοκκάλες του ενός που μαζί με το όρθιο βλέμμα του άλλου έκαναν μείγμα εκρηκτικό, αθάνατο, αιώνιο και ελληνικότατο. Ιδού ο φόβος των Τούρκων και των εδώ υπηρετών τους. Η αλήθεια του Αυξεντίου και του Παλληκαρίδη, που ενίοτε συμπλέει με δεκαεξάρηδες, οι οποίοι δεν σηκώνουν πολλά πολλά για την ιστορική τους συνέχεια κι ας μην αραδιάζουν αναλύσεις γεωπολιτικής και υποσημειώσεις. Δεν σηκώνουν πολλά κι αυτό είναι γνωστό.
Διότι, η αλήθεια βρίσκεται στον Αυξεντίου, σ’ εκείνο το μάγκικο χαμόγελο, και στον Παλληκαρίδη, σ’ εκείνο το πελώριο βλέμμα προς τη λευτεριά, σ’ αυτούς που, κατά τον ποιητή, «βάλλουν έναν στρατόν ομπρός με δίχα τα μασιαίρκα», σ’ αυτούς που «ανοίξαν το τραντάφυλλον τζι εβκάλαν τους που μέσα», κατά παράφραση των στίχων για τους Κοκκινοχωριάτες συντρόφους τους. Ιδού, εν τέλει, η αλήθεια. Ποιος άλλος μπορεί να συγκινήσει τούτο τον τόπο, ποιος άλλος μπορεί να τον συνταράξει, να τον συναρπάσει, να του δώσει ανάσα και πνοή, σταγόνες λευτεριάς και επανάστασης; Ουδείς. Γι’ αυτό φοβούνται την Ιστορία και τη μνήμη. Γι’ αυτό τρέμουν πως παίζεται η κυριαρχία τους σε αυτό το ελληνικό νησί. Θέλει γαίμαν, κατά τον Β.Φ., τούτος ο κόσμος και, πράγματι, έχουμε πολλά αποθέματα. Θέλει γαίμαν, θέλει μνήμη, «θέλει αρετήν και τόλμην». Γι’ αυτό είναι αναγκαία η ζωντανή μνήμη, χωρίς φανφάρες και κομφετί. Χωρίς φωνασκίες και υποτιθέμενους φανατισμούς. Είδε κανείς τον Αυξεντίου να «φανατίζεται»; Τον Παλληκαρίδη; Κανείς. Επειδή, ακριβώς, εκείνοι οι δύο δεν είχαν να κάνουν με γεώσακους, με καλούς ή κακούς κατοχικούς ηγέτες, με τροπολογίες, νομοσχέδια και αυταπάτες, με φουστανέλλες και «λάβαρα». Είχαν να κάνουν με την Ιστορία. Να η απάντηση στον Ακιντζί, στον Αναστασιάδη, σε όλους εκείνους που συντηρούν την ψευδαίσθηση μιας νέας Κύπρου με απρόσωπους πολίτες, στους συμβιβασμένους, στους ηττημένους, στους μίζερους και στους ανέραστους: Αυξεντίου-Παλληκαρίδης. Μαχαιράς-Φυλακισμένα Μνήματα. Μάρτης 1957: Ελλάδα, Ελευθερία, Ένωση, Σώμα, Θρησκεία, Ψυχή Βαθιά. Κι όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει…
Κι ας ναρκώσαν τη βόρεια αίσθησή σου
δένοντάς σε με θάλασσες τουριστικές
βλέπω πάλι φωτιά στην έκστασή σου,
του βορρά σου ακτίνες οικουμενικές.
Δεν με παίζουν μα εσύ με καταλαβαίνεις,
κοκκινίζεις κι ανάβεις και λιώνω εγώ.
Ο Βορράς είναι εκεί στη Λευκωσία,
στον Χρυσόστομο πλάι στην πράσινη γραμμή
και δεν δέχεται άλλη ομοσπονδία
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.